Συνοπτικά

Παρακολούθησα...

Δημήτρης Πλειώνης, Μάρκος Σαρρής

...την παράσταση της Αθηναϊκής Μυθοποιίας, “Τα ψέμματα και τα μάτια” στο θέατρο Ράγες. “Έρωτας, αγάπη, σεξ, αναπαραγωγή, ψέμα, απιστία, χωρισμός….Φανταστείτε τις έννοιες σαν μεταβλητές μιας συνάρτησης που επηρεάζει στο μέγιστο βαθμό αυτό που ονομάζεται ανθρώπινος βίος. Πόσο ανεξάρτητες είναι η μία απ’ την άλλη; Πόσο αλληλένδετες; Πόσο καθοριστική μπορεί να είναι η έλλειψη κάποιων εξ αυτών στο τελικό αποτέλεσμα; Πόσο ανιχνεύσιμες μπορεί να είναι, ή πόσο παραπλανητικές; Το μόνο που επιθυμώ είναι να θέσω τα ερωτήματα", αναφέρει ο συγγραφέας του έργου Μιχάλης Σπέγγος στην εισαγωγή. Την σκηνοθεσία της παράστασης υπογράφει η Ζωή Ξανθοπούλου. Παίζουν οι ηθοποιοί Δημήτρης Πλειώνης, Αννίτα Καπουσίζη και Μάρκος Σαρρής.

Αννίτα Καπουσίζη

Διάβασα...

Νίκος Παπανδρέου

...τη συλλογή διηγημάτων του Νίκου Παπανδρέου Έρωτας υπό αίρεση και ξεχώρισα από την ενότητα εν Ελλάδι, το διήγημα “Ο ριμαδόρος το Σάββατο”, απ` όπου τα δύο παρακάτω μικρά αποσπάσματα.

“Η μαντινάδα ήταν το μεράκι του Μανόλη, η εμμονή του, η πηγή του εισοδήματός του, το ταλέντο του, ο αγώνας και η απόδειξη της ίδιας του της ζωής. Το πανάρχαιο αυτό είδος στιχουργικής τού ερχόταν τόσο φυσικό όσο και η αναπνοή- η καρδιά του χτυπούσε στο ρυθμό των δεκαπέντε συλλαβών. Ήταν σχεδόν ο κυρίαρχος του αποσπασματικού, του μικρού κομματιού που σφυρηλατούσε το μεγάλο, της λεπτομέρειας που υπονοούσε το σύνολο. Διαιρούσε το σύμπαν, το χώραγε σε δυο μόνο σειρές με ομοιοκαταληξία κι έπειτα το συναρμολογούσε ξανά...

...Είχε τα κόλπα του και είχε μάθει να τα φυλάει- να σκέφτεται κάτι κι έπειτα το αντίθετό του, να στυλώνει το βλέμμα στον ουρανό, να βλέπει το πουλί μπροστά απ` το άσπρο σύννεφο και να θυμάται σπόρο παπαρούνα πάνω στο ψωμί, η μια χήρα να περνά μπροστά από ασπροβαμμένο τοίχο- γιατί οι μαντινάδες περίμεναν να τις πιάσεις, σαν τα βότσαλα στην παραλία.”

Με κομμένη την ανάσα παρακολούθησα...

Α. Σταμάτης, Μ. Ανδρουλάκης, Α. Αντωνιάδης, Χ. Κασδαγλης

... το λογοτεχνικό ντέρμπι που διεξήχθη στις 19/11 στο γήπεδο του Ιανού μεταξύ των δυο αιωνίων αντιπάλων. Ο βάζελος Χριστόφορος Κάσδαγλης συγγραφέας του βιβλίου Το γαµώτο ενός Παναθηναϊκού έχοντας στο πλευρό του τον Αντώνη Αντωνιάδη, αντιμετώπισε τον γάβρο Αλέξη Σταµάτη, συγγραφέα του βιβλίου του Θρυλικές ιστορίες που ενισχύθηκε σημαντικά από τις μαγικές τρίπλες του Μίμη Ανδρουλάκη. Η φιλική συνάντηση έληξε ισόπαλη με αμέτρητα γκολ που σημείωσαν ο ψηλός του ποδοσφαίρου και ο κοντός της πολιτικής.

Απόλαυσα...

