Σάββατο 5 Σεπτεμβρίου 2009

Αναποφάσιστος*


Αν δεν είχα μαζί μου τη φωτογραφική μηχανή αυτό το ζεστό μεσημέρι που κατηφόριζα την Ερμού, θα γύριζα και κάτι θα έγραφα με αφορμή αυτή την σκηνή του δρόμου που παρακολούθησα. Δεν ξέρω όμως αν θα καταπιανόμουνα με το μπόμπιρα που πρώτος, πριν τη μουσική- να το ομολογήσω- τράβηξε τη προσοχή μου καθώς εκστασιάστηκε από ήχο και θέαμα, απαίτησε έντονα να κατέβει από την αγκαλιά και μόλις πάτησε στον πεζόδρομο άρχισε να χορεύει στους περσικούς ρυθμούς μπροστά στο σαντούρι του Omed, χωρίς ούτε στιγμή να αποστρέψει τα μάτια του από τις μπακέτες που πηγαινοερχόταν πάνω στις χορδές με τέτοια ταχύτητα που λίγο να μισόκλεινες τα μάτια μπορούσες να δεις φτερά πεταλούδας να πάλλονται.


Ίσως να έκανα αυθαίρετες προβλέψεις για το μικρό, να σκαρφιζόμουνα μια ιστορία που θα άρχιζε ένα βράδυ του 2025, στο Μέγαρο Μουσικής, τη στιγμή ακριβώς που ένας δεκαεπτάχρονος νεαρός θα υποκλινόταν αμήχανα στο κοινό που θα τον αποθέωνε όρθιο με παρατεταμένα χειροκροτήματα μετά από ρεσιτάλ και την επόμενη μέρα η εικόνα του- αυτή η εικόνα της παρθενικής του υπόκλισης - θα ήταν πρωτοσέλιδο σε όλες τις εφημερίδες με διθυραμβικές κριτικές για το «αστέρι που γεννήθηκε». Θα ακολουθούσε παγκόσμια τουρνέ κι άλλα δημοσιεύματα στο διεθνή τύπο που θα μιλούσαν για τον Έλληνα σολίστα, «ένα παιδί θαύμα», ηχογραφήσεις με τις καλύτερες ορχήστρες στον κόσμο, συνεντεύξεις, συναυλίες για φιλανθρωπικούς σκοπούς κι ίσως –για να γίνει η ιστορία πιπεράτη- να πρόσθετα και έναν μεγάλο έρωτα με μια αγέννητη ακόμα σταρ του αμερικάνικου κινηματογράφου. Θα έκλεινα σίγουρα με τη μητέρα του σολίστα που θα έλεγε στη διάρκεια ενός αφιερώματος της κρατικής τηλεόρασης, ότι πρώτη φορά πέρασε φευγαλέα η σκέψη ότι ο γιός της μπορεί να γίνει μουσικός, ένα ζεστό μεσημέρι του 2009 στην Ερμού τότε που 15 μηνών στάθηκε εκστασιασμένος μπροστά στο σαντούρι του Οmed.

