Τετάρτη 11 Μαΐου 2011

the cave scanners


Για αλλού ξεκίνησα –δεν είναι της ώρας, θα ξεστρατίσω πολύ αν σου μιλήσω για τον αρχικό προορισμό- μα ανέλπιστα χτύπησα φλέβα, άλλαξα ρότα, βούτηξα και χάθηκα. 

Σχολική εκδρομή 15 Μαΐου 1929
Θυμάσαι ένα παραμύθι που έλεγε ότι μια φορά το χρόνο, για μια μόλις μέρα, άνοιγε ο βράχος στην είσοδο της σπηλιάς με τους θησαυρούς και μπορούσες να μπεις και να πάρεις ό,τι επιθυμούσε η ψυχή σου; Δεν το θυμάσαι...Καλά. Τότε, να σου πω τη συνέχεια για να καταλάβεις τί συμβαίνει εδώ. Πήγε λοιπόν ένα αγόρι και περίμενε απ` έξω να μετακινηθεί ο βράχος. Την ώρα που περίμενε, βλέπει παραδίπλα μια ροδιά φορτωμένη. Πάει κόβει ένα ρόδι κι εκείνη τη στιγμή ακούει φοβερό θόρυβο. Γυρίζει και μέσα σε σύννεφο σκόνης βλέπει το θεόρατο βράχο να κουνιέται. Βάζει το ρόδι στην τσέπη και τρέχει στη σπηλιά. Μόλις συνήθισαν τα μάτια του στο σκοτάδι είδε να αστράφτουν ασήμια χρυσάφια και διαμάντια... Θαμπώθηκα. Άρχισα να μαζεύω -χωρίς να ξέρω τι θα τα κάνω όλα αυτά τα πλούτη- και να γεμίζω ένα σακί που είχα μαζί του. Γέμιζα, γέμιζα...  

Μην περιμένεις τώρα το τέλος του παραμυθιού. Να μαστε καλά και θα στο πω το φθινόπωρο όταν θα είναι έτοιμα τα φετινά ρόδια. Αλλά μια γεύση, δεν μπορείς να πεις, σού έδωσα. Κράτα λοιπόν τώρα μόνο την εικόνα:το αγόρι στη σπηλιά με τους θησαυρούς. Έτσι κι εγώ, σε ένα μεγάλο τραπέζι με παλιές φωτογραφίες. 

Μέρες τώρα μαζεύω. Φωτογραφίες σε αλμπουμ, κουτιά, σε φακέλλους, χύμα. Δικιές μας, από φίλους, από γείτονες. Κυρίως ασπρόμαυρες μα και αρκετές έγχρωμες.Έχω χαθεί για τα καλά. Στην αρχή λαίμαργα, τις κοίταζα βιαστικά τη μια μετά την άλλη. Ύστερα με υπομονή τις ξεχώρισα σε κατηγορίες. Οικογενειακές, πορτραίτα, γαμήλιες, εικόνες από γιορτές και σχόλες, της θητείας, του πολέμου, διακοπών, καθημερινά στιγμιότυπα...

Μετά προσπάθησα να τις βάλω σε χρονολογική σειρά. Σε μερικές υπήρχε αναλυτικό σημείωμα στη πίσω πλευρά, χρονολογία, τόπος, ονόματα εικονιζόμενων, στις άλλες που κανείς δεν είχε κάνει τον κόπο να γράψει έστω και μόνο τη χρονιά, προσπάθησα από το ντύσιμο και τα χτενίσματα να μαντέψω κατά προσέγγιση τη δεκαετία. Τριάντα, σαράντα, πενήντα, εβδομήντα, εξήντα, ογδόντα...  



