Η Pat και ο Alan βρίσκονται και φέτος εδώ. Είναι οι αγαπημένοι όλων μας. Όχι γιατί είναι οι μεγαλύτεροι -75 και 82 χρόνων αντίστοιχα- αλλά γιατί μας γλυκαίνει η παρουσία τους, η έμφυτη ευγένεια που τους διακρίνει, το ειλικρινές τους χαμόγελο, το ουσιαστικό ενδιαφέρον που δείχνουν για όλους μας. Κυρίως όμως τους χαιρόμαστε –και κατά βάθος τους ζηλεύουμε- για την αγάπη και την αφοσίωση που έχουν ο ένας για τον άλλον. Μια αειθαλής αγάπη που φαίνεται κραταιά ακόμα και μετά από μισό αιώνα έγγαμου βίου.
Χωρίς να το θέλουμε τους κρυφοκοιτάζουμε διαρκώς. Όταν φτάνουν νωρίς το πρωί και το απόγευμα στην παραλία κι ύστερα κρατώντας ο ένας τον άλλον μπαίνουν αργά αργά στη θάλασσα και ξανοίγονται τόσο που μετά από λίγο, μόλις που διακρίνεις δύο λευκά κεφάλια, πάντα όμως το ένα δίπλα στο άλλο. Τους παρακολουθούμε όταν ο Alan βγαίνει πρώτος και περιμένει με την πετσέτα, πρώτα να τυλίξει αγκαλιάζοντας και έπειτα να σκουπίσει τρυφερά την Pat που βγαίνει συνήθως λίγο μετά από εκείνον. Τους καμαρώνουμε όταν καταφτάνουν στην ταβέρνα για το βραδινό τους φαγητό, ντυμένοι πάντα σε αρμονικές αποχρώσεις, όταν παίζουν χαρτιά γελώντας σαν τα μικρά παιδιά ανεξάρτητα από την έκβαση του παιχνιδιού, όταν βυθίζονται στο διάβασμα, αλλά διαρκώς ρίχνουν κλεφτές ματιές ο ένας στον άλλον.
Όταν έφτασαν για πρώτη φορά στο Νησί, πριν από δέκα χρόνια, είχαν ήδη περιπλανηθεί στα περισσότερα ελληνικά νησιά αμφοτέρων των πελάγων. Φαινόταν ενθουσιασμένοι. Θυμάμαι ότι τότε η Pat μού είχε πει ότι αυτό το Νησί ήταν ακριβώς ό τι έψαχναν όλη τους τη ζωή: μια όμορφη αμμουδιά, μια ταβέρνα κι ένα απλό δωμάτιο με θέα. Χαιρόταν που επιτέλους το είχαν ανακαλύψει, αλλά την ίδια στιγμή τους έθλιβε το γεγονός ότι η ανακάλυψη έγινε τόσο αργά. Κι αυτό το τελευταίο, τους βασάνιζε πραγματικά. Φαίνεται ότι το χειμώνα που ακολούθησε, τους απασχόλησε πολύ αλλά τελικά βγήκαν τη λύση. Από την επόμενη χρονιά, άρχισαν να έρχονται στο Νησί δύο φορές τον χρόνο. Μια φορά αρχές Μάη και μια ακόμα τέλη Σεπτέμβρη. Έτσι λένε ότι στον καιρό που τους απομένει, σε κάθε χρονιά που περνά, εκείνοι μπορούν να λογαριάζουν ένα διπλό καλοκαίρι.
update: Σεπτέμβρης 2013
Μουσική: The Summer Knows, από το άλπμουμ του Art Pepper, The Trip
22 σχόλια:
Έρχονται στις καλύτερες εποχές...Τι υπέροχη αρμονία ανθρώπων. Αυτήν που όλοι αναζητάμε στη ζωή μας, μα τη βρίσκουν λίγοι τελικά...Γιατί άραγε?
Πολύ γλύκα άφησε η ανάρτηση!!!
Να είναι καλά οι άνθρωποι για πολύ ακόμα και πάντα μαζί.
Αργά; Γιατί να είναι αργά; Όταν ανακαλύπτεις αυτό που πάντα έψαχνες, δεν είναι αργά γιατί το χαίρεσαι διπλά! :)
Γλύκες φαίνονται! :)
"-75 και 82"=7
Κάπου σ αυτή την ηλικία δεν είναι που οι έρωτες έχουν την ίδια γλύκα μ αυτό που περιγράφεις;
Διαβάζοντάς το πάντως, "ίσιωσαν" οι γραμμές στο μέτωπό μου, γλύκανε η ροή στο αίμα μου... Να είσαστε όλοι εκεί καλά.
Η Pat έχει κουρευτεί στη δευτερη φωτό? Διακρίνω μια διαφορά στο μήκος!;)
Υπέροχη αμμουδιά!
