Σάββατο 11 Σεπτεμβρίου 2010

9.11


Έχουν περάσει χρόνια και έτσι δεν είμαι σίγουρος αν είχε βρέξει την προηγούμενη, πάντως η άμμος ήταν κάπως υγρή και η παραλία άδεια. Το φως αν και μεσημέρι ήταν γλυκό, ο ήλιος δεν έκαιγε κι η ατμόσφαιρα ήταν πεντακάθαρη. Η θάλασσα μόλις που ρυτίδιαζε αθόρυβα. Άφησα κάτω το σάκο, πέταξα τα ρούχα, ξάπλωσα κι έκλεισα τα μάτια. Η αλμύρα μπερδευόταν με τη μυρωδιά από τα λιγοστά κρινάκια που αντέχανε ακόμα πίσω στην ξερολιθιά κι από μακριά ο μαΐστρος έφερνε ριπές θυμαριού και ρίγανης. “Βασιλιάς το Σεπτέμβρη”, σκέφτηκα και άναψα τσιγάρο.

Δεν είχα προλάβει καλά καλά να απολαύσω τη μοναδική τύχη να βρίσκομαι ολομόναχος στην παραλία, όταν διέκρινα μακριά στο μονοπάτι τη λεπτή φιγούρα της Θ. Στραβομουτσούνιασα καθώς σκέφτηκα ότι θα θεωρούσε αυτονόητο να έρθει και να στρώσει την πετσέτα της ακριβώς δίπλα μου και θα άρχιζε αμέσως, όπως πάντα να μιλά ασταμάτητα, με αδικαιολόγητη ένταση σχεδόν υστερία- άλλοι την απέδιδαν στην καλλιτεχνική της φύση- για τα πιο ασήμαντα κι αδιάφορα θέματα. Σίγουρα με είχε δει οπότε δε μπορούσα να προσποιηθώ ότι κοιμόμουνα και η κρυψώνα του βιβλίου μου- που δεν είχα προλάβει ακόμα να ανοίξω- δεν ήταν ικανή να σταματήσει την επέλασή της.

Την σταμάτησε όμως το τηλέφωνό της που ήχησε παράταιρα στην ησυχία της ερημιάς. Υπέθεσα ότι ήταν ο φίλος της ο Π που πριν από λίγες μέρες είχε φύγει για το Παρίσι. Δεν έπεσα έξω. Όταν μιλούσε με εκείνον στεκόταν πάντα ακίνητη, έγερνε πολύ το κεφάλι της μπροστά σα να προσπαθούσε να δει τον αφαλό της και το ελεύθερο χέρι της ήταν ακουμπισμένο στην κοιλιά της, με την παλάμη να αγκαλιάζει τη μέση της. Ανακουφίστηκα με τη πίστωση χρόνου που μου εξασφάλιζε αυτό το τηλεφώνημα, ξέροντας ότι τουλάχιστον για ένα τέταρτο μπορεί και μισή ώρα θα έμενε έτσι ακίνητη μακριά από το βασίλειό μου.

Ωστόσο δε μπόρεσα να χαλαρώσω και πότε πότε έριχνα κλεφτές ματιές προς το μέρος της. Ξαφνικά η στάση του σώματός της άλλαξε, άρχισε να κινείται χωρίς όμως προορισμό μπρος -πίσω, επιτόπου, να χειρονομεί και να μιλάει έντονα. Η απόσταση πάντως και η φορά του ανέμου με γλύτωσαν από τον πειρασμό να στήσω αυτί και οι σκόρπιες λέξεις της που έφταναν σποραδικά στο σημείο που βρισκόμουνα δε μου επέτρεπαν να κάνω ούτε εικασίες για το θέμα που της είχε προκαλέσει τόση αναστάτωση.