Φανή Σπυριδάκη, Πέτρος Τατσόπουλος

... στο Θέατρο της Ημέρας, την παρθενική εμφάνιση του Πέτρου Τατσόπουλου στο θεατρικό σανίδι, που ενσάρκωσε στις 22/11 με πάθος νεοφώτιστου, γνήσια παιδική αφέλεια και τρομερό χιούμορ, τον ήρωα του έργου “Το Περσικό Φιλί” - το μοναδικό θεατρικό του Άρη Σφακιανάκη- καταστρατηγώντας συχνά τις σκηνοθετικές οδηγίες της εξαιρετικής συμπρωταγωνίστριάς του Φανής Σπυριδάκη.

Πέτρος Τατσόπουλος, Άρης Σφακιανάκη

Μουσική: These Foolish Things, σύνθεση του Jack Strachey με το σεξτέτο του Chet Baker

The Autumn Leaves: Αφιερωμένο

Άκου τώρα περιπέτεια!

Έκανα τις προάλλες βόλτα στη “γειτονιά” και είδα ότι είχε γεμίσει πεσμένα φύλλα, σε όλες τις αποχρώσεις, αρκετές σταγόνες βροχής, μυρωδιά από ψημένα κάστανα, λίγη ψύχρα και ακόμα περισσότερη μελαγχολία, οπότε σκέφτομαι: “Είχα κι εγώ ένα καλοκαίρι και κάηκα στο όνομά του, ώρα να τινάξω την άμμο από πάνω μου”. Βάζω πλώρη λοιπόν για αμιγώς φθινοπωρινή ανάρτηση ξεκινώντας από την εικόνα. Αφήνω στην άκρη εγχώρια βουνά, ραχούλες και λαγκάδια και καταλήγω στο Μεγάλο Μήλο που συνδυάζει με μοναδικό τρόπο στην καρδιά του, το ακραίο αστικό με το αρκαδικό τοπίο.

Ανασύρω εικόνες του Central Park, χάνομαι για λίγο σε σκόρπιες ατάκες “Το βλέπεις αυτό το κτίριο; Ναι, εκεί...ε...σ` αυτό μένει η Γιόκο Όνο” και μετά αρχίζω να ξεδιαλέγω. Καθαρή φύση. Έξω οι άνθρωποι, έξω οι πάπιες, έξω -με πόνο ψυχής είναι αλήθεια- και οι σκίουροι. Μόνο συστάδες δέντρων στην παλέτα του φθινοπώρου με ένα στεφάνι πάνω τους, τις κορυφές των κτιρίων του δυτικού Μανχάταν σε φόντο ανέφελου ουρανού.

Όλα ωραία μέχρι εδώ, έλα όμως που με τρώνε τα χέρια μου κι ανοίγω το photoshop. Απομονώνω την εκρηκτική παλέτα του φθινοπώρου και βουτάω ακάθεκτος μέσα στο χρώμα. Μακροβούτια και απλωτές σε φίλτρα μέχρι να κοπεί η ανάσα, σιγομουρμουρίζοντας τι άλλο; Μα φυσικά The Autumn Leaves που αναδύεται από τα άπατα της μνήμης και γυρίζει, γυρίζει σαν το σαρανταπεντάρι δισκάκι με τη φωνή του Nat King Cole από τη δισκοθήκη των γονιών μου.

Παρασύρομαι και αρχίζω να αναζητώ κάποιες άλλες εκτελέσεις που άκουσα αργότερα, οπότε αλληθωρίζω κανονικά με το ένα μάτι στο photoshop και το άλλο στο youtube. Τελικά ξημερώνω – χωρίς φυσικά να έχω τελειώσει το φθινοπωρινό ποστ- ακούγοντας τις άπειρες εκτελέσεις που γνώρισε η περίφημη σύνθεση του József Kozma τόσο στην αρχική εκδοχή του 1945 σε στίχους του Jacques Prévert με τίτλο Les feuilles mortes -ακουγόταν στη ταινία Les Portes de la Nuit- όσο και στην μεταγενέστερη αγγλική σε στίχους του Johnny Mercer.

Ξαφνικά συνειδητοποιώ ότι η κάθε εκτέλεση μου θυμίζει έντονα κάποιον από σας -αν και σε μερικές περιπτώσεις ήμουν σχεδόν σίγουρος ότι το τραγούδι δεν σας αρέσει- και στη συνέχεια σκέφτομαι το ενδεχόμενο η φθινοπωρινή ανάρτηση να περιλαμβάνει στο τέλος της, αφιερώσεις. Είναι άλλωστε κάτι που έχω να κάνω εδώ και αρκετό καιρό.

