Σάββατο 6 Φεβρουαρίου 2010

Στιγμιότυπα


* Περιποιημένη και καλοστεκούμενη, περασμένα εβδομήντα. Ελέγχει προσεκτικά τη διασταύρωση και διασχίζει το δρόμο με τον ρυθμό των χρόνων της. Στα μισά, απαστράπτον αυτοκίνητο στρίβει με ταχύτητα καταπάνω της. Εκείνη κοντοστέκεται αλλά αναγνωρίζοντας τον κίνδυνο οπισθοχωρεί. Όχι τόσο επιτιμητικά, όσο με έκπληξη σηκώνει το χέρι της προς το αυτοκίνητο που συνεχίζει την πορεία του χωρίς να ελαττώσει ταχύτητα. Της ξεφεύγει ένα παραπονιάρικο «εεεε!!» .
Τότε ο οδηγός φρενάρει, ανοίγει το παράθυρο και τη λούζει κανονικά: Που τόλμησε να περάσει, που πάει αργά, που δεν κάθεται στο σπίτι της, που…
Η ηλικιωμένη γυναίκα, αντίθετα με μια συνομήλική της, ακούει αμίλητη τον εξάψαλμο με το βλέμμα της χαμηλωμένο. Η σύζυγος στη θέση του συνοδηγού και τα βλαστάρια στο πίσω κάθισμα, παρακολουθούν αδιάφοροι τη σκηνή που τελειώνει όταν το αυτοκίνητο απομακρύνεται με θυμωμένα γκάζια.


* Στο μετρό, με φίλο έχουμε πιάσει κουβέντα για κατοικίδια. Παρασύρομαι και μιλάω για το Μάρκο, το καναρίνι μου που άρχιζε να κελαηδάει κάθε πρωί, πάντα λίγο πριν χτυπήσει το ξυπνητήρι και περίμενε την απάντησή μου για να συνεχίσει με τα υπέροχα τιτιβίσματά του να ‘συζητάει’ μαζί μου.
Ξαφνικά ο διπλανός μας, μπαίνει στην κουβέντα με απροσδόκητο τρόπο. «Κι εμένα Μάρκο με λένε!». Τον κοιτάζουμε χαμογελώντας αμήχανα και εκείνος συνεχίζει απτόητος: «Κι εγώ τραγουδάω….Τραγουδάω καλά!». Στα παπούτσια του υπήρχαν μικρές πιτσιλιές. Τα νύχια του, στεφανωμένα στις ρίζες με λεπτές άσπρες καμπύλες ασβέστη. Μύριζε φρέσκο σοβά. Δεν θέλαμε περισσότερα για να τον φανταστούμε ασπρόμαυρο σε σκαλωσιά παλιάς ελληνικής ταινίας να τραγουδάει Μάτια Βουρκωμένα.


* Γλυκό σούρουπο καθημερινής στην Πανεπιστημίου. Δύο άστεγοι έχουν ετοιμάσει το γιατάκι τους έξω από την τράπεζα. Χαρτόνια κι ένα φθαρμένο sleepping bag από κάτω. Από πάνω σκέπασμα και στέγη κουβέρτες, ο ένας με εξωτικούς φοίνικες κι ο άλλος με ένα τροφαντό δελφίνι. Στο προσκέφαλο, το χαμηλό πεζούλι της τράπεζας, στήριξαν πίσω τους αγκώνες κι έτσι αραχτοί, χάζευαν από το καλύτερο σημείο σαν σε τεράστια οθόνη τους βιαστικούς περαστικούς και τα ράθυμα αυτοκίνητα που ανηφόριζαν προς το Σύνταγμα με φόντο την πλατεία Κλαυθμώνος. Αν δεν είχε προηγηθεί μιας αράδας είδηση θα έλεγα ότι εκείνο το σούρουπο οι δύο άστεγοι στη γωνία Κοραή και Πανεπιστημίου ήταν οι πιο ευτυχισμένοι άνθρωποι.