Μετά από αρκετή ώρα, έκλεισε το τηλέφωνο και στάθηκε ακίνητη με τα χέρια κρεμασμένα κοιτάζοντας τα παπούτσια της. Ξάπλωσα και συνέχιζα να την παρακολουθώ με μισόκλειστα μάτια. Κάποια στιγμή πρέπει να με πήρε ο ύπνος. Γιαυτό και τινάχτηκα όταν χωρίς να ακούσω βήματα την ένοιωσα ακριβώς πάνω μου. Τώρα που το καλοσκέφτομαι, πρώτα ένοιωσα τη διαφορά θερμοκρασίας στην πλάτη μου όπου έπεφτε η σκιά της και μετά την άκουσα να μου λέει με τη γνωστή της ένταση: “ Δυο αεροπλάνα έπεσαν πάνω στους Δίδυμους Πύργους στη Νέα Υόρκη!!!”

Ανακάθισα χαμογελώντας με κατανόηση - πάντα έτσι την αντιμετώπιζα, σα μικρό παιδί- και προσπάθησα μάταια να τη ηρεμήσω. Φυσικά και δεν είχα πιστέψει λέξη από τα λόγια της. Δεν ήταν μόνο το πρόσωπο που μου μετέφερε αυτή την εξωφρενική πληροφορία, ήταν και ο χώρος που βρισκόμουνα: μια ερημική παραλία του Αιγαίου απέχει χίλια μύρια κύματα από το νότιο Μανχάταν. Εκείνη δεν σταμάτησε να με διαβεβαιώνει ότι της το είπε ο Π. “που είναι όπως ξέρεις στο Παρίσι” και το είχε δει στην τηλεόραση. “Το δεύτερο μάλιστα το είδε live ενώ μιλούσαμε!” τόνισε σε μια ύστατη προσπάθεια να με πείσει για του λόγου το αληθές. Υπέθεσα ότι ο Π. της μιλούσε για κάποια ταινία που είχε δει το προηγούμενο βράδυ κι εκείνη πίστεψε ότι ήταν πραγματικό γεγονός, αλλά φυσικά δεν της είπα κουβέντα.

Κάποια στιγμή παραιτήθηκε από την προσπάθεια, έκανε απότομη μεταβολή και έφυγε σχεδόν τρέχοντας. Ήθελα επειγόντως ένα τσιγάρο αλλά προτίμησα να βουτήξω αμέσως γιατί κατά βάθος φοβόμουνα ότι μπορεί να επέστρεφε το ίδιο ξαφνικά όπως είχε φύγει. Η θάλασσα ήταν ζεστή και κολύμπησα αρκετά. Ύστερα βγήκα και διάβασα μέχρι που πια δεν έβλεπα.

Είχε νυχτώσει όταν έφτασα στην ταβέρνα. Παρατήρησα αμέσως ότι οι λιγοστοί εναπομείναντες παραθεριστές δεν είχαν σκορπίσει όπως κάθε βράδυ στα τραπέζια αλλά ήταν καθισμένοι στις καρέκλες που είχαν παρατάξει εν σειρά απέναντι από την τηλεόραση που είχε μεταφέρει ο ιδιοκτήτης από το σπίτι του. Έτσι συνήθως καθόμασταν μόνο όταν έπαιζε η Εθνική ποδόσφαιρο ή μπάσκετ και σε τελικούς Μουντιάλ, αλλά ήμουνα απόλυτα σίγουρος ότι εκείνη τη μέρα δεν είχε κάποιο σημαντικό αγώνα που θα δικαιολογούσε την κερκίδα. Η Θ. καθόταν μόνη σε μια γωνιά μακριά από τους άλλους κι έκλαιγε γοερά. Κανένας δεν της έδινε σημασία. Όλοι ήταν καρφωμένοι στη οθόνη. Στάθηκα όρθιος και είδα άπειρες φορές τα αεροπλάνα να πέφτουν πάνω στους Δίδυμους Πύργους. Ύστερα πλησίασα τη Θ. κάθισα δίπλα της και την αγκάλιασα.

