Τσαλαπετεινός: Ιουνίου 2013

Παρασκευή 28 Ιουνίου 2013

Το ψεύτικο φιλί

Πήγαινε στα νήπια ο Σωτήρης, όταν γύρισε μια μέρα στο σπίτι, με το δεξί του μάγουλο γδαρμένο. Τρεις τέσσερις βαθιές χαρακιές έδειχναν ότι είχε προηγηθεί μάχη. Με τα πολλά μας είπε τί είχε συμβεί: "Εγώ τις έκανα με τα νύχια μου. Ήθελα να βγάλω το φιλί της από το πρόσωπό μου."

Ο Σωτήρης ήταν ερωτευμένος με τη Μυρτώ. Αλλά εκείνη είχε αλλού το νου της. Πλησίαζε το τέλος της χρονιάς και η νηπιαγωγός ετοίμαζε την τάξη για τη γιορτή της λήξεως. Κάποια στιγμή, τα κορίτσια δίνουν ένα αποχαιρετιστήριο φιλί στο μάγουλο των αγοριών.

Αλλά ο Σωτήρης αυτό δεν το άντεξε. Ήθελε ένα γνήσιο φιλί από τη Μυρτώ, που η τύχη την έφερε απέναντί του, κι όχι αυτό το ψεύτικο, το αναγκαστικό. Και μόλις τελείωσε η πρόβα, πήγε παράμερα κι άρχισε να ξύνει το μάγουλό του με τα νύχια. Ήθελε να βγάλει από πάνω του το ψεύτικο φιλί.

-"Το ψεύτικο φιλί" από το βιβλίο του Γιάννη Τριάντη "Ούτε Τύμπανα Ούτε Τρομπέτες", εκδόσεις ΙΚΑΡΟΣ

-η εικόνα από εδώ

Τρίτη 25 Ιουνίου 2013

Σαφείς Εντολές

Take the bull by the horn

"Να πιάσετε τον ταύρο από τα κέρατα. Εγώ δουλεύω όλη μέρα και όλες τις ώρες" είπε χαρακτηριστικά ο πρωθυπουργός.

Δευτέρα 24 Ιουνίου 2013

Κυβέρνησις Πνεύματος

Λυτήριον κάθαρσιν ἀμπλακημάτων,
Πυρίπνοον δέξασθε Πνεύματος δρόσον,
Ὦ τέκνα φωτόμορφα τῆς Πατρίδος·
Νῦν ἐκ Μαξίμου γὰρ ἐξελήλυθε κυβέρνησις,

Ἡ γλωσσοπυρσόμορφος Πνεύματος χάρις*.

Εικόνα: Ταπισερί του 2013 μ.Χ. Κοσμεί το Μέγαρο Μαξίμου. Εικονίζει τους συγκυβερνήτες Αντώνιο και Ευάγγελο, την ημέρα της Πεντηκοστής, οίτινες λαβόντες τη χάριν του Αγίου Πνεύματος, συνέθεσαν Εθνοσωτήριον Κυβέρνησιν. Δυο αντίγραφα της ταπισερί, βρίσκονται στην Ρηγίλλης και στην Ιπποκράτους αντίστοιχα.

*Εἱρμὸςἄλλος

Κυριακή 23 Ιουνίου 2013

Τα θέλγητρα του θέρους

Ήρθε τελικά η εποχή που έβλεπε το φεγγάρι μόνο σε φωτογραφίες, αναγνωρίζοντας ότι οι περισσότερες απεικόνιζαν πανσελήνους που είχαν δύσει από καιρό· ελάχιστες την τρέχουσα. Τη μέγιστη του έτους. Ήρθε η εποχή που κι η μουσική έφτανε μόνο ως αντανάκλαση πάνω σε ρωμαϊκά θέατρα από γιουτουμπάκια μεθαδόνης. Περιττό. Είχε πλέον απεξαρτηθεί από τα θέλγητρα του θέρους.

Από τα μεγαλειώδη φεγγάρια. Από τις νύχτες με τις εκρηκτικές αστροροές. Από τις πυρές που έλκυαν γύρω τους μεθυσμένες φυλές κι έμοιαζαν να τον δένουν ακατάλυτα με τους επί το πλείστον άγνωστους ομόκεντρους. Από την αναρχική γεύση της ώριμης ντομάτας. Από των σταφυλιών τις ηδύτατες ρώγες κι από τις άλλες, εκείνες που τις αλμύριζε κολασμένα αλισάχνη ανάκατη με κόκκους άμμου. Κι από πολλά ακόμη. Όλα τα μικρά και τα μεγάλα συστατικά που συνέθεταν συμφωνικά την επίγεια Εδέμ του θέρους. Αν δεν τα ανέφερε όλα ένα προς ένα, δεν ήταν για λόγους οικονομίας, μα γιατί τα είχε παντελώς λησμονήσει.

