Bella Dona, Maria d’Antuono

Είναι μερικά θέματα, που σου κινούν το ενδιαφέρον από την πρώτη στιγμή. Θέλεις να ασχοληθείς μαζί τους, να τα αναδείξεις σε 'πρωτοσέλιδο' στο blog αλλά κάτι άλλο προκύπτει, περνάνε οι μέρες, χάνεται το επίκαιρο οπότε μπαίνουν αναγκαστικά και οριστικά στο φάκελο με την ένδειξη ‘καμένα’.

Το ίδιο θα συνέβαινε και με την ιστορία της Maria d’Antuono, της bella dona. Θα γινόταν κι εκείνη ένας από τους αρχειοθετημένους ήρωες που στοιχειώνουν τους bloggers, γιατί όπως είχε πει παλιότερα ο Παύλος Μάτεσης, οι ήρωες που αξίζουν είναι επίμονοι, διεκδικούν την υπόστασή τους, απαιτούν- έτσι όπως κλωθογυρίζουν και μπερδεύονται μες τα πόδια σου όλη την ώρα -να πάρουν σάρκα και οστά.

Έτσι και η Maria της Tempera ερχόταν συχνά στο μυαλό μου αυτές τις μέρες θυμίζοντας μου άλλοτε τη γιαγιά μου- λόγω της χτένας και της λαχτάρας για ευπρεπή εμφάνιση- κι άλλοτε τη Πηνελόπη- λόγω των εργόχειρων που απασχόλησαν τα χέρια και των δυο στα χρόνια και στις ώρες της αναμονής τους. Προσπαθούσα να φανταστώ τη ζωή της αλλά παράλληλα σκεφτόμουν ότι πάει πέταξε το πουλάκι, ήρθε η Μεγάλη Βδομάδα, δε μπορώ να κάνω ακροβατικά και να μεταμφιέσω το θέμα σε πασχαλιάτικο.

Σήμερα στο supermarket τη θυμήθηκα πάλι όταν ξαφνικά ακούστηκαν ουρλιαχτά. Δύο γυναίκες μεγάλης ηλικίας είχαν παγιδευτεί για τριάντα μόλις δευτερόλεπτα στον ανελκυστήρα που οδηγεί από το ισόγειο στο υπόγειο. Όταν άνοιξε η πόρτα ήταν σε κατάσταση υστερίας. Βλέποντάς τις πανιασμένες από το τρόμο, θυμήθηκα πάλι το ήρεμο πρόσωπο της Maria d’Antuono από το video έκανε το γύρο του κόσμου και κατάλαβα ότι δε θα γλύτωνα εύκολα από την παρουσία της.

Στον σχεδόν ένα αιώνα της ζωής της απασχόλησε τα ΜΜΕ για πρώτη και τελευταία μάλλον φορά την περασμένη εβδομάδα για μερικά δευτερόλεπτα. Σε όλα τα ρεπορτάζ από τη γειτονική Ιταλία υπήρχαν για αυτήν 50-60 λέξεις. Οι λόγοι ήταν προφανείς. Ήταν από τους τελευταίους διασωθέντες από τον ισχυρό σεισμό, η μεγαλύτερη σε ηλικία* και κυρίως ήταν αφοπλιστική στις δηλώσεις της.

Την ώρα του σεισμού η 98 χρονη, μπήκε κάτω από το κρεβάτι της. Εκεί περίμενε υπομονετικά για περισσότερες από 30 ώρες μέχρι να φτάσουν τα σωστικά συνεργεία που την απεγκλώβισαν από τον πρώτο όροφο του σπιτιού της. Ήταν μια θεαματική διάσωση. Η μικροκαμωμένη γυναίκα από το κρησφύγετό της βρέθηκε να αιωρείται αγκαλιά με δύο πυροσβέστες, στην άκρη της μεγάλης προκτεινόμενης σκάλας υπό τα χειροκροτήματα των παρισταμένων. Κανένα ίχνος ταλαιπωρίας ή αγωνίας, δυο ολοκόκκινα μάγουλα κι ένα χαμόγελο. Χαριτωμένη κι ανάλαφρη. Το μόνο ίσως που την έκανε να νοιώθει λίγο αμήχανα κι έξω από τα νερά της ήταν ο κόσμος και οι κάμερες που την πλησίασαν μόλις πάτησε τα πόδια της στο έδαφος. Το μικρόφωνο μπροστά στο πρόσωπό της και η ερώτηση των δημοσιογράφων πώς πέρασε όλες αυτές τις ώρες της αναμονής.