Μουσική: Theme for Ernie, John Coltrane


27 σχόλια:

kovo voltes... είπε...

Εξαιρετική καταγραφή της Ιστορίας με μια ιστορία...Και η μουσική που διάλεξες, γλυκόπικρη...Θυμίζει αυτό το όλο που άλλαξε, που ποτέ δεν θα είναι ίδιο...

antinetrino είπε...

Ντρέπομαι γι'αυτό που θα πω αλλά θυμάμαι πολύ έντονα ότι όταν το πρωτοείδα στην τηλεόραση.... χάρηκα.Και ήταν τελείως αυθόρμητο και ηλίθιο αυτο. Έπειτα άλλαξα γνώμη...

(Είναι εκνευριστικοί αυτοί που μιλάνε στο κινητό φωνάζοντας...)
Γεια ...

b|a|s|n\i/a είπε...

καθότι άδεια από την δουλειά το παρακολουθούσα ζωντανά στην τηλεόραση. δεν είχα σταματήσει να ανατριχιάζω θυμάμαι. και κοιτούσα αποσβολωμένος. έχουν γραφτεί και ακουστεί άπειρα πράγματα από τότε. και όπως και να έχει για μια ακόμα φορά τόσο άδικα και τόσο κρίμα και τόσο βάναυσο να παίζουν και να παίζονται έτσι ανθρώπινες ζωές.
καλησπέρα σου!

Yannis Tsal είπε...

Μπορεί σε ανθρώπινο επίπεδο να ήταν ασφαλώς μια τραγωδία, αλλά σε πολιτικό τα θύματα της 11/9/2001 ήταν το τίμημα για να δικαιολογηθούν οι νεοσυντηρητικές και επιθετικές πολιτικές των "γερακιών" της βορειοαμερικανικής διπλωματίας. Με παρόμοιο τρόπο που το κράτος του τρόμου του Πινοτσέτ που επέβαλε η 11η Σεπτέμβρη 1973 επέτρεψε τα νεοφιλελεύθερα "πειράματα" της σχολής του Σικάγο. Στο εσωτερικό των ΗΠΑ υπάρχει βέβαια η συνήθεια να υπερτονίζονται τα δικά τους δράματα και να αγνοούνται τα δράματα των άλλων λαών.

Η Amy Goodman κάνει μια σύνοψη άλλων σημαντικών 11ων Σεπτέμβρη στη σύγχρονη ιστορία.
http://www.zcommunications.org/sept-11-a-day-without-war-by-amy-goodman

Τσαλαπετεινός είπε...

kovo voltes... : Είναι ίδιον των ανθρώπων να συνδέουν τις στιγμές της ασήμαντης ζωής τους με τα μεγάλα γεγονότα. Νόμιζα ότι το κάνανε μόνο παλιότερα, αλλά συνεχίζουμε και εμείς σήμερα απτόητοι.
Η μουσική νομίζω ότι είναι καλό soundtrack τόσο για εκείνο το απόγευμα στην παραλία, όσο για το σημερινό που έφερε βροχή. Την καλησπέρα μου

antinetrino: Την θερμή μου Καλησπέρα στη μακρινή Σεούλ!
(Ναι κυρίες και κύριοι και αγαπητά μου παιδιά, ο φίλος μου ο antinetrino σχολιάζει από την Κορέα)
Νομίζω ότι πολλοί παρασύρθηκαν και εκδήλωσαν εκείνη τη στιγμή παρόμοια συναισθήματα. Το άκουσα με τα ίδια μου τα αυτιά εκείνο το βράδυ. Κι ήταν πολύ σκληρό ειδικά όταν βλέπαμε σώματα σε ελεύθερη πτώση.

Σε χαιρετώ με μια καλησπέρα στα Κορεάτικα : Αnnyeonghaseyo!!!

