Δευτέρα 13 Ιουλίου 2009

Σα σήμερα




Ένας φίλος που ήταν στην συνέντευξη τύπου το πρωί, με ειδοποίησε ότι είχε εξασφαλίσει μια πρόσκληση και για μένα «αλλά να είσαι πάνω νωρίς» συμπλήρωσε, «γιατί θα πάμε στα καμαρίνια να του δώσω μερικά cd ελληνικής μουσικής που του υποσχέθηκα…»

Η προοπτική να συναντήσω τον Καναδό μουσικό παραγωγό, συνθέτη και ερμηνευτή
Daniel Lanois – ο πρώτος του δίσκος το Acadie παραμένει ένας από τους αγαπημένους μου- με έκανε να ανηφορήσω στο Λυκαβηττό πολύ νωρίς, σχεδόν τρεις ώρες πριν τη συναυλία. Όταν έφτασα επάνω, εκτός από μερικούς πιτσιρικάδες που κάνανε σουτ στη νότια μπασκέτα, δεν υπήρχε ψυχή. Πλησίασα και ένας από αυτούς μου παίξε την μπάλα. Σούταρα, μπήκε καλάθι και μου την ξαναπέταξε. Σκέφτηκα ότι δεν θα ήταν άσχημη ιδέα να παίζαμε κανένα μονό για να περάσει η ώρα. Ήμασταν όμως πέντε. Δυο εναντίων τριών θα ήταν κάπως άνισο. Εκείνη τη στιγμή εμφανίστηκε από το πουθενά ένας ψηλός μαύρος, ο Daryl όπως μας συστήθηκε και ρώτησε αν μπορούσε να παίξει μαζί μας. Χωριστήκαμε αμέσως και αρχίσαμε χωρίς να μετράμε, για ζέσταμα και για να δούμε αν ήταν ισοδύναμες οι ομάδες.

Τα μονά παιχνίδια στο μπάσκετ παίζονται στο μισό γήπεδο και είναι σαφώς πιο εύκολα από τους κανονικούς αγώνες που τρέχεις ασταμάτητα πάνω κάτω. Μπορεί να είναι πολύ ενδιαφέροντα και αρκετά γρήγορα με ωραίες φάσεις που κανένα χρονόμετρο δε διακόπτει γιατί ένας παίκτης ξεχάστηκε μέσα στη ρακέτα περιμένοντας assist για να σκοράρει. Κυρίως όμως τα μονά είναι διασκέδαση, αφού παίζεις για το κέφι σου και μόνο. Οι κανόνες παιχνιδιού διαφέρουν από παρέα σε παρέα. Οι περισσότεροι όμως παίζουν "στα 21", που σημαίνει ότι κερδίζει η ομάδα που φτάνει πρώτη στα εικοσιένα καλάθια που μετράνε ένα πόντο το καθένα εκτός από τα τρίποντα που μετράνε διπλά. Όσο για τις αμφιλεγόμενες φάσεις οι παίκτες αποφασίζουν από κοινού, αν κάποιος έκανε φάουλ ή πάτησε έξω από το γήπεδο και βέβαια μερικές φορές υπάρχουν γκρίνιες και τσακωμοί.

Εκείνο το απόγευμα γίνανε μερικά πολύ ωραία μονά. Αν και άγνωστοι μεταξύ μας, δέσαμε και παίξαμε δυνατά παρά τη ζέστη με θεαματικές πάσες, αιφνιδιασμούς και δύο τρία μαγικά καρφώματα του Daryl. Έπαιζε καταπληκτικά. Είχε μοναδικό ρυθμό, σχεδόν χορευτική κίνηση στις ντρίπλες και στα ευθύβολα σουτ του. Κυρίως όμως τον χαρακτήριζε το φίλαθλο πνεύμα: μοίραζε μπαλιές σε όλους στους συμπαίκτες του αλλά και επιδοκίμαζε με ενθουσιασμό τις επιτυχίες των αντιπάλων.

