Πέμπτη 14 Απριλίου 2011

ΜΕΣΑ, η ποίηση του ασήμαντου


Βρήκα μια θέση στο μισοσκόταδο και κάθισα. Η παράσταση είχε αρχίσει πριν από τρεις ώρες. Στη σκηνή, το εσωτερικό ενός μονόχωρου, σύγχρονου, απρόσωπου διαμερίσματος. Ένα κέλυφος με τα απολύτως απαραίτητα: ένα τραπεζι, μια καρέκλα, ένα κρεβάτι. Η είσοδος, το μπάνιο και κεντρικά μια μεγάλη μπαλκονόπορτα- άνοιγμα στη πόλη και στον χρόνο. Ένας ηθοποιός έτρωγε, ένας άλλος ήταν στην μπανιέρα κι ένας τρίτος ξαπλωμένος στο κρεβάτι.
Μετά από λίγο άνοιξε η είσοδος και μπήκε ένας τέταρτος ηθοποιός. Άφησε το σακίδιό του, έβγαλε το πανωφόρι του και κατευθύνθηκε στο κρεβάτι. Κάθισε για λίγο και μετά έβγαλε τα παπούτσια του. Έπειτα σηκώθηκε και πήγε στο μπάνιο. Ξεντύθηκε, έκανε ντουζ, βγήκε, σκουπίστηκε, έβαλε μια φόρμα και κάθισε να φάει. Στη συνέχεια αφού στάθηκε για λίγο στο παράθυρο, κρατώντας ένα ποτήρι νερό βγήκε στο μπαλκόνι. Χάζεψε για μερικά λεπτά και μετά μπήκε και πάλι μέσα. Κατευθύνθηκε στο κρεβάτι, ξεντύθηκε και ξάπλωσε. Μετά από λίγο...εξαφανίστηκε. Με ελάχιστες διαφοροποιήσεις, οι ηθοποιοί επαναλάμβαναν διαρκώς τις παραπάνω κινήσεις, είτε μόνοι επί σκηνής, είτε συγχρόνως με άλλους που βρισκόταν σε μια προηγούμενη ή μια επόμενη φάση. Χωρίς όμως να επικοινωνούν.  
Εικόνες εξαίσιες ενός σιωπηλού θιάσου μοναχικών ερμηνευτών που διαδεχόταν η μια τη άλλη. Δεν άντεξα. Έβγαλα με τρόπο τη φωτογραφική μηχανή. Πριν προλάβω να τη φέρω στο ύψος των ματιών, μια ευγενική κοπέλα με ένα καρτελάκι στο στήθος με πλησίασε και μου είπε ψιθυριστά ότι απαγορευόταν η λήψη φωτογραφιών. Αναγκαστικά έβαλα πάλι τη μηχανή στο σάκο, έβγαλα όμως ένα μπλοκάκι κι άρχισα να σκιτσάρω. Πρώτα τον χώρο κι έπειτα τα σώματα, τις στάσεις, τις κινήσεις τους, σε μια προσπάθεια να κρατήσω πέρα από την αίσθηση, κάτι παραπάνω, έστω και αν ήταν μερικά βιαστικά σκίτσα. 
Μέχρι το προπερασμένο Σάββατο (2/4), ήμουν από τους ελάχιστους Έλληνες που δεν είχαν δει ποτέ δουλειά του Δημήτρη Παπαιωάννου. Ούτε μία από τις πολυσυζητημένες παραστάσεις που άφησαν εποχή και ήταν πάντα sold out. Ούτε καν την τελετή έναρξης των Ολυμπιακών αγώνων. Έτσι η πρόσκληση που έλαβα για την ανοιχτή πρόβα ή το test event του ΜΕΣΑ ήταν δελεαστική. Το αποτέλεσμα που είδα ή μάλλον καλύτερα, βίωσα ήταν κυριολεκτικά μοναδικό.
