ΜΕΣΑ, η ποίηση του ασήμαντου

Βρήκα μια θέση στο μισοσκόταδο και κάθισα. Η παράσταση είχε αρχίσει πριν από τρεις ώρες. Στη σκηνή, το εσωτερικό ενός μονόχωρου, σύγχρονου, απρόσωπου διαμερίσματος. Ένα κέλυφος με τα απολύτως απαραίτητα: ένα τραπεζι, μια καρέκλα, ένα κρεβάτι. Η είσοδος, το μπάνιο και κεντρικά μια μεγάλη μπαλκονόπορτα- άνοιγμα στη πόλη και στον χρόνο. Ένας ηθοποιός έτρωγε, ένας άλλος ήταν στην μπανιέρα κι ένας τρίτος ξαπλωμένος στο κρεβάτι.

Μετά από λίγο άνοιξε η είσοδος και μπήκε ένας τέταρτος ηθοποιός. Άφησε το σακίδιό του, έβγαλε το πανωφόρι του και κατευθύνθηκε στο κρεβάτι. Κάθισε για λίγο και μετά έβγαλε τα παπούτσια του. Έπειτα σηκώθηκε και πήγε στο μπάνιο. Ξεντύθηκε, έκανε ντουζ, βγήκε, σκουπίστηκε, έβαλε μια φόρμα και κάθισε να φάει. Στη συνέχεια αφού στάθηκε για λίγο στο παράθυρο, κρατώντας ένα ποτήρι νερό βγήκε στο μπαλκόνι. Χάζεψε για μερικά λεπτά και μετά μπήκε και πάλι μέσα. Κατευθύνθηκε στο κρεβάτι, ξεντύθηκε και ξάπλωσε. Μετά από λίγο...εξαφανίστηκε. Με ελάχιστες διαφοροποιήσεις, οι ηθοποιοί επαναλάμβαναν διαρκώς τις παραπάνω κινήσεις, είτε μόνοι επί σκηνής, είτε συγχρόνως με άλλους που βρισκόταν σε μια προηγούμενη ή μια επόμενη φάση. Χωρίς όμως να επικοινωνούν.  

Εικόνες εξαίσιες ενός σιωπηλού θιάσου μοναχικών ερμηνευτών που διαδεχόταν η μια τη άλλη. Δεν άντεξα. Έβγαλα με τρόπο τη φωτογραφική μηχανή. Πριν προλάβω να τη φέρω στο ύψος των ματιών, μια ευγενική κοπέλα με ένα καρτελάκι στο στήθος με πλησίασε και μου είπε ψιθυριστά ότι απαγορευόταν η λήψη φωτογραφιών. Αναγκαστικά έβαλα πάλι τη μηχανή στο σάκο, έβγαλα όμως ένα μπλοκάκι κι άρχισα να σκιτσάρω. Πρώτα τον χώρο κι έπειτα τα σώματα, τις στάσεις, τις κινήσεις τους, σε μια προσπάθεια να κρατήσω πέρα από την αίσθηση, κάτι παραπάνω, έστω και αν ήταν μερικά βιαστικά σκίτσα. 

Μέχρι το προπερασμένο Σάββατο (2/4), ήμουν από τους ελάχιστους Έλληνες που δεν είχαν δει ποτέ δουλειά του Δημήτρη Παπαιωάννου. Ούτε μία από τις πολυσυζητημένες παραστάσεις που άφησαν εποχή και ήταν πάντα sold out. Ούτε καν την τελετή έναρξης των Ολυμπιακών αγώνων. Έτσι η πρόσκληση που έλαβα για την ανοιχτή πρόβα ή το test event του ΜΕΣΑ ήταν δελεαστική. Το αποτέλεσμα που είδα ή μάλλον καλύτερα, βίωσα ήταν κυριολεκτικά μοναδικό.

Το ΜΕΣΑ είναι μια παράσταση που αρχίζει πριν μπουν οι θεατές στην αίθουσα και τελειώνει αφού φύγει κι ο τελευταίος. Μια παράσταση που δημιουργείται από τη “χορογραφική” σύνθεση ενός και μόνο απλού, απλούστατου δομικού στοιχείου: των πιο ασήμαντων, αδιάφορων, μηχανικών τις περισσότερες φορές, καθημερινών μας κινήσεων. Αενάως στη ζωή μας, αενάως και στην παράσταση.

Μια παράσταση έξι ωρών που δεν έχει αρχή, μέση και τέλος. Που δεν απαιτεί την συνεχή παρουσία των θεατών. Ούτε την απόλυτη προσοχή τους. Μια παράσταση χωρίς υπόθεση, εξάρσεις, κορυφώσεις, εκπλήξεις, που εξελίσσεται σε ένα μόνο ρυθμό. Απόλυτα ευθύγραμμο. Ή μάλλον ένα ρευστό, σπειροειδή ρυθμό, καθώς οι ηθοποιοί ανακυκλώνονται διαρκώς, όπως άλλωστε και οι θεατές της αίθουσας. Όπως και η πόλη που δεν είναι απλό φόντο αλλά κυριαρχεί στο μεγάλο άνοιγμα, η κίνηση της, οι ήχοι και το φως της, που ακολουθεί τη δική του ροή, προβάλλοντας διαρκώς στο “μέσα” το μη πραγματικό, το σκηνικό “έξω”, απόλυτα συμμετρικό με το ζωντανό “έξω” της Βουκουρεστίου. Εκεί όπου οι θεατές σε πηγαδάκια ζωηρών συζητήσεων με καπνούς τσιγάρων κάνουν ένα διάλειμμα πριν ξαναμπούν στο Παλλάς.

