Κοιμάται
ήρεμα στη θέση της. Φαίνεται γαλήνια,
σχεδόν ευτυχισμένη. Τα χέρια χαλαρά, σταυρωμένα πάνω στην τσάντα που έχει
στην ποδιά της. Το κεφάλι έχει γείρει
και ακουμπάει δίπλα στο παράθυρο. Ένα
χαμόγελο σχηματίζεται κι αμέσως μετά, το στόμα της ανοίγει σε μια έκφραση
έκπληξης και θαυμασμού.
Στο
Σύνταγμα, με την αναστάτωση της αποβίβασης,
ξυπνάει απότομα. Ανοίγει τα μάτια και
ταυτόχρονα κλείνει το στόμα. Κάτι από
την προηγούμενη ευτυχία χάνεται με
μιας. Κοιτάζει προς την αποβάθρα απέναντι·
την
ταμπέλα με το όνομα του σταθμού, τους
επιβάτες που περιμένουν. Το βλέμμα της
είναι πια θλιμμένο.
Ο
συρμός ξεκινάει και μετά από λίγο, γέρνει
το κεφάλι της, ακουμπάει δίπλα στο
παράθυρο και ξανακοιμάται. Η γαλήνη
σταδιακά επανέρχεται στο πρόσωπό της.
Όταν ανοίγει και πάλι το στόμα της με
έκπληξη και θαυμασμό, σκέφτομαι ότι δεν
μπορεί παρά να βλέπει και πάλι το ίδιο
όνειρο.
2 σχόλια:
Σαν τι μπορεί να έβλεπε λες? Την...ελπίδα να καλπάζει σε άσπρο άτι...? χεχε ;)
*έμορφες οι εικόνες σου όπως πάντα
Δεν μπορώ να φανταστώ τι έβλεπε στους σύντομους υπνάκους η κυρία, αλλά εμένα μου έχουν πει, διάφοροι παρατηρητές, ότι έχω αυτή τη γαλήνη στο πρόσωπο κάθε φορά που ονειρεύομαι γλυκά! Είτε κοιμισμένη είτε ξύπνια! Ε, είμαι γλυκατζού, τι να κάνουμε;
Καλό μήνα εύχομαι!
Δημοσίευση σχολίου