Εκπαιδεύοντας τη Riski

- Τι νέα;
- Τίποτα. Μιλούσα με έναν φίλο που με έπεισε σχεδόν, ότι η Μεγάλη Εβδομάδα είναι για κατάνυξη. Ο ίδιος, μάλιστα, είναι πολύ θλιμμένος.
- Έτσι κάνουν οι πιστοί. Εσύ γιατί προβληματίζεσαι;
- Ήθελα να μπω κι εγώ στο κλίμα και δεν ήξερα τι να κάνω.
- Και τελικά, το βρήκες;
- Δεν ξέρω αν το βρήκα, αλλά πήγα καλού κακού κι έβαψα τα νύχια μου μαύρα, για πρώτη φορά στη ζωή μου. Είναι πολύ παράξενα.
- Παναζία μου... Δεν εννοούσε αυτό, παιδί μου, ο φίλος σου.
- Το ξέρω, αλλά δεν έβρισκα τι άλλο να κάνω. Δεν έχω ξαναμπεί σε κατάσταση κατάνυξης. Δεν με καταλαβαίνεις...
- Βρε παιδί μου, συλλογίζονται τα πάθη του Χριστού, συμπάσχουν και προσεύχονται.
- Εντάξει τώρα... Μην υπερβάλλουμε... Μια συμπαράσταση είπα να εκφράσω.
- Εγώ, ας πούμε, είπα να στήσω ένα ποστ, με σκόρπιες -στο χώρο και στο χρόνο- αναμνήσεις από τη Μεγάλη Εβδομάδα.
- Εγώ πάντως, αν ανεβάσεις τέτοιο, δεν θα είμαι εκεί.
- Κόλλησα, που λες, να διαβάζω για την Κασσιανή.
- Αυτή δεν είναι η "εν πολλαίς αμαρτίες περιπεσούσα";
- Η ποιήτρια είναι, βρε, δεν είναι η ίδια η αμαρτωλή...
- Καλά, ντε...
- Τώρα έχω να διαβάσω και για τον αυτοκράτορα Θεοφιλο που παραλίγο να παντρευτεί την Κασσιανή. Θα είχε και καλλιστεία δηλαδή το ποστ.
- Αγιογραφίες; Ουουου, kinky...
- Όχι, βρε... Για να παντρευτεί ο Θεόφιλος, η μητριά του, που τον αγαπούσε πολύ και δεν ήταν σαν της Σταχτοπούτας, κάλεσε -συνηθισμένο στο Βυζάντιο- τις πιο όμορφες αρχοντοπούλες, για να διαλέξει.
- Την πιο όμορφη, ή την πιο έξυπνη;
- Υποτίθεται ότι θέλανε και τα δύο. Και μάλιστα, σ' εκείνη που θα διάλεγε, θα της έδινε ένα χρυσό μήλο, όπως ο Πάρης.
- Μα, τι ωραία... Σαν παραμύθι. Και...
- Βλέπει ο Θεόφιλος την Κασσιανή και θαμπώνεται από την ομορφιά της. Την πλησιάζει λοιπόν και της λέει: "Εκ γυναικός ερρύη τα φαύλα" Κι εκείνη του απαντάει: "Αλλά και διά γυναικός πηγάζει τά κρείττω" και τον κόλλησε στον τοίχο του παλατιού. 
- Πω πω, ρούμπος... Tον τσάκισε. Μη μου πεις ότι τη διάλεξε...
- Όχι, βέβαια. Ήταν πιο έξυπνη από αυτόν. Μπελά στο κεφάλι του θα έβαζε;
- Μα, είπα κι εγώ... Μην ξεχάσουμε κι αυτά που ξέραμε...
- Μετά εκείνη έγινε μοναχή, όπως οι περισσότερες Βυζαντινές που ήθελαν να διαβάζουν και όχι να γεννοβολάνε, και έγραφε ύμνους...
- Ε, βέβαια... Κορόιδο ήτανε; Σαν μερικές-μερικές, όνομα και μη χωριό;
- ...κι εκείνος πήγαινε να τη δει στο μοναστήρι, αλλά εκείνη του κρυβόταν.
- Μα τι μπορεί να ήθελε από την ιερωμένη; Τι ρωτάω κι εγώ, ώρες-ώρες; Να της αφαιρέσει το "ι", φυσικά... Βέβαια, θα μπορούσε να θέλει να την κάνει και e-ερωμένη, αλλά, δεν είχαν υπολογιστές στο Βυζάντιο.
- Ε, προφανώς μετάνιωσε γιατί η Θεοδώρα, που τελικά πήρε, θα ήταν χάλια.
- Θα ήταν εντελώς βλαμμένη. Αυτός απ' το φόβο που πήρε με την Κασσιανή, θα πήγε στο απέναντι άκρο.
- Λένε μάλιστα, ότι μια μέρα, η Κασσιανή τον άκουσε που ερχόταν και κρύφτηκε πάλι, αλλά άφησε πάνω στο τραπέζι το χειρόγραφό της. Εκείνος το είδε και πριν φύγει, συμπλήρωσε έναν δικό του στίχο στον ύμνο που έγραφε εκείνη.
- Και τι έλεγε ο στίχος;
- Κατά την παράδοση ήταν ο στίχος: «ὧν ἐν τῷ παραδείσῳ Εὔα τὸ δειλινόν, κρότον τοῖς ὠσὶν ἠχηθεῖσα, τῷ φόβῳ ἐκρύβη».
- Τι έρωτας, όμως κι αυτός, ε;
- Ναι...
- Εγώ γιατί να μην μπορώ να ζήσω έναν τέτοιο έρωτα; Γιατί; Γιατί;
- Γιατί έχεις μαύρα νύχια. Βάψ' τα ένα άλλο ωραίο χρωματάκι κι εσύ...






Συνομίλησαν η Riski και ο Τσαλαπετεινός



Τα καλύτερα ποστ δεν δημοσιεύονται σχεδόν ποτέ, γιατί γράφονται πάντα στις ιδιωτικές συνομιλίες. Τελικά η πολιτική ορθότητα μας στερεί την πιο απολαυστική διασκέδαση.






(Όπως καταλαβαίνετε, αν δε μου έπιανε την κουβέντα, σήμερα θα είχα ένα σοβαρό, επίκαιρο ποστ για την Κασσιανή, με  λινκς και όλη την απαραίτητη βιβλιογραφία.)