سنتور

Ίσως πάλι το ενδιαφέρον μου να είχε στραφεί στο ίδιο το όργανο: να αναζητούσα τις ρίζες του, να προσπαθούσα να καταλάβω αν η ονομασία του προέρχεται από τις περσικές λέξεις σαν ταρ που σημαίνουν εκατό χορδές ή από το ελληνικό ψαλτήριο. Θα χανόμουνα στις περιγραφές του, στο τρόπο που κρατάει ο μουσικός τις μπακέτες, στην κατασκευή και στις οκτάβες του, στις διαφορές ανάμεσα στο περσικό και το ελληνικό, σε ζωγραφιές του 1669 από παλάτια του μυθικού Isfahan που εικονίζουν γυναίκες να παίζουν σαντούρι ή σε φωτογραφίες που εστιάζουν στο όργανο αποκαλύπτοντας τις λεπτομέρειες του. Σίγουρα στην αναζήτηση θα στεκόμουνα αρκετά στα Καφέ Αμάν των αστικών κέντρων της Μικράς Ασίας του 18ου και 19ου αιώνα, όπου εμφανιζόταν ελληνικές κομπανίες με το σαντούρι βασικό όργανο κι ύστερα στο πέρασμά του μετά το `22 στα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου και στην συνέχεια στη καθιέρωσή του και στην υπόλοιπη Ελλάδα. Θα άκουγα με τις ώρες και ταλαντευόμουνα ανάμεσα στο δάσκαλο Αριστείδη Μόσχο κι στη μαθήτρια την Αρετή Κετιμέ στη μεγάλη της στιγμή το 2004. Τέλος θα κατέβαζα τον σκονισμένο Αλέξη Ζορμπά εξορισμένο στο ράφι, εκεί ψηλά με τα εφηβικά αναγνώσματα, θα έβρισκα την ξεχασμένη σκηνή που παίζει σαντούρι και θα την αντέγραφα για ένα φινάλε με Καζαντζάκη.

سنتور

Μπορεί όμως να ακολουθούσα ένα τρίτο δρόμο, ξεκινώντας από την Amol του Māzandarān στο Βόριο Ιράν δίπλα στην Κασπία θάλασσα όπου γεννήθηκε και μεγάλωσε ο Omed Tahmasepbur που συνάντησα καθισμένο σταυροπόδι, με την άνεση του Ανατολίτη- να παίζει σαντούρι στον πεζόδρομο της Ερμού. Μάλλον θα ανέφερα βιαστικά για την οικογένεια του και τη σχέση της με τη μουσική καθώς και τις σπουδές του που ολοκληρώθηκαν στο ωδείο της Τεχεράνης και περιλάμβαναν και την εκμάθηση της κατασκευής του οργάνου. Θα στεκόμουνα περισσότερο, στην γοητευτική πορεία του από τις συναυλίες με το συγκρότημά Τανίν που ίδρυσε, στο Ιράν και σε ευρωπαϊκές χώρες, στα δύο χρόνια που έμεινε στην Τουρκία και στο συγκρότημά του με Τούρκους και Ιρανούς μουσικούς μέχρι την εγκατάστασή του τελικά στην Ελλάδα το 2000. Δε θα αναρωτιόμουνα καθόλου γιατί ένας τόσο καλός μουσικός που έχει διδάξει στο Μουσικό Σχολείο Θεσσαλονίκης , που έχει πραγματοποιήσει τόσες πολλές εμφανίσεις σόλο ή με το συγκρότημά του Περσέπολις, επιμένει να παίζει στο δρόμο: ο ίδιος δίνει την αφοπλιστικά απλή απάντηση: «Είτε παίζεις σε μια συναυλία, είτε στο δρόμο, τα πρόσωπα του κόσμου φωτίζονται παντού το ίδιο όταν ακούν μουσική».

سنتور

Όμως είχα τη μηχανή μαζί μου αυτό το ζεστό μεσημέρι που κατηφόριζα την Ερμού. Προσπάθησα και πάλι να επιλέξω* ανάμεσα στις τρείς εκδοχές, δεν τα κατάφερα κι έτσι βολεύτηκα με την ασπρόμαυρη φωτογραφία και δεν έγραψα ούτε την ιστορία του μικρού που άκουσε τον Omed κι αργότερα έγινε διάσημος μουσικός, ούτε μια σοβαρή ανάρτηση για το σαντούρι, ούτε ένα αξιοπρεπές βιογραφικό σημείωμα του πλάνητα Ιρανού που σκορπάει τόσο απλόχερα τη μουσική του.


