«Παίδες εν καμίνω, θέλετε καφέ;» μας αιφνιδίασε με την προσφώνηση ο ιερομόναχος Θεοδόσιος, ενώ καθόμαστε αποκαμωμένοι από την ολοήμερη περιπλάνηση και τη απριλιάτικη ζέστη, στα σκαλοπάτια του αμυντικού πύργου στην αυλή της μονής του Αγίου Γεωργίου των Κρημνών στο βορειοδυτικό άκρο της Ζακύνθου.
Δεν ήταν όμως η πρώτη έκπληξη: μόλις φτάσαμε από το διαβατικό, τη μοναδική είσοδο στον ψηλό περίβολο ξεχύθηκε γαυγίζοντας πανηγυρικά ο Denis, ένα ημίαιμο γκριφόν κανίς, σε μια αναπάντεχη υποδοχή. Μπαίνοντας διαπιστώσαμε ότι την Κιβωτό, συμπλήρωνε ένα τσούρμο νωχελικές γάτες και αρκετά λαλίστατα καναρίνια στα κλουβιά τους στο αρχονταρίκι.
Ο καφές έφερε την κουβέντα που άστατη στριφογύρισε από τις σκήτες του Αγίου Όρους, στην υποδειγματική αναστήλωση του ξενώνα που δε πρόλαβε να ολοκληρωθεί για την γιορτή του Αγίου, στη φροντίδα και στα λιπάσματα των λουλουδιών που κάνουν την εσωτερική αυλή να συναγωνίζεται επάξια την ανοιξιάτικη φύση, σε ποικιλία και σε ποσότητα...
Όλα ανοιχτόκαρδα εκείνο το μεσημέρι. Ιλαρή γαλήνη. Όλα στις σωστές αναλογίες. Απόλυτη ισορροπία ανάμεσα στο λόγο και στις σιωπές μας, στα έμψυχα και στα άψυχα, στο ανθρώπινο και στο θείο, στο λαμπρό φως της αυλής και στο πορφυρό ημίφως του καθολικού όπου βρεθήκαμε μετά από λίγο… ισορροπώντας ανεβασμένοι πάνω στα στασίδια.
Πολύ πιο ψηλά από μας, σε μια σκάλα ο ιερομόναχος Θεοδόσιος, έπαιρνε με προσοχή από τα τεντωμένα χέρια μας δύο ασήκωτες παλιές πόρτες που στην μία πλευρά τους εικονιζόταν οι Αρχάγγελοι, Μιχαήλ και Γαβριήλ και αγωνιζόταν να τις κρεμάσει στο τοίχο της εισόδου του μικρού ναού.
Δεν ήταν όμως η πρώτη έκπληξη: μόλις φτάσαμε από το διαβατικό, τη μοναδική είσοδο στον ψηλό περίβολο ξεχύθηκε γαυγίζοντας πανηγυρικά ο Denis, ένα ημίαιμο γκριφόν κανίς, σε μια αναπάντεχη υποδοχή. Μπαίνοντας διαπιστώσαμε ότι την Κιβωτό, συμπλήρωνε ένα τσούρμο νωχελικές γάτες και αρκετά λαλίστατα καναρίνια στα κλουβιά τους στο αρχονταρίκι.
Ο καφές έφερε την κουβέντα που άστατη στριφογύρισε από τις σκήτες του Αγίου Όρους, στην υποδειγματική αναστήλωση του ξενώνα που δε πρόλαβε να ολοκληρωθεί για την γιορτή του Αγίου, στη φροντίδα και στα λιπάσματα των λουλουδιών που κάνουν την εσωτερική αυλή να συναγωνίζεται επάξια την ανοιξιάτικη φύση, σε ποικιλία και σε ποσότητα...
Όλα ανοιχτόκαρδα εκείνο το μεσημέρι. Ιλαρή γαλήνη. Όλα στις σωστές αναλογίες. Απόλυτη ισορροπία ανάμεσα στο λόγο και στις σιωπές μας, στα έμψυχα και στα άψυχα, στο ανθρώπινο και στο θείο, στο λαμπρό φως της αυλής και στο πορφυρό ημίφως του καθολικού όπου βρεθήκαμε μετά από λίγο… ισορροπώντας ανεβασμένοι πάνω στα στασίδια.
Πολύ πιο ψηλά από μας, σε μια σκάλα ο ιερομόναχος Θεοδόσιος, έπαιρνε με προσοχή από τα τεντωμένα χέρια μας δύο ασήκωτες παλιές πόρτες που στην μία πλευρά τους εικονιζόταν οι Αρχάγγελοι, Μιχαήλ και Γαβριήλ και αγωνιζόταν να τις κρεμάσει στο τοίχο της εισόδου του μικρού ναού.
Καθίσαμε ιδρωμένοι από την προσπάθεια στο ημιυπαίθριο νάρθηκα να πάρουμε μια ανάσα. Εκείνος μέσα μάζευε σύρματα, καρφιά, σφυριά κοιτάζοντας πότε -πότε ψηλά τους αρχαγγέλους φανερά ικανοποιημένος που τα καταφέραμε. Ύστερα μας κοίταξε, χαμογέλασε και άρχισε να ψάλει : «Ω παίδες ευλογείτε…». Ασυναίσθητα του απαντήσαμε εν χωρώ αιφνιδιάζοντάς τον με τη σειρά μας «…ιερείς ανυμνείτε…» για να ολοκληρώσουμε όλοι μαζί δυνατά «…λαός υπερυψούται εις πάντας τους αιώνας», τη στιγμή που ο Denis υποδεχόταν γαβγίζοντας κάποιους καινούριους επισκέπτες.
