Όψιμο καλοκαίρι

Το πακετάρισμα ολοκληρώθηκε μετά από δισταγμούς, αρκετές αναβολές και με πολλές ενοχές. Χωρίς διάθεση. Δεν υπάρχει εκείνη η παλιά, άγρια χαρά της αναχώρησης -ίχνη της μόνο εμφανίζονται στον Πειραιά, μπροστά στο καράβι. Εν πλω, φοβάμαι ότι αυτή τη φορά δε υπάρχει περίπτωση να ξεχαστώ και να ξεχάσω, να ξεφορτωθώ έστω και λίγο από το βάρος του τρίτου χρόνου της κρίσης και κυρίως τον φετινό, τον πιο πικρό Αύγουστο που προηγήθηκε.

Πολύ πριν ακουστεί από τα μεγάφωνα “πάσαντζερς γουιδ ντεστινέσιον...” έχω αναγνωρίσει από μακριά μέσα στο σκοτάδι τη φιγούρα του Νησιού. Τα φώτα στο λιμάνι. Περιμένω φορτωμένος να κατέβει o καταπέλτης  για να δω, ξωτικά της νύχτας να περιμένουν οι φίλοι. Μια, δυο, δέκα, δεκαπέντε αγκαλιές και γκρίνια: “εσύ που ήσουν πιο κοντά από όλους μας, να φτάσεις τελευταίος;” Μυρίζουν ρακί κι αντηλιακό. Τους μετρώ με το βλέμμα και σιγουρεύομαι ότι είμαστε όλοι και πάλι εδώ. Σαν να μην πέρασε ούτε μέρα από πέρυσι, από προπέρυσι, σαν να συνιστούν όλα τα προηγούμενα που έχουμε περάσει μαζί, ένα ενιαίο όψιμο καλοκαίρι κι ας παρεμβάλλονται ανάμεσά τους, αναπόφευκτα, ζόρικοι χειμώνες.

Το πρώτο μπάνιο του δώδεκα, προχωρημένο Σεπτέμβρη είναι ιεροτελεστία. Στέκομαι αμήχανα δίπλα στους άλλους που ήδη έχουν πάρει χρώμα, βγάζω βερμούδα, φανελάκι, ντρέπομαι για την ασπρίλα μου, κοντοστέκομαι για λίγο κι ύστερα βγάζω και το μαγιό. Τελευταία βγάζω τα γυαλιά. Τα λαμπυρίσματα της επιφάνειας, μαργιόλες σειρήνες, προκαλούν. Βαδίζω αργά προς τη θάλασσα. Η άμμος ψιλή, καίει τις πατούσες μα δε βιάζομαι. Το νερό μέχρι τα γόνατα. Δροσερό, όπως πρέπει. Εκεί στέκω και μετράω ένα- ένα τα βαρίδια του χρόνου που προηγήθηκε. Περνάω στα γρήγορα τις σκληρές εικόνες του. Να αφήσω τα βαρίδια, να μην ξεχάσω τις εικόνες. Τον αναστεναγμό, ακολουθεί βαθιά, πολύ βαθιά ανάσα και βουτάω.

Τεντωμένο το σώμα κυλάει για λίγο στο νερό, χωρίς καμιά κίνηση. Χαμηλά, να γδέρνει ο βυθός το στέρνο πρώτα, ύστερα τη κοιλιά και τέλος τους μηρούς. Καθυστερώ να ανοίξω τα μάτια. Ανακαλώ τα χρώματα, τις παράλληλες ζώνες τους, χωρίς σαφή διαχωρισμό. Αυτά τα χρώματα που είναι ικανά να σε κάνουν να βουρκώσεις μεσ` το νερό. Λίγο πριν χάσει το σώμα τη φόρα του, κινώ χέρια, αφήνω σε μια προσεκτική μικρή εκπνοή λίγο αέρα κι ανοίγω τα μάτια: κάτω το κίτρινο της άμμου, μετά το παράφορο πετρόλ, και πάνω, μακριά, το βαθύ μπλε της ανοιχτής θάλασσας. Όταν σηκώσω το βλέμμα ψηλά θα δω και το άλλο γαλάζιο, του ουρανού και την επιφάνεια του νερού να γίνεται κάτοπτρο. Εκεί, ανάμεσα στις φυσαλίδες της τελικής εκπνοής, για μια στιγμή, θα δω τον εαυτό μου. Αστείο με γουρλωμένα μάτια. Θα τον συλλάβω να σκέφτεται για άλλη μια φορά: “αξίζει να ζεις, μόνο και μόνο γι αυτή την πρώτη βουτιά”

Γύρω από το τραπέζι που φωτίζεται μόνο από το φως του ολόγεμου φεγγαριού, η Βαβέλ μας. Μετρώ δεκαεπτά. Με μένα δεκαοκτώ. Με το κρασί έρχονται τα πρώτα. Φάβα, χταποδάκι, κολοκυθάκια, βλήτα, φασόλια μαυρομάτικα και φέτα τηγανισμένη με σουσάμι και μέλι. Γεμίζουν τα ποτήρια. Τα χέρια απλώνουν και τεντώνονται για να τσουγκρίσουμε κάπου στη μέση του μακρόστενου τραπεζιού. Για μια στιγμή θα βρεθούν όλα μαζί. Σκέφτομαι ότι αν έβλεπα την εικόνα από ψηλά, bird view κανονικά, δε θα έβλεπα να σχηματίζουν οι μικροί κύκλοι των ποτηριών σε κάτοψη, ένα μεγάλο κύκλο μα το σχήμα του Νησιού. Κι έτσι όπως απομακρύνονται για την πρώτη γουλιά αυτοί οι κύκλοι δεν είναι παρά στίγματα πόλεων στον παγκόσμιο χάρτη. Των πόλεων από όπου ξεκίνησε ο καθένας μας για να βρεθεί εδώ, σε αυτό το τραπέζι. Βερολίνο, Λονδίνο, Παρίσι, Βαρκελώνη, Ρώμη, Βρυξέλλες, Μιλάνο, Μελβούρνη, Μόναχο, Μαδρίτη, Αθήνα.

“Αγνώριστη πια η Αθήνα. Αγνώριστη η Ελλάδα...”. Δεν είναι τόσο τα κλειστά μαγαζιά, που τους κάνουν να λένε αυτή την κουβέντα, μα η αδιέξοδη θλίψη που αναδύεται από τα πρόσωπα των Ελλήνων. Κι η ανεκδιήγητη -λέω εγώ- αδράνεια. Η απάθεια μπροστά στην εξαθλίωση. Η μοιρολατρική στάση απέναντι στην ραγδαία κατάρρευση. Όχι μόνο την οικονομική. Ανάβει η κουβέντα, ξεφεύγει από τα όρια της ελληνικής κρίσης, γίνεται ευρωπαϊκή καταλήγει παγκόσμια. Αναζητούμε κοινό τρόπο αντίστασης. Δυσκολευόμαστε, πικρίζει το στόμα μας κι ας κατεβαίνουν στο τέλος το ένα μετά το άλλο, καυτά τα ρακόμελα κερασμένα από το μαγαζί. Παύση γενναία, μακράς διάρκειας. Ο αέρας έχει πέσει. Ακούγεται μόνο το κύμα δίπλα μας και κάποιο ξεχασμένο τριζόνι μακριά.

Κι ύστερα, ξαφνικά ο L. αρχίζει να τραγουδάει Piensa en mi. Σιγομουρμουρίζουμε μαζί του. Στο “No la quiero, para nada. Para nada me sirve sin ti” κεφάλια γέρνουν στους διπλανούς ώμους, τα μάτια γαληνεύουν, ένα χέρι χαϊδεύει μια γυμνή πλάτη. Πριν τελειώσει το τραγούδι, πέντε- έξι, σηκωνόμαστε από τραπέζι και κατεβαίνουμε στην παραλία. Βγάζουμε ρούχα και βουτάμε. Κάνει λίγη ψύχρα μα τα νερά είναι ακόμα ζεστά. Ξανοιγόμαστε στα ασήμια που απλώνουν. Πίσω στην ταβέρνα οι Ιταλοί έχουν πάρει σκυτάλη και έπιασαν να τραγουδάνε το Parlami d'amore Mariù. Δυνατά και με πάθος. Ψηλά, η πανσέληνος της τελευταίας μέρας του Σεπτέμβρη, υποδέχεται τον Οκτώβρη. Κι εμείς είμαστε ακόμα εδώ, ξωτικά ενός όψιμου καλοκαιριού.