Μετά άρχισα να τις ανακατεύω και να τις βλέπω πάλι από την αρχή, μια -μια προσεκτικά προσπαθώντας να αναγνωρίσω τα πρόσωπα, τις γειτονιές που άλλαξαν και τα σπίτια που γκρεμίστηκαν δίνοντας τη θέση τους σε καινούρια. Σε μερικές περιπτώσεις τα κατάφερνα- κι άρχιζαν να ξυπνούν μνήμες τόσο παλιές που δε φανταζόμουν ότι υπήρχαν, σε άλλες πάλι όχι. Και τότε, εκεί που ούτε το σκηνικό ούτε τα πρόσωπα μου θύμιζαν κάτι, άρχισαν να ξεπηδάνε φανταστικές ιστορίες που με συνέπαιρναν όσο κι οι πραγματικές.  Σαν το αγόρι με το θησαυρό πριν κλείσει και πάλι η είσοδος, έτσι θέλησα κι εγώ  – χωρίς να έχω ιδέα τι θα τις κάνω- να κρατήσω όσες περισσότερες μπορούσα από τις δανεικές πριν τις επιστρέψω στους κατόχους τους.  

Το σκάνερ δανεικό κι αυτό, σαν κάρο φορτωμένο στην ανηφόρα με ζεμένο γέρικο μουλάρι, αργεί, αργεί πολύ. Προεπισκόπηση, επιλογή θέματος, ρυθμίσεις, ανάλυση -φωτεινότητα- κοντράστ, εντολή σάρωσης κι έπειτα αναμονή, αναμονή, αναμονή. Τέλος. Λεζάντα περιγραφής, πηγή εικόνας, αποθήκευση. Η επόμενη...Τα χέρια δουλεύουν μηχανικά, τα μάτια καρφωμένα στην οθόνη, λογαριάζω τις διορθώσεις που θα κάνω μετά, εκεί που μερικές είναι τσακισμένες, ή έχουν λεκέδες, στις υπερφωτισμένες περιοχές ή στις πολύ σκοτεινές. Οι φάκελλοι γεμίζουν σιγά σιγά. Σαράντα επτά “οικογενειακές” προχθές, χθες εβδομήντα δύο από γιορτές, α  να δούμε σήμερα πόσες στην κατηγορία “παρέες”. 

Είναι ασφαλής η δικιά μου σπηλιά με τους θησαυρούς. Τα νέα του έξω κόσμου φτάνουν ως εδώ αλλά έτσι όπως είμαι βυθισμένος, φαντάζουν νέα ενός άλλου κόσμου που δεν υπάρχει. Εδώ μέσα υπάρχουν μόνο συγκρατημένα χαμόγελα σε σέπια, τυπικό στήσιμο απέναντι στο φακό με τα καλά ρούχα και αισιοδοξία, που η υφή της αλλάζει ανά δεκαετία. Είναι ωραίος αυτός ο κόσμος που συνθέτουν οι εκατοντάδες παλιές φωτογραφίες, ιδανικός, μα κάποιες στιγμές τρομάζω γιατί καταλαβαίνω ότι κλείστηκα στη σπηλιά μόνο και μόνο για να αποφύγω τον άλλον κόσμο, τον αφόρητο. 


Από το δρόμο ακούγονται γέλια, φωνές και ρόδες κοκκαλωμένες να σέρνονται στην άσφαλτο. Συνειδητοποιώ ότι είναι πια απόγευμα. Τα παιδιά της γειτονιάς έχουν βγει με τα ποδήλατα κι αλωνίζουν πάνω -κάτω στην πρόσκαιρη λιακάδα. Τα βλέπω από το παράθυρο κι έτσι όπως από το πρωί σκανάρω το παρελθόν, δε βλέπω την κίνησή τους στο παρόν παρά σα μια σειρά διαδοχικών εικόνων. Εικόνες που αν τις αποτυπώσει τώρα ο φακός, στο μέλλον σίγουρα κάποιος άλλος θα τις κοιτάζει προσεκτικά, προσπαθώντας να αναγνωρίσει πρόσωπα, γειτονιά, κρυμμένες ιστορίες.  


