Δευτέρα 1 Οκτωβρίου 2012

Όψιμο καλοκαίρι


Το πακετάρισμα ολοκληρώθηκε μετά από δισταγμούς, αρκετές αναβολές και με πολλές ενοχές. Χωρίς διάθεση. Δεν υπάρχει εκείνη η παλιά, άγρια χαρά της αναχώρησης -ίχνη της μόνο εμφανίζονται στον Πειραιά, μπροστά στο καράβι. Εν πλω, φοβάμαι ότι αυτή τη φορά δε υπάρχει περίπτωση να ξεχαστώ και να ξεχάσω, να ξεφορτωθώ έστω και λίγο από το βάρος του τρίτου χρόνου της κρίσης και κυρίως τον φετινό, τον πιο πικρό Αύγουστο που προηγήθηκε.


Πολύ πριν ακουστεί από τα μεγάφωνα “πάσαντζερς γουιδ ντεστινέσιον...” έχω αναγνωρίσει από μακριά μέσα στο σκοτάδι τη φιγούρα του Νησιού. Τα φώτα στο λιμάνι. Περιμένω φορτωμένος να κατέβει o καταπέλτης  για να δω, ξωτικά της νύχτας να περιμένουν οι φίλοι. Μια, δυο, δέκα, δεκαπέντε αγκαλιές και γκρίνια: “εσύ που ήσουν πιο κοντά από όλους μας, να φτάσεις τελευταίος;” Μυρίζουν ρακί κι αντηλιακό. Τους μετρώ με το βλέμμα και σιγουρεύομαι ότι είμαστε όλοι και πάλι εδώ. Σαν να μην πέρασε ούτε μέρα από πέρυσι, από προπέρυσι, σαν να συνιστούν όλα τα προηγούμενα που έχουμε περάσει μαζί, ένα ενιαίο όψιμο καλοκαίρι κι ας παρεμβάλλονται ανάμεσά τους, αναπόφευκτα, ζόρικοι χειμώνες.

Το πρώτο μπάνιο του δώδεκα, προχωρημένο Σεπτέμβρη είναι ιεροτελεστία. Στέκομαι αμήχανα δίπλα στους άλλους που ήδη έχουν πάρει χρώμα, βγάζω βερμούδα, φανελάκι, ντρέπομαι για την ασπρίλα μου, κοντοστέκομαι για λίγο κι ύστερα βγάζω και το μαγιό. Τελευταία βγάζω τα γυαλιά. Τα λαμπυρίσματα της επιφάνειας, μαργιόλες σειρήνες, προκαλούν. Βαδίζω αργά προς τη θάλασσα. Η άμμος ψιλή, καίει τις πατούσες μα δε βιάζομαι. Το νερό μέχρι τα γόνατα. Δροσερό, όπως πρέπει. Εκεί στέκω και μετράω ένα- ένα τα βαρίδια του χρόνου που προηγήθηκε. Περνάω στα γρήγορα τις σκληρές εικόνες του. Να αφήσω τα βαρίδια, να μην ξεχάσω τις εικόνες. Τον αναστεναγμό, ακολουθεί βαθιά, πολύ βαθιά ανάσα και βουτάω.


Τεντωμένο το σώμα κυλάει για λίγο στο νερό, χωρίς καμιά κίνηση. Χαμηλά, να γδέρνει ο βυθός το στέρνο πρώτα, ύστερα τη κοιλιά και τέλος τους μηρούς. Καθυστερώ να ανοίξω τα μάτια. Ανακαλώ τα χρώματα, τις παράλληλες ζώνες τους, χωρίς σαφή διαχωρισμό. Αυτά τα χρώματα που είναι ικανά να σε κάνουν να βουρκώσεις μεσ` το νερό. Λίγο πριν χάσει το σώμα τη φόρα του, κινώ χέρια, αφήνω σε μια προσεκτική μικρή εκπνοή λίγο αέρα κι ανοίγω τα μάτια: κάτω το κίτρινο της άμμου, μετά το παράφορο πετρόλ, και πάνω, μακριά, το βαθύ μπλε της ανοιχτής θάλασσας. Όταν σηκώσω το βλέμμα ψηλά θα δω και το άλλο γαλάζιο, του ουρανού και την επιφάνεια του νερού να γίνεται κάτοπτρο. Εκεί, ανάμεσα στις φυσαλίδες της τελικής εκπνοής, για μια στιγμή, θα δω τον εαυτό μου. Αστείο με γουρλωμένα μάτια. Θα τον συλλάβω να σκέφτεται για άλλη μια φορά: “αξίζει να ζεις, μόνο και μόνο γι αυτή την πρώτη βουτιά”