Τσαλαπετεινός είπε...

b|a|s|n\i/a : Καλησπέρα Βασίλη. Τελικά δύσκολο να ξεχάσουμε που ήμασταν και τι κάναμε εκείνη τη μέρα εκείνες τις στιγμές. Κάτι που δεν έγραψα στην ανάρτηση- γιατί βγήκε πάλι μακριά σα σεντόνι- ήταν για ένα πολύ νεαρό ζευγαράκι Νεοϋορκέζων που είχαν φτάσει την προηγούμενη μέρα στο νησί. Ήταν το πρώτο τους ταξίδι στο εξωτερικό και τους θυμάμαι να φτάνουν αργά στην ταβέρνα να κοιτάζουν την οθόνη απελπισμένοι. Προσπαθήσαμε να τους συμπαρασταθούμε να τους παρηγορήσουμε αλλά ήταν πολύ δύσκολο. Όπως μας είπαν ο πατέρας του αγοριού δούλευε στους Πύργους και οι γονείς του κοριτσιού έμεναν ακριβώς απέναντι. Έφυγαν την επόμενη μέρα και φυσικά δεν έμαθα ποτέ αν οι γονείς τους ήταν ανάμεσα στα θύματα.

Τσαλαπετεινός είπε...

tsalapeteinos: Αδελφέ μου τα σχολεία ανοίγουν τη Δευτέρα, μη μου φορτώνεις μελέτη το τελευταίο Σαββατοκύριακο των διακοπών. Καλά- καλά, έχεις δίκαιο. Θα στρωθώ γιατί όλο το καλοκαίρι τεμπέλιαζα. Πάω στο λινκ και αρχίζω τη μελέτη: “ The ninth anniversary of the Sept. 11 attacks on the United States should serve as a moment to reflect on tolerance. It should be a day of peace. Yet the rising anti-Muslim fervor here, together with the continuing U.S. military occupation of Iraq and the escalating war in Afghanistan (and Pakistan), all fuel the belief that the U.S. really is at war with Islam.”

Το βλέπεις; Άρχισα αμέσως...

Άστρια είπε...

Ήρθα από την αφιέρωση της φωτογραφίας της Θαλασσένιας από περιέργεια.

Έπεσα σ' αυτό το post που μου θύμισε ότι εκείνη την ημέρα ήμασταν σε μία σύσκεψη σε ένα επαγγελματικό χώρο όταν η μεγάλη οθόνη της τηλεόρασης έδειχνε πλάνα ταυτόχρονα με το γεγονός. Επειδή ο ήχος ήταν κλειστός, νομίζαμε ότι ήταν διαφημιστικό από ταινία επαγγελματικής φαντασίας.

υγ. και πολύ ωραία η μουσική που άκουσα όσο ήμουν εδώ

ippoliti_ippoliti είπε...

Καλησπέρα,
είδες μωρέ πουλί τι μας κάνουν οι ταμπέλες που δίνουμε στους άλλους και μας δίνονται; Δεν τους πιστεύουμε ή δεν μας πιστεύουν. Τρομερό μου φαίνεται.
Πόσο με ικανοποίησε που την αγκάλιασες το βράδυ.
Καλό βράδυ

ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ είπε...

"..πλησίασα τη Θ. κάθισα δίπλα της και την αγκάλιασα"

Πολύ ανθρώπινη η αυθόρμητη κίνηση. Πάντα στα δύσκολα "αγαπιόμαστε" οι άνθρωποι, οπως και τότε λίγες μέρες πριν με το φονικό σεισμό στην Αττική, που αγκαλιαστήκαμε με το γείτονα που δε λέγαμε καλημέρα...
Καλή σου Κυριακή και εβδομάδα,

Φιλί και Γλαρένιες αγκαλιές

Thalassenia είπε...

Πέντε το απόγευμα εδώ, μόλις είχα γυρίσει από την κηδεία της κυρά-Βαγγειλιώς, γειτόνισσα-φουρνάρισσα. Φυσιογνωμία στη γειτονιά.
Τα παιδιά μου το είπαν και ενώ το έβλεπα δεν το πίστευα.