11 Μαΐου 2011
Βγαίνω έξω με τη μηχανή και τα μαζεύω. Ο ένας δεν θέλει με τίποτα να αποχωριστεί το ποδήλατό του. Τα κορίτσια ντρέπονται. Δε θέλουν να ποζάρουν δίπλα στα αγόρια. “Μα δεν είσαστε όλοι μια παρέα;” τους λέω και υποχωρούν απρόθυμα. Τα στήνω απέναντι, στον τοίχο του ακατοίκητου πια σπιτιού. Κάνω τον καραγκιόζη για να γελάσουν. Τα καταφέρνω. Πέντε κλικ απανωτά για σιγουριά. Δεν ξέρουν πόση ανάγκη έχω τα χαμόγελά τους, αυτή τη μέρα. Αυτόν τον σκληρό Μάη του 2011.

αφιερωμένο στους φίλους  μου
βιβλιοθηκάριο και  Δύτη   

45 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

photographs as memories, που θα ΄λεγαν και οι Eyeless in Gaza

άψογος!

ΚΚΜ

vague είπε...

Ίσως είναι μια λύση οι παλιές φωτογραφίες. Μπορεί να βοηθάνε να ισορροπήσουμε ξανά στον άξονά μας που έχει λυγίσει.

(Κάτσε εκεί, μην έρχεσαι. Εκεί τα παιδιά χαμογελάνε.)

gasireu είπε...

:)
τι σκληρός Μάης ε...

b|a|s|n\i/a είπε...

χιλιάδες οι φωτογραφίες. κάποτε πρέπει να γίνει και η ψηφιακή μετατροπή τους. έτσι για να βλέπονται ευκολότερα. αν και πάντα υπάρχει το συναίσθημα της μελαγχολικής αισιοδοξίας. μα τι θα ήταν το τώρα χωρίς το πριν; το κάθε πριν.
απίστευτες οι φωτογραφίες σου. μελαγχολικά αισιόδοξες. :)
πολύ καλό σου απόγευμα!

loulou είπε...

Κατά καιρούς έχω δηλώσει πως αρνούμε να μεγαλώσω...
(Αυτό βέβαια θέλει ψυχολόγο...)
τρελαίνομαι για παραμυθάκια, ετσι το εισέπραξα, στο μυαλό μου ήρθαν δικές μου θύμισες, από την γειτονιά
την δική μου, τούς χωμάτινους δρόμους...τις γειτόνισσες στα πεζούλια που πάντα ζήλευα γιατι η μητέρα μου έφυγε πολύ νωρίς και δεν ήταν εκεί...Μα πιό πολύ όταν έπεφτε το σκοτάδι και έπρεπε να μαζευτούμε μέσα με τον αδελφό μου...
Ναι ηταν δύσκολο..ήμασταν τα ορφανα της γειτονιάς...Μην σε κουράζω, θέλω να σου πω ένα ευχαριστώ για την ευκαιρία που μου έδωσες να ΄κυλίσουν δάκρυα,το θέμα αυτό που άνοιξες μερικούς ανθρώπους
τούς αγγίζει ίσως περισσότερο απο κάποιους άλλους...
Και πάλι ευχαριστώ...

Φιλάκια.

Γιώργος Κατσαμάκης είπε...

Ευχαριστώ φίλε (για την αφιέρωση).

Νομίζω πως θα βάλω το αίσθημα της ιστορίας σου στη σπηλιά του μυαλού μου μην το φάει η οργή μου για όσα γίνονται. Κάποια βραδινή ίσως ώρα να μπω, όταν η πέτρα ανοίξει, να το βρω μαζί με τα άλλα ασήμια...

Σταυρούλα είπε...

Όλοι τα έχουμε ανάγκη τα χαμόγελα αυτά τούτη τη σκληρή άνοιξη, Τσαλαπετεινέ. Σ΄ευχαριστούμε :)

the elf at bay είπε...

Σκληρός Μάης..... Πράγματι.

μ είπε...

Να σου πω, φάε το ρόδι μπας και μείνει για πάντα ανοιχτή η είσοδος.

Πανάκριβα ταξίδια οι παλιές φωτογραφίες...

Ανώνυμος είπε...

Βουρκωματάκι στη πρώτη ανάγνωση, σηκώθηκα να ρίξω μια ματιά από το παράθυρο πόσο αληθινά όμορφη είναι η ροδιά αυτή την εποχή, δεύτερη ανάγνωση για να κυλίσει ελεύθερα κι όλα καλά... απίστευτα γλυκά...