“Ενυδρείο”. Αυτή η λέξη ερχόταν διαρκώς στο μυαλό μου παρακολουθώντας, τη “μέρα της μαρμότας”, το “εικαστικό δρώμενο”, τη “θεατρική εγκατάσταση” το “πνευματικό σπα”, “το πιο σημαντικό που συμβαίνει αυτή την εποχή στην Αθήνα”, τις “ονειρικές τεθλασμένες" για να χρησιμοποιήσω κάποιους από τους ορισμούς/περιγραφές που έδωσαν για την παράσταση ο δημιουργός του, κριτικοί και -όπως κρυφάκουσα-  μερικοί από τους θεατές εκείνης της βραδιάς.

Τελικά για το Μέσα του Δημήτρη Παπαιωάννου, ο καθένας μπορεί να δώσει ένα δικό του, μοναδικό ορισμό, έχοντας προηγουμένως διαπιστώσει με έκπληξη στη διάρκεια της παράστασης ότι οι περισσότερες κινήσεις των ηθοποιών ταυτίζονται απόλυτα με τις δικιές του κινήσεις στις ιδιωτικές στιγμές. Ίσως γιατί η παράσταση λειτουργεί σαν έσοπτρον: αν ο θεατής καταφέρει να ξεχάσει τους αριστοτελικούς κανόνες και να αφεθεί στην ποίηση του ασήμαντου, θα μπορέσει να βυθιστεί λυτρωτικά στο δικό του μοναδικό “μέσα”.

Όπως είναι προφανές, μερικά από τα σκίτσα ξανάγιναν με βάση τα αρχικά. 

Τα υπόλοιπα έμειναν ως είχαν, βιαστικά και πρόχειρα.

ΜΕΣΑ στο θέατρο Παλλάς για 20 παραστάσεις 

13 Απριλίου έως 15 Μαΐου 

Τετάρτη έως Κυριακή, 17:30—23:30

τηλ. 210 32 13 100

trailer 

Εδώ τα ηχητικά τοπία του Κ. Βήτα για το ΜΕΣΑ. 

Μία θέση στην παράσταση είναι ανοιχτή κάθε μέρα για έναν θεατή.

η ταυτότητα της παράστασης

σύλληψη + σκηνοθεσία:ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΑΠΑΪΩΑΝΝΟΥ

σκηνικός σχεδιασμός:ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΣ ΣΟΦΙΑ ΝΤΩΝΑ

μουσική σύνθεση: Κ.ΒΗΤΑ

ηχητικός σχεδιασμός: Κ.ΒΗΤΑ + ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΜΙΧΟΠΟΥΛΟΣ

σχεδιασμός φωτισμών: ΑΛΕΚΟΣ ΓΙΑΝΝΑΡΟΣ

κοστούμια: ΘΑΝΟΣ ΠΑΠΑΣΤΕΡΓΙΟΥ

επί σκηνής: 

ΠΑΝΟΣ ΑΘΑΝΑΣΟΠΟΥΛΟΣ    ΘΑΝΑΣΗΣ ΑΚΟΚΚΑΛΙΔΗΣ    ΠΑΥΛΙΝΑ ΑΝΔΡΙΟΠΟΥΛΟΥ  

ΝΑΤΑΣΑ ΑΡΕΘΑ    ΝΙΚΟΣ ΔΡΑΓΩΝΑΣ    EΥΑΓΓΕΛΟΣ ΖΑΡΚΑΔΑΣ

ΜΑΝΟΛΗΣ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ    ΜΙΧΑΛΗΣ ΘΕΟΦΑΝΟΥΣ

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΚΑΡΒΟΥΝΙΑΡΗΣ    ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΦΕΤΖΟΠΟΥΛΟΣ    ΑΜΑΛΙΑ ΚΟΣΜΑ

ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΛΑΓΟΥΔΑΚΗ    ΕΥΡΙΠΙΔΗΣ ΛΑΣΚΑΡΙΔΗΣ

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΜΑΡΑΒΕΛΙΑΣ    ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΤΣΚΑΡΗΣ    ΣΑΒΒΑΣ ΜΠΑΛΤΖΗΣ

ΓΙΑΝΝΗΣ ΝΙΚΟΛΑΪΔΗΣ    ΙΛΙΑ ΝΤΕΤΣΑΒΕΣ-ΠΟΓΚΑ    ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ

ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΠΑΚΑΜΜΕΝΟΣ    ΣΙΜΟΣ ΠΑΤΙΕΡΙΔΗΣ    ΗΛΙΑΣ ΡΑΦΑΗΛΙΔΗΣ

ΚΑΛΛΙΟΠΗ ΣΙΜΟΥ    ΔΙΟΓΕΝΗΣ ΣΚΑΛΤΣΑΣ    ΔΡΟΣΟΣ ΣΚΩΤΗΣ

ΣΥΜΕΩΝ ΤΣΑΚΙΡΗΣ    ΣΟΦΙΑ ΤΣΙΑΟΥΣΗ    ALTIN HUTA    TADEU LIESENFELD