Γύρω από το τραπέζι που φωτίζεται μόνο από το φως του ολόγεμου φεγγαριού, η Βαβέλ μας. Μετρώ δεκαεπτά. Με μένα δεκαοκτώ. Με το κρασί έρχονται τα πρώτα. Φάβα, χταποδάκι, κολοκυθάκια, βλήτα, φασόλια μαυρομάτικα και φέτα τηγανισμένη με σουσάμι και μέλι. Γεμίζουν τα ποτήρια. Τα χέρια απλώνουν και τεντώνονται για να τσουγκρίσουμε κάπου στη μέση του μακρόστενου τραπεζιού. Για μια στιγμή θα βρεθούν όλα μαζί. Σκέφτομαι ότι αν έβλεπα την εικόνα από ψηλά, bird view κανονικά, δε θα έβλεπα να σχηματίζουν οι μικροί κύκλοι των ποτηριών σε κάτοψη, ένα μεγάλο κύκλο μα το σχήμα του Νησιού. Κι έτσι όπως απομακρύνονται για την πρώτη γουλιά αυτοί οι κύκλοι δεν είναι παρά στίγματα πόλεων στον παγκόσμιο χάρτη. Των πόλεων από όπου ξεκίνησε ο καθένας μας για να βρεθεί εδώ, σε αυτό το τραπέζι. Βερολίνο, Λονδίνο, Παρίσι, Βαρκελώνη, Ρώμη, Βρυξέλλες, Μιλάνο, Μελβούρνη, Μόναχο, Μαδρίτη, Αθήνα.

Αγνώριστη πια η Αθήνα. Αγνώριστη η Ελλάδα...”. Δεν είναι τόσο τα κλειστά μαγαζιά, που τους κάνουν να λένε αυτή την κουβέντα, μα η αδιέξοδη θλίψη που αναδύεται από τα πρόσωπα των Ελλήνων. Κι η ανεκδιήγητη -λέω εγώ- αδράνεια. Η απάθεια μπροστά στην εξαθλίωση. Η μοιρολατρική στάση απέναντι στην ραγδαία κατάρρευση. Όχι μόνο την οικονομική. Ανάβει η κουβέντα, ξεφεύγει από τα όρια της ελληνικής κρίσης, γίνεται ευρωπαϊκή καταλήγει παγκόσμια. Αναζητούμε κοινό τρόπο αντίστασης. Δυσκολευόμαστε, πικρίζει το στόμα μας κι ας κατεβαίνουν στο τέλος το ένα μετά το άλλο, καυτά τα ρακόμελα κερασμένα από το μαγαζί. Παύση γενναία, μακράς διάρκειας. Ο αέρας έχει πέσει. Ακούγεται μόνο το κύμα δίπλα μας και κάποιο ξεχασμένο τριζόνι μακριά.


Κι ύστερα, ξαφνικά ο L. αρχίζει να τραγουδάει Piensa en mi. Σιγομουρμουρίζουμε μαζί του. Στο “No la quiero, para nada. Para nada me sirve sin ti” κεφάλια γέρνουν στους διπλανούς ώμους, τα μάτια γαληνεύουν, ένα χέρι χαϊδεύει μια γυμνή πλάτη. Πριν τελειώσει το τραγούδι, πέντε- έξι, σηκωνόμαστε από τραπέζι και κατεβαίνουμε στην παραλία. Βγάζουμε ρούχα και βουτάμε. Κάνει λίγη ψύχρα μα τα νερά είναι ακόμα ζεστά. Ξανοιγόμαστε στα ασήμια που απλώνουν. Πίσω στην ταβέρνα οι Ιταλοί έχουν πάρει σκυτάλη και έπιασαν να τραγουδάνε το Parlami d'amore Mariù. Δυνατά και με πάθος. Ψηλά, η πανσέληνος της τελευταίας μέρας του Σεπτέμβρη, υποδέχεται τον Οκτώβρη. Κι εμείς είμαστε ακόμα εδώ, ξωτικά ενός όψιμου καλοκαιριού. 