Να΄σαι καλά

Σελιτσάνος είπε...

Κι εσείς τάσεις φυγής;Κι εγώ μια απ' τα ίδια.

Τσαλαπετεινός είπε...

gasireu: την αρχή έκανε ο περυσινός Μάης.


b|a|s|n\i/a: Πολλή δουλειά Βασίλη, πάρα πολλή δουλειά. Αλλά αξίζει τον κόπο. Έχω πέσει σε μερικά διαμάντια με ιστορική αξία. Όλα μελαχγολικά αίσιόδοξα, όπως το λες. Καλό μας βράδυ.

Τσαλαπετεινός είπε...

ΚΚΜ : Εγώ λέω συνέχεια: “Oh my precious.."
(θυμήθηκες την ταινία;)

Riski: Μπα, για σπασμένο το βλέπω τον άξονα, δεν παίρνει επιδιόρθωση κι άντε να βρεις ανταλλακτικό.

(άμα τα διακόπτεις όμως από το παιχνίδι πρέπει να κανεις τον καραγκιόζη για να εισπράξεις χαμόγελο)

Τσαλαπετεινός είπε...

renata: Σήμερα πήρα κι άλλα χαμόγελα χωρίς να χρειαστεί να κάνω το καραγκιόζη. Τους έδωσα τις φωτογραφίες τυπωμένες ;-)


the elf at bay: "Πήγε ο νους σας στην Άνοιξη που΄να σκληρή για τα μικρά παιδιά ;” που λέει κι ποιητής.

Τσαλαπετεινός είπε...

 Loulou  : Έτσι και πάρουν μπρος οι αναμνήσεις δεν τις σταματάει τίποτα. Κι εμείς δίνουμε πάσες ο ένας στον άλλον. Για αναμνήσεις και εκατέρωθεν βουρκώματα. Να σαι καλά loulou και σε παρακαλώ κοίτα να μη μεγαλώσεις!

Γιώργος Κατσαμάκης : Την ώρα που θα μπεις να έχεις μαζί σου και ένα ρόδι, έτσι όπως λέει το παραμύθι. Μαχαίρι δεν χρειάζεσαι: έχεις το σπαθί σου και θα το κόψεις μια χαρά. Χράτς. Σ` ευχαριστώ Γιώργο. ;-)

Τσαλαπετεινός είπε...

forada  : Η ροδιά είναι όμορφη όλες τις εποχές. Και στην ανθοφορία της και όταν είναι φορτωμένη καρπούς. Φέτος το χειμώνα πρόσεξα πόσο όμορφη είναι ακόμα κι όταν έχει χάσει όλα της τα φύλλα. Και μάλλον χειμώνα θα ανεβάσω ποστ για τη ροδιά, όταν οι περισσότεροι δεν γυρίζουν να την κοιτάξουν. Καλό σου βράδυ.

Σελιτσανος : Μα τότε σίγουρα θα βρεθούμε!

Τσαλαπετεινός είπε...

Μανος  : όχι! Το ρόδι το τρως μόνο αν τύχει και κλειστείς μέσα για ένα χρόνο.. Ένα σπυρί κάθε μέρα για να αντέξεις, μέχρι να ανοίξει πάλι η είσοδος. Έτσι τουλάχιστον λέει το παραμύθι.

(μερικά από αυτά τα “πανάκριβα ταξίδια” αναγκάστηκα να τα φωτογραφίσω γιατί δεν ήταν δυνατόν να τα πάρω για σκανάρισμα. Μια από αυτές, είναι...υπομονή μέχρι τον Οκτώβρη ;-)

Yannis Tsal είπε...

Μια φωτογραφία σου ήρθε και σε μένα
Μια φωτογραφία σου απ' τα ξένα

Απ' αυτές που κρατάν οι φοιτητές
Απ' αυτές που ξεσκίζει ο χαφιές
Απ' αυτές που κρεμάν οι φοιτητές
Στην καρδία τους
Τσε Γκεβάρα!

Τηρήματα είπε...

