Πρώτα άκουσα το ποδοβολητό του και τις ροδιές στην άσφαλτο και μετά τον είδα, πέρα μακριά, στην τρελή του κούρσα. Παράτησα ό,τι έκανα εκείνη τη στιγμή κι έτρεξα να τον προλάβω, να τον σταματήσω, να βάλω τις φωνές στο παλιόπαιδο που πήρε το μωρό, το έβαλε στο καροτσάκι και πήγαινε σα δαιμονισμένος. Ήταν ζήτημα δευτερολέπτων και έπρεπε να προλάβω να σώσω το μωρό -δεν υπήρχε αμφιβολία: κάποια στιγμή έτσι όπως πήγαινε, θα τού έφευγε, θα έπεφτε και θα σκοτώνονταν.
Μ` άκουσε και σταμάτησε πριν λαχανιάσω από το τρέξιμο. Γύρισε και μού είπε: "Τρία ευρώ η πλεξούδα. Πάρε! Καλά σκόρδα" Τότε μόνο είδα ότι το παιδικό καρότσι ήταν γεμάτο πλεξούδες σκόρδα, δεμένες με τη ζώνη ασφαλείας. Καλά για μαγείρεμα, αλλά καλά και για το μάτι, όπως με διαβεβαίωσε. Ειδικά για το δικό μου που έβλεπε άλλα αντί άλλων.
3 σχόλια:
Πήρες τουλάχιστον καμιά πλεξούδα ή τον...απογοήτευσες? Έτσι όπως σε είδε να τρέχεις θα χάρηκε ότι βρήκε βιαστικό πελάτη...χαχα...Η εικόνα που παραπλανεί ε? Πόσες φορές τριγύρω μας, καθημερινά ;)
Εγώ βλέπω, (αλλά δεν μπορώ πια να φωτογραφίσω) ανθρώπους που σέρνουν καρότσια παντός τύπου με αξεσουάρ ένα γάντζο για ανακύκλωση στην πηγή. Ο γδούπος του καπακιού του κάδου έχει στοιχειώσει τον ύπνο μου.
Δυστυχώς γι' αυτό έχω κόψει τη φωτογραφία δρόμου.
Εσύ έπιασες κάποιες εικόνες μιας άλλης αθώας εποχής.
Μια αφιέρωση:
Vivian Maier
(αν δεν την ξέρεις ήδη ...)
Πράγματι, εικόνες μιας άλλης, αθώας εποχής. Τελικά, είναι τα μάτια που τις βλέπουν ή το περιβάλλον που τις επιτρέπει/επιβάλει? Κι αν είναι το περιβάλλον, μήπως αυτή είναι η λύση? Να απομακρυνθούμε από αυτό το απελπιστικό περιβάλλον της μεγαλούπολης που "στοιχειώνει τον ύπνο μας" πλέον?
Δημοσίευση σχολίου