Σταματήσαμε όταν πια τον αγωνιστικό χώρο άρχισαν να καταλαμβάνουν τα αυτοκίνητα. Ο φίλος με τις προσκλήσεις άργησε να έρθει και έτσι η επίσκεψη στα καμαρίνια έμεινε για το τέλος της συναυλίας. Ο ήλιος είχε δύσει από ώρα, οι προβολείς φώτισαν το θέατρο του
Ζενέτου και όταν ο Daniel Lanois εμφανίστηκε με το συγκρότημά του μια μεγάλη έκπληξη με περίμενε: ο Daryl ήταν επί σκηνής στα κρουστά αρχικά και μετά στο μπάσο! Είχα ένα λόγο παραπάνω να απολαύσω τη συναυλία.

Το κοινό δεν ήταν πολυπληθές αλλά μυημένο και ενθουσιώδες. «Ο Daniel Lanois και οι μουσικοί που τον πλαισίωναν μάγεψαν το Αθηναϊκό κοινό…» όπως συνηθίζουν να λένε τα ρεπορτάζ του Μega για όλες τις συναυλίες του Μεγάρου. Η απογείωση όμως ήρθε στο τέλος με την μοναδική δεκάλεπτη εκτέλεση του Indian Red που περιέχεται στο δεύτερο προσωπικό άλμπουμ του Lanois, For The Beauty Of Wynona και είχε κυκλοφορήσει εκείνη τη χρονιά.

Μετά τη συναυλία, την ώρα που κατεβαίναμε στα καμαρίνια, ο φίλος-που αγνοούσε τα του μπάσκετ- μου έδειξε τα CD που είχε φέρει για να χαρίσει στον Lanois. Ήταν μια πολύ καλή επιλογή ελληνικής μουσικής. Θυμάμαι ότι ένα από αυτά ήταν τα Λειτουργικά με τη Φλερύ Ντανωνάκη.

Η πόρτα στο καμαρίνι ήταν ανοιχτή και όλο το συγκρότημα ήταν εκεί. Δεν είχαμε προλάβει να μπούμε κι ο Daryl Johnson ήρθε προς το μέρος μου και γελώντας είπε: «Hi ! Give me five!» σηκώνοντας το χέρι στον κλασσικό αφροαμερικάνικο χαιρετισμό που συνηθίζουν πολύ οι παίκτες του μπάσκετ. «
Take five!», του είπα με νόημα, χτυπώντας δυνατά την παλάμη μου στη δικιά του. Κι ενώ όλοι μας κοιτούσαν με απορία, συνέχισε: «Where you at the concert? Did you enjoy it?»


-Yes, it was great! You played wonderfully...

-You too! Απάντησε κλείνοντάς μου το μάτι.





Κατά σατανική σύμπτωση σήμερα που αποφάσισα να ξανακούσω το The Maker, μετά από πολύ καιρό, από το ένθετο βιβλιαράκι του Acadie έπεσε η πρόσκληση της συναυλίας που, αν προσέξατε γράφει: 13 Ιουλίου 1993. Βρήκα μια σχετικά πρόσφατη φωτογραφία του Daryl από συναυλία στη Δανία το 2005 . Είναι ένας πολύ καλός μουσικός και μπορώ να πω με απροκάλυπτη περηφάνια ότι έχω παίξει μαζί του, σα σήμερα πριν από δεκάξι χρόνια. Μπάσκετ.


Μουσική : The Maker απο το Acadie τον πρώτο δίσκο του Daniel Lanois
Και για όσους δεν το έχουν πληροφορηθεί ακόμα: Το ασημένιο μετάλλιο κατέκτησε η Εθνική Εφήβων του μπάσκετ, στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα...







buzz it!

27 σχόλια:

Σελιτσάνος είπε...