Αφού τελικά όμως δεν έγραψα για όλα αυτά, τι είναι αυτές οι 751 λέξεις πιο πάνω;




Μουσική: Sangria, σύνθεση της Mariah Parker που παίζει σαντούρι με το συγκρότημά της Indo Latin Jazz Ensemble, από συναυλία στο Berkeley στις 26.7.09


Τώρα αν έχει τελειώσει το Sangria θα πρέπει να κλείσετε τον Sam το ραδιοφωνάκι της πορτοκαλί στήλης στα δεξιά και από εδώ να ακούσετε τον Omid Tahmasebpur στο Taqsim, το πρώτο κομμάτι από το προσωπικό του CD, με τίτλο Περσικό Σαντούρι, 2006


* Μην μου πείτε ότι όταν διαβάσατε τον τίτλο, δεν σκεφτήκατε ότι η ανάρτηση θα είχε σχέση με τις εκλογές;

26 σχόλια:

Margo είπε...

Tι μου έκανες πρωί πρωί Τσαλαπετεινέ μου; Χωρίς να το γνωρίζεις χτύπησες ευαίσθητες χορδές, δεν είχες πρόθεση αλλά....... μάλλον θα δοκιμάσω να το διαβάσω ξανά άλλη στιγμή, θέλω να διαβάσω όλα τα link αλλά τώρα δεν είμαι σε θέση. Το πρώτο κομμάτι με τον μπόμπιρα και το Taqsim ήταν αρκετό......
Καλημέρα!

Τσαλαπετεινός είπε...

Margo : Μα... μια ανάρτηση με αφορμή το σαντούρι αν δε χτυπάει χορδές, ποια θα το κάνει;

Ελπίζω να μη σε στεναχώρησα πρωί πρωί.(Με τα λινκ(s) συχνά το παρακάνω μόνο και μόνο για να υπάρχει πρόχειρη η 'βιβλιογραφία' )

Hypericum Perforatum είπε...

ευγνώμων για το ποίημα
ώ ταξιδευτή μας
κι ονειρεύτηκα
ένα ούτι
της σχολής της Βαγδάτης
τον ίδιο τον Munir Bashir
να κλείνει το μάτι
στην Ανδαλουσία

vague είπε...

Αυτές οι 751 λέξεις είναι η απόδειξη ότι μπορεί κανείς να πετύχει την "αιώνια λιακάδα ενός καθαρού μυαλού".
Τσαλαπετεινέ, η σταθερή σου απόφαση να αγαπάς αυτά που αγαπάς, με τον τρόπο που τα αγαπάς, σου στερεί την ικανοποίηση της αναποφασιστικότητας. Μην το παλεύεις.

Επειδή όμως, είναι πασίγνωστο πλέον, ότι μου είναι αδύνατο να αντισταθώ στη χαμερπή πλευρά μου, δεν μπορώ να φύγω από εδώ, αν δεν πω επίσης πως, αυτές οι 751 λέξεις, αποδεικνύουν επίσης ότι, όταν είσαι αναποφάσισστος, παθαίνεις ακριβώς αυτό. Γυρίζεις να δεις πίσω και λες "μα εγώ δεν ήθελα να πω αυτά, πώς στην ευχή βγήκαν από το στόμα μου";
(αυτά, επειδή ναι, ήμουν σίγουρη ότι θα μιλούσες για τις εκλογές)

Κατά τα άλλα, τα ίδια τα βαρετά:
-Τι όμορφο! Μπράβο! Είσαι φοβερός!
-Με κολακεύεις, αλλά σ' ευχαριστώ πολύ. Στο βάθος είμαι απλώς, πολύ αναποφάσιστος.

μ είπε...

Νόμιζα ότι θα διάβαζα ένα κείμενο περί αναποφασιστικότητας για την κάλπη, αλλά με εξέπληξες ευχάριστα. Ωραία ανάρτηση.

Πού ξέρεις, μπορεί σε 15-20 χρόνια να'χουμε συνεργασία του παιδιού θαύματος και του Omed.

