Λίγο ακόμα

Μετά την πρώτη ανάσα ανακούφισης, να βουβαίνεσαι από χαρά. Αυτό. Να βουβαίνεσαι καθώς φουντώνει μέσα σου, έτοιμη να εκραγεί σε κραυγή. Στην πρώτη κραυγή χαράς μετά από χρόνια βιωμένα στον απόλυτο ζόφο. Να μη βρίσκεις λόγια να  την εκφράσεις και να ψάχνεις μουσικές μπας και αυτές της δώσουν μορφή και ανακουφιστική διέξοδο. 

Να ακούς από την Ωδή στη χαρά, μέχρι το Gracias a la vida, από τους Ούγγρικους χορούς του Μπραμς μέχρι το El pueblo unido jamás será vencido και να καταλήγεις να τραγουδάς "Λίγο ακόμα να σηκωθούμε" -δυνατά, άγρια, παράφωνα- "λίγο ψηλότερα, λίγο ψηλότερα". 

Και για πρώτη φορά -έστω και αν σε λίγο και πάλι διαψευστείς καθώς η άγρια εποχή συνεχίζεται- για πρώτη φορά, να ανασαίνεις βαθιά πάλι και πάλι αυτή την πρώτη ανάσα ανακούφισης κι ύστερα επιτέλους να ελπίζεις.