Δευτέρα 18 Ιουλίου 2011

Ερή


Ήταν ένας Άγγλος, ένας Ισπανός, ένας Ιταλός- όχι δεν είναι ανέκδοτο, αληθινή ιστορία θα σου πω- μια Αυσταλέζα, δυό Ιταλίδες, μια από το Σεράγεβο, ένας Γάλλος, ένας Λευκορώσος κι εγώ. Γνωριστήκαμε καλοκαίρι στο Νησί και γρήγορα γίναμε αχώριστοι. Μας βλέπανε οι ντόπιοι τσούρμο και λέγανε “Καλώς τον ΟΗΕ”.

Εκείνη τη μέρα είχε  νοτιά κι έτσι ξεκινήσαμε για τη βορεινή παραλία. Σχεδόν μια ώρα δρόμος, αλλά χαλάλι το περπάτημα στα κατσάβραχα με ντάλα ήλιο όταν στο τέλος σε περιμένει ένας κόλπος κλειστός, σωστή επίγεια Εδέμ. Λαδιά μέσα, κι έξω στα ανοιχτά να λυσσομανάει ο σορόκος και να σηκώνει κοπάδια τα προβατάκια. Μπάνιο, άραγμα, παιχνίδια, ξανά μπάνιο, διάβασμα, μουσικές, ποδόσφαιρο, φωτογραφίες, πάλι μπάνιο.


Όταν έπεσε ο ήλιος μαζευτήκαμε πεινασμένοι και διψασμένοι  στο μαγαζί του Αλέξανδρου, το μοναδικό της παραλίας. Ενώσαμε τραπέζια, ήρθαν οι μπύρες, τα μεζεδάκια, ήρθαν κι οι ρακές και τα 'γεια σου' ακούστηκαν όπως κάθε φορά, σε όλες τις γλώσσες. Νύχτωσε  -πίσσα σκοτάδι- κι είπαμε να περιμένουμε λίγο ακόμα να βγει το φεγγάρι να φωτίσει το μονοπάτι της επιστροφής. Αράξαμε στη σειρά στο πεζούλι με τα ποτήρια στα χέρια και το βλέμμα στην ανατολή. Έπεφταν βροχή τα στοιχήματα για την ώρα θα ανέτειλε το φεγγάρι. Ήταν δεύτερη, μπορεί και τρίτη νύχτα μετά από  πανσέληνο. Μαζί με τα στοιχήματα, έπεσε κι ο αέρας. Κάλμα, μέσα και έξω από τον κόλπο.

Δέκα σκιές πάνω στο πεζούλι περιμέναμε ώσπου πρόβαλε επιτέλους μέσα από τη θάλασσα το φεγγάρι, μια στάλα λειψό. Τα γέλια κόπασαν κι οι φωνές χαμήλωσαν. Μείναμε εκεί να το κοιτάζουμε να ανεβαίνει και να ασημώνει τη θάλασσα. Να ανεβαίνει, να ασπρίζει την παραλία και να σκαρώνει αλλόκοτους ίσκιους με τη λιγοστή βλάστηση του Νησιού. Μεσουράνησε και φεγγαροτυπημένοι για τα καλά καταλάβαμε ότι δεν μας έπαιρναν πια τα πόδια μας για το γυρισμό.

Πήγα παράμερα και τηλεφώνησα στον Κώστα για να έρθει με το καΐκι να μας πάρει. Γκρίνιαξε λίγο για το προχωρημένο της ώρας, μα όταν άκουσε πως σύσσωμος ο “ΟΗΕ” περίμενε, υπέκυψε. Κανόνισα το αγώγι κι ύστερα το ανακοίνωσα στους άλλους. Δεν περίμενα ότι θα εντυπωσιάζονταν τόσο πολύ. Όχι για τη βαρκάδα υπό το φως της σελήνης, αλλά γιατί κανείς τους δεν φανταζόταν ότι μπορείς να τηλεφωνήσεις και σε καΐκι να έρθει να σε πάρει από την παραλία όπως ακριβώς θα έκανες με ταξί στην πόλη.

