Σα σήμερα

Ένας φίλος που ήταν στην συνέντευξη τύπου το πρωί, με ειδοποίησε ότι είχε εξασφαλίσει μια πρόσκληση και για μένα «αλλά να είσαι πάνω νωρίς» συμπλήρωσε, «γιατί θα πάμε στα καμαρίνια να του δώσω μερικά cd ελληνικής μουσικής που του υποσχέθηκα…»

Η προοπτική να συναντήσω τον Καναδό μουσικό παραγωγό, συνθέτη και ερμηνευτή Daniel Lanois – ο πρώτος του δίσκος το Acadie παραμένει ένας από τους αγαπημένους μου- με έκανε να ανηφορήσω στο Λυκαβηττό πολύ νωρίς, σχεδόν τρεις ώρες πριν τη συναυλία. Όταν έφτασα επάνω, εκτός από μερικούς πιτσιρικάδες που κάνανε σουτ στη νότια μπασκέτα, δεν υπήρχε ψυχή. Πλησίασα και ένας από αυτούς μου παίξε την μπάλα. Σούταρα, μπήκε καλάθι και μου την ξαναπέταξε. Σκέφτηκα ότι δεν θα ήταν άσχημη ιδέα να παίζαμε κανένα μονό για να περάσει η ώρα. Ήμασταν όμως πέντε. Δυο εναντίων τριών θα ήταν κάπως άνισο. Εκείνη τη στιγμή εμφανίστηκε από το πουθενά ένας ψηλός μαύρος, ο Daryl όπως μας συστήθηκε και ρώτησε αν μπορούσε να παίξει μαζί μας. Χωριστήκαμε αμέσως και αρχίσαμε χωρίς να μετράμε, για ζέσταμα και για να δούμε αν ήταν ισοδύναμες οι ομάδες.

Τα μονά παιχνίδια στο μπάσκετ παίζονται στο μισό γήπεδο και είναι σαφώς πιο εύκολα από τους κανονικούς αγώνες που τρέχεις ασταμάτητα πάνω κάτω. Μπορεί να είναι πολύ ενδιαφέροντα και αρκετά γρήγορα με ωραίες φάσεις που κανένα χρονόμετρο δε διακόπτει γιατί ένας παίκτης ξεχάστηκε μέσα στη ρακέτα περιμένοντας assist για να σκοράρει. Κυρίως όμως τα μονά είναι διασκέδαση, αφού παίζεις για το κέφι σου και μόνο. Οι κανόνες παιχνιδιού διαφέρουν από παρέα σε παρέα. Οι περισσότεροι όμως παίζουν "στα 21", που σημαίνει ότι κερδίζει η ομάδα που φτάνει πρώτη στα εικοσιένα καλάθια που μετράνε ένα πόντο το καθένα εκτός από τα τρίποντα που μετράνε διπλά. Όσο για τις αμφιλεγόμενες φάσεις οι παίκτες αποφασίζουν από κοινού, αν κάποιος έκανε φάουλ ή πάτησε έξω από το γήπεδο και βέβαια μερικές φορές υπάρχουν γκρίνιες και τσακωμοί.

Εκείνο το απόγευμα γίνανε μερικά πολύ ωραία μονά. Αν και άγνωστοι μεταξύ μας, δέσαμε και παίξαμε δυνατά παρά τη ζέστη με θεαματικές πάσες, αιφνιδιασμούς και δύο τρία μαγικά καρφώματα του Daryl. Έπαιζε καταπληκτικά. Είχε μοναδικό ρυθμό, σχεδόν χορευτική κίνηση στις ντρίπλες και στα ευθύβολα σουτ του. Κυρίως όμως τον χαρακτήριζε το φίλαθλο πνεύμα: μοίραζε μπαλιές σε όλους στους συμπαίκτες του αλλά και επιδοκίμαζε με ενθουσιασμό τις επιτυχίες των αντιπάλων.

Σταματήσαμε όταν πια τον αγωνιστικό χώρο άρχισαν να καταλαμβάνουν τα αυτοκίνητα. Ο φίλος με τις προσκλήσεις άργησε να έρθει και έτσι η επίσκεψη στα καμαρίνια έμεινε για το τέλος της συναυλίας. Ο ήλιος είχε δύσει από ώρα, οι προβολείς φώτισαν το θέατρο του Ζενέτου και όταν ο Daniel Lanois εμφανίστηκε με το συγκρότημά του μια μεγάλη έκπληξη με περίμενε: ο Daryl ήταν επί σκηνής στα κρουστά αρχικά και μετά στο μπάσο! Είχα ένα λόγο παραπάνω να απολαύσω τη συναυλία.

Το κοινό δεν ήταν πολυπληθές αλλά μυημένο και ενθουσιώδες. «Ο Daniel Lanois και οι μουσικοί που τον πλαισίωναν μάγεψαν το Αθηναϊκό κοινό…» όπως συνηθίζουν να λένε τα ρεπορτάζ του Μega για όλες τις συναυλίες του Μεγάρου. Η απογείωση όμως ήρθε στο τέλος με την μοναδική δεκάλεπτη εκτέλεση του Indian Red που περιέχεται στο δεύτερο προσωπικό άλμπουμ του Lanois, For The Beauty Of Wynona και είχε κυκλοφορήσει εκείνη τη χρονιά.

Μετά τη συναυλία, την ώρα που κατεβαίναμε στα καμαρίνια, ο φίλος-που αγνοούσε τα του μπάσκετ- μου έδειξε τα CD που είχε φέρει για να χαρίσει στον Lanois. Ήταν μια πολύ καλή επιλογή ελληνικής μουσικής. Θυμάμαι ότι ένα από αυτά ήταν τα Λειτουργικά με τη Φλερύ Ντανωνάκη.

Η πόρτα στο καμαρίνι ήταν ανοιχτή και όλο το συγκρότημα ήταν εκεί. Δεν είχαμε προλάβει να μπούμε κι ο Daryl Johnson ήρθε προς το μέρος μου και γελώντας είπε: «Hi ! Give me five!» σηκώνοντας το χέρι στον κλασσικό αφροαμερικάνικο χαιρετισμό που συνηθίζουν πολύ οι παίκτες του μπάσκετ. «Take five!», του είπα με νόημα, χτυπώντας δυνατά την παλάμη μου στη δικιά του. Κι ενώ όλοι μας κοιτούσαν με απορία, συνέχισε: «Where you at the concert? Did you enjoy it?»

-Yes, it was great! You played wonderfully...
-You too! Απάντησε κλείνοντάς μου το μάτι.

Κατά σατανική σύμπτωση σήμερα που αποφάσισα να ξανακούσω το The Maker, μετά από πολύ καιρό, από το ένθετο βιβλιαράκι του Acadie έπεσε η πρόσκληση της συναυλίας που, αν προσέξατε γράφει: 13 Ιουλίου 1993. Βρήκα μια σχετικά πρόσφατη φωτογραφία του Daryl από συναυλία στη Δανία το 2005 . Είναι ένας πολύ καλός μουσικός και μπορώ να πω με απροκάλυπτη περηφάνια ότι έχω παίξει μαζί του, σα σήμερα πριν από δεκάξι χρόνια. Μπάσκετ.

Μουσική : The Maker απο το Acadie τον πρώτο δίσκο του Daniel Lanois
Και για όσους δεν το έχουν πληροφορηθεί ακόμα: Το ασημένιο μετάλλιο κατέκτησε η Εθνική Εφήβων του μπάσκετ, στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα...