Τρίτη 16 Οκτωβρίου 2012

Επιβάτες


Δεν πρόλαβε να την ανοίξει την Κυριακή, το έκανε Δευτέρα. Έπιασε πρώτα την εφημερίδα και διάβαζε για ώρες. Δε σήκωσε κεφάλι ούτε για να δει τα λιμάνια που έπιασε το καράβι. Λογικά πρέπει να διάβασε μέχρι και τα διανυκτερεύοντα φαρμακεία. Ύστερα έπιασε τα ένθετα έντυπα, ένα -ένα με τη σειρά και τα διάβασε με τον ίδιο ζήλο. Μόνο όταν φάνηκε ο Πειραιάς, τα μάζεψε όλα -εφημερίδα και ένθετα- και τα έβαλε στην τσάντα του. Ίσως γιατί ήθελε να τα πετάξει στην ανακύκλωση. Μπορεί όμως να τα κράτησε για να κάνει στο σπίτι πια, μια επανάληψη.

 Νησιώτισσα που έφυγε μικρή για την Αθήνα -λέω εγώ τώρα μα μπορεί να πέφτω κι έξω. Πάντα τα καλοκαίρια πήγαινε στο νησί της, στο πατρικό, για ένα μήνα, μα τα τελευταία χρόνια που έφυγαν πια από πάνω της οι βαριές υποχρεώσεις, μένει εκεί από την αρχή του καλοκαιριού μέχρι τέλη Σεπτέμβρη. Φέτος που κράτησε ο καιρός, παρέτεινε κι άλλο τη διαμονή της. Χθες, στο κατάστρωμα δεν το πίστευε ότι μέσα Οκτώβρη θα έκανε τόση ζέστη που θα της χρειαζόταν η βεντάλια.  

Οι επιβάτες των πλοίων  μπορεί να πει κανείς ότι χοντρικά ανήκουν σε δύο κατηγορίες: αυτοί που σε όλη τη διάρκεια του ταξιδιού δε σταματούν τις βόλτες-από αεροπορικές θέσεις, κατάστρωμα, μετά στα εστιατόρια και πάλι κατάστρωμα κι ύστερα στις αεροπορικές- κι οι άλλοι που με την επιβίβαση κάθονται σε μια θέση απ` όπου σηκώνονται μόνο για να αποβιβαστούν. Αυτός ο άντρας, ανήκει στη δεύτερη κατηγορία. Πέρασε όλες τις ώρες του ταξιδιού στο πρυμναίο κατάστρωμα, κοιτάζοντας χωρίς γυαλιά ηλίου τη θάλασσα. Σκεφτικός. 

Ήταν με κάποιον. Καθόταν μαζί ψηλά, στο τελευταίο κατάστρωμα, δίπλα στο φουγάρο. Φυσούσε. Όχι κρύος αέρας. Νοτιάς, σε όλη τη διαδρομή. Όταν από τα μεγάφωνα ακούστηκε ότι σε λίγα λεπτά το πλοίο θα έφτανε στο τρίτο λιμάνι του δρομολογίου, πήγε μόνη της στην πρύμνη, παρακολούθησε όλες τις μανούβρες  του πλοίου, το κατέβασμα του καταπέλτη κι ύστερα, πίσω από τα γυαλιά είδα το βλέμμα της χαμένο, όχι στα ασβεστωμένα σπίτια μα σε ένα παρελθόν κάπως μακρινό, όπου υποψιάστηκα ότι ήταν θαμμένος ένας παλιός έρωτας. Ύστερα από ώρα κι ενώ είχαμε πια απομακρυνθεί από το νησί, γύρισε πίσω στη θέση της δίπλα σε εκείνον που  μάλλον δεν είχε αντιληφθεί την απουσία της.

Her name is Bonnie μού είπε με έντονη Αμερικάνικη προφορά η ηλικιωμένη κυρία που κρατούσε το λουράκι. Ήμουν σίγουρος ότι δεν είχε προσέξει τον τηλεφακό που σημάδεψε το κάτασπρο σκυλάκι της και ξαφνιάστηκα όταν με πλησίασε και μού μίλησε. Την ευχαρίστησα, μού χαμογέλασε και πρόσθεσε “...για τα αρχείο σου, το λέω. Να ξέρεις πώς θα αποθηκεύσεις την εικόνα της.” 