Η στρέβλωση της διασημότητας.Ξαφνιαζόμαστε όταν συνειδητοποιούμε ότι είναι άνθρωποι σαν κι εμάς.Θα μπορούσατε,για παράδειγμα να πιστέψετε ότι ο Βέλτσος είναι αξιαγάπητος στην παρέα ή ότι ο Αλαβάνος είναι ο σεμνότερος και λακωνικότερος συνομιλητής που μπορεί να σου τύχει σε συναναστροφή;

Τσαλαπετεινός είπε...

Σελιτσάνος: Ό τι και να μου πείτε σας πιστεύω. Σας έχω τυφλή εμπιστοσύνη, γιατί ξέρετε από μπάσκετ.

Margo είπε...

Τσαλαπετεινέ έχεις βαλθεί να μας μαγέψεις.. και τυχερός συν της άλλης, τη μια σου χαρίζουν εισιτήριο για Σαντάνα λίγο πριν τη συναυλία την άλλη παίζεις μπάσκετ με τον Daryl Johnson!! Η τύχη κυνηγά τους δραστήριους;)

Καλή σου νύχτα!

navarino-s είπε...

Tσαλαπετεινέ μου φοβερή περιγραφή και πολύ καλό και ποιοτικό το μπλογκ σου! Θα τα λέμε!
Καλό βράδυ!

maximus είπε...

Πολύ τρυφερή ανάρτηση. Πράγματι είστε τυχερός που έχετε τόσο όμορφες αναμνήσεις όπως και τέτοιους φίλους ...και τότε και τώρα.

#&^$&*%&#$&!@$! Με εκτίμηση όπως πάντα. Το γατί.

ippoliti_ippoliti είπε...

Εγώ τι να πώ; ή τι να πρωτοπώ; καταρχήν ότι προσυπογράφω τα σχόλια όλων των προηγούμενων εκτός του Σελιτσάνου διότι αφενός δεν΄ξέρω το Βέλτσο σε παρέα (παρά μόνο ως Καθηγητή) και τον Αλαβάνο, αφετέρου δεν γνωρίζω από μπάσκετ.
Τυχερό πτηνό πάντως και με ..πολύ μουσική παιδεία κι όχι μόνο. Νιώθω ως μαθήτρια του δημοτικού για να μην πώ του νηπιαγωγείου μέσα από αυτά τα μουσικά ταξίδια.
Στο δικό μου blog πήγα να σου γράψω ως ΥΓ, άσχετο για εκεί και το έσβησα (ευτυχώς είναι σχετικό εδώ )πόσες φορές μπαίνω στο δικό σου, στου maximus και στου Π.Δούκα το blog ...και για τη μουσική σας ...πέραν των αναρτήσεών σας.
Καλό βράδυ και καταθέτω ότι βγαίνω χαμογελώντας από αυτην την ανάρτηση, έτσι γιατί μου άρεσε το ύφος της και τα πόσα πράγματα μαθαίνω. (δεν ήξερα η αδαής κι ευτυχώς που έκανες το σύνδεσμο για το Ζενέτο)

Τσαλαπετεινός είπε...

Margo: Θα τα είχα καταφέρει να σας μαγέψω αν είχα παίξει μπάσκετ με τον Santana την περασμένη βδομάδα, αλλά τι να σου κάνω, έφτασα στο ΟΑΚΑ τελευταία στιγμή.

navarino-s : Σας καλωσορίζω και σας ευχαριστώ. Φυσικά και θα τα λέμε- στην ίδια ‘γειτονιά’ είμαστε ! Το λουλούδι που βλέπω είναι ιβίσκος;


MAXIMUS : Μεταξύ μας, παρέλειψα μερικές αγκωνιές κατά τη διάρκεια του αγώνα που ήταν σκληρός σα τελικός κυπέλλου μεταξύ των αιωνίων αντιπάλων. Κι οι αναμνήσεις καμιά φορά θέλουν ρετουσάρισμα. ;-)