Το ΜΕΣΑ είναι μια παράσταση που αρχίζει πριν μπουν οι θεατές στην αίθουσα και τελειώνει αφού φύγει κι ο τελευταίος. Μια παράσταση που δημιουργείται από τη “χορογραφική” σύνθεση ενός και μόνο απλού, απλούστατου δομικού στοιχείου: των πιο ασήμαντων, αδιάφορων, μηχανικών τις περισσότερες φορές, καθημερινών μας κινήσεων. Αενάως στη ζωή μας, αενάως και στην παράσταση.
Μια παράσταση έξι ωρών που δεν έχει αρχή, μέση και τέλος. Που δεν απαιτεί την συνεχή παρουσία των θεατών. Ούτε την απόλυτη προσοχή τους. Μια παράσταση χωρίς υπόθεση, εξάρσεις, κορυφώσεις, εκπλήξεις, που εξελίσσεται σε ένα μόνο ρυθμό. Απόλυτα ευθύγραμμο. Ή μάλλον ένα ρευστό, σπειροειδή ρυθμό, καθώς οι ηθοποιοί ανακυκλώνονται διαρκώς, όπως άλλωστε και οι θεατές της αίθουσας. Όπως και η πόλη που δεν είναι απλό φόντο αλλά κυριαρχεί στο μεγάλο άνοιγμα, η κίνηση της, οι ήχοι και το φως της, που ακολουθεί τη δική του ροή, προβάλλοντας διαρκώς στο “μέσα” το μη πραγματικό, το σκηνικό “έξω”, απόλυτα συμμετρικό με το ζωντανό “έξω” της Βουκουρεστίου. Εκεί όπου οι θεατές σε πηγαδάκια ζωηρών συζητήσεων με καπνούς τσιγάρων κάνουν ένα διάλειμμα πριν ξαναμπούν στο Παλλάς.
Ενυδρείο”. Αυτή η λέξη ερχόταν διαρκώς στο μυαλό μου παρακολουθώντας, τη “μέρα της μαρμότας”, το “εικαστικό δρώμενο”, τη “θεατρική εγκατάσταση” το “πνευματικό σπα”, “το πιο σημαντικό που συμβαίνει αυτή την εποχή στην Αθήνα”, τις “ονειρικές τεθλασμένες" για να χρησιμοποιήσω κάποιους από τους ορισμούς/περιγραφές που έδωσαν για την παράσταση ο δημιουργός του, κριτικοί και -όπως κρυφάκουσα-  μερικοί από τους θεατές εκείνης της βραδιάς.
Τελικά για το Μέσα του Δημήτρη Παπαιωάννου, ο καθένας μπορεί να δώσει ένα δικό του, μοναδικό ορισμό, έχοντας προηγουμένως διαπιστώσει με έκπληξη στη διάρκεια της παράστασης ότι οι περισσότερες κινήσεις των ηθοποιών ταυτίζονται απόλυτα με τις δικιές του κινήσεις στις ιδιωτικές στιγμές. Ίσως γιατί η παράσταση λειτουργεί σαν έσοπτρον: αν ο θεατής καταφέρει να ξεχάσει τους αριστοτελικούς κανόνες και να αφεθεί στην ποίηση του ασήμαντου, θα μπορέσει να βυθιστεί λυτρωτικά στο δικό του μοναδικό “μέσα”.