Τι όμορφα χαμόγελα, τι ξένοιαστα χαμόγελα... Καλά κάνεις, κρύψου. Κρύψου απ' τα νέα, έχουν άσχημες γκριμάτσες...

Τσαλαπετεινός είπε...

tsalapeteinos : Μα έπρεπε να βάλεις και το τελευταίο...

Τόσα τριαντάφυλλα
Τα 'καψε το χιόνι
Αχ αυτή η άνοιξη
Με ματώνει

Τσαλαπετεινός είπε...

Τηρίματα : Δεν μπορείς να κρύβεσαι συνέχεια. Λίγο μόνο, για να πάρεις μια ανάσα και μετά έξω ξανά...

Τσαλαπετεινός είπε...

Αυτή η ανάρτηση για αρκετές ώρες είχε εξαφανιστεί λόγω των προβλημάτων της blogspot. Όταν επανήλθε, είχαν εξαφανιστεί τα σχόλια που είχαν προηγηθεί καθώς και οι απαντήσεις σ` αυτά.

Ευτυχώς τα είχα κρατήσει οπότε τα αντιγράφω παρακάτω.

Τσαλαπετεινός είπε...

photographs as memories, που θα ΄λεγαν και οι Eyeless in Gaza

άψογος!

ΚΚΜ




ΚΚΜοίρης : Εγώ λέω συνέχεια: “Oh my precious.."
(θυμήθηκες την ταινία;)

Τσαλαπετεινός είπε...

Riski:Ίσως είναι μια λύση οι παλιές φωτογραφίες. Μπορεί να βοηθάνε να ισορροπήσουμε ξανά στον άξονά μας που έχει λυγίσει.

(Κάτσε εκεί, μην έρχεσαι. Εκεί τα παιδιά χαμογελάνε.)


Riski: Μπα, για σπασμένο το βλέπω τον άξονα, δεν παίρνει επιδιόρθωση κι άντε να βρεις ανταλλακτικό.

(άμα τα διακόπτεις όμως από το παιχνίδι πρέπει να κανεις τον καραγκιόζη για να εισπράξεις χαμόγελο)

Τσαλαπετεινός είπε...

gasireu :)
τι σκληρός Μάης ε...


gasireu: την αρχή έκανε ο περυσινός Μάης.

Τσαλαπετεινός είπε...

gasireu :)
τι σκληρός Μάης ε...


gasireu: την αρχή έκανε ο περυσινός Μάης.

Τσαλαπετεινός είπε...

b|a|s|n\i/a: άφησε ένα νέο σχόλιο για την ανάρτησή σας "the cave scanners":

χιλιάδες οι φωτογραφίες. κάποτε πρέπει να γίνει και η ψηφιακή μετατροπή τους. έτσι για να βλέπονται ευκολότερα. αν και πάντα υπάρχει το συναίσθημα της μελαγχολικής αισιοδοξίας. μα τι θα ήταν το τώρα χωρίς το πριν; το κάθε πριν.
απίστευτες οι φωτογραφίες σου. μελαγχολικά αισιόδοξες. :)
πολύ καλό σου απόγευμα!



b|a|s|n\i/a: Πολλή δουλειά Βασίλη, πάρα πολλή δουλειά. Αλλά αξίζει τον κόπο. Έχω πέσει σε μερικά διαμάντια με ιστορική αξία. Όλα μελαχγολικά αίσιόδοξα, όπως το λες. Καλό μας βράδυ.

Τσαλαπετεινός είπε...

Ο/Η loulou άφησε ένα νέο σχόλιο για την ανάρτησή σας "the cave scanners":

Κατά καιρούς έχω δηλώσει πως αρνούμε να μεγαλώσω...
(Αυτό βέβαια θέλει ψυχολόγο...)
τρελαίνομαι για παραμυθάκια, ετσι το εισέπραξα, στο μυαλό μου ήρθαν δικές μου θύμισες, από την γειτονιά
την δική μου, τούς χωμάτινους δρόμους...τις γειτόνισσες στα πεζούλια που πάντα ζήλευα γιατι η μητέρα μου έφυγε πολύ νωρίς και δεν ήταν εκεί...Μα πιό πολύ όταν έπεφτε το σκοτάδι και έπρεπε να μαζευτούμε μέσα με τον αδελφό μου...
Ναι ηταν δύσκολο..ήμασταν τα ορφανα της γειτονιάς...Μην σε κουράζω, θέλω να σου πω ένα ευχαριστώ για την ευκαιρία που μου έδωσες να ΄κυλίσουν δάκρυα,το θέμα αυτό που άνοιξες μερικούς ανθρώπους
τούς αγγίζει ίσως περισσότερο απο κάποιους άλλους...
Και πάλι ευχαριστώ...

