Κάπτεν Τσαλ

Αστικό ακίνητο -αν και με τον αέρα κουνιέται και καθόλου ακίνητο δεν είναι- το σπιτάκι μου, βρίσκεται μέσα στο πράσινο, οπότε τα τζιμάνια να δεις ότι όπως πάνε θα το βγάλουν και αγροτικό και θα πρέπει να πληρώσω διπλές και τρίδιπλες τις κλεψιές τους.

Χαράτσι στο χαράτσι, φόρο στο φόρο, μπουγιουρντί στο μπουγιουρντί, τη βλέπω πια ξεκάθαρα τη δουλειά: πετραδάκι πετραδάκι θα το πάρουν τελικά οι καλιακούδες το σπιτάκι μου. Θα πάει στη μαύρη τρύπα που πήγαν όλα τα άλλα και χάθηκαν στον αδηφάγο οισοφάγο της, τάχα θυσία υπέρ πατρίδας -που τολμάν και την πιάνουν στο στόμα τους- και θα απομείνω εκτός από πένης κι ανέστιος.

Τα λογάριασα όμως με χαρτί και μολύβι, τα ξαναλογάριασα για να είμαι σίγουρος και τελικά αποφάσισα να το πουλήσω κοψοχρονιά, να το δώσω μπιρ παρά που λένε κι οι γείτονες, στην πρώτη κλέφτρα κίσσα που θα περάσει και θα της γυαλίσει. Γιατί σιγά μην καθίσω και περιμένω με σταυρωμένα χέρια, αυτοί που μας σταύρωσαν να κάνουν τις “απαραίτητες βελτιώσεις για το φόρο ακινήτων και αγροτεμαχίων”. 

Με ό,τι βγάλω από το τσαρδί μου, θα αγοράσω ένα σκαρί. Μέχρι δεκαπέντε μέτρα. Ας είναι γέρικο. Θα το κάψω με τα χεράκια μου να φύγουν τα παλιά χρώματα από πάνω του. Θα το καλαφατίσω, θα το τρίψω, θα το στοκάρω προσεκτικά και έπειτα θα το περάσω ένα χέρι αστάρι και δυο χρώμα: με μπλε ούλτραμερ λαδομπογιά τη γάστρα του και τα ζωνάρια και τη λαγουδέρα με κόκκινο της φωτιάς. Μετά θα ράψω καινούρια πανιά και θα το ρίξω στη θάλασσα.

Αναψυχής θα το δηλώσω για να έχω το κεφάλι μου ήσυχο και θα κινήσω. Όπου θάλασσα και λιμάνι πατρίς. Κυκλάδες, Αιγαίο κι Ιόνιο πρώτα κι ύστερα, θα γυρίσω όλη τη Μεσόγειο με το ξύλινο σκαρί μου. Με την κόκκινη σημαία του ψηλά να ανεμίζει στο κατάρτι. Πάντα όρτσα τα πανιά, κόντρα στο Δεληβοριά. Και μόλις ξεθαρρέψω στο τιμόνι, μόλις πάρω το βάπτισμα της αλμύρας στα δικά μας νερά, ποιος τον πιάνει τον καπετάν Τσαλ· σαλπάρει για Μπουένος Άιρες, Νέα Υόρκη, Βομβάη, Τόκιο και Μπαρμπαριά.

στον βιβλιοθηκάριο 

που χωρίς να το ξέρει, μού πρόσφερε το φινάλε

Καλό μήνα!