Όπως είναι προφανές, μερικά από τα σκίτσα ξανάγιναν με βάση τα αρχικά. 
Τα υπόλοιπα έμειναν ως είχαν, βιαστικά και πρόχειρα.


ΜΕΣΑ στο θέατρο Παλλάς για 20 παραστάσεις 

13 Απριλίου έως 15 Μαΐου 
Τετάρτη έως Κυριακή, 17:30—23:30

τηλ. 210 32 13 100


Εδώ τα ηχητικά τοπία του Κ. Βήτα για το ΜΕΣΑ. 
η ταυτότητα της παράστασης
σύλληψη + σκηνοθεσία:ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΑΠΑΪΩΑΝΝΟΥ
σκηνικός σχεδιασμός:ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΣ ΣΟΦΙΑ ΝΤΩΝΑ
μουσική σύνθεση: Κ.ΒΗΤΑ
ηχητικός σχεδιασμός: Κ.ΒΗΤΑ + ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΜΙΧΟΠΟΥΛΟΣ
σχεδιασμός φωτισμών: ΑΛΕΚΟΣ ΓΙΑΝΝΑΡΟΣ
κοστούμια: ΘΑΝΟΣ ΠΑΠΑΣΤΕΡΓΙΟΥ
επί σκηνής
ΠΑΝΟΣ ΑΘΑΝΑΣΟΠΟΥΛΟΣ    ΘΑΝΑΣΗΣ ΑΚΟΚΚΑΛΙΔΗΣ    ΠΑΥΛΙΝΑ ΑΝΔΡΙΟΠΟΥΛΟΥ  
ΝΑΤΑΣΑ ΑΡΕΘΑ    ΝΙΚΟΣ ΔΡΑΓΩΝΑΣ    EΥΑΓΓΕΛΟΣ ΖΑΡΚΑΔΑΣ
ΜΑΝΟΛΗΣ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ    ΜΙΧΑΛΗΣ ΘΕΟΦΑΝΟΥΣ
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΚΑΡΒΟΥΝΙΑΡΗΣ    ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΦΕΤΖΟΠΟΥΛΟΣ    ΑΜΑΛΙΑ ΚΟΣΜΑ
ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΛΑΓΟΥΔΑΚΗ    ΕΥΡΙΠΙΔΗΣ ΛΑΣΚΑΡΙΔΗΣ
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΜΑΡΑΒΕΛΙΑΣ    ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΤΣΚΑΡΗΣ    ΣΑΒΒΑΣ ΜΠΑΛΤΖΗΣ
ΓΙΑΝΝΗΣ ΝΙΚΟΛΑΪΔΗΣ    ΙΛΙΑ ΝΤΕΤΣΑΒΕΣ-ΠΟΓΚΑ    ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΠΑΚΑΜΜΕΝΟΣ    ΣΙΜΟΣ ΠΑΤΙΕΡΙΔΗΣ    ΗΛΙΑΣ ΡΑΦΑΗΛΙΔΗΣ
ΚΑΛΛΙΟΠΗ ΣΙΜΟΥ    ΔΙΟΓΕΝΗΣ ΣΚΑΛΤΣΑΣ    ΔΡΟΣΟΣ ΣΚΩΤΗΣ
ΣΥΜΕΩΝ ΤΣΑΚΙΡΗΣ    ΣΟΦΙΑ ΤΣΙΑΟΥΣΗ    ALTIN HUTA    TADEU LIESENFELD


19 σχόλια:

Γιώργος Κατσαμάκης είπε...

Θαυμάζω το ταλέντο σου που μπορεί να αποτυπώνει τις συγκινήσεις και τις εντυπώσεις σου με τόσους τρόπους. Και έτσι πλούσιες να δίνονται σε εμάς.
Καλημέρα Τσαλαπετεινέ

kovo voltes... είπε...

Για να πω την αλήθεια μου, όταν πρωτοάκουσα για την παράσταση, αισθάνθηκα ότι ήταν "ανακύκλωση". Ότι βρήκε ένα μοντέλο ο Παπαϊωάννου και συνεχίζει να το ανακυκλώνει. Τώρα διαβάζοντας όσα γράφεις, μου αλλάζεις γνώμη. Και αν δεν δεις κάτι τελικά πολλά μπορεί να σκέφτεσαι, αλλά η πραγματικότητα να είναι διαφορετική. Η μουσική Κ. Βήτα είναι στα συν της αναμφίβολα...Κρίμα που δεν θα τη δω ούτε αυτή τη δουλειά του.
*εξαιρετικά σχέδια κάνεις...
**Αλήθεια άντεξες και τις έξι ώρες? Χωρίς κούραση?

vague είπε...

Σκίτσο του σκιτσογράφου καθώς σκιτσάρει την παράσταση, δεν έφτιαξες όμως...

χαρη είπε...

μ' αρέσει η ζωγραφική σου Τσαλαπετεινέ...

Λευτέρης είπε...

Δε θα καταφέρω να το δω και έτσι θα μείνω με τις εντυπώσεις άλλων. Χαίρομαι που δε σε άφησαν να βγάλεις φωτογραφίες. Η περιγραφή σε συνδυασμό με τα σχέδια σου, λένε πολλά περισσότερα από μια φωτογραφία.

Πάρα-πολύ-όμορφα-σχέδια

[μπράβο!]

Margo είπε...