Μετά από λίγο επιβιβαστήκαμε στη κυρά- Σοφία, ο Κώστας έβαλε τέρμα τη γνωστή κασέτα με τα σκυλονησιώτικα και βγήκαμε από τον κόλπο. Λαδιά να περπατήσεις πάνω της και τα νησιά τριγύρω να επιπλέουν πάνω της. Δεν άντεξα, πήγα στη γέφυρα και τον παρακάλεσα να κλείσει το κασετόφωνο που έγδερνε τα αυτιά μας. Τον είδα κεφάτο και μόλις το έκλεισε, πήρα θάρρος να του ζητήσω κι άλλη χάρη. “Έχε χάρη ρε μπαγάσα που μ` αρέσει η Ιταλίδα...” είπε και έστριψε αμέσως το τιμόνι αριστερά. Αφού απομακρυνθήκαμε αρκετά από την ακτή, έσβησε τη μηχανή κι ήρθε μαζί μας στο κατάστρωμα. Κάθισε στον πάγκο, απέναντι από την Ιταλίδα με τα κοντά μαλλιά κι άναψε τσιγάρο.

Αμίλητοι όλοι, μεσοπέλαγα στα ασήμια του φεγγαριού, στην απόλυτη γαλήνη που διέκοπτε πότε πότε κανένας ξέμπαρκος παφλασμός πάνω στο ξύλινο σκαρί. Χάζευα μάτια ονειροπόλα στη σειρά να κοιτάζουν και να μη χορταίνουν κι αναρωτιόμουν που έτρεχε εκείνη τη στιγμή του καθενός ο λογισμός, όταν άκουσα τον José Luis, τον Ισπανό της παρέας, να μουρμουρίζει ξανά και ξανά δυο νότες στη σειρά σαν να κούρδιζε τη φωνή του.

Στεκόταν όρθιος στην πρύμνη με τα μάτια στο φεγγάρι σαν να ήταν ολομόναχος στο καΐκι και σιγομουρμούριζε. Αφού σιγούρεψε τον τόνο, πήρε ανάσα και άρχισε να τραγουδάει: Ερή, Ερήνη, πού, Ερήνη πού, Ερήνη πού 'σουν το πρωί ...”. Μετά το πρώτο ξάφνιασμα από την ανέλπιστη επιλογή αλλά και την άψογη προφορά -ενός ανθρώπου που μέχρι εκείνη τη στιγμή νόμιζα ότι στα ελληνικά ήξερε μόνο πέντ` έξι λέξεις- άφησα να με παρασύρει κι εμένα όπως όλους τους άλλους η ερμηνεία του.

Δεν ήταν απλώς το πάθος ενός Ισπανού με εξαιρετική φωνή που έκανε αυτή την ερμηνεία ξεχωριστή. Ο τρόπος που τραγουδούσε, η στάση του σώματος και κυρίως η έκφραση του προσώπου του, μαρτυρούσαν κάτι παραπάνω. Κάτι αδιευκρίνιστο που όμως ήταν εκεί, παρόν κι από τους πρώτους στίχους προσπαθούσα να εξιχνιάσω. Στο “νεραντζοφιλημένη” διασταυρώθηκαν τα βλέμματά μας. Λες κι  ένοιωσε ξαφνικά ότι ήμουν πολύ κοντά στο μυστικό του, έκλεισε τα μάτια και χάθηκε μέχρι το τέλος του τραγουδιού. Η τελευταία λάμψη που είδα μέσα τους – μπορεί βέβαια να έφταιγε και το φεγγάρι- πρόδιδε κάτι σαν παλιό έρωτα. Από αυτούς τους δυνατούς, τους ανεκπλήρωτους που κουβαλάς με ένα “αχ”,  μια ζωή μέσα σου.