Sue G. είπε...

Επισκέπτομαι το ιστολόγιό σας συχνά χωρίς να αφήσω όμως κάποιο σχόλιο. Σήμερα όμως δεν μπόρεσα να μην "καρφωθώ" στον γοητευτικό μικρούλη της φωτογραφίας που τόσο ζεστά περιγράφεται στο κείμενο. Όσο για τον Omid Tahmasebpur, εάν δεν άκουγα το κομμάτι από το ραδιοφωνάκι, δεν θα τον αναγνώριζα! Πριν από δύο καλοκαίρια είχα παρακολουθήσει ρεσιτάλ του στην Ζαγορά Πηλίου, στην αυλή του ΕλληνοΜουσείου - απολύτως ατμοσφαιρικός! Απίστευτος! Τότε, είχα "λιώσει" το CD του. Ελπίζω κι εύχομαι το παίξιμο στον δρόμο, να μην είναι το μόνο που κάνει σήμερα. Όπως ελπίζω και ο τρυφερός μικρούλης της φωτογραφίας να έχει την τύχη που περιγράφεται στο ποστ σας. Συνεχίστε να γράφετε τέτοιες "αναποφάσιστες" αναρτήσεις.

Καλό Σαββατόβραδο!

ELvA είπε...

Tσαλαπετεινε μας

Θελουμε οπωσδηποτε κι αλλα τετοια δειγματα γραφης που να κανουν καποιους να αποφασισουν τι ΔΕΝ θελουν να ξαναδουν στο ονομα καποιας ψηφου που ριχνουν στις εκλογες....
Το παιδακι, στη φωτο, θα ηθελα να αντιπροσωπευει το μελλον της Ελλαδας, μιας αλλης Ελλαδας, ΜΗ ΞΕΝΟΦΟΒΙΚΗΣ και πολυ πιο ανεκτικης στη διαφορετικοτητα, αυτην που ολοι τοσο ευκολα εξυμνουν, αλλα, που, τελικα, τοσοι λιγοι εχουν το θαρρος και τη ψυχη να υποστηριξουν....

Καλο σου βραδυ απο μια μεταναστρια

k είπε...

Ε, ναι λοιπόν μας τσάκωσες! Για τις εκλογές νομίζαμε ππως έγραφες! Και δεν είχαμε κι άδικο! Μας βάζεις να διαλέξουμε-ψηφίσουμε την ανάρτηση που θα προτιμούσαμε! Σε ροζ σε μπλέ σε τιρκουάζ... Βάζω στο φάκελο τον αριθμό 3, σαλιώνω (δεν έχει ταινία), το ρίχνω στην κάλπη!

Χαιρετώ σε και φιλώ σε!

Τσαλαπετεινός είπε...

Hypericum Perforatum : Ευγνώμων για την προσφώνηση «ω ταξιδευτή» ακολουθώ τα ίχνη από τη Βαγδάτη μέχρι την Ανδαλουσία και από την Τεχεράνη μέχρι την Καλιφόρνια, με ούτι, με σαντούρι κι ανοιχτά μάτια.



Συνοδοιπορος: Έπρεπε να σου απαντήσω μόλις έφτασε το σχόλιό σου, μεσημεράκι που και λιακάδα είχε και το μυαλό ήταν καθαρό…τώρα στέκομαι κανένα μισάωρο -αναποφάσιστος φυσικά- στο «ικανοποίηση της αναποφασιστικότητας» και δεν ξέρω τι να πω…άσε που μου στέρησες- και καλά έκανες Συνοδοιπόρε- τη βολική, βατή απάντηση των βαρετών.
Χαίρε!

Τσαλαπετεινός είπε...