Αν κατάφερνε τελικά να αδιαφορήσει και για τις σταγόνες του ιδρώτα που έκαναν την εμφάνισή τους στο σώμα του επίμονες, βασανιστικές και λυτρωτικές μαζί, τότε ναι, θα κατάφερνε να απεξαρτηθεί και από την μνήμη της θάλασσας. Για να νοιώσει επιτέλους καθαρός κι ελεύθερος για να κυλήσει και πάλι με πάθος νεοφώτιστου στα βαριά. Στα θέλγητρα του θέρους.

*η φωτογραφία χθεσινή, του Carlo Allegri. Λούνα Παρκ στο Coney Island της Νέας Υόρκης.

Πέμπτη 20 Ιουνίου 2013

Τῇ δέ ἐνάτῃ νυκτί

Δυσθυμία. Αν χρειαζόταν μια λέξη για να περιγράψω τη διάθεση που είχα ανηφορίζοντας στην ΕΡΤ αργά χθες το βράδυ, αυτή θα ήταν η πλέον κατάλληλη. Όχι με την αρχαία της έννοια -αυτή της απόγνωσης- αλλά με τη σύγχρονη, τη νεοελληνική: κακοκεφιά, κακή ψυχική διάθεση.

Δε θα απαριθμήσω τις αυτονόητες αιτίες της δυσθυμίας μου. Μάλλιασε η γλώσσα μας να τα λέμε. Να τα ξαναλέμε. Και να τα ματαξαναλέμε. Μόνο στο κερασάκι θα αναφερθώ για το οποίο όμως φέρω ακέραια την ευθύνη. Καθυστέρησα να πάω με αποτέλεσμα να χάσω το Requiem του Mozart από τα Μουσικά Σύνολα της ΕΡΤ υπό τη διεύθυνση του Μιχάλη Οικονόμου, για να παρακολουθήσω τις δηλώσεις των τριών μετά τη σύσκεψη. Καταρρίπτοντας έτσι το προσωπικό ρεκόρ αφέλειας.

Στα σκαλοπάτια του κτηρίου συνάντησα μια ηλικιωμένη κυρία που κατέβαινε με δυσκολία υποβασταζόμενη. Την είχα προσέξει κι ένα από τα προηγούμενα βράδια. Δέχτηκε να τη φωτογραφήσω, με αφοπλιστική προθυμία και αμέσως μετά μού είπε μια φράση που γύρισε αμέσως τη διάθεσή μου: “Κρατάτε γερά. Μην λυγίσετε.” Συμβουλή, παραίνεση κι ευχή. Όλα μαζί, χωρίς ένταση, χωρίς έμφαση, απλά και ξεκάθαρα. Έτσι όπως λέγονται, ή θα έπρεπε να λέγονται οι μεγάλες κουβέντες.

Ύστερα γύρισα το κεφάλι και πρώτα το βλέμμα κι ύστερα ο φακός έπιασαν ένα πλέριο χαμόγελο, ωδή στη Χαρά. Τότε σιγουρεύτηκα ότι δε υπάρχει περίπτωση να λυγίσουμε. Και μπήκα στο κτίριο...

Πέρασα πρώτα από το κυλικείο, όπου διέκρινα ανάμεσα στον κόσμο που συζητούσε έντονα, τον Παναγιώτη Λαφαζάνη.

Έντονη ήταν και η συζήτηση στο στούντιο των ειδήσεων.

Ή για να είμαστε ακριβείς, ιδιαίτερα ζωντανή.

Ζωή Κωνσταντοπούλου

Αγλαῒα Κυρίτση

Πετρόπουλος, Μεγγρέλης, Κυρίτση, Δούκας, Κωνσταντοπούλου.

Στην διακοπή που έγινε για τη σύνδεση με τον προαύλιο χώρο, βρήκα την ευκαιρία να βγω από το στούντιο και βρεθώ

μπροστά στη σκηνή όπου βρισκόταν ήδη και τραγουδούσε

η Ελένη Τσαλιγοπούλου.

Ο κόσμος ήταν λιγότερος σε σχέση με τα προηγούμενα βράδια

αλλά φαινόταν να απολαμβάνει τη μουσική και τα τραγούδια.