Μέρες μετά, μια στιγμή που βρεθήκαμε οι δυό μας μακριά από τους άλλους, τον ρώτησα, δίστασε για λίγο αλλά τελικά μου διηγήθηκε πώς, πότε και κυρίως γιατί έμαθε αυτό το παλιό -το ξεχασμένο κι από μας ακόμα- τραγούδι. Τελειώνοντας, δυο ώρες αργότερα, συμπλήρωσε ότι θα συνεχίσει να το τραγουδάει πάντα στο luz de luna* και με παρακάλεσε να μην πω σε κανέναν την ιστορία του.


* φως του φεγγαριού

η φωτογραφία από εκείνη τη μέρα, με τα μισά πόδια της παρέας, του φίλου μου Jean B.


Το τραγούδι “Ερήνη” είναι παραδοσιακό της Τήλου. Σε διασκευή του Κώστα Γιαννίδη και στίχους Μίμη Τραϊφόρου το έχουν ερμηνεύσει: η Σοφία Βέμπο το 1959, η Νανά Μούσχουρη το 1968 και η Μαρινέλλα το 1972.

35 σχόλια:

κόκκινο μπαλόνι είπε...

αχ βρε Τσαλ τι μου έκανες πρωί πρωί!!!
Και δεν περνάνε οι άτιμες οι μέρες να πάμε στο Νησί.

Τσαλαπετεινός είπε...

κόκκινο μπαλόνι: Τι σου έκανα; Μια βαρκάδα και μια καντάδα μόνο για να σε προετοιμάσω για τις διακοπές.

Να περάσουν γρήγορα αυτές οι μέρες μέχρι την αναχώρηση και αργά οι άλλες στο Νησί.

Καλή σου μέρα μπαλόνι!

κόκκινο μπαλόνι είπε...

Και λίγα είναι αυτά; (οκ, παρέλειψες το παγωμένο καρπούζι αλλά συγχωρείσαι).

Η ευχή σου είναι η καλύτερη ευχή που θα μπορούσα να ζητήσω :)

Καλημέρα καλέ μου Τσαλαπετεινέ!

Μαύρος Γάτος είπε...

Έχε χάρη βρε πτηνό που είναι καλοκαίρι... και χτες το βράδυ ήμουν σε μιαν "εξωτική" παραλία και έβλεπα τον Φέγγαρο ν'αντέλλει πίσω από ένα βουνί... και με κέρασαν και το σουβλάκι που λαχτάρησα τα παιδιά στο Έθνικ... ξεσταίνοντάς μου την ψυχή! ποιό είναι όμως το νησάκι σου; Καλημέρα όμορφη σαν το κείμενό σου

Τσαλαπετεινός είπε...

κόκκινο μπαλόνι: Το παγωμένο καρπούζι είναι μόνο του σε άλλη ανάρτηση. Η ευχή θα πιάσει και θα περάσετε και πολύ ωραία. ;-)

Τσαλαπετεινός είπε...

Μαύρος Γάτος : Καλή σου μέρα φεγγαροχτυπημένε φίλε. Και καλό μας καλοκαίρι -έσφιξαν για τα καλά οι ζέστες για να το πούμε.

Το Νησί μου, είναι η ιδέα του νησιού. Στίγμα μη μου ζητάς, ανομολόγητο σαν αμαρτία. ;-)

Μαύρος Γάτος είπε...

Βρε μυστικοπαθές πτηνόν... θα υποθέσω λοιπόν πως εκεί θα πάς και φέτος Σ;ο))))

(το μόνο σκοτεινό σημείο στην υπόθεση είναι η Ιταλίδα: με τα κοντά μαλλιά ή η άλλη;)

Τσαλαπετεινός είπε...

Μαύρος Γάτος: Είναι να μη σου βγει το όνομα τελικά...επιλογή "δεν ξέρω δεν απαντώ" υπάρχει;


Το Σεράγεβο και η Αυστραλία δεν παίζουν ως εκδοχές;

Μαύρος Γάτος είπε...