Μάνος: Καλησπέρα στην Κρήτη!
Ο τίτλος ήταν μια μικρή εξαπάτηση- ομολογώ ότι την ώρα που τον έγραφα γελούσα καθώς φανταζόμουνα το ύφος όλων όσων περίμεναν μια σοβαρή πολιτική ανάλυση για τους αναποφάσιστους των βουλευτικών εκλογών του 09 και τις συγκρίσεις με τους αναποφάσιστους άλλων εκλογών. ;-)


Sue : Χαίρομαι πολύ που αυτή τη φορά αφήσατε ίχνη! Οι πληροφορίες για τη συναυλία στο Πήλιο ήταν πολύ σημαντικές- δεν βρήκα πολλά για τον Omed, μια συνέντευξη μόνο που ήταν τόσο τυπική που δεν έβαλα καν το λινκ και δύο μέτριας ποιότητας ήχου βιντεάκια. Πάντως φαντάζομαι ότι είναι το ίδιο καλός στις συναυλίες, όσο και στον δρόμο. Παρατήρησα ότι χάρηκε πολύ με το χορό του μικρού και τον κοίταζε συνεχώς ενώ έπαιζε. Πιο στενή επαφή με το κοινό δε μπορεί να έχει ένας καλλιτέχνης και μάλιστα με ένα τόσο δύσκολο κοινό.

Τσαλαπετεινός είπε...

Elva : Ξενιτεμένο μου πουλί, με συγκινείς πολύ γιατί τις περισσότερες φορές η αγωνία που εκφράζεις είναι μεγαλύτερη από αυτή που νοιώθουμε εμείς εδώ κάτω. Δε θέλω να πω μακάρι, δε θέλω να διατυπώσω ευχές για το μέλλον αυτής της χώρας. Είναι το πιο ανώδυνο. Το θέμα είναι να το υποστηρίξουμε ουσιαστικά, στη πράξη.

Να έχεις μια χαρούμενη Κυριακή.


kayadesigner : Σταμάτα! Ένα λεπτό! Μην το ρίξεις ακόμα. Κράτησε σε παρακαλώ το ψηφοδέλτιο μισό μέσα - μισό έξω από την κάλπη… Έτσι μπράβο. Τώρα κοιτάς στο φακό…ωραία, λίγο πιο ψηλά το κεφάλι…μπράβο έτοιμη; Ναι; Χαμόγελο! Κλικ.

Yannis Tsal είπε...

Έξω και ο σάχης και οι αγιατολάδες! Ζήτω η... Λαϊκή Δημοκρατία του Ιράν!
Αν δεχτεί ο σ. Ομέντ να γίνει πρόεδρος, εγώ προσφέρομαι για εξ απορρήτων σύμβουλος!

Τσαλαπετεινός είπε...

tsalapeteinos: Ο Σάχης; Από το 79 δεν υπάρχει Σάχης στο Ιράν!!!

Αν θες να γίνεις πάντως εξ απορρήτων σύμβουλος του Προέδρου θα πρέπει πρώτα να μάθεις τη γλώσσα. Για αρχή πρέπει να αντιγράψεις 100 φορές – όσες και οι χορδές- τη λέξη σαντούρι.
سنتور

Σημείωση: Όχι κόπι πέιστ !

Στη συνέχεια να μάθεις να απαγγέλεις στίχους του Τζελαλεντίν Ρουμί- από το "Ντιβάν", συλλογή λυρικών ποιημάτων- και τέλος να τους μεταφράσεις στα ελληνικά.
Επιμένεις;

anepidoti είπε...

εκλογές περίμενα και κατσούφιασα και απογοητεύτηκα, ναι!
είσαι συνήθως, μια έκπληξη, είναι αλήθεια. θα ξαναεπιστρέψω, ούτε ο χρόνος μου, ούτε η διάθεσή μου είναι άξια της ανάρτησης φίλε μου, ο πειρασμός για καλημέρα στην υπέροχη μουσική σου, στο μωρούλι με τα αρμονικά βηματάκια και φυσικά σε σένα!
φιλί από καρδιάς!

b|a|s|n\i/a είπε...

για το παιδί θαύμα δεν ξέρω, μα γνωρίζω (για) τα δικά σου θαύματα που πάντα με τόσο θαυμαστό και μαγικό τρόπο απλόχερα μοιράζεις.
και πόσο σε ευχαριστούμε για αυτό!

Yannis Tsal είπε...

Το ξέρω ότι έχει πέσει ο σάχης, αλλά ήθελα να τοποθετηθώ συνολικά και... ιστορικά. Ίσως θα πρεπε να ξεκινήσω από την περίοδο... Μοσαντέκ.

Να το γράψω 100 φορές; Σαν τιμωρία ακούγεται :) Δεν είχαν και κανένα Κεμάλ να αντικαταστήσει τουλάχιστο το αραβικό αλφάβητο με λατινικό, προς διευκόλυνση των εκ εξωτερικού!

ippoliti_ippoliti είπε...

Καλησπέρα, καλημέρα δεν ξέρω τι να ευχηθώ. Είμαι αρκετή ώρα στην ανάρτηση, διαβάζω, ταξιδεύω δεν ξέρω ακριβώς. Βρε ταξιδιάρικο πτηνό, που ταξιδεύεις και που μας ταξιδεύεις; στη μουσική, σε τόπους παραμυθένιους, σε ιστορίες ανθρώπων σεμνών, ταπεινών, σε ιστορία, Τι μαγικός συνδυασμός.
ΥΓ Είμαι περισσότερο από μία ώρα στην ανάρτηση, δεν χρειάζεται νομίζω να πώ ότι μου λείπουν ακόμη κανά δύο links, επίτρεψέ μου να επανέλθω.
Πολύ "χρώμα" βγάζει η ασπρόμαυρη σου φωτογραφία.

Τσαλαπετεινός είπε...

anepidoti : Πρέπει να επανορθώσω άμεσα με ανάρτηση με θέμα τις εκλογές! Επειδή όμως ξυπνάει το πειραχτήρι μέσα μου, έχε το νου γιατί μπορεί… να έχει κανέναν άσχετο τίτλο. ;-) Καλή σου βδομάδα.


b|a|s|n\i/a : Τα μικρά θαύματα είναι γύρω μας σε αφθονία. Από το φως του φεγγαριού- ξέρεις εσύ ;-) - μέχρι τα ξετρελαμένα πιτσιρίκια. Αρκεί να τα βλέπουμε, να τα συλλέγουμε και να τους δίνουμε την ανάλογη σημασία.

Τσαλαπετεινός είπε...

tsalapeteinos: Πίστευα ότι η άνεσή σου να κινείσαι στο χρόνο ‘περιοριζόταν’ στην Νότιο Αμερική, διαπιστώνω όμως ότι αλλάζεις ημισφαίριο και ήπειρο με την ίδια άνεση. Καλή αφορμή να στο ξαναπώ: έχεις ταλέντο ιστορικού!
Με εντυπωσίασες πάλι και νοιώθω μεγάλη περηφάνια για τον αδελφό μου. Οπότε ξέχνα τις παλιές διδακτικές μεθόδους της αντιγραφής. Δε χρειάζεται να μάθεις τη γλώσσα. Αν βρεθεί νέος Μοσαντέκ, θα έχεις δίπλα σου διερμηνέα σε μόνιμη βάση.


ippoliti_ippoliti : Θα πάρω την καλησπέρα και θα βάλω την καλημέρα σε μια δροσερή γωνιά για να τη φρέσκια το πρωί.
Τι να σου κάνω; Ζηλεύω πολύ τους μουσικούς του δρόμου και με παρασύρουν πάντα. Σε αυτή την περίπτωση ήταν κι ο μικρός στη μέση με τη δική του παράσταση, οπότε το κακό παράγινε.

maximus είπε...

