Πέμπτη 21 Φεβρουαρίου 2013

Καπνός





Ένωνα με συρραπτικό τα άδεια πακέτα των τσιγάρων. Ήθελα να φτιάξω ένα φιδάκι τόσο μακρύ που όταν θα το άπλωνα στο δρόμο, ξεκινώντας από το σπίτι, να φτάνει μέχρι το περίπτερο του Γιώργου και της Ντίνας. Το σενάριο έλεγε ότι όταν θα τα κατάφερνα, θα έκοβα το κάπνισμα. Μακροπρόθεσμο σχέδιο αν σκεφτεί κανείς ότι για να το πετύχω θα έπρεπε να καπνίσω γύρω στα 3.000 πακέτα. Πέντε πόντους το πακέτο. Με το σταθερό μου ρυθμό, ενάμισι με δυο πακέτα την ημέρα, σε μερικά χρόνια θα εγκατέλειπα οριστικά τη βλαβερή συνήθεια. 

Πριν λίγο καιρό βρήκα το περίπτερο κλειστό. Κλειστό ήταν και την επόμενη και τη μεθεπόμενη. Κατάλαβα. Τα παιδιά τελικά δεν άντεξαν· έγιναν καπνός. Το “δε βγαίνουμε, δε βγαίνουμε με τίποτα” το έλεγαν άλλωστε από το καλοκαίρι. Ακριβό το ενοίκιο, πεσμένη εδώ και πολύ καιρό η κατανάλωση, οι εταιρείες δεν έδιναν πια καθόλου πίστωση και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, είχαν και συχνές μικροκλοπές. 

Πέρυσι είχε πιάσει στα πράσα ο Γιώργος δυο πιτσιρικάδες, αδέλφια. Δε φώναξε αστυνομία. Κράτησε τα ποδήλατά τους και τους είπε να έρθουν να τα πάρουν με τους γονείς τους. Ήρθαν με τον πατέρα τους, που όταν άκουσε τί έγινε έβαλε τις φωνές. “Ξέρεις ρε ποιος είμαι εγώ; Που θα πεις τους γιους μου κλέφτες!” Άλλη φορά πάλι, πέρασε χρυσοχέρα τσιγγάνα και με ταχυδακτυλουργικά βούτηξε από την Ντίνα ένα κατοστάρι. Έτυχε να περάσω λίγο μετά και τη βρήκα κλαμένη. 

Ήταν πάντα γελαστοί κι οι δυο τους. Όταν έπαιρνα κούτα συνήθως με κερνούσαν καφέ, εσπρεσάκι παγωμένο σε κουτί. Μάπα ήταν, ετοιματζήδικο μα το χαιρόμουν. Το έπινα εκεί, ανοίγαμε κουβέντες, άνοιγα και την κούτα και με το πες πες με τα παιδιά μα και με άλλους πελάτες, έφτανα στη μέση το πρώτο πακέτο. Στέκι κανονικό το περίπτερό τους για τη γειτονιά, ειδικά άνοιξη, καλοκαίρι και φθινόπωρο. Μικροί μεγάλοι περνούσαν και έμεναν πολύ περισσότερο από όσο χρόνο απαιτούσε μια τυπική συναλλαγή. 

Δεν ξέρω τί απέγιναν τα παιδιά. Ίσως να έφυγαν. Το λέω γιατί στην αρχή της κρίσης η Ντίνα, ανέφερε ότι “αν ζόριζαν τα πράγματα” θα πήγαιναν στη Γερμανία, σε μια θεία της που βρισκόταν χρόνια εκεί. Από τον τρόπο πάντως που το έλεγε, καταλάβαινα ότι η πιθανότητα μιας τέτοιας εκδοχής της φαινόταν μηδαμινή. Όπως και στους περισσότερους άλλωστε. Θέλω να ελπίζω ότι έφυγαν τελικά, γιατί δεν μπορώ να τους σκέφτομαι εδώ και τους δυο άνεργους. Βλέπεις πριν δυο χρόνια όταν κάναμε το αφιέρωμα στο ΦΟΒΟ, ο Γιώργος ήταν που είχε γράψει χωρίς δεύτερη σκέψη, με κεφαλαία γράμματα: “ΦΟΒΑΜΑΙ ΤΗΝ ΑΝΕΡΓΙΑ & ΤΗΝ ΑΝΕΧΕΙΑ” 