Ανοιχτόμυαλα ζωάκια είμαστε, και όλες οι εκδοχές είναι απόλυτα δεκτές, ακόμα και η Αγγλία και η Ισπανία-Λευκορωσία, χωρίς ιδιαίτερη σημασία! (όχι για σένα προσωπικά, γενικά μιλάω). Αλλά νομίζω πως με την έκτη αίσθησή μου ανίχνευσα στο κείμενο μια ροπή σου προς την ούνα ράτσα. Μη με ακούς έχω σκάσει από ζήλια για εκείνη την όμορφη φεγγαροπαρέα! Γάτος γαρ! Καλημέρα ξανά και καλή αντίστροφη μέτρηση για το φετεινό Νησί Σ;ο)))

Τσαλαπετεινός είπε...

Μαύρος Γάτος: Ξέρεις, σε μπέρδεψα γιατί τελευταία στιγμή έπεσε άγριο κόψιμο στο κείμενο. Ήταν βλέπεις πολύ μεγάλο. Γράφουν ιστορία/ες οι παρέες...

η αντίστροφη μέτρηση πάντως άρχισε πέρυσι, την ημέρα της αναχώρησης από το Νησί.

Ανώνυμος είπε...

Μπράβο ρε τσαλαπετεινέ και είχαμε ξεχάσει ότι υπάρχει κι αυτή η Ελλάδα: θαλασσινή, συντροφική και σέξυ. Καρπούζι μπορεί να μην έχει η ιστορία σου, ήταν όμως ό,τι πιο δροσιστικό μέσα στον καύσωνα. Μια από αυτές τις μέρες θέλω να γράψω μια ωδή στην πλαστική καρέκλα του γύφτου που συνόδευε κάποτε όλες τις χαρές του καλοκαιριού. Απόψε πάντως θα αναζητήσω τη δική μου παραλία, ελπίζω ακόμα μυστική στις ορδές των τουριστών!
Καλημέρα και ευχαριστώ!

Τσαλαπετεινός είπε...

silentcrossing: Το περσινό καρπούζι το έχω σερβίρει πιο πάνω στο μπαλόνι και λέω να προχωρήσω άμεσα στην ωδή του ώριμου γιαρμά να βγει παράλληλα με την δική σου ωδή στις καρέκλες του γύφτου.


Όσο για την παραλία, μη λες κουβέντα κι οι τοίχοι των τουριστών έχουν αυτιά.


Υ.Γ. Ένα ακομα μπράβο από εδώ για την καταπληκτική σου ανάρτηση "Ο γύρος του κόσμου σε εβδομήντα σκύλους"

vague είπε...

Η πρώτη ματιά σε μια τέτοια φωτο σήμερα, όπως ακριβώς θα περίμενες κι όπως φυσικά καταλαβαίνεις νομίζω, μου ξυπνάει αγωνίες και με ταράζει. Μετά βέβαια θυμάμαι ότι όλα πήγαν καλά και την απολαμβάνω. :)))))

ολα θα πανε καλα... είπε...

Οι δυνατοί και ανεκπλήρωτοι έρωτες σκέπτομαι που γίνονται τις περισσότερες φορές η αιτία για ένα εμπνευσμένο στίχο,μια απαγγελία,μια μουσική,έναν πίνακα,ένα βιβλίο.
Πολύ καλός ο Ισπανός...Σχεδόν συγκινήθηκα στην εικόνα του,να τραγουδάει με - ποιος ξέρει τι καημό - αυτό το τραγούδι,κοιτάζοντας το βάθος.

Γεια σου,κύριε Τσαλαπετεινέ!

γρηγόρης στ. είπε...

Καλησπέρα, Τσαλαπετεινέ,

αυτές είναι παρέες!

Σελιτσάνος είπε...

Ξυπνάτε ανεπίτρεπτες μνήμες.Κάποια στιγμή που θα βρω χρόνο θα σας κάνω ένα ποστ με μια ανάλογη ιστορία,που μπορεί και να σας κάνει να ζηλέψετε-μπορεί λέω.

xtina είπε...

πόσο πιο αθώες είναι "ποδονομίες" απο τις "χειρονομίες"-όσο μικρότερος ο έλεγχος τόσο πιο ατόφιο το συναίσθημα..
(ωραίο το ποστ στη φεγγαρόςτρατα)
καληνύχτα

Τσαλαπετεινός είπε...