Τσαλαπετεινός είπε...

ippoliti_ippoliti : Αγαπητό μου παιδί! (με αυτά που έγραψες αναγκάζομαι να σε αποκαλέσω έτσι)
*Τον κύριο Σελιτσιάνο τον λέμε πάντα κύριο γιατί είναι πιο μεγάλος από μας- θυμάται παίκτες του μπάσκετ που μεσουρανούσαν τη δεκαετία του `60!
*Φοιτήτρια του Βέλτσου λοιπόν ε;
*Κάτι πρέπει να κάνουμε με το μπάσκετ, ξέρεις είναι πολύ ωραίο άθλημα. Τι ύψος έχεις; Αν και δεν έχει σημασία.
*Έχω ειδοποιήσει ήδη το MAXIMUS για τις επισκέψεις που κάνεις για τη μουσική του, αύριο πρωί- πρωί θα ειδοποιήσω και τον κύριο Π. Δούκα.
* Χάρηκα πολύ που είδες το λινκ για το Ζενέτο. Ελάχιστοι ξέρουν ότι σχεδίασε αυτό το θέατρο. Κι ακόμα λιγότεροι ξέρουν ότι το κτίριο του Fix ενώ ήταν διατηρητέο γκρεμίστηκε το μισό για να γίνει εργοτάξιο για την κατασκευή του μετρό. Σκέτη παράνοια! Κόψανε ένα κτίριο στη μέση…

bourboulithres είπε...

Mesmerized by your words!!!
:-))))

vague είπε...

Είμαι πολύ ψηλή (σε σύγκριση με την κόρη μου), μαύρη (όχι από το ξύλο) και ξέρω φοβερό μπάσκετ (αυτό του πικνικ το γεμίζω υπέροχες λιχουδιές).
Παίζουμε;

Βρε, τι όμορφη ιστορία...! Με ωραίες πάσες!
Με βλέπεις που χαμογελάω;

maximus είπε...

Ευχαριστώ πολύ για την τιμή... Σας περιμένω στου... Maximus:-)

xomeritis είπε...

To "For The Beauty Of Wynona" αγπημένος δίσκος. Σύμπτωση - μη χάσεις το "Wrecking Ball" της "Emmylou Harris" σε παραγωγή δική του.

k είπε...

ταπ ταπ ταπ!
Πήρα την μπάλα μου και τρέχω στις συναυλίες...
Ωραία και εκπεδευτική ανάρτηση! Καλησπέρα!

Τσαλαπετεινός είπε...

bourboulithres : Muchas gracias ! (Ισπανική απάντηση για να δώσω έναν αέρα κοσμοπολίτικο στο χώρο των σχολίων)


Συνοδοιπορος : Μα φυσικά παίζουμε! Τα σχόλια δεν είναι ένα είδος διαδικτυακής καλαθοσφαίρισης; Μάλλον καλύτερα διαδικτυακής επιτραπέζιας αντισφαίρισης; Εσύ με βλέπεις που σε βλέπω να χαμογελάς;


MAXIMUS : Πάρε και κανένα γλυκάκι να έχουμε να κερνάμε.

Τσαλαπετεινός είπε...

Thomas Xomeritis : Μη χάσεις το Shine του Lanois 2003 – συμμετέχει η Emmylou Harris που μεγαλώνει υπέροχα!


kayadesigner : Αν πας σε συναυλία στο Ηρώδειο μην πάρεις τη μπάλα. Μπάσκετ μόνο ΟΑΚΑ, Λυκαβηττό.

ippoliti_ippoliti είπε...