 Ήταν αφοσιωμένη  στο "Bares to Υou" της Sylvia Day. Μάλλον μόλις το είχε αρχίσει γιατί πρόσεξα ότι ήταν στις πρώτες σελίδες. Ίσως τη στιγμή που την φωτογράφησα να διάβαζε: “I pushed through the revolving door of the Crossfire into the lobby ten minutes before nine the next morning. Wanting to make the best impression on my first day, I'd gone with a simple sheath dress paired with black pumps that I slid on in replacement of my walking shoes on the elevator ride up. My blond hair was twisted up in an artful chignon that resembled a figure eight, courtesy of Cary. I was hair-inept, but he could create styles that were glamorous masterpieces. I wore the small pearl studs my dad had given me as a graduation gift and the Rolex from Stanton and my mother.”

Ήθελα να πιστεύω ότι κοίταζε τη θάλασσα και περίμενε την εμφάνιση δελφινιών. Στεκόταν εκεί υπομονετικά  με τα μαλλιά να ανεμίζουν στον νοτιά. Δελφίνια δε φάνηκαν και μόνο όταν γύρισε διαπίστωσα -ομολογώ με κάποια απογοήτευση - ότι κρατούσε στο χέρι της κινητό. Λίγο μετά κι ενώ είχε πια καθίσει, άκουσα τον ήχο ενός εισερχόμενου μηνύματος. Την είδα να το βγάζει από την τσάντα της να το ανοίγει και να το διαβάζει. Ύστερα νομίζω ότι το διέγραψε κι άναψε τσιγάρο. 

Χτένιζε τα μαλλιά της μικρής για αρκετή ώρα, απαλά σαν να της χάιδευε το κεφάλι με τη χτένα. Εκείνη καθόταν ήσυχα, ακίνητη με τον αρκούδο αγκαλιά και μόνο όταν τελείωσε το περίτεχνο χτένισμα -αυτοί οι στριφογυριστοί σχηματισμοί στην κορυφή του κεφαλιού- σηκώθηκε προσεκτικά, έβγαλε από το τσεπάκι της δυο λαστιχάκια με χρωματιστά λουλούδια και τα έδωσε στη μητέρα για να της στερεώσει τα μαλλιά. Μετά η μικρή άφησε τον αρκούδο, πήρε τη χτένα και για αρκετή ώρα τη χτένιζε με τη σειρά της τη μητέρα με τον ίδιο τρυφερό τρόπο. Ύστερα, αφού χώρισε τα μαλλιά στα δύο άρχισε να τα πλέκει. Είναι αλήθεια ότι η μικρή παιδεύτηκε κάπως. Στο τελείωμα της κάθε κοτσίδας έβαλε δυο απλά, μαύρα λαστιχάκια χωρίς κανένα στολίδι. Ύστερα κοίταξαν η μία την άλλη και από τα βλέμματα επιδοκιμασίας που ακολούθησαν κατάλαβα ότι ήταν περιττός ο καθρέφτης. 


40 σχόλια:

δύτης των νιπτήρων είπε...

Ααα! αυτά τα ποστ μ' αρέσουνε. Πολύ όμως!

antinetrino είπε...

Επιτέλους γύρισες! Δεν άντεχα την σκέψη ότι κάποιοι κάνουν ακόμη διακοπές!

Τσαλαπετεινός είπε...

δύτης των νιπτήρων: Αν πει το ίδιο ένας ακόμα, θα έχουμε και συνέχεια επιβατών.

;-)

Τσαλαπετεινός είπε...

antinetrino: Περιττό να σου πω ότι έχω ήδη μετανιώσει και δεν έχω ανοίξει καν το σάκο μου...

scarlett είπε...

Σκέτη απόλαυση η αναγνωση των ιστοριων που συνοδευουν την καθε φωτογραφια !

Μακαρι να εχουμε συνεχεια επιβατων :)

Τσαλαπετεινός είπε...

scarlett: Το έπιασα το υπονοούμενο!
;-)

Γιώργος Κατσαμάκης είπε...

Scarlet, you'll pay for that!

(Εντάξει και μένα μου αρέσουν- και μου μύρισαν και λίγο Εγγονόπουλο κάποιες φωτογραφίες σου)

Γιώργος Κατσαμάκης είπε...

"Εμπειρίκο" ήθελα να πω...

γρηγόρης στ. είπε...

Πάντα μου άρεσαν οι πρύμνες και οι άνθρωποί της.