Riski: Μα έχοντας κάνει τη διάγνωσή μου, ήξερα ότι όλα θα πάνε καλά οπότε τόλμησα να την αναρτήσω. Και σκέφτομαι
σοβαρά ότι φέτος με τον ευρυγώνιο πρέπει να βγάλω και τα 100 δάχτυλα της παρέας. Να έχουμε μια που να είμαστε όλοι, βρε αδελφέ!


ολα θα πανε καλα... : Όταν οι δυνατοί, ανεκπλήρωτοι έρωτες βρίσκουν τις διεξόδους που αναφέρατε, επέρχεται λύτρωση, όταν όμως καταχωνιάζονται γίνονται σκέτο σαράκι.

Ελπίζω να ξανακούσω το τραγούδι και φέτος και φέτος υπο το φως της σελήνης. Στην ανάγκη θα ρίξω παραγγελιά.

Τσαλαπετεινός είπε...

γρηγόρης στ. : Μα ναι! Πολύτιμες σαν τα καλοκαίρια μας...
Καλό σου βράδυ.


Σελιτσάνος : Οι ανεπίτρεπτες μνήμες ποτέ δεν κοιμούνται. (το πουλί μίλησε)

Πριν το ποστ, που αναμένω με αγωνία ελπίζω να λάβω μεηλ με περίληψη της ιστορίας σας. Για να ρεγουλάρω εγκαίρως τη ζήλια μου. ;- )

Τσαλαπετεινός είπε...

xtina : Ήδη ανακοίνωσα την πρόθεση να βγάλω φωτογραφία με όλα τα δάχτυλα της παρέας. Θα δώσω μάλιστα σκηνοθετική οδηγία: όσο πιο εκφραστικά μπορείτε!

Καλή σου νύχτα!

Καρπουζοκέφαλος είπε...

Κάθε φορά που σε διαβάζω, επιβεβαιώνομαι που σε έχω στην "λίστα".
Πολύ καλό (κι αυτό)!

antinetrino είπε...

Τώρα αυτό το τελευταίο "και με παρακάλεσε να μην πω σε κανέναν την ιστορία του", εγώ δεν το χάφτω, αλλά ας είναι.... μια που και η υπόλοιπη ιστορία για ακόμη μια φορά ήταν πολύ καλή.

Σε κάθε περίπτωση "ευχαριστούμε" για όσα μας λες - αλλά και για εκείνα που μας αφήνεις να φανταζόμαστε.

Yannis Tsal είπε...

Όμορφη ιστορία όπως όλες οι "ναυτικές" σου, αλλά αυτές τις μέρες είμαι απορροφημένος από άλλα πράγματα και δεν θα επιχειρήσω να ανιχνεύσω το πολιτικό υπόβαθρο. Επειδή δεν μου πολυαρέσει η μπύρα όμως και ακόμα λιγότερο ρακή, θα μου επιτρέψεις φαντάζομαι να πιω κόκκινο κρασί προς τιμήν κάποιων που ξαναγράφουν ιστορία!

Margo είπε...

Αληθινές διακοπές!
Πάντως θα πρέπει να έχεις κάτι που κάνει τους άλλους να σου εξομολογούνται τα εσώψυχά τους:)

Πολύ ατμοσφαιρική ιστορία ότι πρέπει για το κλείσιμο της ημέρας..
όμορφο ξημέρωμα να έχεις τσαλαπετεινέ μου

So_Far είπε...

Αυτό που λέμε.., όλη μας η ζωή μικρά πάντα φρέσκα στιγμιότυπα που ευτυχώς δεν μπαίνουν μέσα στην υπόλοιπη καθημερινότητα. Την καλημέρα μου καλέ μου Τσαλαπετεινέ ( θα ήθελα να διαβάσω και την ιστορία του Ισπανού πάντως )

Τσαλαπετεινός είπε...