Από τότε που έκλεισαν τα παιδιά, σταμάτησα να θρέφω το φιδάκι. Πήγα αναγκαστικά σε ένα άλλο περίπτερο, δεν είχαν τη μάρκα μου, είπα να δοκιμάσω καπνό και σιγά σιγά τον συνήθισα. Διαπίστωσα μάλιστα ότι κάπνιζα λιγότερο -τουλάχιστο μέχρι να εξοικειωθούν τα δάχτυλα με το στρίψιμο- ήταν και οικονομικότερος σε σχέση με τα τσιγάρα, έμεινα στον καπνό. Και όχι, δε σκέφτομαι να  κόψω το κάπνισμα. Μάλιστα τώρα δα, έπιασα να στρίβω ένα ακόμα...

27 σχόλια:

Σταυρούλα είπε...

Διαβάζοντας την πρώτη παράγραφο ήμουν έτοιμη να σου γράψω πως "κλέβεις" με το φιδάκι, γιατί αν ήθελες να το κόψεις θα το έφτιαχνες ευθεία.

Μετά όμως μου κόπηκε κάθε διάθεση :(

Αυτό το αφιέρωμα έρχεται συνεχεια τλευταία στο νου μου τελευταία...

Σελιτσάνος είπε...

Τό ΄καψες.Αυτό πήγαινε καρφί για τον διαγωνισμό Ξεφλούδα.Κι έχουμε και μέσον εκεί.

ΦΛΩΡΑ είπε...

Eιλικρινά με έκανες να χάσω τη διάθεσή μου...Όχι ότι είχα προηγουμένως αλλά δεν το συζητάμε αυτό.
Ξέρεις ο αριθμός των ανέργων μεγάλος ή μικρός είναι απλά αριθμός.
Ο πόνος και το πρόβλημα του κάθε ανέργου είναι μια ξεχωριστή ιστορία που όσο κι αν μοιάζει η μια με την άλλη πονάνε τόσο πολύ όταν τις ακούς... πόσο μάλλον όταν τις ζεις από μέσα.
Εύχομαι τα παιδιά αυτά να βρουν τον τρόπο να επιβιώσουν με άλλη δουλειά ... μακάρι να μην φύγουν τελικά.

Τσαλαπετεινός είπε...

Σταυρούλα: Ευθεία ήθελα να το βγάλω μα δε στεκόταν. Το φιδάκι βλέπεις ήθελε να κάνει τις καμπύλες του.

Κι εγώ τελευταία στιγμή θυμήθηκα ότι κι ο Γιώργος είχε γράψει για το φόβο κι όπως καταλαβαίνεις το ποστ πήγε αλλού ενώ είχε ξεκινήσει για καθαρά ποστ καπνιζόντων.

Τσαλαπετεινός είπε...

Σελιτσάνος: Για αυτό είναι τα τσιγάρα, για να καίγονται. Και να μην τα χορταίνουμε.

υ.γ. δεν έμαθα τίποτα για διαγωνισμό.

Τσαλαπετεινός είπε...

FLORA GIA: Μα βέβαια, όταν ακούς αριθμούς και στατιστικά είναι άλλο πράγμα. Κι άλλο όταν σκύβεις σε κάθε μια ιστορία χωριστά.

Γενικώς το ποστ ξεκίνησε με το φιδάκι των άδειων πακέτων και τελικά κατάληξε να σηκώνει τσιγάρο.

Μακάρι δε λες τίποτα!

Σελιτσάνος είπε...

Αδιάβαστο σε βρίσκω:


http://thethreewishes.wordpress.com/2013/01/15/%CE%B4%CE%B9%CE%B1%CE%B3%CF%89%CE%BD%CE%B9%CF%83%CE%BC%CF%8C%CF%82-%CE%B4%CE%B9%CE%B7%CE%B3%CE%AE%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%BF%CF%82-2013/

Nefosis είπε...

Πώς γίνεται να το γυρίσουμε όλο αυτό; Πώς θα γυρίσουν οι άνθρωποι πίσω;
(Υπέροχα τσιγάρα τα Camel)

γρηγόρης στ. είπε...

Μια από τα ίδια- δυστυχώς- με τον Πέτρο και την Αφροδίτη....

Ανώνυμος είπε...

Αχ ρε τσαλαπετεινέ...

Ανώνυμος είπε...

Τόσο καπνό που είδαν τα μάτια μου
άμα τα βλέφαρα είχα κλείσει
ίσως και να `χα ονειρευτεί
πως σαν την έρημο καυτή
είν’ η ψευτιά που λόγια αγάπης
πάει να χτίσει...

Γιώργος Κατσαμάκης είπε...

Αχ ρε... αχ γαμώτο.

υγ: και μένα "ο φόβος' στο νου μου είναι συνέχεια...

δύτης των νιπτήρων είπε...

Ο σχολαστικός της παρέας:
Πήγα αναγκαστικά σε ένα άλλο περίπτερο, δεν είχαν τη μάρκα μου

Περίπτερο που δεν είχε κάμελ;! Τόσο πολύ άλλαξε ο κόσμος;

Τσαλαπετεινός είπε...


Σελιτσάνος: Όντως! Δεν το είχα πάρει είδηση...

Τσαλαπετεινός είπε...

Nefosis A: Όταν έφτασε το σχόλιό σου, δεν ήξερα τί να απαντήσω. Αργότερα βρήκα δύο έτοιμες
απαντήσεις: Εδώ κι εδώ.

Βαριά και υπέροχα τα σκέτα κάμελ.

Τσαλαπετεινός είπε...


γρηγόρης στ.: Ο Πέτρος κι η Αφροδίτη όπως ο Γιώργος κι η Ντίνα για κάποιους άλλους απλώς είναι 4 ακόμα άνεργοι.

Τσαλαπετεινός είπε...


Silentcrossing: Αχ, δε λες τίποτα.

Τα τσιγάρα αναβοσβήνω
κάνω το πικρό γλυκό
κι ο καπνός που πάει πάνω
φτιάχνει ένα μηδενικό
Φίλοι με ρωτούν τι κάνω
πώς τα πάω πώς περνώ
κι εγώ ανάβω ένα τσιγάρο
και δεν ξέρω τι να πω

Τσαλαπετεινός είπε...


Γιώργος Κατσαμάκης: Προσπαθώ να θυμηθώ πώς νιώθαμε τότε, όταν ετοιμάζαμε το αφιέρωμα στο φόβο και να το συγκρίνω με το σήμερα. Νομίζω ότι δε φανταζόμασταν καν τί ερχόταν...

Τσαλαπετεινός είπε...

δύτης των νιπτήρων:
Σχολαστικέ της παρέας
Αν πρόσεχες την πρώτη φωτογραφία, θα διαπίστωνες ότι πρόκειται για Camel άφιλτρα -είναι σχεδόν τετράγωνη η όψη του πακέτου ενώ των με φίλτρου είναι παραλληλόγραμμη. Και προ κρίσης δεν υπήρχαν σε όλα τα περίπτερα γιατί δεν είχαν και δεν έχουν μεγάλη κίνηση. Βαρύ τσιγάρο βλέπεις, είναι για θεργιακλήδες.

Τώρα, ακόμα και μάρκες που “τραβάνε” συχνά δεν τις βρίσκεις γιατί οι παραγγελίες είναι ολοένα και πιο μικρές. Οι εταιρείες δεν δίνουν καθόλου πια πίστωση στους περιπτεράδες.

Margo είπε...

Προχθές ένα ζευγάρι φίλοι, με μικρά παιδιά έχασαν και οι δυο τις δουλειές τους. Πώς να δαμάσει κανείς τον φόβο της ανεργίας;

Καληνύχτα τσαλαπετεινέ..

υ.γ. να το μειώσεις το κάπνισμα θα πετάς πιο καλά ;-)

Yannis Tsal είπε...

Νομίζω αρειμάνιε αδελφέ είναι καιρός να αντικαταστήσεις κι εσύ το τσιγάρο με το... στάχυ,όπως ο Λούκυ Λουκ! Και για λόγους υγείας και τσέπης. Όσο για το έργο ο "Θάνατος του Περιπτερά" (μετά το Θάνα του Εμποράκου) παίζεται πολύ και σε πολλές συνοικίες...

Priorknowledge (aka Rodonaura) είπε...

Έλεγα πρόσφατα σε έναν φίλο πόσο άσχημα αισθάνομαι που πλέον μου είναι αδύνατο να στηρίξω με την εκεί παρουσία μου και μια ελάχιστη κατανάλωση (έναν καφέ)το μοναδικό μαγαζί (καφέ- μπαρ- μουσική σκηνή)στην πόλη μου που από το ξεκίνημά του ήταν συνώνυμο μιας εναλλακτικής αισθητικής και κουλτούρας, μια όαση πολιτιστικών δρώμενων στην πολιτιστική αλλοτρίωση που ανθούσε κι ανθεί ακόμη σε κάθε στενό της πόλης μου. Νομίζω ότι ο φόβος για το τί θα συμβεί σε μας και τα μέλη της οικογένειάς μας, δεν είναι μεγαλύτερος από το φόβο τί θα συμβεί σε όλους όσους χάρη στην ύπαρξή τους προσδιορίζαμε τους εαυτούς μας, την δική μας ύπαρξη. Τουλάχιστον, δεν θα έπρεπε να είναι... Καλή συνέχεια και καλή δύναμη!

Τσαλαπετεινός είπε...


Margo: “Είπα να πω τον πόνο μου και βρήκα μεγαλύτερο”
Καλό απόγευμα Margo, με ένα τσιγάρο στο χέρι

υ.γ. Προσπαθώ, προσπαθώ!

Τσαλαπετεινός είπε...


Yannis Tsal: Όσο δεν κατεβαίνει αυτή η παράσταση, άκαπνε αδελφέ που νομίζεις ότι το κόψιμο του καπνίσματος είναι εύκολη υπόθεση, ούτε που το σκέφτομαι.

Τσαλαπετεινός είπε...


Priorknowledge (a.k.a. Rodonaura): Όσο μπορείτε να στηρίξετε το μαγαζί αυτό, ώστε να μην κλείσει. Εμείς εδώ, αν και προσπαθήσαμε αρκετά και συντονισμένα, δυστυχώς δεν τα καταφέραμε.

Το πόσο σημαντικοί είναι οι κομπάρσοι της ζωής μας, με το χαμόγελό τους, την καλή τους την κουβέντα, καλό είναι να το σκεφτόμαστε πριν εξαφανιστούν από τη σκηνή.

Καλή δύναμη ! (η καλύτερη ευχή γι αυτή την εποχή)

VasWho είπε...

Τσαλαπετεινέ μου,
αν και γροθιές στο στομάχι, τα κείμενά σου είναι πραγματικό δώρο! Σ' ευχαριστούμε!

Τσαλαπετεινός είπε...

VasWho: Μακάρι να μην υπήρχαν αφορμές για τέτοια κείμενα.
Σε ευχαριστώ
;-)