Road Movie Post

Ένα παλιό αυτοκίνητο νοικιασμένο. Σαράβαλο. Τόσο, ώστε να μου πεις έκπληκτη όταν θα φτάσω: Did you ride that thing all the way out here to see me? Να το οδηγήσω χιλιάδες μίλια σε ένα επίπεδο τοπίο που αλλάζει αργά. Ατέλειωτες εκτάσεις έτοιμες για θερισμό. Κι έπειτα σεληνιακά τοπία. Πάλι γόνιμη γη κι ύστερα έρημος. Να τρεμουλιάζει μπροστά μου ο δρόμος από τη ζέστη, ένα με τη φυσαρμόνικα του Sonny Boy. Μια ευθεία δρόμο θέλω κι ας μην έχει μυθικό όνομα. Με σπαρμένα μοτέλ και βενζινάδικα στις όχθες του. Ένα δρόμο χωρίς πολλή κίνηση.

Να με προσπεράσει μια ανοιχτή Thunderbird του `66 με δυο αναμαλλιασμένες γυναίκες και να αναρωτιέμαι τα επόμενα 200 μίλια αν και πού τις έχω ξαναδεί. Να συναντήσω τον Travis να περπατά βρώμικος πάνω στις ράγες, να τον αναγνωρίσω από το κόκκινο καπέλο, να τον χαιρετίσω κι εκείνος να αδιαφορήσει. Να δω μακριά στο ορίζοντα δύο καβαλάρηδες, με τον Melquiades φορτωμένο στη ράχη του τρίτου αλόγου να προχωράνε αργά, ενώ δίπλα στο ανοιχτό μου παράθυρο θα οδηγεί την Kawassaki του ο Motorcycle Boy. Να ανταλλάξω δυο ασπρόμαυρες κουβέντες μαζί του εν κινήσει, αλλά να γκαζώσει και να απομακρυνθεί τη στιγμή ακριβώς που τον ρωτάω:“...and the ocean man, how is the ocean? “. Κι ύστερα να κοιτάζω - χωρίς πολλές ελπίδες είναι αλήθεια- μήπως πετύχω τον Alberto και τον Ernesto πάνω στην παλιά Norton.

Να σταματάω όπου διψάσω και όλοι οι μπάρμαν να με ρωτάνε από πού έρχομαι. Να τους απαντάω ανάβοντας τσιγάρο κι εκείνοι με ένα “You must be thirsty” να μου σερβίρουν μια αφρισμένη μπύρα σε ιδρωμένο ποτήρι. Κι εγώ να αφήνω τη μπάρα και να διαλέγω το μόνο πιασμένο τραπέζι, εκείνο που κάθεται ο Alvin έτοιμος να μου πει μια ιστορία από τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο. Στο επόμενο καφέ να γράφει απ` έξω η μισοσβησμένη ταμπέλα Bagdad και μέσα, να πέφτω στην καλύτερη στιγμή του show της Brenda και της Jasmin.

Τα βράδια θέλω να αράζω όπου νυχτώσει. Συνήθως σε άθλια motel με πινακίδες νέον που θα αναβοσβήνουν όλη τη νύχτα. Να με παίρνει ο ύπνος με το βλέμμα χαμένο στις αλα Barton Fink ταπετσαρίες που χάσκουν ξερνώντας την κόλα τους. Πάνω σε σεντόνια που ζέχνουν όλες τις νύχτες που προηγήθηκαν. Να ακούω από το διπλανό δωμάτιο πρώτα την τηλεόραση να παίζει, μετά το κρεβάτι να τρίζει, αγκομαχητά, ύστερα ένα καυγά, την πόρτα που χτυπά δυνατά. Μέσα στο ύπνο μου σκέφτομαι ότι δεν μπορεί παρά να είναι ο Mickey και η Mallory που τους πέτυχα το μεσημέρι αγκαλιασμένους σε μια γέφυρα. Τους έριξα μια φευγαλέα ματιά, όταν της πήρε ο αέρας το πέπλο από τα μαλλιά. Το διάφανο πανί έπεσε στο ποτάμι και παρασύρθηκε απο το ρεύμα λίγο πιο κάτω.