(Για την μακρά συμβίωση και όλα τα παρελκόμενα δεν πρόκειται να πω λέξη.....πάντα με άφηνε ασυγκίνητο. Ένας θεός ξέρει τι έχει τραβήξει ο κακομοίρης ο Alan αναγκασμένος να ζει με την ίδια γυναίκα τόσα χρόνια!)
Αστειεύομαι έτσι, δείχνουν αξιολάτρευτοι.;)
The Summer Knows...
Autumn knows...
Pat & Alan know...
Και ο τσαλαπετεινός knows πως να γλυκαίνει τις καρδιές...
Εμένα με μαγεύει που γράφετε "το Νησί"....έτσι, με Ν κεφαλαίο. δεν έχει σημασία ποιό είναι ή που είναι, είναι το Νησί.
Καλώς ή κακώς, δεν μου κάνει ίσως τόση εντύπωση ο Alan και η Pat, έχω δει στις 'περιπλανήσεις' μου πολλούς, είναι δίπλα μας σε μεγαλύτερο ποσοστό απ' ότι πιστεύουμε, απλώς έχουμε μια τάση να προσέχουμε συνήθως το αρνητικό...
Αλλά το Νησί, ναι, αυτό γεννάει εικόνες, μνήμες, μουσικές, μυρωδιές, χμμμ.... σας ευχαριστώ που είστε στο Νησί και μας μιλάτε γι' αυτό. Όποιο και να 'ναι..:)
Επιτέλους κάτι αισιόδοξο!
Να, κάτι τέτοια αναπτερώνουν την πίστη μου στην ευτυχία.
Παρόλα αυτά δεν αποφεύγω να σκέφτομαι πως δεν μπορούν γαμώτο όλοι οι άνθτρωποι να γίνονται κοινωνοί αυτής ή όποιας άλλης ομορφιάς. Η σκέψη αυτή τους κάνει στα μάτια μου τυχερούς.
Ax δεν σε πρόλαβα....και κρύωσε ο καφές.
so many days, so little time
KKM
kovo voltes...: Στο “γιατί άραγε;” έχω αρκετές απαντήσεις, μα δεν θα αναφέρω καμία μια που το ερώτημα φαντάζει ρητορικό. ;-)
Thalassenia: Για το “πάντα μαζί” δεν αμφιβάλω, το “πολύ ακόμα”, το εύχομαι κι εγώ...
renata: Ανθρώπινο είναι να σκέφτεσαι ότι θα μπορούσες να είσαι στην Ιθάκη σου τα χρόνια που τριγύριζες αλλού... Με τα δίκροκα καλοκαίρια όμως, καταφέρνουν να ξεγελάσουν το χρόνο.
Soduck: Οι έρωτες έχουν γλύκα σε κάθε ηλικία κι αυτοί είναι τελικά που ρεγουλάρουν τη ροή στο αίμα μας. Σε ευχαριστούμε, οι λίγοι εναπομείναντες παραθεριστές για την ευχή σου.
antinetrino: Διαλέγεις μια από τις δύο εξηγήσεις που δίνω στο αετίσιο μάτι σου που τα προσέχει όλα:
Α. Η δεύτερη εικόνα είναι από το 2006.
Β. Στη θάλασσα έχει πιασμένα τα μαλλιά.
(είμαι σίγουρος οτι θα διαλέξεις τη σωστή)
;-)
silentcrossing: Κάτι δεν είναι κι αυτό; Όχι βέβαια σαν να σου ρίχνει κάποιος μια κουβέρτα το βράδυ για να μην κρυώνεις κι ύστερα να σβήνει το φως και να σου λέει ότι όλα θα περάσουν. Μα, δεν μπορείς να πεις, κι αυτή η γλύκα, κάτι είναι...
The thieving magpie: Όχι μόνο δε μου ζητάτε στίγμα, αλλά χαίρεστε το αόριστο της αναφοράς. Μόνο εσείς με καταλαβαίνετε ;-)
Σελιτσάνος: Κάποιος πρέπει να κάνει κι αυτή τη δουλειά εδώ μέσα... ;-)
Theorema: Τα θαύματα που λέτε κι εσείς...
Γιώργος Κατσαμάκης: Γιωργο, σοβαρά το λέω: σε πενήντα χρόνια από σήμερα θα είσαι ένας Alan με την Pat στο πλευρό σου. Να της τραγουδάς με τη γέρικη φωνή σου το γνωστό τραγούσι στη γιορτή της. ;-)
Thalassenia : Μη στεναχωριέσαι! Βάζω φρέσκο...
ΚΚΜ: but so much love.
σε ένα φεστιβάλ πριν από λίγες μέρες άκουσα το χασαπάκι και... σε σκεφτόμουν για κανα δίλεπτο :)
Γιώργος Κατσαμάκης: Μήπως ήταν Παρασκευή βράδυ; Κατά τις 9 με 9:13;
:-)
Όμορφα και γαλήνια...
konstantinos: Το "γαλήνια" είναι η πιο ταιριαστή λέξη. Καλό σου βράδυ
Δημοσίευση σχολίου