Η σύγκρουση

Βιαζόμουν να φτάσω στον προορισμό μου κι έπεσα σε λαϊκή. Με τα πόδια, όχι εποχούμενος. Να αλλάξω κατεύθυνση ούτε που το σκέφτηκα· ολόκληρος γύρος θα ήταν. Σλάλομ λοιπόν ανάμεσα σε καρότσια, κόσμο και φωνές. Στην αρχή προσηλωμένος στο στόχο, βιαστικός, λίγο μετά όμως με παρέσυραν οι πάγκοι: τα πράσινα ζαρζαβάτια, τα ολοκόκκινα ρόδια και τα μήλα, τα πρώτα μανταρίνια. Και τα κάστανα. Κι οι ελιές. Εκεί όμως που αφαιρέθηκα για τα καλά ήταν μπροστά σ`έναν πάγκο με όψιμα σταφύλια. Μαύρα, άσπρα και ροζέ με τα τσαμπιά τους τοποθετημένα με απόλυτη συμμετρία. Βιτρίνα σωστή ο πάγκος του μερακλή, να θες πρώτα να τη φωτογραφήσεις κι ύστερα να πέσεις σαν τους σπουργίτες του παιδικού τραγουδιού σε μια ρώγα από το κάθε χρώμα κι έπειτα να αρχίσεις τα τσιρι τρι, τσιριτρό κάτω από τον ήλιο του Νοέμβρη.

Τότε έγινε η σύγκρουση. Καθώς κοίταζα αλλού χωρίς να έχω κόψει ταχύτητα, έπεσα πάνω σε έναν άνθρωπο. “Συγνώμη” είπα και γύρισα να δω το θύμα της αφηρημάδας μου. “Ντεν πειράζει, ένα Πακιστανό λιγότερο” μού είπε σοβαρός έως κι αγριεμένος. Ξαναείπα “συγνώμη”, με συντριβή αυτή τη φορά και τότε ο Πακιστανός έσκασε στα γέλια αλλά δεν κατάλαβα αν ήταν για το ύφος μου ή για το αστείο του.  Ίσως και για τα δύο. Ύστερα τον βοήθησα να μαζέψει τα πράσα που μετέφερε και τού έφυγαν από τα χέρια με τη σφοδρή σύγκρουση.