Το τελευταίο βράδυ, θέλω να μείνω σε ένα ωραίο δωμάτιο. Να φτάσω εκεί νωρίς το απόγευμα. Να μείνω μια ώρα ακίνητος κάτω από το νερό. Να στηρίζομαι πότε με τις παλάμες ανοιχτές πάνω στα πλακάκια και πότε από το σωλήνα της ντουζιέρας. Να φορέσω το τελευταίο μου καθαρό τζην. Να βάλω ένα ουίσκι με ένα πάγο. Να γυρίσω την πολυθρόνα προς το παράθυρο. Να βυθιστώ στις γρίλιες. Μέχρι να σκοτεινιάσει. Να δω καρέ- καρέ τη πρώτη σκηνή: Κορνάρω, τραβάς τις κουρτίνες, με βλεπεις να ακουμπάω πάνω στο αυτοκίνητο περιμένοντας, βγαίνεις ξυπόλυτη, κοντεύεις να πέσεις στα σκαλοπάτια, τρέχεις στο διάδρομο, διασχίζω το δρόμο, πηδάς πάνω μου, με φιλάς, σφίγγεις τη μέση μου με τα πόδια σου, έχει σηκωθεί το φόρεμά σου, πιάνω τα πόδια σου ζεστά, με φιλάς, τραβάω από το πρόσωπο τα μαλλιά σου, λάμπεις, με φιλάς, σε κρατάω και προχωράω αργά προς το σπίτι. Τότε μόνο προσέχεις το αυτοκίνητο, ανοίγεις διάπλατα τα μάτια και λες: Did you ride that thing all the way out here to see me? Καρέ -καρέ, η ίδια σκηνή πάλι και πάλι. Μέχρι να με πάρει ο ύπνος και να πέσει άδειο το ποτήρι από τα χέρια μου.

Την άλλη μέρα, θα ξεκινήσω πολύ νωρίς. Για τα τελευταία 49 μίλια μέχρι το σπίτι. Θα γυρίσω το κλειδί στη μηχανή θα λύσω το χειρόφρενο και θα αφήσω το αυτοκίνητο να κυλήσει αργά απο το πάργκινγκ μέχρι το δρόμο. Θα είναι έρημος. Θα στρίψω το τιμόνι δεξιά. Θα πατήσω φρένο και θα ανάψω τσιγάρο. Θα καπνίσω το μισό χωρίς να ξεκινήσω. Θα περάσει ένα αυτοκίνητο. Στο πίσω κάθισμα, ένα παιδί που φοράει άσπρη μάσκα θα συνεχίζει να με κοιτάζει ενώ το αυτοκίνητο απομακρύνεται. Θα πετάξω έξω το τσιγάρο και θα κλείσω το παράθυρο. Ύστερα θα βάλω πρώτη και θα στρίψω αριστερά. Θα ξεκινήσω όλο το δρόμο πίσω, την ώρα που πολύ πιθανόν, θα βγαίνει από την πόρτα σου ένας τύπος με φανελάκι κουβαλώντας μια μεγάλη σκακούλα σκουπιδιών και θα πηγαίνει νυσταγμένα προς τον κάδο.

Μουσική: Feelin' Bad Blues, σύνθεση του Ry Cooder από το soundtrack της ταινίας Paris, Texas του Wim Wenders

Οι ταινίες, κατά σειρά εμφάνισης: Thelma and Louise, Paris, Texas,The Three Burials of Melquiades Estrada, Rumble Fish, Diarios de motocicleta, The Straight Story, Cafe Bagdad, Barton Fink, Natural born killers, O Brother, Where Art Thou? και A Perfect World.

Η φράση, “Did you ride that thing all the way out here to see me?” προέρχεται από την τελευταία σκηνή της ταινίας The Straight Story