Όμως δεν έπρεπε να μείνει κανένας παραπονεμένος. Κι αυτή ήταν η μεγάλη δυσκολία του εγχειρήματος. Έτσι τις επόμενες μέρες, επιδόθηκα στην συστηματική καταγραφή των αξιόλογων εκδοχών του Autumn Leaves, στην παράλληλη καταγραφή των φίλων και στην αντιστοίχηση ονομάτων και εκτελέσεων. Σε μερικές περιπτώσεις, όπως θα διαπιστώσετε παρακάτω δύο και τρεις φίλοι μοιράζονται την ίδια εκδοχή- που θεωρώ ότι τους ταιριάζει- σε άλλες πάλι κάποιοι έχουν 'αποκλειστική' αφιέρωση. Ελπίζω να μην έχει τόση σημασία. Η σειρά των εκτελέσεων και των φίλων είναι εντελώς τυχαία. Στην περίπτωση που προσπαθούσα να καταγράψω αυτή τη λίστα με μια κάποια λογική σειρά, τότε φοβάμαι ότι θα ερχόταν η άνοιξη και δεν θα ήταν πλέον επίκαιρο το τραγούδι The Autumn Leaves.

Καλό φθινόπωρο λοιπόν και...

Let the music play!

Η Theorema και η όλα θα πάνε καλά, μοιράζονται την γοητευτική ερμηνεία της Edith Piaf.

Για το μαύρο γάτο και τη Σίρο Ρεδόνδο από το μακρινό 1958 τραγουδάει ο Pat Boone.

Για τον άρτι αφιχθέντα gasireu παίζει η κιθάρα του Joe Pass

Στους ξενητεμένους Кроткая και undantag αφιερώνεται η κλασσική ερμηνεία της Sarah Vaughan

Στην CYNICAL χαρίζεται η αισθαντική ερμηνεία της Ledisi

Τρεις αγαπημένες φίλες η Donna Bella, η ippoliti-ippoliti και η Ιφιμέδεια θα μοιραστούν τη φωνή της υπέροχης Doris Day στην εκτέλεση του 1956

Για τη Γιαγιά Αντιγόνη με την αγάπη μου, ο Nat King Cole

Στον elf at bay αφιερώνεται η εξαιρετική ερμηνεία της Rachelle Ferrell

Στην αγαπημένη μου στη λι8ο3όο, maiko jazz violin

Bill Evans για την Elva του βορά και τον κουμπάρο της το Μάνο του νοτιά.

Ο Stan Getz παίζει γλυκά για τη Riski και τη Φοράδα με την ελπίδα να μην τσακωθούν στη μοιρασιά.

Για τον kopoloso, η νοσταλγική ερμηνεία του Yves Montand απο την ταινία Les Feuilles Mortes

Η Juliette Greco τραγουδά αποκλειστικά για τη Roadartist

Στο Δύτη και στον Old Boy που όπως διαπίστωσα πρόσφατα, τους αρέσουν τα κινούμενα σχέδια αφιερώνεται η διασκευή που ακουγόταν στην Φαντασία του Disney.

Μια ιδιαίτερη σέπια εκδοχή με φυσαρμόνικα για το Βυτίο

Για τον Προκόπη Δούκα φύλαξα τον Eric Clapton

Το τρίο του Ron Carter παίζει για τη holly, τη scarlett και την Ξένη.

Στην Ground Control to Major Tom καθώς και στην οικογένεια Spy αφιερώνεται η εκτέλεση των Chet Baker και Paul Desmond

Το τρίο του Eddie Higgins παίζει για τα Θηρία Ενήμερα και για το φτερωτό φίλο μου τον Γκιώνη.

Στον κύριο ΚΚΜοίρη ανήκει χωρίς καμία αμφιβολία η κατά Keith Jarrett εκδοχή.

Οι καλοί μου φίλοι b|a|s|n\i/a, kovo voltes και island θα μοιραστούν την εκτέλεση των Autumn Leaves με τη φωνή της Natalie Cole

Την σπάνια και ιδιαίτερη εκτέλεση της Kiri Te Kanawa αφιερώνω στη Σταυρούλα Σκαλίδη, στη Sue και στην Ανεπίδοτη

Η Eva Cassidy για την Dana Semitecolo με τις ευχές μου.

Οι Estrada Brothers παίζουν για τη ΦΥΡΔΗΝ ΜΙΓΔΗΝ που ελπίζω να της αρέσει το ξυλόφωνο.