Μουσική: The Man I Love, σύνθεση του George Gershwin στην κατά Miles Davis εκδοχή του

25 σχόλια:

logia είπε...

The man I love
θα μπορούσε να είναι ειρωνικό σχόλιο ή κυριολεξία πάνω στην ανάρτησή σου!!!!
αχ εμείς οι άνθρωποι, οι κάκιστοι, οι κάλλιστοι, οι μέτριοι...
τέλεια μουσική
για μικρές καθημερινές ιστορίες ανθρωπιάς και απανθρωπιάς

vague είπε...

Ωραίος ο συντονισμός σου με την πόλη.
Και παρότι είναι πικρά τα στιγμιότυπα που κράτησες, εκείνη η δική σου, ιδιαίτερη, ζεστή ματιά καταφέρνει τελικά να τα γλυκάνει.

b|a|s|n\i/a είπε...

ίσως η ηλικιωμένη περιποιημένη και καλοστεκούμενη να είναι τελικά από τους πιο ευτυχισμένους ανθρώπους.
καλησπέρα σου!

Γιαγιά Αντιγόνη είπε...

Οι άνθρωποι δίπλα μας, που τους προσπερνάμε, που δεν τους προσέχουμε που ο εγκέφαλος συνήθισε στην
"μιας αράδας είδηση".

k1 είπε...

Πολύ δυνατά στιγμιότυπα. Εύγε όχι για την καταγραφή, μα πάνω απ'όλα για την παρατήρηση.

maximus είπε...

Καληνύχτα γλυκό μου πουλάκι

Spy είπε...

Ξεχείλιζε μελαγχολία το ποστ σας, και το σκούπισα λίγο γύρω γύρω, για να μη γλιστρήσει ο κόσμος...

DonnaBella είπε...

πικρα. παρακαλω να προηγειται προειδοποιηση αλλη φορα. να μη μπαινω να διαβασω χωρις την πανοπλια μου.

ΘΗΡΙΑ ΕΝΗΜΕΡΑ είπε...

Μια τα μπιφτέκια και οι απρόσμενες επισκέψεις,μια οι φακές ο,τι είχα να γράψω εμπνευσμένη απο την ανάρτησή σου, καλέ μου Τσαλαπετεινέ, έγινε καρύκευμα στο γεύμα...γι' αυτό και οι ταπεινές φακές που έφτιαξα σήμερα ονομάζονται "Φακές α λα Τσαλαπετεινός"! Ταπεινές μεν, αλλά δυναμωτικές και απαραίτητες, όπως και ο λόγος σου...είναι η δεύτερη φορά που συγκινήθηκα από ανάρτησή σου και για τα βουρκωμένα μάτια δεν έφταιγε το κρεμμύδι της φακής...μπορεί και να το είχα ανάγκη...ποιός ξέρει...

Υ.Γ Καλή όρεξη και πάλι...

Τσαλαπετεινός είπε...

logia : Το «The man I love» σε αυτή την εκδοχή είναι ένα απαλό, γλυκό μουσικό χαλί. Σε άλλη εκτέλεση- κι είναι πάρα πολλές- θα μπορούσε να σχολιάζει ποικιλοτρόπως τα στιγμιότυπα.
Ωραία η διατύπωση σου « ανθρωπιάς και απανθρωπιάς»!


Riski : Γεια σου Tweety!!! Εκτός από το πρώτο, με τον επιεικώς αγενή εποχούμενο νομίζω ότι δεν είναι πικρά. Αν έβλεπες τους άστεγους πώς απολάμβαναν το άραγμά τους και με πόσο ενδιαφέρον παρακολουθούσαν τους περαστικούς αμίλητοι ή τη ζέση με την οποία ο Μάρκος δήλωσε «τραγουδάω ωραία» … Νομίζω ότι αν του το ζητούσαμε, θα τραγουδούσε μέσα στο βαγόνι όχι τόσο για να μας αποδείξει του λόγου το αληθές, όσο για να μας κάνει το χατίρι.

