Αγαπημένοι Ολυμπιονίκες (πρώτο μέρος)

Αυτές τις μέρες το ένα μάτι στην τηλεόραση, στους Ολυμπιακούς του παρόντος  και το άλλο στην οθόνη του υπολογιστή αναζητώντας φωτογραφίες, βίντεο, βιογραφίες αγαπημένων αθλητών που έδρεψαν δάφνες στο παρελθόν. Μερικοί από αυτούς θρύλοι, άλλοι πάλι, λιγότερο ή περισσότερο ξεχασμένοι. Οι περισσότεροι, παλιοί που έχουν ολοκληρώσει εδώ και πολλά χρόνια την καριέρα τους. Ελάχιστοι οι σύγχρονοι, οι αθλητές που αγωνίζονται αυτές τις μέρες στο Λονδίνο. Φυσικά, υποκειμενική η λίστα που ακολουθεί -γι αυτό κι ο ανώδυνος τίτλος “αγαπημένοι ολυμπιονίκες”- τυχαία η σειρά αναφοράς τους και πολύ συνοπτικά τα κείμενα για τον καθένα. Όσοι αθλητές βρίσκονται εντός, δεν είναι μόνο για τα μετάλλια που κέρδισαν ή τα ρεκόρ που κατέρριψαν μα και για κάτι ακόμα, διαφορετικό σε κάθε περίπτωση. 

Lasse Virén. Ήταν ο τελευταίος των Lentävä suomalainen, των ιπτάμενων Φιλανδών, όπως χαρακτηρίστηκε ένα σύνολο δρομέων μεσαίων και μεγάλων αποστάσεων που διέπρεψαν στους στίβους από τις αρχές του 20ου αιώνα. Ο Virén, κέρδισε τέσσερα χρυσά μετάλλια σε δύο συνεχόμενες Ολυμπιάδες, το ` 72 στο Μόναχο και το `76 στο Μόντρεαλ στα 5.000 και στα 10.000 μέτρα. Η κούρσα όμως που έχει μείνει στην ιστορία είναι αυτή των 10000 μέτρων στο Μόναχο. Στον δωδέκατο γύρο του αγώνα έπεσε, αλλά δεν έχασε στιγμή. Σηκώθηκε και συνέχισε να τρέχει, ενώ οι άλλοι αθλητές είχαν ήδη ξεφύγει περισσότερο από 30 μέτρα. Πολύ σύντομα και ενώ απέμεναν περίπου 600 μέτρα, όχι απλώς έφτασε το γκρουπ που προηγείτο, αλλά τους ξεπέρασε για τερματίσει πρώτος, σημειώνοντας μάλιστα παγκόσμιο ρεκόρ με χρόνο 27:38:40. (στο βίντεο, η πτώση στο 1:40)

Teófilo Stevenson, ο Κουβανός πυγμάχος, που πέθανε πολύ πρόσφατα (12.6.2012) σε ηλικία μόλις 60 χρόνων ήταν κάτοχος τριών ολυμπιακών μεταλλίων (στο Μόναχο `72, στο Μόντρεαλ το `76 και στη Μόσχα το `80) και νικητής σε 301 από τους 321 πυγμαχικούς αγώνες που συμμετείχε στα 20 χρόνια της καριέρας. Ο Stevenson, ερασιτέχνης πυγμάχος πιστός στα αθλητικά ιδεώδη αρνήθηκε τη συμμετοχή σε αγώνα επίδειξης με τον παγκόσμιο πρωταθλητή Μωχάμετ Άλι με έπαθλο ένα εκατομμύριο δολάρια λέγοντας: "Prefiero el cariño de ocho millones de cubanos" (Προτιμώ την αγάπη οκτώ εκατομμυρίων Κουβανών)  MuhammadAli: Fighting Spirit - Teófilo Stevenson

Nadia Comăneci. Η Nadia δε χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις. Η μικρή αθλήτρια που γεννήθηκε το 1961 στο Ονέστι της Ρουμανίας ήταν το perfect ten της ενόργανης γυμναστικής των Ολυμπιακών του Μόντρεαλ το 1976. Κέρδισε συνολικά πέντε χρυσά, τρία ασημένια κι ένα χάλκινο μετάλλιο στους Ολυμπιακούς του Μόντρεαλ το 1976 και της Μόσχας το 1980. Ακόμα και σήμερα η απόδοσή της -κατά την ταπεινή μου γνώμη ειδικά στη δοκό- παραμένει συγκλονιστική. Όπως επίσης μένει αξέχαστη η τελευταία της κίνηση στο πρόγραμμα που παρουσίασε στο έδαφος. Και για του λόγου το αληθές: First perfect ten - Nadia Comaneci - Montreal 1976 Olympic Games. 

