-Τσιρίζουν τ` άτιμα!
-Παίζουν.
-Δε μ` άφησαν να κοιμηθώ!
-Παιδιά είναι...
-Είναι μεσημέρι!
-Είναι παιδιά...
-Πόσα καλοκαίρια έχουν μπροστά τουs...
-Όσα αφήσαμε εμείς πίσω μας.
Μουσική: In memoriam του Bruno Coulais από την ταινία Les choristes του 2004
20 σχόλια:
Μπήκα Τσαλαπετεινέ να σου αφήσω ένα μήνυμα από τη μικρή Αμαζόνα (13χρονη). Της διάβασα την απάντησή σου από το τηλέφωνο ερχόμενη στην Αθήνα και μου είπε: γράψτου ευχαριστώ για την απάντηση, (τι όμορφη που ήταν) και πες πως εχθές είχαμε ένα δωμάτιο σαν το δικό του στην παραλία ακούγοντας τους Εστουδιαντίνα.
ΥΓ.Εκπληκτική φωτογραφία, αχ αυτά τα μικρά ζουζούνια και πόσο γρήγορα ξεχάσαμε κι εμείς. Πόσο δίκηο έχεις, έχουν τόσα καλοκαίρια όσα αυτά που αφήσαμε εμείς πίσω μας.
Καλό δεκαπεντεύγουστο σου εύχομαι
Τσαλαπετεινε μας
Σκεψου, μονο, οτι και εσυ ησουν... μικρο και ως...τσαλαπετεινακι δεν θα πρεπει να ησουν και ιδιαιτερα ησυχο! :) Υπομονη, τα πρωτα....20 χρονια ειναι δυσκολα, μετά,... ηρεμουν! :)
Y.Γ.
Υπαρχουν και...ωτασπιδες για τις δυσκολες περιπτωσεις! :PP
Ave! Τι κάνεις, όμορφο γκουρμέ πουλί;
Ελπίζω τα πιτσιρίκια να σε ενοχλούν σε κάποιο νησί, ώστε να υπάρχει τουλάχιστον η εναλλακτική της θάλασσας!
Και ως συνεπής συνήγορος, έχω απαντήσεις για τις απαντήσεις των ερωτημάτων:
"-Παίζουν; Έλα,χρυσό μου, στην κουζίνα να παίξουμε τον ΗΡΩΔΗ!"
"Παιδιά είναι; Δηλαδή εμείς που στην ηλικία τους βγάζαμε το σκασμό, τι ήμασταν, κουνέλια; Ψυχή δεν είχαμε εμείς;"
"Αν είναι παιδιά, να τα μαζέψετε. Αλλιώς, να φωνάξω τον μπόγια!"
Στην παρατήρηση "πόσα καλοκαίρια έχουν μπροστά τους" η απάντηση είναι
"Αν συνεχίσουν; Όχι και πολλά!"
Τάδε έφη η καλή, υπομονετική και γλυκιά γειτόνισσα πριν πάρει το βραδινό της βάλιουμ...
Πάντως, ο Μάρκελος μεγάλη φυσιογνωμία... Δεν πάει και το παλιάμπελο...παιδιά είναι...άστα να παίξουν...
:))
μα πολλές φορές ξεχνάμε πώς ήμασταν παιδιά.
ippoliti_ippoliti: Ευχαριστώ τη μικρή Αμαζόνα για το μήνυμά της καθώς και τον κομιστή του μηνύματος. Να περάσετε ένα όμορφο Σαββατοκύριακο.
Elva:Καλησπέρα! Πολύ πολύ ζωηρό ήταν το τσαλαπετεινάκι, τα πρώτα είκοσι χρόνια έχουν περάσει και παραμένει ως ήταν. Καμία απολύτως βελτίωση!