Έπειτα τη σκυτάλη πήρε ο MC Ynika

και άρχισε με το Ταξίδεψέ με

Την ίδια στιγμή στο στούντιο του Kosmos 93.6 στον τρίτο όροφο της ΕΡΤ, ήταν στον αέρα ο Δημήτρης Μώρος και ο Πανταζής Τσάρας: ευτυχής σύμπραξη αθλητικού ρεπορτάζ και μουσικής.

Ζήτησα ένα κομμάτι, για sountrack του ποστ και έλαβα The two lonely people. "Να το βάλεις με τον Bill Evans" διευκρίνισε ο Πανταζής Τσάρας.

Η κυρία Γαρυφαλιά μού ετοίμαζε ένα περιποιημένο σάντουιτς τη στιγμή που ο MC Ynika, ο Μανώλης, έβγαινε από την ΕΡΤ φορτσάτος με το ποδήλατό του. Έστριψε αριστερά στη Μεσογείων και χάθηκε με κατεύθυνση προς την Αθήνα. Ψηλά ένα ωραίο φεγγάρι όδευε κι αυτό βιαστικά προς πανσέληνο.

Τετάρτη 19 Ιουνίου 2013

Είναι τόσο ωραία τα πλάσματα όταν πετούν...

...ακόμα κι αν πετούν μακρυά μας!

Συμβαίνει κάτι κάθε λίγα χρόνια που με αφήνει άναυδο. Έρχεται ένας κοκκινολαίμης στο παράθυρο της κουζίνας μου την ώρα που φτιάχνω καφέ. Την αυγή. Για δευτερόλεπτα. Κάθεται στο χείλος μιας γλάστρας με πιπεριές και με κοιτάει συστρέφοντας το κεφάλι του. Πονηρός. Σαν να καταλαβαίνει τι έχω. Έχω ένα κόλλημα με ό,τι πετάει – από σπουργίτια έως αεροπλάνα.

Μικρός είχα έναν τσαλαπετεινό. Πάπουζα τον λέμε στη Ζάκυνθο. Τον είχε φέρει ο πατέρας μου λαβωμένο από το κυνήγι. Τον έπλυνα, του έβαλα λάδι και τον έσωσα. Δειλά άρχισε να πετάει. Δεν τον έβαλα ποτέ σε κλουβί. Πέταγε γύρω απ’ τον κήπο, καθόταν στα καλάμια της περγουλιάς. Ερχόταν όταν τον φώναζα και καθόταν στον ώμο μου. Έχω μια φωτογραφία στο πανηγύρι του Αγίου Λύπιου (εκεί που ο Σολωμός βάζει τον Ιερομόναχο Διονύσιο να μετράει στα δάχτυλα του ενός χεριού του τούς δίκαιους του κόσμου), κάτω από τις αιωνόβιες ελιές: ο πατέρας μου, δυο θείοι μου, η νόνα μου η Ελένη (όλοι νεκροί) κι εγώ με κοντά παντελόνια και τον πάπουζα κρατημένο στο στήθος. Το λοφίο σε πλήρη ανάπτυξη. Λάμπω από ευτυχία.

Αργότερα, είδα στο αριστουργηματικό Κες του Κεν Λόουτς την ίδια αγάπη ενός παιδιού της εργατικής Αγγλίας για το γεράκι του. Και διέκρινα ότι τέτοιο δέσιμο είναι χαρακτηριστικό των στριμωγμένων προσώπων. Ναι, ήμουν απόλυτα στριμωγμένος, πράγμα που έκανε εύφορη την εσωτερική μου ζωή (εύφορη -- όχι κατ’ ανάγκην ενδιαφέρουσα), και χωρίς να το καταλαβαίνω, στο πέταγμα του τσαλαπετεινού μου (ακόμα κι ενός καναρινιού που είχα αργότερα και το άφηνα επίσης ελεύθερο έξω από το κλουβί του!) λαχτάραγα τη δική μου ελευθερία και άπλα.

Είναι τόσο ωραία τα πλάσματα όταν πετούν (ακόμα κι αν πετούν μακρυά μας!). Σε ένα μικρό ξενοδοχείο που πάω στον Βόσπορο οι γλάροι έρχονται και αράζουν στο μπαλκόνι μου. Κάθονται σαν μπανιέρες με κίτρινα πόδια κότας, φρικαλέα πέλματα και περπάτημα γριάς κουτσομπόλας με οστεοπόρωση. Σιχαμένοι! Αλλά μετά εκτινάσσονται στον επιπόλαιο ουρανό του Σαββατόβραδου κι αρχίζουν αυτά τα αβαρή, ανάερα οχτάρια, που αν τα δεις με το κεφάλι γερτό, μοιάζουν με το σύμβολο του απείρου – και είναι όντως ένα διαμαντένιο θραύσμα του απείρου.

Εν πάση περιπτώσει, προχθές που ξύπνησα με πόνους από μια εγχείρηση που έκανα (όλα πήγαν καλά), πήγα να φτιάξω τον καφέ μου με αυτές τις σκέψεις που είναι καθαρές σαν λάμα και τις κάνεις μετά από κάθε εμπειρία πόνου (ή θανάτου) και όλες είναι μια δοξολογία της ύπαρξης. Και ήρθε πάλι ο παλιός κοκκινολαίμης στη γλάστρα με τις πιπεριές! Λιγότερο από 10 δεύτερα. Πλάγιασε το κεφάλι και με κοίταξε με το τεταμένο πονηρό μάτι του -- κι ήταν σαν να κοιτάει το μάτι του διαστήματος έναν άνθρωπο στην κουζίνα του που αναρρωνύει. Και να του δίνει δύναμη χύμα.

Στη στενή κουζίνα κάθισα και ήπια τον πρώτο καφέ της μέρας, εντελώς ήσυχος, εντελώς σίγουρος: όσο ζούμε, τίποτα δεν μπορεί να μας καθηλώσει. Είναι απλό – απλώνεις τα χέρια σου και πετάς. Κι ό,τι θες, κάνεις. Από την αρχή κι από την αρχή ξανά.

το κείμενο του Στάθη Τσαγκαρουσιάνου copy paste από τη Lifo.

η φωτογραφία του Γιάννη Χάρη -τον ευχαριστώ που μού την έστειλε.

Δευτέρα 17 Ιουνίου 2013

"Στραπατσάδα" στην ΝΕΡΙΤ

Σύμφωνα με αποκλειστικές πληροφορίες του ιστολογίου, αυτές τις μέρες το πρόγραμμα της ΝΕΡΙΤ ολοκληρώνεται με γρήγορους ρυθμούς. Οι προετοιμασίες είναι πυρετώδεις, με πρώτιστο στόχο την ποιότητα του προγράμματος, γιατί όπως αναφέρει η πηγή -που προφανώς δε θα αποκαλύψω- η ΝΕΡΙΤ επιθυμεί να βγει στον αέρα κάνοντας όχι απλώς αισθητή την παρουσία της, αλλά καταρρίπτοντας κάθε προηγούμενο ρεκόρ τηλεθέασης ώστε να κερδίσει από την πρώτη στιγμή που θα εκπέμψει το μεγαλύτερο κομμάτι της τηλεοπτικής πίτας.

Ήδη έχουν κλειδώσει μερικά μεγάλα ονόματα, για την ώρα όμως αποτελούν επτασφράγιστο μυστικό. Ενδεικτικό πάντως των προθέσεων τόσο του προέδρου όσο και των υπεύθυνων του νέου σταθμού είναι ότι εξασφάλισαν με εξαιρετικά χαμηλό κόστος, συνεργασία με τους άριστους κάθε τομέα. Ενδεικτικά αναφέρω ότι διεθνούς φήμης και αναγνωρισμένης αξίας chef που έχει αναλάβει καθημερινή εκπομπή μαγειρικού περιεχομένου, με πιθανό τίτλο “Στραπατσάδα” βρίσκεται από το περασμένο Σάββατο στα στούντιο του νέου σταθμού.

Η φωτογραφία που δημοσιεύω σήμερα κατά αποκλειστικότητα, βγήκε στη διάρκεια των γυρισμάτων πιλοτικής εκπομπής των οποίων παρακολούθησα ένα μικρό μέρος. Η συγκεκριμένη, που έχει σαν θέμα της μια πρωτότυπη πολιτική ομελέτα, πολύ πιθανόν να είναι και η πρώτη που θα προβληθεί. Από πρόχειρες σημειώσεις που κράτησα, ο chef μετά από μια σύντομη εισαγωγή άρχισε να μαγειρεύει λέγοντας: “Σπάμε τέσσερα -πέντε άρθρα του συντάγματος σε ένα μπολ, προσθέτουμε μερικές ψιλοκομμένες ΔΕΚΟ και τα χτυπάμε καλά μέχρι να ομογενοποιηθεί το μείγμα. Σε μια μεγάλη αντικολλητική πράξη νομοθετικού περιεχομένου λιώνουμε 2600 εργαζόμενους και μόλις κάψουν, ρίχνουμε το μείγμα...”