Φιλάκια.

 



Loulou  : Έτσι και πάρουν μπρος οι αναμνήσεις δεν τις σταματάει τίποτα. Κι εμείς δίνουμε πάσες ο ένας στον άλλον. Για αναμνήσεις και εκατέρωθεν βουρκώματα. Να σαι καλά loulou και σε παρακαλώ κοίτα να μη μεγαλώσεις!

Τσαλαπετεινός είπε...

Ο/Η Γιώργος Κατσαμάκης άφησε ένα νέο σχόλιο για την ανάρτησή σας "the cave scanners":

Ευχαριστώ φίλε (για την αφιέρωση).

Νομίζω πως θα βάλω το αίσθημα της ιστορίας σου στη σπηλιά του μυαλού μου μην το φάει η οργή μου για όσα γίνονται. Κάποια βραδινή ίσως ώρα να μπω, όταν η πέτρα ανοίξει, να το βρω μαζί με τα άλλα ασήμια...


Γιώργος Κατσαμάκης : Την ώρα που θα μπεις να έχεις μαζί σου και ένα ρόδι, έτσι όπως λέει το παραμύθι. Μαχαίρι δεν χρειάζεσαι: έχεις το σπαθί σου και θα το κόψεις μια χαρά. Χράτς. Σ` ευχαριστώ Γιώργο. ;-)

Τσαλαπετεινός είπε...

Ο/Η renata άφησε ένα νέο σχόλιο για την ανάρτησή σας "the cave scanners":

Όλοι τα έχουμε ανάγκη τα χαμόγελα αυτά τούτη τη σκληρή άνοιξη, Τσαλαπετεινέ. Σ΄ευχαριστούμε :)



renata: Σήμερα πήρα κι άλλα χαμόγελα χωρίς να χρειαστεί να κάνω το καραγκιόζη. Τους έδωσα τις φωτογραφίες τυπωμένες ;-)

Τσαλαπετεινός είπε...

Ο/Η the elf at bay άφησε ένα νέο σχόλιο για την ανάρτησή σας "the cave scanners":

Σκληρός Μάης..... Πράγματι.


the elf at bay: "Πήγε ο νους σας στηνΆνοιξη που΄να σκληρή για τα μικρά παιδιά ;” που λέει κι ποιητής.

Τσαλαπετεινός είπε...

Ο/Η Μανος άφησε ένα νέο σχόλιο για την ανάρτησή σας "the cave scanners":

Να σου πω, φάε το ρόδι μπας και μείνει για πάντα ανοιχτή η είσοδος.

Πανάκριβα ταξίδια οι παλιές φωτογραφίες...


Μανος  : όχι! Το ρόδι το τρως μόνο αν τύχει και κλειστείς μέσα για ένα χρόνο.. Ένα σπυρί κάθε μέρα για να αντέξεις, μέχρι να ανοίξει πάλι η είσοδος. Έτσι τουλάχιστον λέει το παραμύθι.

(μερικά από αυτά τα “πανάκριβα ταξίδια” αναγκάστηκα να τα φωτογραφίσω γιατί δεν ήταν δυνατόν να τα πάρω για σκανάρισμα. Μια από αυτές, είναι...υπομονή μέχρι τον Οκτώβρη ;-)

Τσαλαπετεινός είπε...