Freedom:Το μόνο που με ενοχλούσε ήταν οι τέττιγες αλλά αντιμετωπίστηκαν με μια ανάρτηση και πλέον συμφιλιώθηκα με το τραγούδι τους- τίποτα άλλο δε με ενοχλεί...α! .Όχι αυτή τη στιγμή δύο κουνούπια με τριγυρίζουν με απειλητικές διαθέσεις...
b|a|s|n\i/a : Ελιναι το μόνο που δεν ξεχνώ ούτε μιά στιγμή. Καλό Σαββατοκύριακο!
Freedom:Το μόνο που με ενοχλούσε ήταν οι τέττιγες αλλά αντιμετωπίστηκαν με μια ανάρτηση και πλέον συμφιλιώθηκα με το τραγούδι τους- τίποτα άλλο δε με ενοχλεί...α! .Όχι αυτή τη στιγμή δύο κουνούπια με τριγυρίζουν με απειλητικές διαθέσεις...
b|a|s|n\i/a : Ελιναι το μόνο που δεν ξεχνώ ούτε μιά στιγμή. Καλό Σαββατοκύριακο!
Δεν είναι υπέροχα όταν κοιμούνται;
Καλησπερα
χρονια πολλα και λογω της ημερας και λογω του μηνα!:)
..κατα τα αλλα
και πως να κρυφτεις απ τα παιδια ετσι κι αλλιως τα ξερουν ολα..
ελεγε ενα τραγουδακι ..ασχετο με την αναρτηση αλλα το ιδιο τρυφερο
για τα καλοκαιρια που αφησαμε πισω μας
και ξεχναμε πως καποτε ημασταν κι εμεις παιδια!
Καλα να περνατε Τσαλ :)
υγ:Υπεροχη η φωτο!
Συνοδοιπορος: Ναι! Και όταν ξυπνάνε. ;-)
Talisker: Καλοκαιρια πολλά! (καλό δεν ακούγεται για ευχή;)
Ανταποδίδω ευχές μουρμουρίζοντας το τραγούδι που αναφέρεις!
Ελπίζω αυτά τα ωραία να τα λένε καί όσοι δεν έχουν παιδιά. Αλλιώς σε λίγες μέρες θα φάω πολύ ξύλο...
Ωραία φωτό!! ;-)
Εξαιρετική ταινία τα "Παιδιά της Χορωδίας"!
Τα παιδιά τα προσέχουμε, τα αγαπάμε και τα εγγράφουμε στη Χουβεντούδ για να στελεχώσουν το μέλλον της Επανάστασης!
Theodota: Ετοιμάσου για διακοπές και μη σκέφτεσαι τίποτα. Καλά να περάσεις…
Prokopis Doukas : Τhanks! Και σε παρακαλώ βουτιές και για μένα!
tsalapeteinos : Τα παιδιά τα αγαπάμε και τα αφήνουμε να επιλέξουν μόνα τους.
Άλλωστε μην ξεχνάς ότι συνήθως οι επαναστάτες γεννιούνται. ;-)
Εγώ λοιπόν δεν θα μιλήσω για τα παιδιά, παρά μόνο για τη θλίψη εκείνου του μεγάλου που διαπίστωσε πως τα δικά του καλοκαίρια μένουν πίσω, την ώρα που εκείνα των παιδιών κερδίζουν έδαφος και χρόνο.
Αυτή με εντυπωσίασε περισσότερο, και να με συχγωρείτε...
Τα παιδιά, εκτός από χαριτωμένα, υπέροχα, έξυπνα και ούτω καθ' εξής, μπορούν να είναι και απίστευτα βίαια.
Η καταστροφή ενός μεσημεριάτικου ύπνου, μιας καλοσχεδιασμένης νύχτας, μιας ανέμελης εκδρομής (όχι σκόπιμα ή από κακία, φυσικά, μα το αποτέλεσμα παραμένει το ίδιο...) είναι γι' αυτά ακόμα μια σκανταλιάρικη στιγμή ζωής, τίποτε πάρα πάνω. Για όσους την χάνουν όμως, ενίοτε ανεπιστρεπτί, είναι άλλη μια θυσία στο βωμό της μητρότητας/πατρότητας, που παρόλο που είναι λειτούργημα, συνεχίζει -έστω και κατ΄ευφημισμό μερικές φορές- να αφορά, γμτ, αληθινούς ανθρώπους...
