Ο Στέργιος, ο Δημοσθένης και τα σχιστά μάτια

Τρίτη δημοτικού. Μάθημα γεωγραφίας για την Κίνα. Η κυρία Ολυμπία, μας έδειξε φωτογραφίες από παγόδες, το Σινικό τείχος, πλήθος κόσμου κι είχαμε εντυπωσιαστεί απ` όλα όσα ακούσαμε εκείνη τη μέρα και κυρίως από όσα είδαμε. Πιο πολύ ίσως με τα πρόσωπα τον Κινέζων με τα σχιστά τους μάτια. Στο τέλος του μαθήματος η δασκάλα μας, για το επόμενο μάθημα μάς ζήτησε όπως κάθε φορά, να ζωγραφίσουμε το χάρτη και να είμαστε πολύ καλά διαβασμένοι. 

"Ποιός θα μας πει για την Κίνα;"  ρώτησε η κυρία Ολυμπία στο μάθημα της Γεωγραφίας την επόμενη βδομάδα και ένα σωρό χέρια σηκώθηκαν πρόθυμα. Πέρασε μια -δυο φορές το βλέμμα της από όλους μας και στο τέλος είπε: "Εσύ, Στέργιο. Σήκω και πάρε το χάρακα για να μας δείχνεις στο χάρτη"

Ο Στέργιος, συνήθως αδιάβαστος, εκείνη την ημέρα τα είπε νεράκι. Τον θυμάμαι σαν τώρα, όρθιο δίπλα στον πίνακα όπου ήταν κρεμασμένος ο παγκόσμιος χάρτης, να τεντώνεται ενθουσιασμένος, να δείχνει τη Κίνα και να λέει με ποιές χώρες συνορεύει, τον πληθυσμό, την πρωτεύουσα, τις μεγάλες πόλεις, τα λιμάνια, τα προϊόντα- που ακόμα δεν είχαν κατακλύσει όλο τον κόσμο- τα βουνά της και τα ποτάμια. Όλα με μια ανάσα.

Σταμάτησε λαχανιασμένος  από την προσπάθεια. Άκουσε το "μπράβο" της δασκάλας μας -ίσως για πρώτη φορά στη μαθητική του καριέρα. Πήρε θάρρος και βαθιά ανάσα, άφησε με σπουδή τη βέργα που κρατούσε ακόμα και με τους δύο του δείκτες τράβηξε τα μάτια του δυνατά προς τους κροτάφους, τόσο που δεν έβλεπες πια τις κόρες τους και συμπλήρωσε με απόλυτη σιγουριά: "Ξέχασα να πω ότι οι Κινέζοι έχουν σχιστά μάτια γι αυτό και δεν βλέπουν καθόλου!"

Θυμήθηκα αυτή την παλιά ιστορία και την αφοπλιστική αφέλεια του 9 χρονου συμμαθητή μου, του Στέργιου, όταν διάβασα το αδιανόητο σχόλιο του δημοσιογράφου της ΕΡΤ Δημοσθένη Καρμοίρη για Κορεάτη αθλητή του πινγκ πονγκ που συμμετέχει στους Ολυμπιακούς Αγώνες: "Αν είναι σχιστά τα μάτια, πώς βλέπουν το μπαλάκι που πάει κι έρχεται"