"Μαρτυριάρικο" πτηνό, καλησπέρα.
Καταρχήν, ταπεινά ζητώ συγγνώμη για την παράλειψη του "κύριος" στον κο Σελιτσάνο.
Φοιτήτρια του Βέλτσου ναι.
Άπό μπάσκετ τι να πώ...είμαι σήμερα αδαής. Κάποτε ήμουν πιο γνώστης, στο σχολείο (δεδομένου ότι καρτερικά υπομέναμε τ'αγόρια της παρέας να παίξουν το ...μονό) Τέλος πάντων, το ύψος μου είναι ακριβώς 1,60 (ψηλή σύμφωνα με τη Θεοπούλα του Παρά πέντε μην ξεχνιόμαστε), αλλά νομίζω ότι ...καλή διάθεση να υπάρχει και κάποιος ρόλος θα βρεθεί και για μένα.
Εκανα σήμερα αναφορά στο γραφείο για το Ζενέτο και ...χάρηκα...γιατί είδα ότι και άλλοι δεν ήξεραν τον Αρχιτέκτονα όπως εγώ. Θα μου πείς τώρα και τι ...ντροπή επίσης.Αλλά ας κρατήσουμε το αστείο μέρος του πράγματος.
Τέλος να πώ πόσο μου άρεσε αυτό το ...παιδί.
Καλό καλό βράδύ

Roadartist είπε...

Θα καταίδρωσες ε?? :))
Πέρα από την πλάκα, έχω χρόνια να παίξω μπάσκετ, αλλά όταν ήμουν πιο μικρή ήταν από τα πιο αγαπημένα μου αθλήματα..
Εγώ εχτές είχα πρόσκληση και βρέθηκα στο θέατρο βράχων.. στην Giusy Ferreri..Εντάξει μια χαλαρή όμορφη βραδιά με άρωμα Ιταλίας..

Μαύρος Γάτος είπε...

Τσαλαπτηνότατέ μου, λες και ήταν χτες, φοβερή η περιγραφή, αλλά.. βάρβαρο πια άθλημα το μπάσκετ για μας! Αν μετά δέκαέξι χρόνια μπορείς ακόμα να παίξεις, έστω και τον Σαντανα, μπράβο! Κάμποσοι συμμαθητές μου διέλυσαν γόνατα. . .

Τσαλαπετεινός είπε...

ippoliti_ippoliti : Μόνο αναφορά έκανες για τον Ζενέτο; Δεν τους είπες κάτι παραπάνω; Η γνώση πρέπει να μεταδίδεται! Ξαναδιάβασε το λινκ και αύριο στο γραφείο θέλω να τους πεις τα πάντα και στο τέλος να προσθέσεις ότι το ζήτησε ο Τσαλαπετεινός!


Roadartist : Ευτυχώς που πέρασες και είπες για προσκλήσεις! Γιατί εδώ μου βγήκε το όνομα ο ‘τυχερός’ με μια πρόσκληση πριν 16 χρόνια.


Μαύρος Γάτος : Καλό ζέσταμα θέλει πριν ξεκινήσεις. Και φυσική κατάσταση που επιτυγχάνεται…πήγαινε κάτω- κάτω στη σελίδα….τέρμα κάτω σου λέω!

john savvopoulos είπε...

Όμορφη εμπειρία. Και ακόμη πιο όμορφη η δυνατή αναμνηση της.

Καληνύχτα.

Ανώνυμος είπε...

τσαλαπετεινέ, πετάς! Σε πόσα πεδία παίζεις;και με τι επιδόσεις!( δυο θαυμαστικά και ένα ρητορικό έρώτημα)
Meli

ippoliti_ippoliti είπε...