Θα έλεγα πως ευτυχώς που δε σε άφησαν να φωτογραφήσεις. Τα σκίτσα σου μαζί με την αφήγηση κάνουν την ατμόσφαιρα του θεατρικού πολύ ιδιαίτερη.
Ακόμη να πω πως μετά από αρκετό καιρό απουσίας δεν είναι και λίγο για μένα να απολαμβάνω την πολύ υψηλή αισθητική του τσαλαπετεινού. Ευχαριστώ για τη μαγεία τσαλαπετεινέ μου από καρδιάς ευχαριστώ...

Σελιτσάνος είπε...

Από την Λευκή Μπερνάρντα στο θεατρικό με το λευκό σενάριο.Κι ενδιαμέσως μια φωτογραφική αποτύπωση των trivial αστικών δρώμενων.Είστε πολυπράγμων.
Αν πάω στην παράσταση θ' αναλάβετε νά 'ρθετε μαζί μου,θα κάτσετε σεμνά σεμνά δίπλα μου και θα ψιθυρίζετε στο γέρικο αυτί μου εξηγήσεις και σχόλια για τα σκηνικά δρώμενα.

Τσαλαπετεινός είπε...

 Γιώργος Κατσαμάκης : Μπα, δεν είναι ταλέντο. Μανία είναι. Όταν με πιάσει αυτή η μανία και θέλω να κάνω ποστ, δε με σταματάει τίποτα: θα το κάνω ο κόσμος να χαλάσει. Άσε που νιώθω, εδώ και καιρό ότι είμαι ο ανταποκριτής στην Αθήνα για τους φίλους της επαρχίας...
Καλησπέρα Γιώργο. ;-)

Τσαλαπετεινός είπε...

kovo voltes... : Όπως ομολογώ και στην ανάρτηση δεν είχα μέχρι τώρα παρακολουθήσει δουλειά του Παπαιωάννου. Η ιδέα αυτής της παράστασης μου φάνηκε από την αρχή εξαιρετική. Βέβαια είναι πολύ δύσκολο να υλοποιήσεις μια καλή ιδέα- ειδικά αυτή. Σε αυτή την περίπτωση νομίζω ότι πέτυχαν όλοι μαζί – και ο Κ. Βήτα φυσικά- το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα. Πρόσθεσα λινκ με τη μουσική του Κ. Βήτα για το Μέσα.

Έμεινα τις 3 τελευταίες ώρες. Αλλά νομίζω ότι θα μπορούσα να τη δω ολόκληρη με 3-4 εξόδους, για τσιγάρο ;-)

Τσαλαπετεινός είπε...

Riski: Στην προηγούμενη ανάρτηση για το Σπίτι της Μπερνάρτνα Αλμπα είχαμε, δικαιολογημένες γκρίνιες γιατί καθυστέρησα να ανεβάσω, τώρα που το θέμα βγήκε στην ώρα του, μου γκρινιάζεις γιατί δεν έκανα και αυτοπροσωπογραφία.
(Που έχω κάνει άλλωστε σε προηγούμενο ποστ)

χαρη: Σκιτσάκια, απλά βιαστικά σκιτσάκια...Σε ευχαριστώ.
Καλό σου απόγευμα.

Τσαλαπετεινός είπε...

Λευτέρης: Καλώς ήρθες! Σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια και να ξέρεις ότι με παρέσυρες να ανασύρω τις ακουαρέλλες μου. ;-)

Margo: Τελικά, κάθε εμπόδιο σε καλό βγαίνει...Μάλλον ήμουν τυχερός που δε με άφησαν να βγάλω φωτογραφίες. Είχα καιρό να σκιτσάρω και το χάρηκα πολύ γιατί με βοήθησε πολύ να δω την παράσταση πιό προσεκτικά. Σε ευχαριστώ Margo μου.

Τσαλαπετεινός είπε...

Σελιτσάνος : Φαντάζομαι θα καταλάβατε ότι έβγαλά τις εικόνες – τα αστικά δρώμενα που λέτε-που ανέβηκαν με τίτλο Σάββατο κι απόβραδο, αμέσως μετά το test event. Μια που ΜΕΣΑ δεν μπόρεσα να βγάλω φωτογραφίες, το έκανα μετά ΕΞΩ.