24 σχόλια:

karagiozaki είπε...

ζήλεψα. να'σαι καλά, να βουτάς, να βρέχεσαι ;)

Σταυρούλα είπε...

Αυτή πρώτη βουτιά που μας απαλλάσσει -τουλάχιστον μέχρι να βγεις απ΄τη θάλασσα- απ' όλα τα βάρη του χρόνου, είναι μ α γ ι κ ή ! :)

Σελιτσάνος είπε...

Κάπως έτσι ξεκινούν οι επαναστάσεις.Οι αληθινές.Αυτό το "εμείς"...

Τσαλαπετεινός είπε...

karagiozaki: Όσο μπορώ να βουτάω είμαι καλά!

;-)

Τσαλαπετεινός είπε...

Σταυρούλα: Κι αν αργήσει τόσο πολύ -όπως στην περίπτωσή μου- η βουτιά είναι ακόμα καλύτερη.

;-)

Τσαλαπετεινός είπε...

Σελιτσάνος: Κι αυτό το "εμείς", είναι διεθνές...

Margo είπε...

Εκείνη η στιγμή πριν βγεις στη επιφάνεια της θάλασσας, είναι όπως την περιγράφεις. Η πρώτη βουτιά... της κάθε μέρας ;-)

Αυτή η παράταση των διακοπών μου έχει γίνει συνήθεια πια, την περίμενα και φέτος.. με λίγο άρωμα κρίσης αυτή τη φορά αλλά το ίδιο γοητευτική και με μεγάλη δόση μαγείας ;-)

Να είστε όλοι καλά!
Καλό μήνα να έχουμε..

Γιώργος Κατσαμάκης είπε...

Τελικά γι' αυτό πας στο Νησί. Για να γυμνώνεσαι. Κι αυτή η απάθεια σε γδέρνει ρε φίλε στο στήθος, στην κοιλιά, στους μοιρούς. Τι να γίνει; Πρέπει έστω κι έτσι να πάμε μπροστά.

Τσαλαπετεινός είπε...

Margo: Μη σου πω για την πρώτη πρώτη φορά που "ανακάλυψα" ότι βλέποντας από κάτω την επιφάνεια της θάλασσας βρίσκεσαι αντιμέτωπος με έναν καθρέφτη!

Καλό μήνα Margo!

antinetrino είπε...

Τέλειο....
(Μόνο αυτό)
(Δε θα πω ότι ζηλεύω....αφού το ξέρεις ήδη)

Τσαλαπετεινός είπε...

Γιώργος Κατσαμάκης: Επειδή δεν μπορώ να πιστέψω ότι σου ξέφυγε ορθογραφικό λάθος, ψάχνω να βρω τι θέλει να πει ο ποιητής με τους "μοιρούς" κι αν η λέξη έχει τη ρίζα της στη μοίρα.


Κατά τα άλλα, ένα σου λέω: εγώ φταίω που κάθομαι και ανεβάζω ποστ, αντί να συγκεντρωθώ στις διακοπές μου. Εγώ φταίω που τώρα, που η θάλασσα είναι λάδι, αντί να πάρω τα κουβαδάκια μου και να διανύσω αυτά τα 10 μέτρα που με χωρίζουν από την αμμουδιά κάθομαι και σου απαντάω. Ζηλιάρη!

Τσαλαπετεινός είπε...

antinetrino: Έκανες φοβερή πρόοδο από πέρυσι: βάζεις τη ζήλια σε παρένθεση!

Καλό μεσημέρι φίλε μου!

Γιώργος Κατσαμάκης είπε...

Οι μοιροί φίλε είναι οι μοιραίοι μηροί :)

υγ: δεν ζηλεύω, δεν ζηλεύω. Εντάξει ζηλεύω.

Margo είπε...