Βλέπεται η άλλη "μισή καρδιά" εκεί βρίσκεται και έβλεπε τους καπνούς να μαυρίζουν τον ουρανό.
Η επικοινωνία αδύνατη και η αγωνία στο έπακρο.

...παιχνίδια στις πλάτες των ανθρώπων.

Σελιτσάνος είπε...

Διάολε!Τι τον θέλετε τον τίτλο;

Τσαλαπετεινός είπε...

Άστρια: Σε ευχαριστώ που πέρασες και στάθηκες...
Μα όλοι αυτό σκεφτήκαμε βλέποντας αυτά τα πλάνα. Ότι ήταν ταινία. Ότι ήταν αδύνατον να ήταν αληθινά.



ippoliti_ippoliti : Χαίρομαι που θέτεις αυτό το θέμα της ταμπέλας. Αν έπαιζα το παιχνίδι ''τα δέκα που απεχθάνομαι” η χρήση της ταμπέλας για την εύκολη κατάταξη των ανθρώπων θα ήταν μάλλον το πρώτο που θα έβαζα σε αυτή τη λίστα. Την έπαθα όμως για τα καλά όπως διαπίστωσες και εκ των υστέρων προσπάθησα να επανορθώσω.

Τσαλαπετεινός είπε...

ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ: Είναι το καλό που βγαίνει από σεισμούς λοιμούς και καταποντισμούς. Οι μικρές ανθρώπινες στιγμές, η αλληλεγγύη, το ενδιαφέρον για τον διπλανό μας, όλα αυτά που χάνονται υπό 'κανονικές ' συνθήκες.
Καλό σου βράδυ.


Thalassenia : Λες για την επικοινωνία και θυμάμαι την αγωνία αυτών των παιδιών – που αναφέρω πιο πάνω στην απάντηση στον b|a|s|n\i/a – να μιλήσουν με τους δικούς τους: ήταν αδύνατον. Κι εγώ τηλεφώνησα σε αγαπημένους μου στην ΝΥ για πρώτη φορά 2 μέρες αργότερα, ξέροντας ότι πιο πριν δεν θα τα κατάφερνα. Ήταν δύο απίστευτα δύσκολες μέρες.

Τσαλαπετεινός είπε...

Σελιτσάνος: Μα αφού με ξέρετε τώρα, γιατί απορείτε; Το έχω δηλώσει εξάλλου ότι για μένα οι τίτλοι είναι δύσκολη υπόθεση. Το συγκεκριμένο πάντως ήμουν έτοιμος να το αφήσω στο φάκελλο με τα αδημοσίευτα με την ελπίδα ότι μέχρι του χρόνου θα έβρισκα ένα τίτλο της προκοπής.

Ανώνυμος είπε...

ειναι ενα πολυ ωραίο ποστ αλλά πουθενά δεν αναφέρεται στον Καπισίνσκυ ;-)

Κ.Κ.Μ.

Ανώνυμος είπε...

Τι θα λέγατε για το "Θ...ύματα και θ...ύματα".

Σίγουρα δεν θα κατατάξουμε όλοι την Θ. στην ίδια κατηγορία αλλά δεν βαριέστε... Το ίδιο δεν κάναμε και με τα άλλα;

Τσαλαπετεινός είπε...

Κ.Κ.Μ. : Ωραίος τίτλος, δε λέω αλλά κάπως μεγάλος δεν είναι;



ΦΟΡΑΔΑ ΣΤ΄ ΑΛΩΝΙ :
Τι να σας πω τώρα με μπερδέψατε. Να διαλέξω το δικό σας ή του κυρίου Κ.Κ.Μοίρη που δένει αυτή με την επόμενη ανάρτηση; Ή να αφήσω τον χωρίς έμπνευση και διεκπεραιωτικό που υπάρχει; Τι δράμα τελικά αυτοί οι τίτλοι... ;-)

Καλό σου απόγευμα Φοράδα.

