Φρανκενστάιν ή καλύτερα άτιτλο

                                                                     

   

                                                                                                       στραβά που σ` έραψα στραβά

στραβά θα με ξηλώσεις

                                                                                                       

Αγαπητέ κύριε,
εγώ σας έκανα καλό με τόσους εφιάλτες
γιατί μετά, το δροσερό νερό
μετά, το χάδι στα μαλλιά
το "σώπα, ξημερώνει"

Ενώ για μένα τι;
που ζω ένα γκρι σαν παρεξήγηση
που μ` αλυχτάνε τα σκυλιά
που με τρυγά η σκουριά
-τόσες περικοπές για ένα κορμί-
τουλάχιστον ας βάζατε ανοξείδωτες τις βίδες,
για να μη γυροφέρνω μ` ένα κίτρινο αδιάβροχο
χειμώνα -καλοκαίρι
σαν τους επιδειξίες.

Κι ύστερα,
γιατί εμένανε τα χέρια μου
να `χουν τέτοιο εμφύλιο
το `να να θέλει να γυρίσει στον παράδεισο
τ` άλλο να γράφει: ΠΡΟΣΕΧΩΣ ΚΑΤΕΔΑΦΙΖΕΤΑΙ
έτσι θα μένω πάντα στην Αθήνα.

Γιατί τόσες ραφές χωρίς κανένα σχέδιο
ένα της πλάκας ή
ένα δικό μου όνομα
-ας γράφατε μονάχα τ` αρχικά-
έστω μια τρίλιζα
(στο ύψος της καρδιάς)
-κι έννοια σας κύριε-
γνωρίζω εγώ να χάνω.


Το ποίημα "Φρανκενστάιν ή καλύτερα άτιτλο" του Γιάννη Στίγκα, από την ποιητική συλλογή "Βλέπω τον κύβο Ρούμπικ φαγωμένο"  που  κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις  Μικρή Άρκτος.