lazy boy

Είδα κι έπαθα να το ξυπνήσω. Δεν ήθελε με τίποτα να σηκωθεί. Ούτε με το καλό, ούτε με το άγριο. Ναι, στο τέλος αναγκάστηκα λίγο να του αγριέψω, μιλώντας για ευθύνες και συνέπεια. Νύσταζε, βαριόταν, γκρίνιαζε: “Άσε με, σου λέω” και “...λίγο ακόμα...”. Σηκώθηκε τελικά, τόσο βαριεστημένα  που ήμουν σίγουρος ότι αν το άφηνα για λίγο μόνο του θα ξανάπεφτε στο κρεβάτι και μετά θα ήταν αδύνατον να το ξαναξυπνήσω. 

Τα μάτια του ήταν γεμάτα τσίμπλες και τα μάγουλά του ροδοκόκκινα και ζεστά από τον ύπνο. Του ένιψα τη μούρη με κρύο νερό – βασανιστήριο το ξέρω αλλά δεν υπήρχε άλλος τρόπος να ανοίξει τα μάτια του. Διάλεξα τα καλύτερα ρούχα του και το έντυσα με τα χίλια ζόρια. Δεν βοηθούσε καθόλου. Κρατούσε πεισματικά τεντωμένα χέρια και πόδια, προσπαθώντας να με δυσκολέψει για να παραιτηθώ από την προσπάθεια. 

Βούρτσισα τα μαλλιά του προσεκτικά. Μερικά τσουλούφια πετούσαν ανεξέλεκτα και έβρεξα τη χτένα για να τα στρώσω όσο καλύτερα γινόταν. Στεκόταν και με κοίταζε νυσταγμένο και μουρμούριζε διαρκώς κάτι σαν “εγώ δε βγαίνω έξω, δεν είμαι έτοιμο”. Το κοίταξα πάλι με αυστηρό βλέμμα και επανέλαβα τα περι ευθυνών και συνέπειας στη ζωή, που όμως φαινόταν ότι από το ένα αυτί έμπαιναν και από το άλλο έβγαιναν. Αφού είδα ότι αυτή η τακτική δεν έπιανε, άρχισα τα κανακέματα: “Να δεις που μόλις θα βγεις, θα έρθουν όλοι να σε δουν... θα πουν πόσο όμορφο είσαι... Να δεις τι καλά λόγια θα γράψουν για σένα”. 

Τότε διέκρινα μια αυτάρεσκη λάμψη στα μάτια του που αν και με βόλευε τη δεδομένη στιγμή, δε μου άρεσε καθόλου. Η σκέψη ότι θα μπορούσε να αναπτυχθεί και να κυριαρχήσει στο χαρακτήρα του μού ήταν πολύ δυσάρεστη- αλλά είπαμε: εκείνη τη στιγμή προείχε να ετοιμαστεί και να βγει. Τα αλλά μπορούσα να τα χειριστώ αποφασιστικά και με ψυχραιμία αργότερα.

Στο κατώφλι, άφησα κατά μέρος τις δυσάρεστες σκέψεις, το κοίταξα από την κορφή ως τα νύχια- είναι αλήθεια ότι το καμάρωσα με κρυφή περηφάνια- διόρθωσα το πιο ατίθασο τσουλούφι που είχε στο μεταξύ στεγνώσει και πετούσε πάλι, του τσίμπησα τρυφερά το μάγουλο και του έδωσα μια φωτογραφία να κρατάει λέγοντάς του: “Άντε βρε! Στο καλό!”.  Ενώ με κοίταζε ικετευτικά, επαναλαμβάνοντας  με αυτή την έκφραση την καραμέλα “δε θέλω να βγω”,  πάτησα αποφασιστικά “δημοσίευση” προσπαθώντας να μη γελάσω καθόλου. Κακά τα ψέμματα: το απελπισμένο ύφος του είχε κάτι πολύ αστείο. 

Εξαφανίστηκε από το κατώφλι κι έτρεξα γρήγορα στο παράθυρο για να το δω αναρτημένο. Δεν ήταν εκεί. Γύρισα κι έψαξα παντού. Τελικά το βρήκα να ροχαλίζει του καλού καιρού, ντυμένο όπως ήταν, φορώντας τα παπούτσια του, στον κοιτώνα με τα “πρόχειρα”. Δίπλα στο κρεβάτι του ήταν πεταμένη και τσαλακωμένη η φωτογραφία που του είχα δώσει. Ούτε με μια ώρα photoshop θα μπορούσα να τη συνεφέρω. Τη μάζεψα και την πεταξα στον κάδο της ανακύκλωσης. Το σκέπασα προσεκτικά και έκλεισα τις κουρτίνες. “Ας ξυπνήσει μόνο του όταν χορτάσει ύπνο”, σκέφτηκα αλλά ήμουν σίγουρος ότι θα αργούσε πολύ. Φαινόταν από την αρχή, ότι θα γινόταν ένα πολύ τεμπέλικο ποστ. 

η εικόνα από www.visualphotos.com, στην ασπρόμαυρη εκδοχή της.