Τσαλαπετεινός είπε...

b|a|s|n\i/a : Καλησπέρα Βασίλη. Δεν έχεις άδικο! Αν μπορείς να συγκρατήσεις τα νεύρα σου απέναντι στο θράσος των γύρω σου, αν έχεις αξιοπρέπεια και αυτοκυριαρχία…ναι είναι ένα είδος ευτυχίας. Ή καλύτερα σοφίας, που σίγουρα έρχεται με τα χρόνια.




Γιαγιά Αντιγόνη : Καλησπέρα Γιαγιά Αντιγόνη. Οι πιο ενδιαφέρουσες ειδήσεις είναι πάντα αυτές της μιας αράδας, ή των δέκα δευτερολέπτων. Άκουσα την ιστορία του νεκρού από το κρύο μετανάστη σε ένα τηλεοπτικό δελτίο που κυριαρχούσαν τα θέματα σχετικά με την οικονομική κρίση. Στο τέλος, διαπίστωσα ότι αυτή η είδηση ήταν για μένα τουλάχιστον η σημαντικότερη.

Τσαλαπετεινός είπε...

k1 : Η παρατήρηση είναι…κουσούρι που σε κάνει να ξεστρατίζεις κυριολεκτικά και μεταφορικά, με αφορμή ανθρώπους, βλέμματα, σκηνές και μερικές φορές να χάνεις το δρόμο σου κυριολεκτικά και μεταφορικά. Αλλά συχνά αξίζει τον κόπο!
Σε ευχαριστώ!


MAXIMUS : Καλησπέρα μικρό υπέροχο γατί!!!
Δράττομαι της ευκαιρίας να σου ευχηθώ και Καλή Βδομάδα!

Τσαλαπετεινός είπε...

Spy : Δεν έφταιγε η συγκίνηση η προερχόμενη από την μελαγχολία που άθελά μου προκάλεσα στους αγαπητούς αναγνώστες, κύριε Spy αλλά τα κεραμίδια του μπλογκ που τελευταία στάζουν. Μόλις ανοίξει ο καιρός, θα κάνω επισκευές το δίχως άλλο. Πάντως, σας ευχαριστώ για την υπέροχη, γεμάτη ενδιαφέρον κίνησή σας. Αλλά που αφήσατε την σκούπα; Έφαγα τον τόπο και δεν την βρήκα! Όχι τίποτα άλλο άλλα έχει γεμίσει αλεύρι το πάτωμα…

Τσαλαπετεινός είπε...

DonnaBella : Εσένα θα πρέπει να σου βάλω homework! Λοιπόν, θα βρεις όλα τα αισιόδοξα στοιχεία αυτής της ανάρτησης και στη συνέχεια να τα συγκρίνεις με τα μελαγχολικά. Αν δε σου βγει ελαφρώς θετικό το ισοζύγιο τότε… θα μαδήσω το λοφίο μου. Καλό απόγευμα με πλατύ χαμόγελο. ;-)


ΘΗΡΙΑ ΕΝΗΜΕΡΑ: Είναι εξαιρετική τιμή να παίρνει ένα ταπεινό πλην όμως θρεπτικότατο έδεσμα το όνομά μου. Αν τα δάκρυα ήταν απαραίτητα, χάρηκα που ενίσχυσα τη δράση του κρεμμυδιού. Για να ξαλεγράρεις πάντως πέρασε μια βόλτα από κάποιο άλλο ‘μαγείρεμα’. Καλό σου απόγευμα και καλή βδομάδα.

Yannis Tsal είπε...

Εικόνες που προκαλούν την ευθυμία και τον προβληματισμό ταυτόχρονα.

Το πρώτο στιγμιότυπο σίγουρα έχει συμβεί σε όλους μας, ακόμα και πολύ νεότερους από την κυρία. Έχουμε παραχωρήσει σιωπηρά τις πόλεις και τους δρόμους μας στην αλητεία των τροχοφόρων, εμπόλεμες ζώνες για πεζούς και ποδηλάτες. Αρχής γενομένης πριν από πολλές δεκαετίες, όταν κάποιος μετέπειτα "εθνάρχης" κατήργησε το τραμ για να "περνάνε οι κούρσες". Ο ίδιος νομίζω πέρασε το νόμο της αντιπαροχής που έκανε την Αθήνα μια άναρχα δομημένη και άσχημη πόλη. Θεωρώ ότι είναι ανάγκη αυτά κάποτε να αλλάξουν.

