στραβά που σ` έραψα στραβά
στραβά θα με ξηλώσεις
εγώ σας έκανα καλό με τόσους εφιάλτες
γιατί μετά, το δροσερό νερό
μετά, το χάδι στα μαλλιά
το "σώπα, ξημερώνει"
Ενώ για μένα τι;
που ζω ένα γκρι σαν παρεξήγηση
που μ` αλυχτάνε τα σκυλιά
που με τρυγά η σκουριά
-τόσες περικοπές για ένα κορμί-
τουλάχιστον ας βάζατε ανοξείδωτες τις βίδες,
για να μη γυροφέρνω μ` ένα κίτρινο αδιάβροχο
χειμώνα -καλοκαίρι
σαν τους επιδειξίες.
Κι ύστερα,
γιατί εμένανε τα χέρια μου
να `χουν τέτοιο εμφύλιο
το `να να θέλει να γυρίσει στον παράδεισο
τ` άλλο να γράφει: ΠΡΟΣΕΧΩΣ ΚΑΤΕΔΑΦΙΖΕΤΑΙ
έτσι θα μένω πάντα στην Αθήνα.
Γιατί τόσες ραφές χωρίς κανένα σχέδιο
ένα της πλάκας ή
ένα δικό μου όνομα
-ας γράφατε μονάχα τ` αρχικά-
έστω μια τρίλιζα
(στο ύψος της καρδιάς)
-κι έννοια σας κύριε-
γνωρίζω εγώ να χάνω.
Το ποίημα "Φρανκενστάιν ή καλύτερα άτιτλο" του Γιάννη Στίγκα, από την ποιητική συλλογή "Βλέπω τον κύβο Ρούμπικ φαγωμένο" που κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις Μικρή Άρκτος.
2 σχόλια:
Τι ποίημα, τι τίτλος!
Και αυτός της συλλογής!!!!
Και φυσικά το να βλέπεις τον δημιουργό βοηθά πολύ για να τον καταλάβεις καλύτερα.
Καλημέρα και καλή βδομάδα τσαλαπετεινέ μου :-)
Margo : Να σαι καλά Margo!
Δημοσίευση σχολίου