Επειδή, ναι μεν σοβαρά λαμβάνω τις "υποδείξεις" και "παραινέσεις" όταν βέβαια μου αρέσουν, επειδή όμως ως όλοι γνωρίζουμε τα "παιδιά" είναι "σχετικά άτακτα", διαφοροποίησα ελαφρώς την "παραίνεση". Τι έκανα λοιπόν,ρώτησα 35 συναδέλφους, εκ των οποίων 2 Αρχιτέκτονες Μηχανικοί, αρκετοί Πολιτικοί Μηχανικοί, οι υπόλοιποι όλοι Πανεπιστημιακής εκπαίδευσης (δεν χρειάζονται οι ειδικότητες)εάν γνώριζαν το Ζενέτο. Πέντε (5) από αυτούς τον γνώριζαν (ευτυχώς οι 2 αρχιτέκτονες). Στους υπόλοιπους είπα λίγα πράγματα δεν μ'έπαιρνε και για πολλά.
Επειδή παραβίαση ήδη το χρόνο της δουλειάς ...(αλλά θα ξέχναγα και τα στοιχεία)
Καλημέρα

Τσαλαπετεινός είπε...

John Black: Vivir para contrala που λέει κι ο Μάρκες…

Meli: Τα παιδία παίζει…η περιττή απάντηση στο ρητορικό ερώτημα.


ippoliti_ippoliti : Επομένως το 14,28% του δείγματος πανεπιστημιακής εκπαίδευσης, γνωρίζει το Ζενέτο. Πάλι καλά… Αν συνεχίσουμε την έρευνα σε ανάλογο αριθμητικά δείγμα πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας φοβάμαι ότι τα ποσοστά θα είναι μικρότερα του 3%. Να τους ευχαριστήσεις εκ μέρους μου για τη συμμετοχή.

navarino-s είπε...

O Ζενέτος έρχεται στη μνήμη μου τακτικότατα γιατί μένω δίπλα από το περίφημο "Στρογγυλό Γυμνάσιο" που έχει φτιάξει εδώ στο Μπραχάμι το οποίο νομίζω είναι και το τελευταίο του έργο. Και αξίζει τον κόπο να το δει κάποιος που κατεβαίνει τη Βουλιαγμένης. Είναι πολύ μικρή η παράκαμψη που θα κάνει: μπαίνει από το φανάρι μετά την Παναγίτσα, στρίβει στο δεύτερο δεξιά και πέφτει πάνω στο μοναδικό και αξεπέραστο κτίριο.

ΥΓ: Ναι η φωτογραφία μου είναι ιβίσκος, το λουλούδι της Καλαμάτας.

Yannis Tsal είπε...

Ανταποδίδω την επίσκεψη στον από χρόνια χαμένο και πρόσφατα ανακτημένο αδερφό, λέγοντας επιπλέον ότι κι εγώ στα νιάτα μου, και κάτω από το βαρύ φορτίο της "γενιάς του ευρωμπάσκετ" έπαιξα σε πολλά μονά παιχνίδια σε τσιμεντένια γήπεδα. Μέχρι να ανακαλύψω ότι... οι λευκοί δεν μπορούν να πηδήξουν. Μπασκετικά πάντα.

Τσαλαπετεινός είπε...

navarino-s : Μια που ο Ζενέτος τουλάχιστον στα σχόλια αυτής της ανάρτησης πήρε τη θέση που του αξίζει να προσθέσω το ντοκιμαντέρ της ΕΡΤ «Τάκης Ζενέτος, το Στρογγυλό, Το κτήριο που έπεσε στη γη» στη σειρά ‘Πορτραίτα και Διαδρομές Ελλήνων Αρχιτεκτόνων’ .

Υ.Γ. Έχω τέσσερεις ιβίσκους αλλά κανένας τους δεν έχει διπλό χρώμα όπως αυτός.

Τσαλαπετεινός είπε...

tsalapeteinos: Εν μπλογκόσφαιρα ανακτημένε αδελφέ χαίρε! Σε καλωσορίζω εν χορδαίς και οργάνοις. Η μόνη μου επιθυμία τώρα είναι να βρεθούν και οι άλλοι τρεις χαμένοι μας αδελφοί ώστε να γίνει επιτέλους πραγματικότητα η ομάδα μπάσκετ Hoopoes Five που θα σαρώσει τα κύπελλα εντός και εκτός συνόρων.