Τσαλαπετεινός είπε...

Γιώργος Κατσαμάκης: Θα βγάλω ναυτικό φυλλάδιο βρε και θα μπαρκάρω και τότε το μπλογκ θα έχει μόνο τέτοιες ιστορίες και το κρίμα στο λαιμό σου!

(Στα προσεχώς έχει μια εικόνα που κι εμένα μού θυμίζει Εμπειρίκο.)

Τσαλαπετεινός είπε...

γρηγόρης στ.: Τώρα που το λες, σκέφτομαι ότι υπάρχουν άλλες δύο κατηγορίες επιβατών: Αυτοί που κάθονται πάντα μέσα κι αυτοί του έξω. Για τους έξω, μια υποκατηγορία είναι αυτοί την πρύμνης. Που βλέπουν τα απόνερα, ελέγχουν το δέσιμο στα λιμάνια, τον καταπέλτη που ανεβαίνει και κατεβαίνει...

Sue G. είπε...

Είπα να μην συγκινηθώ αυτή τη φορά με τις περιγραφές σου αλλά η τελευταία "μου την έφερε"... :-)

Τσαλαπετεινός είπε...

Sue: Μα γι αυτό μπήκε στο τέλος η τελευταία ;-)

Margo είπε...

To παραδοσιακό κλείσιμο και των φετινών διακοπών... με λίγο παραπάνω χώρο για τις ιστορίες σου ;-)

Καλή επιστροφή Τσαλαπετεινέ μου..

Dina Vitzileou είπε...

Ωραίες φωτογραφίες..
και οι ιστορίες..
Για δες για κείνο το ναυτικό φυλλάδιο τί χρειάζεται..

Σταυρούλα είπε...

Την καλύτερη και πιο αισιόδοξη για το τέλος βλέπω. Καλώς καμωμένο για να χαμογελάμε :)

Τσαλαπετεινός είπε...

Margo: Στο έχω ξαναπεί: κερδίζεις το βραβείο της πιο παρατηρητικής αναγνώστριας!

Έφυγα από το Νησί, μόνο και μόνο για να μπορώ να ξαναγυρίσω ;-)

Τσαλαπετεινός είπε...

Dina Vitzileou : Θεέ μου! Σε στέλνει Κατσαμάκης για να μού πεις για το ναυτικό φυλλάδιο ε;

Καλώς μας ήρθες!

Τσαλαπετεινός είπε...

Σταυρούλα: Λες για το τέλος αυτού του ποστ ή για την τελευταία του τελευταίου πόστ;

Καλό απόγευμα Σταυρούλα!

Σταυρούλα είπε...

Εφόσον αυτό είναι το τελευταίο ποστ και τα δυο :P

Τσαλαπετεινός είπε...

Σταυρούλα: Κατάλαβα...δε θέλεις να συνεχίζω.

;-(

Σταυρούλα είπε...

Εννοώ ως την ώρα που έκανα το σχόλιο. Πολύ παραπονιάρης μας είσαι. Ζήλεψες τον Κατσαμάκη; :P

Theorema είπε...

Τι ωραίο. Μα τι ωραίο!

Τσαλαπετεινός είπε...

Σταυρούλα: Ε όχι και παραπονιάρης σαν τον Κατσαάκη! Ε όχι! Αυτό δεν το αντέχω...

;-)

Τσαλαπετεινός είπε...

Theorema: Άμα είναι λίγοι οι επιβάτες, κάπως τα καταφέρνω. Στα δρομολόγια του Αυγούστου τα χάνω, δεν ξέρω ποιον να πρωτοκοιτάξω, ποιον να πρωτοφωτογραφίσω. Για αυτό αποφεύγω το κατακαλόκαιρο. Άντε, το πήρε το ποτάμι, το ομολόγησα...

Καλό σας απόγευμα

Σελιτσάνος είπε...

Τελικά υπάρχει κι ένα άλλο είδος επιβατών,εκτός από τα προαναφερθέντα.Κάτι τύποι,που δεν κάθονται στ' αυγά τους αλλά τριγυρνάνε με μια κάμερα και κλέβουν τις στιγμές των ανθρώπων.(Είπαμε:απλός και άδολος φθόνος.)

Τσαλαπετεινός είπε...