Για τις εκλογές ήρθα να γράψω κι εγώ αλλά τελικά με περίμενε μια όμορφη έκπληξη με λόγο και ήχο.

MαζευτήκαΜΕ

Καλημέρα :-)

Τσαλαπετεινός είπε...

MAXIMUS: Τελικά το ‘κόλπο’ του παραπλανητικού τίτλου έπιασε!
Αν μαζευτήκατε και μια και άρχισε να μυρίζει φθινόπωρο πρέπει να πάρουμε παρουσίες! (Αν και ο καιρός θα γυρίσει και θα έχουμε πάλι λιακάδες και ζέστες- μερικοί μπορεί πάλι να πάνε για μπάνιο στις 4/10 )

Καλησπέρα, Maximus

island είπε...

Οι δύο τελευταίες εκδοχές μου φαίνονται πιο κοντά στην πραγματικότητα. Η πρώτη όμως, για το Ελλάντα, μάλλον όχι. Πρωτοσέλιδο σε οργανοπαίχτη δύσκολο. Σε καμιά στήλη δίπλα στις κηδείες πεταμένο θα τον είχαν. Σαν τα αποφάγια του μεσημεριανού που πέφτουν από το γεμάτο στόμα στην εφημερίδα.

Να έχετε συνέχεια αν γίνεται φωτογραφικές μηχανές μαζί σας. Δεν αποτυπώνουν εικόνες αλλά ζωές και κείμενα.

ΥΓ Για εκλογές νόμιζα ότι είναι και εγώ. Αλλά το πολιτικό σχόλιο υπάρχει. Και μου αρέσει έτσι.

Τσαλαπετεινός είπε...

island: Όπως θα δείτε στην ανάρτηση που ακολουθεί, ακόμα κι όταν δεν έχω μαζί μου φωτογραφική μηχανή φροντίζουν οι φίλοι μου να μου στείλουν τις δικές τους εικόνες.
Και όπως θα καταλάβετε κι εκεί το σχόλιο είναι πολιτικό. Αν δεν αστράψει δεν βροντά…

mermyblue είπε...

ω ναι, εγώ θα σου πω για μια ακόμη φορά τα βαρετά και τα δεδομένα: ροή λόγου που μας ανεβάζει στο δικό σου άρμα και μας πάει ακριβώς εκεί που είσαι αποφασισμένος να μας πας, όσο και αν ο παραπλανητικός τίτλος προαναγγέλει δισταγμό και στάση.

Το σίγουρο είναι ότι χαίρομαι, θαυμάζω και ζηλεύω την ελευθερία με την οποία μετουσιώνονται οι σκέψεις σου σε Λόγο και ότι όταν οι λέξεις βρίσκουν στόχο μέσα μου δεν μου χρειάζεται συγκεκριμένη αρχή, μέση και τέλος σε ένα κείμενο ή οριοθετημένη θεματολογία.

τα σέβη μου κ ευχές για μια υπέροχη εβδομάδα καλό πετούμενο!
κ είθε να είσαι πάντα τόσο παραγωγικά αναποφάσιστος

Τσαλαπετεινός είπε...

mermyblue: Tόσο ξεχάστηκα, τόσο παρασύρθηκα που πέρασε η βδομάδα! Ασυγχώρητο το πτηνό. Ασυνεπές. Πάντως η ευχή σου έπιασε! Αραγε θα περάσεις ξανά από δω για να το δείς;

;-)

mermyblue είπε...

αφού έπιασε η ευχή της προηγούμενης εβδομάδας, να σου ευχηθώ πάλι!

και, ξέρεις, νομίζω σημασία έχει στις ευχές να βγαίνουν από μέσα μας: ακόμα και αν δεν πιάσουν συνοδεύουν τρυφερά κ ευχάριστα αυτούς που τις δέχονται

Καλημέρα και (άλλη) μια Υπέροχη Εβδομάδα, λοιπόν...:)