Ανώνυμος είπε...

..''τσαλαχοπατώντας το χρόνο και τα ''δύσκολα'' της ζωής μου...αντίθετη και υπερβατική...θα πω....
..κάθε στιγμιότυπο μπορεί να γίνει ..ο λόγος μα και η αφορμή...να αδράξουν οι άνθρωποι..την ευκαιρία..να ''ψαχουλέψουν''την αλήθεια...σε βάθος...
...ακουμπώντας..πέρα από την εικόνα..πέρα από την αίσθηση της εικόνας...να προσπεράσουν και να διαβούν ...τα μονοπάτια που κάνουν κάθε άνθρωπο...να θεωρεί τίτλο τιμής...τη λέξη άνθρωπος...σκοπός ..ύστατος μπορεί και να είναι......το ''συναπάντημα''με τη ''φώτιση΄΄..στις ατέρμονες κορφές...εκεί που οι αετοφωλιές..παίρνουν άλλη διάσταση..
...(ας μου επιτραπεί να αφιερώσω..τούτες τις σκέψεις..σε μια γιαγιά..που δε γνώρισα μα έχει φύγει..και έλεγε...''δε με παίρνουν οι άγγελοι παιδί μου...αν δεν μπορέσω να ψηλώσω ..λίγο ακόμη'')
.....Σίρο Ρεδόνδο.....

ippoliti_ippoliti είπε...

Γλυκόπικρα συναισθήματα γεννά η καθημερινότητα, η δική σου περιγραφή συγκινεί.
Καλό βράδυ

Ανώνυμος είπε...

Το μεγαλείο του "καθημερινού" του "συνηθισμένου" του "προσωπικού".
Έστω και σε μια γενικώς απρόσωπη πλέον πόλη.

Καλή εβδομάδα αγαπημένο πτηνόν
και μην κουράζεσαι άδικα. Την σκούπα την πήρε μαζί του. Είναι γωνστός τσιφούτης :))))

Unknown είπε...

Τσαλαπετεινέ μου, καλό μου πτηνό!

Διάλεξα ετούτο το γλυκόπικρο πόστο, να σου αφήσω την καλημέρα μου, μετά από καιρό.

Μέσα από τις εικόνες που περιγράφεις, ήρθα σε επαφή ξανά με την "πόλη".

Ευχαριστώ και σε φιλώ!

Υ.Γ.: Φυσικά και προτιμώ τη θέα από το Ακρωτήρι, καταλαβαίνεις!

latecomer είπε...

Πάνε πάνω από 10 χρόνια κι άκόμα θυμάμαι με νοσταλγία εκείνον τον πεζό που στα Γιάννενα είχε φωνάξει στον οδηγό που του κόρναρε "έχω προτεραιότητα ηλίθιε!". Δεν έχω ξαναπολαύσει τόσο σκηνή στον δρόμο. Την -καθυστερημένη ω του παρδόξου θαύματος- καλημέρα μου :)

Τσαλαπετεινός είπε...

tsalapeteinos : Αδελφέ μου, Καλησπέρα. Οι πόλεις έχουν γίνει πλέον εμπόλεμες ζώνες κι οι δρόμοι δύσκολες πίστες τόσο για τους πεζούς όσο για τους δικυκλιστές. Δε φταίνε όμως τα τροχοφόρα αλλά οι οδηγοί τους είτε κινούνται είτε παρκάρουν.
Όσο για τον ‘εθνάρχη’ της αντιπαροχής εκείνος έκανε το πρώτο βήμα και οι συμπατριώτες μας όλα τα επόμενα. Όταν αρχίσουμε να αναλαμβάνουμε τις ευθύνες μας, ο καθένας ξεχωριστά στο μερίδιο που του αναλογεί φυσικά, μπορούμε να αρχίσουμε να έχουμε ελπίδες.