Οι γονείς παραμένουν άνθρωποι με ανάγκες κι επιθυμίες, ξέρετε. Ακόμα κι όταν αναλάβουν ρόλους ανατροφής, φροντίδας κι αφοσίωσης για τα μικρά τους. Κι οι στιγμές που χάνονται, ακόμα κι αν χάνονται χαριτωμένα, παραμένουν στιγμές ζωής που κάποιοι δεν έζησαν και που μάλλον τις είχαν ελπίσει... Αξίζει η θυσία, το αναγνωρίζω.
Από την άλλη όμως, πώς να παραβλέψω κι όλους εκείνους που επιθυμούν απλές στιγμές κι ούτε καν αυτές δεν απολαμβάνουν?
Παρήγορο παντως: τα παιδιά κάποτε μεγαλώνουν, κι η ζωή γίνεται για όλους πολύ πιο εύκολη :-)
Τα σέβη μου, εξωτικό πτηνό.
Ωραία ανάρτηση.
theorema : Είσαι κυριολεκτικά χείμαρρος!
Θα σταθώ μόνο στο πρώτο που σημειώνεις- γιατί χαίρομαι που το επεσήμανες αφού ήταν η αφορμή αυτής της ανάρτησης. Η διαπίστωση- με κάποια έκπληξη ομολογώ- ότι τα παιδιά έχουν μπροστά τους όσα καλοκαίρια αφήσαμε εμείς πίσω μας και πολύ περισσότερα. Περιέργως αυτή η διαπίστωση δεν συνοδεύτηκε με θλίψη, ως όφειλε, ίσως γιατί τελικά βρήκε διέξοδο σε μια ανάρτηση.
Κάλλιο αργά...
Χαζολογάω στα λημέρια σου μετά την επιστροφή μου.
Φέτος το καλοκαίρι αναρωτιόμουν γιατί επιστρέφω στο πατρικό μου-που έχει γεμίσει ανήψια- αφού δεν ηρεμώ και δε χαλαρώνω. Τρεις βδομάδες έχω να γεμίσω μπαταρίες. Γιατί να αποφορτίζονται από πιτσιρίκια;
Όταν αφήνεσαι στο έλεός τους, οι απαντήσεις έρχονται αμέσως... γιατί σε αποστομώνουν, γιατί συχνά είναι καλύτερη παρέα από τους μεγάλους, γιατί διαβάζεις παραμύθια που δε γνώριζες, γιατί η αγκαλιές τους δε συγκρίνονται με καμιά, γιατί απλά σε κάνουν ξανά παιδί. Αρνούμαι πεισματικά να είμαι η μεγάλη σε μια πιτσιρικοπαρέα. ΟΧΙ! Θ'αργησω όσο μπορώ να μγαλώσω για να μην κοιτώ τα χρόνια τους νοσταλγικά.
Προσπαθώ να διαβάσω το βλέμμα του παιδιού μα δεν τα καταφέρνω... Ωραία φωτογραφία.
Την καλημέρα μου.
kayadesigner: Α! Εσύ ήσουνα! Κι άκουγα πόρτες να ανοιγοκλείνουν στις παλιότερες αναρτήσεις και νόμιζα ότι έχει αρχίσει να παλιώνει το μπλογκ και χρειάζεται επισκευή. ;-)
Σε ευχαριστώ που έχει την υπομονή να κοιτάζεις και τα παλιά.
Με σένα δε χρειάζομαι υπομονή! Λίίίγο παραπάνω χρόνο, αλλά τον ξεκλέβω ;-)
Μέχρι τις αναρτήσεις του Φλεβάρη έχω ακόμη δρόμο! Θα τις λαδώσω τις παλιότερες και θα μπω στις μύτες... σσσ...
Δημοσίευση σχολίου