Σήμερα πήγα στη θάλασσα μετά από καιρό. Ζήλεψα εκείνη την πρώτη βουτιά ;-)

Έχεις δίκιο.. είναι καθρέπτης!!!
Είδα στην παραλία λίγες αλλά μεγάλες παρέες τουριστών. Τελικά οι διακοπές το Φθινόπωρο είναι αλλιώς.
Οι διακοπές της παρέας :-)

Τηρήματα είπε...

Βούτα, καλέ μου άνθρωπε, απόλαυσε...δεν υπάρχει κρίση. Ψέματα είναι, ψέματα. Εμείς υπάρχουμε μόνο. Άντε κι ένα Νησί στο πέλαγος..

Τσαλαπετεινός είπε...

Margo: Μη χάσεις το σημερινό μπάνιο! Λάδι η θάλασσα. Νομίζω πως μπορώ να περπατήσω από αυτό το Νησί μέχρι το δικό σου. Ή να έρθω κολυμπώντας.

;-)

Έχει κι αρκετούς μοναχικούς αυτή την εποχή. Αυτούς που δεν έχουν κανέναν -οι τυχεροί- να τους πει να επιστρέψουν.

Τσαλαπετεινός είπε...

Γιώργος Κατσαμάκης: Οι μοιραίοι μηροί μοιάζουν με συμπληγάδες.

Σε δέκα βουτάω! Φύγε μακριά από την οθόνη γιατί θα σε βρέξω

Τσαλαπετεινός είπε...

Τηρίματα : Πόσο θα ήθελα να σας πιστέψω! Πάντως όσο είσαι μέσα -και το κεφάλι-έτσι είναι. Δεν υπάρχει τίποτα άλλο. Για αυτό και προσπαθώ να κρατήσω την ανάσα μου όσο γίνεται περισσότερο

;-)

γρηγόρης στ. είπε...

Κι άλλες, κι άλλες βουτιές....!

Τσαλαπετεινός είπε...

γρηγόρης στ. : Θα ακολουθήσω την προτροπή σου κατά γράμμα!

;-)

Yannis Tsal είπε...

Πολύ ωραίες φωτογραφίες, ειδικά η δεύτερη όπου το σχήμα του σύννεφου θυμίζει κάτι από... Νησί της Επανάστασης.

ΥΓ: Πρόσεχε μόνο μη σε κατηγορήσουν ότι ανασυντάσεις τις... Διεθνείς Ταξιαρχίες!

Τσαλαπετεινός είπε...

Yannis Tsal: Γυρίζω μετά από τρίωρη κουβέντα με φίλο -τι κουβέντα δηλαδή, μόνο εκείνος μιλούσε- για την Κούβα που έχει πάει τέσσερις φορές και βρίσκω το σχόλιό σου. Αν δω στον ύπνο μου ότι η Διεθνής Ταξιαρχία Παραθεριστών βολτάρει στη Μαλεκόν εσείς θα φταίτε.

;-)

Ανώνυμος είπε...

Επειδή το συνηθίζω να σχολιάζω τις αναρτήσεις σου με στίχους για να μη χαλάσω το σερί:

Στα ίδια μέρη θα ξαναβρεθούμε
τα χέρια θα περάσουμε στους ώμους
παλιά τραγούδια για να θυμηθούμε
ονόματα και βλέμματα και δρόμους

(....)

Κι αν άλλάξαν οι φίλοι μας λιγάκι
αλλάξαμε κι εμείς με τη σειρά μας
χαθήκαμε μια νύχτα στο Παγκράτι
αλλά βλεπόμαστε στα όνειρά μας

Χρώμα δεν αλλάζουνε τα μάτια
που θυμάσαι και θυμάμαι
τίποτα δε χάθηκε ακόμα
όσο ζούμε και πονάμε
χρώμα δεν αλλάζουνε τα μάτια
μόνο τρόπο να κοιτάνε

Τσαλαπετεινός είπε...

Άνεργοι Δημοσιογράφοι: Ωραίο τραγούδι! Ειδικά εκεί που λέει "τίποτα δε χάθηκε ακόμα όσο ζούμε και πονάμε". Ας βάλουμε και το γιουτουμπάκι