Αν έρθετε να δείτε την παράσταση όχι μόνο θα καθίσω σεμνά σεμνά δίπλα σας, ψιθυρίζοντας στο γέρικο αυτί σας εξηγήσεις και σχόλια, αλλά θα σας υποβαστάζω να ανέβετε τα σκαλιά του Παλλάς και μετά θα σας οδηγήσω σιγά σιγά στο Galaxy της Σταδίου ώστε να συνεχίσουμε εκεί τη συζήτηση για την παράσταση.

μ είπε...

χαχαχα! Γελάω με την απάντηση σου στον Σελιτσάνο!

Φαίνεται πολύ ενδιαφέρουσα. Πες του να την κατεβάσει και Κρήτη ;)

Τσαλαπετεινός είπε...

Μάνος: Ε μα... άδικο έχω; Οταν μου λέει να ψιθυρίζω στο γέρικο αυτί του, λες και είναι ογδοηκοντούτης.

Μολών ειδέ!

Ανώνυμος είπε...

Χαίρετε
Αναφέρομαι στην, υπό άκρατου ενθουσιασμού και εν είδει εντυπωσιασμού, παρατιθέμενη γνώμη και άποψή σας, για την τελευταία δημιουργία του Δημήτρη Παπαϊωάννου «Μέσα», συνοδευόμενη από τα, για το λόγο αυτό, ‘πλασαρισμένα’ σκίτσα σας και που αλήθεια, θα ήθελα να σας ρωτήσω, από ποια άραγε οπτική γωνία και από ποιο σημείο οράσεως της αίθουσας, εκτός σκηνής, παρατηρήσατε και ‘ιστορίσατε’ τα δέκα κατά τα τ’ άλλα απέριττα και γραμμικά ισορροπημένα σκίτσα σας, αλλά και ποια ‘χορογραφική’ σύνθεση, --όπως αναφέρετε--, εντοπίσατε και διακρίνατε στη σκληρή, ψυχρή και άνευ όποιας πλαστικότητας, πλην όμως αντικειμενικής και εναρμονισμένης με τα διαδραματιζόμενα στο ‘σανίδι’, σκηνογραφικής άποψης και απόδοσης Δ. Θεοδωρόπουλου & Σ. Ντώνα?

Αλήθεια, πείτε μου και κάτι ακόμα παρακαλώ, εσείς παραμείνατε προσηλωμένος στο, μουντό και αποπληκτικό, ατέρμονα άχαρο και απροσδοκήτου τέλους θέαμα, μέχρι και το τέλος της εν λόγω παράστασης, χωρίς άλλη παράλληλη ενασχόληση και χωρίς χρήση ειδικών χημειοσκευασμάτων και, ειλικρινά, θα αποδίδατε και πάλιν εύσημον μνεία και, τα παρατιθέμενα σχόλιά σας , θα ήταν ανεπιφύλακτα τα ίδια αν ο δημιουργός και οι συντελεστές της συγκεκριμένης παράστασης ήταν άλλοι, άγνωστοι στο ευρύ κοινό και μη δημοφιλείς ?
Με εκτίμηση
Ο, Εδώδιμα & Αποικιακά
ΥΓ.
Ειλικρινά λυπάμαι που το 15ο στη σειρά σχόλιο που εισπράττετε, για το συγκεκριμένο θέμα, δεν είναι και αυτό κανάκεμα.-

Yannis Tsal είπε...

Εσύ συγκλονισμένος από το "ΜΕΣΑ", εγώ σε πυρετώδη αναμονή της αποψινής εμφάνισης του... Μέσι. Χαίρομαι που κανείς τελικά δεν απογοητεύτηκε. Και σε θαυμάζω που κατάφερες να σκιτσάρεις - έστω πρόχειρα - στο σκοτάδι.

Ανώνυμος είπε...

εύγε!

σε όλα μέσα είσαι , μα σε όλα !!

ΚΚΜ

Τσαλαπετεινός είπε...