Ανώνυμος είπε...

Ότι και να κάνετε τίποτα πια δεν διορθώνεται αφού είναι λάθος ο τίτλος της επόμενης ανάρτησης που δεν είναι παρά "ένα πολύ ωραίο που αναφέρεται στον Καπισίνσκυ" :)

Τσαλαπετεινός είπε...

ΦΟΡΑΔΑ ΣΤ΄ ΑΛΩΝΙ : Παναγία μου Blogοδέσποινα πάλι λάθος τίτλο έβαλα!
Η μόνη λύση που βλέπω είναι ή να αντικαταστήσω όλους τους τίτλους με αριθμούς ή να θέσω το blog υπό επιτήρηση τριμελούς επιτροπής επιφανών bloggers.
Δεν νομίζω ότι υπάρχει τρίτος δρόμος για τον κακομοίρη τον τσαλαπετεινό.

Ανώνυμος είπε...

...σκέψεις φράσεις....με τίτλο;...
..χωρίς τίτλο;;
ιστός αράχνης.. κατάρτι πλοίου...
.....αναβιβάζουν σαν φωτοπαγίδα την σκέψη....και κατάφωτα φιλμάρουν την κάθε....ιστορία μα και Ιστορία.
Σίρο Ρεδόνδο

Ανώνυμος είπε...

...σκέψεις φράσεις....με τίτλο;...
..χωρίς τίτλο;;
ιστός αράχνης.. κατάρτι πλοίου...
.....αναβιβάζουν σαν φωτοπαγίδα την σκέψη....και κατάφωτα φιλμάρουν την κάθε....ιστορία μα και Ιστορία.
Σίρο Ρεδόνδο

Ανώνυμος είπε...

...να σας πώ;;;
Δεν... ξέρω....μ..μ.....λέτε να γέρασα τόσο;;που να μην... θυμάμαι;;
..εις διπλούν...το σχόλιο;;
Υ.Γ......γιατί το...επετρέψατε;;;

με εκτίμηση.Σίρο Ρεδόνδο.

Τσαλαπετεινός είπε...

Εσείς το πολύ πολύ να πατήσατε δύο φορές "δημοσίευση"...εγώ που το είδα δύο φορές και δεν το είδα, τι να λέω;

Αν δεν έχετε αντίρρηση θα το αφήσω ώστε η διπλά του παρουσία να δικαιολογεί αυτή μας την κουβέντα.

Να είσαστε καλά!

Ανώνυμος είπε...

...δεν έχω αντίρρηση.....
...παιχνιδίσματα...''αφανταξών''....
η διπλά τους παρουσία.

και εσείς να είσαστε καλά.!
Σίρο Ρεδόνδο.

silia είπε...

"..πλησίασα τη Θ. κάθισα δίπλα της και την αγκάλιασα"
....................
Θαρρώ πως αυτός ο τίτλος του ταιριάζει πιο πολύ ...
Ή μάλλον , θαρρώ πως αν εγώ το έγραφα αυτό το ποστ , αυτό θα έβαζα σαν τίτλο , ίσως γιατί επικεντρώνω στο ότι οι συμφορές , φέρνουν τους ανθρώπους πιο κοντά . Μας μαλακώνουν ... Μας κάνουν πιο ανθρώπινους .
Καλό σας βράδυ .

Τσαλαπετεινός είπε...

silia: Πράγματι, χρειαζόμαστε καταστροφές και συμφορές για να θυμηθούμε την ευαίσθητη πλευρά μας. Ουδέν κακόν...τελικά.


Όσο για το τίτλο φοβάμαι ότι τελικά αυτό το ποστ θα μείνει έτσι. Αν δεν βρει ένα ποστ στην ώρα του τον τίτλο του...τότε είναι μάλλον καταδικασμένο να μείνει έτσι για πάντα. ;-)