Ο/Η forada άφησε ένα νέο σχόλιο για την ανάρτησή σας "the cave scanners":

Βουρκωματάκι στη πρώτη ανάγνωση, σηκώθηκα να ρίξω μια ματιά από το παράθυρο πόσο αληθινά όμορφη είναι η ροδιά αυτή την εποχή, δεύτερη ανάγνωση για να κυλίσει ελεύθερα κι όλα καλά... απίστευτα γλυκά...

Να΄σαι καλά



forada  : Η ροδιά είναι όμορφη όλες τις εποχές. Και στην ανθοφορία της και όταν είναι φορτωμένη καρπούς. Φέτος το χειμώνα πρόσεξα πόσο όμορφη είναι ακόμα κι όταν έχει χάσει όλα της τα φύλλα. Και μάλλον χειμώνα θα ανεβάσω ποστ για τη ροδιά, όταν οι περισσότεροι δεν γυρίζουν να την κοιτάξουν. Καλό σου βράδυ.

Τσαλαπετεινός είπε...

Ο/Η Σελιτσανος άφησε ένα νέο σχόλιο για την ανάρτησή σας "the cave scanners":

Κι εσείς τάσεις φυγής;Κι εγώ μια απ' τα ίδια.



Σελιτσανος : Μα τότε σίγουρα θα βρεθούμε!

(πώς πάει ο ντερμπεντέρης κάκτος;)

Γκιωνης είπε...

η ανάρτησή σου με έφερε αντιμέτωπο με ένα χρέος ( ; ) απέναντι σε εκατοντάδες αντίστοιχες οικογενειακές φωτογραφίες σε άλμπουμ, κουτιά, φακέλλους που κατέληξαν σε μένα μετά το τέλος τής προηγούμενης γενιάς.
. Κι αντιμέτωπο ξανά με το ερώτημα :
- "έχει νόημα η ταξινόμησή τους, η ομαδοποίησή τους η τακτοποίησή τους ; Για ποιόν ; "

ippoliti_ippoliti είπε...

Tι να σου πώ Τσαλαπετεινέ.
Διάβασα προχθές την ανάρτηση και συγκινήθηκα, βρήκα τόσο λυρικό τον τρόπο που αποδίδεις αυτήν την σκληρή σκληρότατη, πραγματικότητα που βιώνουμε.
Να 'χεις καλή ημέρα και κουράγιο για πετάγματα

new-girl-on-the-blog είπε...

Οι φωτογραφίες μας θυμίζουν αυτά που θέλουμε να ξεχάσουμε ή ενισχύουν αυτά που θέλουμε για πάντα να θυμόμαστε..

Περιμένουμε τη συνέχεια του παραμυθιού..

Καλό απόγευμα..

Theorema είπε...

Εξωτικό πουλάκι μου, πολύ συγκινητικό... Μπράβο και πάντα τέτοια, εύχομαι! Και στα επόμενα, με το ίδιο καρδιοχτύπι θα περιμένουμε λοιπόν...

island είπε...

Από τις μελαγχολικές ιστορίες που άκουσα επίσης και φωτογραφίες που είδα. Ένιωθα ότι έκανα μάτι σε ξένες ζωές. Και ξετυλίγονταν ιστορίες τους μέσα μου.

Να είστε καλά αγαπητέ

Silia είπε...

Καλός κι ο υπολογιστής και η ψηφιακή εικόνα , αλλά ... σαν το παλιό λουστραρισμένο χαρτί (που έχει τις φθορές του και μου μοιάζει) , με τον δαντελωτό περίγυρο , τα "τσακίσματα" , που μετατρέπουν ένα βλοσυρό ύφος σε ... χαμόγελο και το αντίθετο ... τίποτα ... Προτιμώ τις παλιές μου χάρτινες φωτογραφίες (έχω εκατοντάδες), να τις χαϊδεύω , να τις ακουμπώ στο μάγουλο , να τις ... χαλάω ακόμα πιο πολύ βρέχοντας τες ... Το σκέφτεσαι να ακουμπάς το μάγουλο , ή τα χείλια σου πάνω σε μια οθόνη ;... Δεν λέει . Μόνο , μπορείς να χαϊδέψεις με το δάχτυλο κάποια μουτράκια ... Κι εκείνο ... ίσως .
Όμορφη ανάρτηση ... Αντάξια ενός ανοιξιάτικου δροσερού απογεύματος σαν το αποψινό ...
Βούρκωσα ... δεν ξέρω τί να κάνω για να μου περάσει ...
Λέω να βγω έξω να ... "παίξω" ... Με το "ποδήλατο" , με τα αγόρια που ντρέπομαι λιγάκι , εκεί σε κάποια αλάνα , μπροστά σε κάποιο "ακατοίκητο" ... Ίσως έτσι να μπορέσω να "ξεχάσω" αυτόν τον σκληρό Μάη του 2011....
Και λέω ... "ίσως"