Αγαπητέ Εδώδιμα Αποικιακά

Θα σας καλωσόριζα, εν χορδαίς και οργάνοις μα κάτι μου λέει ότι δε θα ξαναπεράσετε από εδώ, ούτε για να δείτε την απάντησή μου.
Συγχωρέστε με αν διαπιστώσετε στη συνέχεια ότι δυσκολεύομαι να σας απαντήσω – έχω συνηθίσει βλέπετε στο κανάκεμα και το σχόλιό σας με έφερε σε πολύ δύσκολη θέση- αλλά τουλάχιστον θα προσπαθήσω να το κάνω με τη μεγαλύτερη δυνατή επιμέλεια.

Τα σκίτσα που “πλάσαρα” καθώς λέτε -με ομολογουμένως συγκρατημένα αγενή τρόπο- έγιναν από τις εξής θέσεις: Πλατεία, δεύτερη ενότητα καθισμάτων, πρώτη σειρά, δεύτερο κάθισμα, μπαίνοντας από την αριστερή πόρτα. Από αυτό το σημείο έγιναν τα περισσότερα. Στη συνέχεια πήγα στον εξώστη και κάθισα, στο μέσον των αριστερών θεωρείων. Από εκεί έγιναν τα δύο γυμνά καθώς και το σκίτσο της κοπέλας στο μπαλκόνι. Το τελευταίο μισάωρο κάθισα στην δεξιά πλευρά του εξώστη αλλά από εκεί τα σκίτσα δυστυχώς ήταν πολύ μέτρια και δεν τα χρησιμοποίησα.

Για το “χορογραφική σύνθεση” που αναφέρω, από τη στιγμή που δεν τα κατάφερα στο κείμενο να κάνω σαφές για σας που το εντόπισα, τι σας κάνει να πιστεύετε ότι θα τα καταφέρω τώρα;

Αν κάνατε τον κόπο να ερευνήσετε προηγούμενα ποστ με ετικέττα “θέατρο” θα βλέπατε ότι έχω αναρτήσει αρκετά κείμενα/κριτικές και για παραστάσεις που οι συντελεστές τους δεν είναι ούτε γνωστοί ούτε δημοφιλείς. Σας διαβεβαιώνω μάλιστα -και ελπίζω έτσι καλοπροαίρετος που φαίνεστε ότι θα με πιστέψετε- ότι έχω παρακολουθήσει πολύ περισσότερες παραστάσεις από όσες θα εντοπίσετε στο ιστολόγιο μου. Βλέπετε μπαίνω στον κόπο να γράψω, μόνο όταν κάποια από αυτές μου κεντρίζει θετικά το ενδιαφέρον.

Στην προκειμένη περίπτωση, θα πρέπει να μου αναγνωρίσετε το δικαίωμα ως νεοφώτιστος στη δουλειά του Παπαϊωάννου - γεγονός που δήλωσα ξεκάθαρα- να εκφράζω ελεύθερα τον ενθουσιασμό μου.

Τέλος επιτρέψτε μου να σας πω ότι αν μια παράσταση και μια θετική κριτική της σας εκνευρίζουν σε σημείο ώστε να εξαντλείτε τα πλούσια εκφραστικά σας μέσα για να στηλιτεύσετε και τα δύο, καλύτερα να αποφεύγετε και το θέατρο και το διαδίκτυο γιατί έτσι πέφτει κανείς τελικά στα χημειοσκευάσματα: για να αντέξει ότι δεν είναι σύμφωνο με την αισθητική του και τα πιστεύω του.

Υ.Γ. Ευφάνταστος ο νέος όρος “γραμμικά ισορροπημένα σκίτσα”, πλην όμως αντιφατικός γι`αυτό καλύτερα να μην τον ξαναχρησιμοποιήσετε.

Τσαλαπετεινός είπε...

Tsalapeteinos : Ελπίζω αδελφέ μου ότι σε ικανοποίησε το αποτέλεσμα Λιονέλ  Κριστιάνο  1-1. Σκίτσα σε αγώνα πάντως δε θα προλάβαινα να κάνω, με τίποτα. Ειδικά αν ήταν αγώνας μπάσκετ.


ΚΚΜ : Για το φίλο μου τον κύριο Σελιτσάνο το κάνω...
Μέρες που έρχονται πάντως λέω να επιστρέψω ΜΕΣΑ στο αυγό μου.