Σίρο Ρεδόνδο: Αυτοί οι συνειρμοί πάλι κάνανε τη δουλειά τους. Από της γιαγιάς την κουβέντα «δε με παίρνουν οι άγγελοι» βρέθηκα στο Σουέλ, που ο τυφλός καπετάνιος λέει και ξαναλέει «Η θάλασσα δε με επιστρέφει».
Να είσαι καλά!

Τσαλαπετεινός είπε...

ippoliti_ippoliti: Καλησπέρα ippoliti! Με τα γλυκόπικρα σιγά- σιγά πορευόμαστε…



ΦΟΡΑΔΑ ΣΤ΄ ΑΛΩΝΙ : Απρόσωπη γίνεται η πόλη όταν αποστρέφουμε το βλέμμα μας από αυτή. Όταν της ρίχνουμε ματιές, παίρνει σχήμα και χρώματα.

Άδικα τον κατηγορήσαμε. Βρήκα τη σκούπα κάτω από την σκάλα που πάει στην ταράτσα. Μια χαρά τα είχε τακτοποιήσει με το φαράσι δίπλα.
Καλή βδομάδα και σε σένα.

Τσαλαπετεινός είπε...

Dana_Semitecolo : Καλώς την κυρά τσι Ζάκυνθος!
Έτσι κορίτσι μου, να ανταλλάσουμε εικόνες για να κρατηθούμε ώσπου να αριβάρω εγώ στο νησί κι συ στη μεγάλη πόλη.

Τι μου έκανες! Από το πρωί κοιτάζω εικόνα από το Ακρωτήρι με συννεφιά και κάτω η Ζάκυνθος.



latecomer : Καλησπέρα! Νομίζω ότι τα πράγματα έχουν χειροτερέψει τα τελευταία δέκα χρόνια. Η οδική μας συμπεριφορά είναι απαράδεκτη.
Καλή βδομάδα!

Ανώνυμος είπε...

..το Σουέλ..
..ιστορία με αρετές..
..κύμα-στο κύμα.
αλμύρα-δικαίωση.
....''δεν έχω θέληση για στεριά''.
..η θάλασσα δε με επιστρέφει, δεν έχω θέληση για στεριά.
Σίρο Ρεδόνδο

Ανώνυμος είπε...

δράττομαι..από μια λέξη:στιγμιότυπα..και ευελπιστώ..να μη γίνει ο λόγος μου η αφορμή..να με ''κακίσετε''
..χώρος; κάποιο παν.νοσοκομείο..
συνοδίτης σε κάποια κλινική..
..δυστύχημα;ή όχι;..καπνίστρια..
δύο ήταν..τα τσιγάρα ..
..η ιστορία;;ο λόγος ενός παραθέματος..
ένας Κύριος..λεβεντάνθρωπος..από τη Σητεία...μα τα μάτια ..τα μάτια της ψυχής κείνο το βράδυ..ώρα 3 το πρωί..στράγγιζαν πρόωρα τη γη..τριγύρισα..πριν μιλήσω....
λίγες από εκείνες τις φωτομετέωρες κουβέντες δύο αγνώστων...
κάθε μου θεραπεία; ένα βάσανο;δημόσια υγεία σου λένε...αχ..παιδί μου..''...''τόσα ''να βρω σειρά...αλλιώς αναμονή....αν δεν είχα παιδιά...7 στον αριθμό...θα χα φύγει..ποια ; ποια;Ελλάδα; Κρήτη;...ε και ;;μας ''ξέχασαν''...τα πάντα έχουν τιμή....τα πάντα παιδί μου...και μεις και εμείς...μείναμε...να κρατάμε ''ένα λόγο τιμής''...
[..για έναν άνθρωπο...που μοιραστήκαμε...δύο τσιγάρα]
...μωρολογιά το λένε στον τόπο μου..μια υπόσχεση το λέει η ψυχή μου..
Σίρο Ρεδόνδο