Καρπουζοκέφαλος : Θα κάνω ότι μπορώ για να συνεχίσω να είμαι στη λίστα!
Καλή σου μέρα ;-)



 antinetrino: Σαν να σε βλέπω να λες αυτό το “εγώ σεν το χάφτω” και ένα έχω να σου πω: μ` αρέσει πολύ το ύφος σου.

Σε αυτή την περίπτωση πάντως έχουμε διπλό κέρδος: και εσείς φανταζόσαστε τις πιο απίθανες εκδοχές και εγώ κρατάω το λόγο μου.

Τσαλαπετεινός είπε...

tsalapeteinos: Το πολιτικό μήνυμα του ποστ είναι σαφές οπότε καλά κάνεις και το αφήνεις στην άκρη και ασχολείσαι με το copa americana. Αλλά τι να σου πω...με τους αγώνες νομίζω ότι μια cerveza fria τραβιέται. Ή μια aguardiente.


Margo: Αληθινές διακοπές, καλή παρέα, αληθινές στιγμές, οπότε οι εξομολογήσεις έρχονται εύκολα. Άσε που το καλοκαίρι είμαστε όλοι πιο ανοιχτοί.

Καλή σου μέρα Margo μου.

Τσαλαπετεινός είπε...

So_Far: Αυτά τα μικρά στιγμιότυπα το αλάτι της ζωής μας. Καλή σας μέρα!

(Όταν θα τον δω θα τον ρωτήσω αν μου επιτρέπει να διηγηθώ την ιστορία του στη φίλη μου την So_Far. Αν μου το επιτρέψει θα σας την στείλω με μέηλ. Εντάξει;)

Γιώργος Κατσαμάκης είπε...

Εγώ θα ήθελα να σου αφήσω ένα καρπούζι αντί για σχόλιο φίλε, αλλά η οθόνη φτύνει τα κουκούτσια στη μούρη μου. Το τραγούδι το έλεγε συχνά η Μούσχουρη στις συναυλίες της. Ίσως από 'κει να το ήξερε ο Ισπανός... Φλυαρώ γιατί δεν βρίσκω καινούριο τρόπο να σου πω πως μου αρέσουν πολύαυτά που γράφεις,όπως τα γράφεις.

Τσαλαπετεινός είπε...

Γιώργος Κατσαμάκης: Φίλε μου καλέ!
Την επόμενη φορά που θα περάσεις φέρε μου έναν ώριμο γιαρμά, δύο βερίκοκα και μια φέτα πεπόνι και εγώ σου υπόσχομαι να διορθώσω το πρόβλημα της οθόνης που πετάει κουκούτσια.

(δεν ήξερα ότι το έχει τραγουδήσει και η Μοσχολιού. Πάντως πίστεψέ με, η ερμηνεία του Ισπανού ήταν μακράν η καλύτερη)

Καλή σου μέρα!

Γιώργος Κατσαμάκης είπε...

ΜΟΥΣΧΟΥΡΗ είπα, ουχί Μοσχολιού.

Γιώργος Κατσαμάκης είπε...

http://www.youtube.com/watch?v=0wh2Ud9-DSE

Τσαλαπετεινός είπε...

Γιώργος Κατσαμάκης: Κάνει πολύ ζέστη, είμαι δυσλεκτικό και αφηρημένο. Μη μου φωνάζεις λοιπόν με κεφαλαία. Πού είναι το πεπόνι;


(το ίδιο γιουτουμπάκι έχω βάλει εκεί που λέω ποιες το έχουν ερμηνεύσει)

Να ευχηθώ δροσερό βράδυ!

Giorgos Varvakis είπε...

Υπέροχο φίλε Τσαλ.
"Μας πήρε και μας σήκωσε". Εξαιρετικές οι στιγμές στο καΐκι!!!!
Αρμενίσαμε κι εμείς μαζί σας
Καλή σου μέρα

Τσαλαπετεινός είπε...

gvarvakis: Καλή παρέα, μοναδική βραδιά στο Αιγαίο κι ένα τραγούδι. Απλή, δοκιμασμένη συνταγή.

Καλή σου μέρα φίλε μου.