Henry and five Millers ΙI.

(Big Apple`s Tales)

συνέχεια από το προηγούμενο ποστ

Πριν μπω στο deli του Λιβανέζου στη γωνία, κοιτάζω απέναντι τα παράθυρα του 3Β. Τα φώτα είναι αναμμένα· “θα πάρω και μια μπύρα για τον Alex”, σκέφτομαι. Στέκι της γειτονιάς αυτό το deli, για μια κουβέντα στα όρθια όσο ψωνίζεις τα απαραίτητα ή περιμένεις να σου ετοιμάσουν ένα σάντουιτς, ένα χάμπουργκερ ή τον καφέ σου. Μπορεί να μην είναι το μαγαζί του Auggie Wren στο Brooklyn μα κάθε φορά που μπαίνω νομίζω ότι ακούω τον Harvey Keitel να λέει: “People say: `you have to travel to see the world`. Sοme times I think that if you just stay in one place and keep your eyes open, you gona see just about all you can handle.”

Πέφτω πάνω στην αγαπημένη μου σκηνή: κι απόψε ο έξω καρδιά Ισραηλινός θαμώνας του deli πειράζει στα αραβικά τον Λιβανέζο ιδιοκτήτη. Εκείνος ζορίζεται. Ζορίζεται πολύ, το βλέπεις στις κινήσεις του, στον τρόπο που μιλάει· μα αντιδρά ήπια, ενώ δίπλα του ο Μεξικανός υπάλληλος κοιτάζει μια τον ένα, μια τον άλλο, σοβαρός και αγέλαστος όπως πάντα, χωρίς φυσικά να καταλαβαίνει τίποτα από την κουβέντα.

Διαλέγω από το ψυγείο τις πιο παγωμένες Miller – “τι να μας κάνουν δύο, θα πάρω τέσσερις ή μάλλον πέντε καλύτερα”-  κι ενώ τους ακούω να συνεχίζουν τις κόντρες τους, σκέφτομαι ότι τα αραβικά ταιριάζουν απόλυτα με τη ζέστη που δεν λέει να πέσει. Κατοστάρι Φαρενάιτ ακατέβατο μέρες τώρα, αλλά με τις μπύρες στην αγκαλιά μου προς στιγμήν το ξεχνάω.

”Να με λες Ιάκωβο” μου είχε πει με σπαστά ελληνικά ο Ισραηλινός αιφνιδιάζοντάς με την πρώτη φορά που τον συνάντησα στο deli. Δεν είχα προλάβει να πω ούτε δυο κουβέντες κι αμέσως κατάλαβε από πού κρατάει η σκούφια μου. Ύστερα άρχισε να μου μιλάει για τους Έλληνες φίλους του, για τη δουλειά του, που την κυνηγάει ακριβώς όσο χρειάζεται για να ζει άνετα, “μη φανταστείς πολυτέλειες, λίγα πράγματα· μόνο τα απαραίτητα... η ζωή είναι πολύ μικρή”.

Κάποιο άλλο βράδυ δεν είχε τα συνηθισμένα του κέφια. Έστεκε αμίλητος και έκανε ότι χάζευε τους τίτλους των εφημερίδων σε ένα ράφι δίπλα στο ταμείο. Ούτε λόγος για πειράγματα. Ο Λιβανέζος τον κοίταζε ανήσυχος, πετούσε καμιά κουβέντα, αλλά δεν είχε το σπίρτο που θα άλλαζε την διάθεση του φίλου του. Του πήγαινε αυτή η θλίψη· άφηνε να φανούν τα 65 του χρόνια, που σε άλλη περίπτωση ούτε καν τα πρόσεχες. Ο δείκτης του δεξιού  μου χεριού, άρχισε να παίζει κρυφά μέσα στο σάκο με το “on-off” της φωτογραφικής μηχανής, ζυγίζοντας τη στιγμή. Τελικά συγκρατήθηκα: τέτοιες εκφράσεις σίγουρα γράφουν καλύτερα εντός μας από οποιαδήποτε κάρτα μνήμης.

“Δεν θα έρθει φέτος ο Ron” μού είπε εκείνο το βράδυ λίγο πριν φύγω, σαν να ήθελε να απολογηθεί για τη διάθεσή του. Ο Ron, το μοναχοπαίδι του τα τελευταία χρόνια ζει μόνιμα στη Νέα Ζηλανδία. Όσο μου μιλούσε για εκείνον, τα παιδικά του χρόνια, τις σπουδές, την πρώτη του δουλειά στην Καλιφόρνια, το πρόσωπό του άρχισε σιγά σιγά να φωτίζεται και η διάθεση του να αλλάζει. Στο τέλος, όταν μού αποκάλυψε ότι ο Ron δουλεύει στον κινηματογράφο -“Visual effects... η τελευταία ταινία του ήταν το Avatar. Την έχεις δει;”- ήμουν σίγουρος ότι το επόμενο λεπτό θα άρχιζε και πάλι να πειράζει τον Λιβανέζο, που ήδη είχε πάρει αμυντική στάση και εγώ, μετά από λίγο, στο σπίτι θα πληκτρολογούσα βιαστικά “imdb” για να βρω ανάμεσα τους συντελεστές του Avatar το γιο του φίλου μου, του Ιάκωβου.

συνεχίζεται...

Μουσική: Nature Boy, με την τρομπέτα του Jon Hassell από το cd Fascinoma