Σελιτσάνος: Θα σας έλεγα "εγώ φταίω που αντί να απολαύσω το ταξίδι σαν όλους τους άλλους, τρέχω πάνω κάτω για να ετοιμάσω ποστ" αλλά φοβάμαι ότι θα δώσω λαβή στη Σταυρούλα να με πει και γκρινιάρη.

;-)

kovo voltes... είπε...

Έχουν άλλη "γεύση" οι επιβάτες μετά το Σεπτέμβρη. Άλλη 'γεύση' η θάλασσα. Λείπει η "φουρτούνα".
Υπέροχες ιστορίες...

Τσαλαπετεινός είπε...

kovo voltes...: Είναι πιο ραφινάτη η γεύση τους, πιο λεπτή. Μα η ζέστη σχεδόν η ίδια. Γαϊδουροκαλόκαιρο...

Καλό σου βράδυ

karagiozaki είπε...

όμορφο ποστ. αναμένουμε συνέχεια. ;)

Τσαλαπετεινός είπε...

karagiozaki: Ξεδιαλέγω φωτογραφίες
;-)

Ανώνυμος είπε...

Θες απο ζήλια, θες απο επαγγελματική διαστροφή, στην ανάρτηση αυτή θα έβαζα τίτλο "Ημερολόγιο καταστρώματος Οκτώβριος 2012"!

Αναμένω το δεύτερο μέρος και ναι συμφωνώ με τους προηγούμενους οτι αυτές οι φωτογραφικές ιστορίες σου είναι ΟΛΑ ΤΑ ΛΕΦΤΑ.

Τσαλαπετεινός είπε...

Άνεργοι Δημοσιογράφοι: Το ημερολόγιο καταστρώματος το σκέφτηκα, αλλά υπάρχει ούτως ή άλλως σαν ετικέτα (logbook)μετά σκέφτηκα να βάλω τον τίτλο που χρησιμοποίησα πέρυσι για το ίδιο θέμα, "Επιβάτες του Οκτώβρη" κι αυτός απορρίφθηκε για λόγους αρχειοθέτησης...έτσι κατέληξα στο αδιάφορο Επιβάτες.

Αλλά το έχουμε πει: δεν είμαι καλούς στους τίτλους

;-)

Unknown είπε...

Ααα! αυτά τα ποστ μ' αρέσουνε. Πολύ όμως!
Καλως ηρθες!
Αναμένω κι εγω το δεύτερο μέρος και ναι συμφωνώ με τους προηγούμενους οτι αυτές οι φωτογραφικές ιστορίες σου είναι ΟΛΑ ΤΑ ΛΕΦΤΑ.
:-)

κω-πανος είπε...

κουβαλώ την ίδια συνήθεια!να παρατηρώ εξωνυχιστικά τους γύρω μου σε λεωφορεία πλοία κλπ.Να προσπαθείς να ψυχανεμιστείς τι ίστορια κουβαλάνε άγνωστοι άνθρωποι.Αλλά το πάω και ένα βήμα παρακάτω.Προσπαθώ να βρώ τι επάγγελμα μπορεί να κάνουν ή και πως να τους λένε!Αρρώστια..

ippoliti_ippoliti είπε...

Ηθελα να σου γράψω, γράψε σε παρακαλώ τηνε έπόμενη ανάρτηση. Την έγραψες, πόσο χάρηκα, πόσο μου αρέσει η ματιά σου (όπως και σε τόσους άλλους)και πόσο με ξεκουράζει. βάλσαμο αυτήν την τόσο σκληφρή περίοδο, βάλσαμο.

Τσαλαπετεινός είπε...

Unknown: Σε ευχαριστώ για το καλωσόρισμα!
Η συνέχεια του ποστ, στις οθόνες σας
;-)

Τσαλαπετεινός είπε...

κω-πανος: Στα επαγγέλματα κάτι καταφέρνω, λόγω εξάσκησης. Στα ονόματα πάλι τίποτα. Μάλιστα φτάνω στο άλλο άκρο: να μου λέει κάποιος το όνομά του και να τον καταγράφω στη μνήμη με άλλο που θεωρώ ότι του ταιριάζει περισσότερο.

Τσαλαπετεινός είπε...

ippoliti_ippoliti: Τελικά δεν ήθελα και πολλά παρακάλια όπως είδες για να βγει και το δεύτερο μέρος. Μ` αρέσει τελικά να γράφω τέτοιες ιστορίες.

Καλό σου βράδυ!

Ανώνυμος είπε...

τελειο !!!!