Mark Spitz ή Mark The Shark, ο Αμερικάνος κολυμβητής που κατάφερε το ακατόρθωτο: στους Ολυμπιακούς αγώνες του Μονάχου το 1972 κατέκτησε επτά χρυσά μετάλλια στα 100 και 200 μέτρα ελεύθερο, στα 100 και 200 μέτρα πεταλούδα, στα 4Χ100 μικτή ατομική και σε δύο σκυταλοδρομίες 4Χ100 και 4Χ200 σημειώνοντας παγκόσμιο ρεκόρ σε όλα τα αγωνίσματα που συμμετείχε. Χρειάστηκε να περάσουν 36 χρόνια για να τον ξεπεράσει κάποιος κι αυτός δεν ήταν άλλος από τον Michael Phelps, με τα οκτώ χρυσά μετάλλια στους Ολυμπιακούς του Πεκίνου το 2008.

Bob Bemon, “the man who jumped and almost never landed”. Έμεινε στην ιστορία του αθλητισμού με ένα και μοναδικό άλμα που δεν κατάφερε ποτέ να επαναλάβει. Στις 18 Οκτωβρίου του 1968, στους Ολυμπιακούς αγώνες στο Μεξικό, ο Bemon ξεπέρασε το προηγούμενο παγκόσμιο ρεκόρ κατά 55 εκατοστά, πηδώντας 8.90 μέτρα. “Ο εικοσιδιάχρονος αθλητής έλαβε θέση. Συγκεντρώθηκε για λίγο, πήρε βαθιά ανάσα και άρχισε να τρέχει. Η επιτάχυνσή του σταδιακά μετέτρεψε το τρέξιμο σε αφηνιασμένο καλπασμό. Ένας καλπασμός που κατέληξε σε ένα δυνατό πάτημα- αρχή της απογείωσης. Από εκείνη τη στιγμή άρχισε μια απίστευτη πτήση που όταν την δει κανείς σε αργή κίνηση μπορεί να διακρίνει γιατί αυτό το άλμα χαρακτηρίστηκε η πιο ποιητική στιγμή εκείνων των Αγώνων.” (από παλιότερο ποστ με τίτλο: Beamonesque!) Το ρεκόρ του Beamon καταρρίφθηκε 23 χρόνια αργότερα από τον Mike Powell. (8,95) 

Edoardo Mangiarotti. Ο ξιφομάχος θρύλος, που πέθανε τον περασμένο Μάιο σε ηλικία 93 ετών. Γιος του επίσης πρωταθλητή ξιφασκίας Giuseppe Mangiarotti αλλά και πατέρας της Ιταλίδας ξιφομάχου Carola Mangiarotti, κέρδισε συνολικά 13 ολυμπιακά μετάλλια, εκ των οποίων τα 6 χρυσά στις πέντε Ολυμπιάδες που έλαβε μέρος. Το `36 στο Βερολίνο, το `48 στο Λονδίνο, το `52 στο Ελσίνκι, το `56 στη Μελβούρνη και το `60 στη Ρώμη. Το 2003 η Διεθνής Ολυμπιακή Επιτροπή του απένειμε τον Πλατινένιο Στέφανο. Η περγαμηνή που συνόδευε τη διάκριση, έγραφε: «Τα 39 μετάλλια του Edoardo Mangiarotti σε Ολυμπιακούς Αγώνες και Παγκόσμια Πρωταθλήματα Ξιφασκίας τον καθιστούν τον μεγαλύτερο ξιφομάχο στην ιστορία του αθλήματος». Εδώ μια σύντομη συνέντευξη του Mangiarotti το 2008. 

Yelena Isinbayeva, η “τσαρίνα των αιθέρων” ή η ωραία Ελένη των αλλεπάλληλων παγκοσμίων ρεκόρ, χρυσή ολυμπιονίκης στην Αθήνα το 2004 και στο Πεκίνο το 2008 και ίσως και του Λονδίνου φέτος, χρυσή όμως και λόγω των συμβολαίων που υπογράφει με μεγάλες εταιρείες και της αποφέρουν τεράστια ποσά. Αυτό το τελευταίο είναι αλήθεια πως το παραβλέπω, όταν την βλέπω να πανηγυρίζει ξέφρενα μετά από ένα ακόμα εκπληκτικό άλμα -εκείνο το 5.05 στις 18 Αυγούστου στο Πεκίνο που αποτελούσε την 24η κατάρριψη του ρεκόρ στο επι κοντώ- και λέω όπως κι ο ισπανόφωνος σχολιαστής στο βίντεο: “Que mujer es!”