http://i273.photobucket.com/albums/jj208/Anna-Silia_bucket/7963fb40.jpg

the elf at bay είπε...

Πάλι με συγκίνησες, παλιόπαιδο. Η τελευταία φωτό μου θύμισε τα παιδικά μου χρόνια. Τα μόνα ξέγνοιαστα.

Τσαλαπετεινός είπε...

 Γκιωνης: Είναι σίγουρα πολλή δουλειά η τακτοποίηση ενός φωτογραφικού αρχείου και σε παρασύρει για τα καλά στο παρελθόν. Με ό τι αυτό συνεπάγεται. Αν αυτή τη στιγμή δεν απαντάς “ναι” στο ερώτημα, αν έχει νόημα όλη αυτή η διαδικασία ίσως το κάνεις κάποια στιγμή στο μέλλον. Κι αν τελικά αρχίσεις, μάλλον το κάνεις πρώτα- πρώτα για σένα. Για τις δικιές σου μνήμες.



ippoliti_ippoliti: Είναι κι αυτός ένας τρόπος, λιγότερο ανώδυνος για να αντιμετωπίσει κανείς την πραγματικότητα. Από τις εικόνες και τις ιστορίες τους παίρνεις κουράγιο, πίστεψέ με!

Τσαλαπετεινός είπε...

 new-girl-on-the-blog: Και κάποιες μας αποκαλύπτουν αυτά που δεν ξέραμε ή δεν φανταζόμασταν ότι υπήρξαν πριν από τη μνήμη μας.
Η συνέχεια του παραμυθιού με την καινούρια σοδειά της ροδιάς, που τώρα όπου να ναι ανθίζει.


 Theorema: Μακάρι οι επόμενες αφορμές να είναι τέτοιες που να γεννήσουν ένα ξεκαρδιστικό ποστ. Αυτή είναι η φιλοδοξία μου. Για να πάρουμε κουράγιο όλοι. ;-)

Τσαλαπετεινός είπε...

 Theorema: Μακάρι οι επόμενες αφορμές να είναι τέτοιες που να γεννήσουν ένα ξεκαρδιστικό ποστ. Αυτή είναι η φιλοδοξία μου. Για να πάρουμε κουράγιο όλοι. ;-)

island: Αν βγάλουμε την κρούστα μιας κάποιας μελαγχολίας που πηγάζει κυριώς από το ασπρόμαυρο των φωτογραφιών, πολλές φορές αυτές οι εικόνες κρύβουν εύθυμες ιστορίες. Και ναι, είναι σαν να κάνουμε μάτι σε ξένες ζωες, όμως η ματιά μας είναι διακριτική και τρυφερή.

Τσαλαπετεινός είπε...

Silia: Σας ευχαριστώ, που ήρθατε και αφήσαστε ένα τόσο όμορφο σχόλιο, σας ευχαριστώ που δεν πτοηθήκατε από τις αντίξοες συνθήκες που επικράτησαν τις προηγούμενες μέρες . Ξέρω πόσο προσπαθήσατε. ;-)
Και φυσικά σας καλωσορίζω.

the elf at bay: Σήμερα – χθες πια- το απόγευμα, παίξαμε λίγο ποδόσφαιρο στη γειτονιά με τα παιδιά και μα την αλήθεια αυτές οι στιγμές τουλάχιστον ήταν απολύτως ξέγνοιαστες. Μήπως πρέπει επιτέλους και οι μεγάλοι να βρούμε λίγο χρόνο για παιχνίδι;