Τους αιφνιδίασε όλους όταν απάντησε με απόλυτη φυσικότητα- λες κι οι άλλοι μπορούσαν να καταλάβουν- « Έπλεκα…τελείωσα ένα γιλέκο!» συνοδεύοντας το λόγο της με τη χαρακτηριστική κίνηση των χεριών που ήταν σα να κρατούσαν αόρατες βελόνες. Κι ύστερα για να τους αποτελειώσει ζήτησε πριν την πάνε στο νοσοκομείο για προληπτικό έλεγχο- φαινόταν μια χαρά στην υγεία της- μια χτένα για να φροντίσει λίγο τα μαλλιά της.

Σίγουρα η ηλικιωμένη Ιταλίδα, αγνοούσε κάποιες έρευνες- φυσικά αμερικάνικες- που έχουν αποδείξει ότι το πλέξιμο χαλαρώνει, ηρεμεί και διώχνει το στρες. Εκείνη έμαθε μικρή να πλέκει όπως όλες οι γυναίκες της γενιάς της. Έμαθε επίσης ότι μια καλή νοικοκυρά έχει πάντα τα χέρια της απασχολημένα. Είναι άοκνη ακόμα και τις ώρες της ξεκούρασης. Έτσι έπλεξε την προίκα της. Όμορφες δαντέλες με λεπτό βελονάκι. Μετά με βελόνες τα ζακετάκια των παιδιών της, τα πουλόβερ του άντρα της, των εγγονών και δισεγγονών της.

Πόντος και αγάπη, πόντος και αφοσίωση, πόντος και ελπίδα, όνειρα, στεναχώριες, απογοητεύσεις, προσδοκίες, πόλεμοι, θάνατοι. Όλα. Πόντο με τον πόντο και τη χαρά φέρνεις βόλτα και τις πίκρες. Πόντο με τον πόντο, όλα ξεχνιούνται, όλα περνάνε. Κι έρχονται άλλα. Κι αυτά περνάνε για να έρθουν άλλα, με τη σειρά τους κι αυτά. Όπως το τελευταίο, ο σεισμός. Το φοβερό βουητό του. Τα ξύλα που τρίζουν. Τα γυαλικά που σπάνε. Η οροφή που πέφτει.Οι κραυγές των αλαφιασμένων ανθρώπων μέσα στη νύχτα.

Σίγουρα στην αρχή ήταν κι αυτή φοβισμένη. Μετά ησύχασε και κατάλαβε ότι μπορεί να περίμενε για πολύ. Σκέφτηκε το θάνατο. Αλλά αυτό δεν ήταν κάτι καινούριο. Το είχε σκεφτεί ήδη τόσες φορές μέχρι εκείνη τη στιγμή που ήταν πια συμφιλιωμένη με την ιδέα. Μπορεί και να ερχόταν. Το τέλος. Μπορεί και όχι. Αλλά δε μπορούσε να καθίσει με σταυρωμένα τα χέρια. Τεντώθηκε και έφτασε με δυσκολία το πλεκτό της. Μάλλον το είχε στο κομοδίνο δίπλα στο κρεβάτι της, για να συνεχίζει τη δουλειά τα βράδια που δεν είχε ύπνο. Άρχισε να πλέκει. Δε χρειαζόταν να βλέπει. Με τα χιλιόμετρα μαλλί και νήμα που είχαν περάσει από τα δάχτυλά της μπορούσε να άνετα πλέκει στα τυφλά. Πόντο στον πόντο πέρασαν οι ώρες. Όπως πέρασαν και ενενήντα τόσα χρόνια.

Αν αργούσαν κι άλλο οι διασώστες και το μαλλί τελείωνε, σίγουρα θα ξήλωνε το γιλέκο και θα το άρχιζε από την αρχή. Όσες φορές χρειαζόταν. Έτσι δεν κάνουν άλλωστε οι γυναίκες που περιμένουν;

εικόνες: 1. Η εκκλησία της Santa Maria Paganica στην L'Aquila του Filippo Monteforte

2. Η Maria d’Antuono

* Σώθηκε άλλη μια 98 χρονη η Ines Alessandro

Η μουσική: La Vita E Bella του Nicola Piovani

από την ομώνυμη ταινία, σε σκηνοθεσία του Roberto Benigni