Μουσική: Nefeli του Ludovico Einaudi
12 σχόλια:
Αμάν ρε Τσαλαπετεινέ, γιατί με φτιάχνεις κάθε πρωί; Η Ζάκυνθος μου λείπει! Οι δυτικές ακτές είναι το καλύτερο μέρος της. Ήξερες ότι είναι και πολύ σημαντικός βιότοπος για τη Μεσογειακή Φώκια. Μονάχους η φώκια, μάλλον μόνο με μοναχούς κάνει παρέα...
Πραγματικά πεφωτισμένες καταστάσεις... Ηρεμία και γαλήνη, όπως τα είπες...
Και μια ικανοποίηση ότι εκείνη την ημέρα, κάτι καλό έκαναν οι "παιδες εν καμίνω".
Και πολύ πιστεύω ότι κάνοντας καλό, θα πάρεις και καλό και ας έρθει αργοπορημένο!
Με συγχωρείτε, θα έχει και τρίτο μέρος ή να σας γράψω τώρα τη διατριβή μου πάνω στο οδοιπορικό σας;
Theodota: Και δεν έχει ‘ανέβει’ ούτε μια εικόνα με θάλασσα ακόμη! Όλες οι ακτές είναι υπέροχες και οι άγριες δυτικές και οι ήπιες ανατολικές.
Spastos Petalakis : Κάνε το καλό και ρίξε το στο γιαλό, (από το ‘μπαλκόνι’ στο Ναυάγιο κατά προτίμηση)
Spy: Πραγματικά δεν ξέρω τι να κάνω! Να συνεχίσω τις αναρτήσεις της Ζακύνθου μέχρι εξαντλήσεως υλικού και υπομονής αναγνωστών- πλην της Θεοδότας - ή να περάσω σε άλλα φλέγοντα θέματα; Πέστε μου τι να κάνω κύριε Spy, εσείς με την πολυετή πείρα σας θα βοηθήσετε τον αρχάριο Τσαλαπετεινό να βγει από το αδιέξοδο στο οποίο έχει περιπέσει.
Όλο εκπλήξεις! Που το ήξερες να το ψάλεις;
Ο ιερομόναχος Θεοδόσιος μοιάζει του Ντοστογιέφσκι.
Καλή η Ζάκυνθος, αλλά όσο η Κεφαλονιά (σπόντα για την πρώτη σχολιάστρια, έριδα που κρατάει χρόνια ;o)
Thomas Xomeritis: Ξέρεις πόσες φορές ακούγεται το βράδυ της Ανάστασης; (Και τη Μ. Παρασκευή)
Ο Ντοστογιέφσκι νομίζω πως ήταν πιό ανοιχτόχρωμος http://strofi.files.wordpress.com/2007/05/dostoevsky_1872.jpg
Έχω πολλά χρόνια να έρθω στο Τζάντε. Τα μαντολάτα "μελισσάκι" θα μού μείνουν αξέχαστα. Πώς; Οι ξένες στο λαγανά; Ήμουν μικρός κι αθώος..
Σ;ο)))
Άαααααααμην!
+ευλόγησον+
πάντως ο μοναχός έχει πολύ καθαρό και άδολο βλέμμα.
Αν αυτό ήταν ταξίδι για το Πάσχα τι θα είναι για το καλοκαίρι; Ε ναι ζηλεύω λιγουλάκι:))
Το όλο κλήμα έρχεται να σφραγίσει με τη παρουσία του ο ιερομόναχος Θεοδόσιος, πραγματική μορφή ιερωμένου με αυτή τη γαλήνια και διαπεραστική ματιά.
Απ' ότι κατάλαβα θα περιμένουμε και συνέχεια, άλλη μία ανάρτηση θα την αντέξουμε;)
Μαύρος Γάτος 1: Παστέλια δε δοκίμασες; Μόνο μαντολάτα; Νομίζω ότι πρέπει να ξαναπάς, χωρίς το άλλοθι της αθωότητας ;-)
Μαύρος Γάτος 2: Κατά το μέγα έλεός σου…
Margo: Για το καλοκαίρι προβλέπεται Αιγαίου Οδύσσεια. (στην πικρή ρέμβη της πέτρας και της θάλασσας). Περιμένω απάντηση από τον κύριο Spy για να δω αν θα υπάρξει και τρίτο μέρος.
You naughty bird!
Ο/Η Ανώνυμος: Εχετε κάθε δικαιο Μ, να με αποκαλείται έτσι το αξίζω. Αλλά αμαρτίαν ουκ έχω! (η απάντηση στο πνεύμα του ποστ- για όλους όσους δεν καταλάβαίνουν ο τσαλαπετεινός έκανε ζαβολιά σε άλλο blog αλλά τελικά την ομολόγησε)
Δημοσίευση σχολίου