Η ρότα του Σεπτέμβρη

“Πάλι τα κατάφερες! Περίμενες να γυρίσουμε όλοι, να μαζευτούμε για τα καλά, να βγάλουμε τα αδιάβροχα, να μας ξεφύγει κι ένα πρόωρο “καλό χειμώνα” για να τρέξεις μόνος να αρπάξεις την άκρη της φούστας του καλοκαιριού...”* 

Επιβιβάζομαι με αυτή τη φράση, τη γυροφέρνω ώρες στο μυαλό μου και λίγο πριν πιστέψω πως το καλοκαίρι απομακρύνεται φορώντας μια φούστα που φτεροκοπάει στα μποφόρ του Σεπτέμβρη, συναντώ στην πρύμνη, μόνο, ένα μικρό επιβάτη με το βλέμμα ξεχασμένο στα απόνερα του καραβιού. Με τη μελαγχολία αυτής της ηλικίας, ή με αυτό που εμείς, ενήλικες πια ονομάζουμε έτσι γιατί δεν θυμόμαστε τί είναι. Πώς είναι. 

Έτσι το καλοκαίρι του δώδεκα ή ότι απέμεινε από αυτό, δε φοράει πια φούστα για να κυνηγήσω την άκρη της, μα είναι γυμνό κι εκτεθειμένο στην απροσδιόριστη μελαγχολία ενός παιδιού που δε λέει το όνομά του, δεν πάει σχολείο, δεν ξέρει ποιο λιμάνι είναι ο προορισμός του -κι ας του απαγγέλλω μονότονα όλο το μακρύ δρομολόγιο του πλοίου, δυο φορές, σα ρεφραίν πρωτάκουστου τραγουδιού μπας και θυμηθεί σε ποιο νησί θα αποβιβαστεί. 

Κανένα νησί δεν του θυμίζει τίποτα, δεν ξέρει πού θα τον βγάλει αυτή η ρότα, μα λέει και ξαναλέει ότι θέλει να του στείλω την φωτογραφία του. “Οπωσδήποτε!” Ύστερα φταίω εγώ αν πιστεύω ότι αυτός ο πιτσιρικάς στην πρύμνη ήταν ο Σεπτέμβρης αυτοπροσώπως; 

*από μεηλ του Ε.