Η εκδοχή του κεφάτου Stanley Jordan, είναι για τον Γιάννη Χάρη

Για τη Μαρία Δρίμη με ευχές για τη γιορτή της και στην So_Far, Katie Noonan

Η ιδιαίτερη εκτέλεση των Biréli lagrène και Roy Haynes είναι τον φίλο μου τον John Blak

Το τρίο του Kenny Drew θα μοιραστούν οι φίλοι μου Latecomer και Coffemug

Στους Άνεργους Δημοσιογράφους αφιερώνεται η λιτή εκδοχή του Steve Smith

Η παλιά ρομαντική εκτέλεση των Islanders (1959 ) για την new girl on the blog και για τη Thalassenia με την αγάπη μου.

Louis Armstrong and The All-Stars κλασσική εκτέλεση του 1958 για την αγαπητή μου Pompeia και τους άλλους Ρωμαίους .

Η ερμηνεία της Keely Smith στον antinetrino –φίλε μου, όσο και να προσπάθησα δε βρήκα την Κορεάτικη εκδοχή.

Οι αγαπημένες μου Margo, logia και kaya, θα ακούσουν προσεκτικά τον Eugen Cicero με την ελπίδα που τείνει σε βεβαιότητα ότι θα τους αρέσει όσο και σε μένα

Η εξαιρετική φωνή της Laura Fygi προορίζεται για την Talisker και τη Theodota

Για τον Γιώργο Κατσαμάκη και την κοκόνα του που είχε την περασμένη βδομάδα τα γενέθλιά της, Holland Mariah

Η άλλη κλασσική εκδοχή με τον Frank Sinatra αφιερώνεται στο καλό μου φίλο, Navarino.

Ο Herbie Hancock, ο Perter Washington και ο Joe Chembers σολάρουν αποκλειστικά για τον κύριο Σελιτσάνο.

Ο Odyssey και ο Giannis Kafatos θα μοιραστούν την εκτέλεση του μοναδικού Chick Corea

Diana Ross & The Supremes για τον φίλο μου Thomas Xomeritis

Andrea Bocelli για το Κόκκινο Μπαλόνι - ελπίζω να του αρέσει.

Ο Ilham Al Madfai ερμηνεύει για τον αγαπημένο γάτο τον maximus.

Η κατά Roger Williams εκδοχή αφιερώνεται στον Απόλλωνα και στη Θεία Θ. με ένα χαμόγελο και με κλείσιμο ματιού στον καθένα.

Το τρίο του Oscar Peterson για τον φίλο μου τον apos.

Και τέλος η πιο Latin Jazz εκδοχή για τον hermanito μου, τον tsalapeteino.

Για όλους όσους, παρά τις φιλότιμες προσπάθειες, παρέλειψα- είμαι σίγουρος πως ξέχασα μερικούς- αλλά και για μένα, κράτησα την εκδοχή που ακούγεται από το ραδιοφωνάκι: Cannonball Adderley και Miles Davis

update

Ευχαριστώ ιδιαιτέρως τον Προκόπη Δούκα, τη Margo, τη So_Far, τη Γιαγιά Αντιγόνη, τον Thomas Xomeritis, τους Ρωμαίους Συγκλητικούς, την Talisker Stt , τον Απόλλωνα , τη ΦΥΡΔΗΝ -ΜΙΓΔΗΝ και τον latecomer που αναφέρθηκαν ο καθένας με τον τρόπο του σε αυτή την ανάρτηση.

Ένα μεγάλο ευχαριστώ στη Margo που με τη βοήθειά της, μπορώ έστω και με καθυστέρηση να αφιερώσω μια ακόμα ιδιαίτερη εκτέλεση:

Στον seagazing λοιπόν- δεν είχα καταφέρει να βρω κάτι που να του ταιριάζει- η κατά Iggy Pop εκδοχή του Les Feuilles Mortes

Tempel-Tuttle

Κλείσε τα όλα και πάμε πάνω στη ταράτσα. Έχω κλειδί. Έχω και κρασί, πάρε εσύ τα δυο ποτήρια. Δεν κάνει κρύο. Γιαλαντζί Νοέμβρης φέτος. Το φεγγάρι ψηλά, το βλέπεις; Σε τρεις -τέσσερις μέρες πανσέληνος. Κλείσε τις οθόνες σου λέω. Όλα κλείστα. Αρκετά. Ούτε το μπάσκετ θέλω να δω απόψε. Άσε μόνο τον Bebo και τον Chucho να παίζουν εδώ και εμείς πάμε πάνω. Κάτω από τα αστέρια, αστέρι μου. Κάτσε. Να πιούμε την πρώτη γουλιά, να σε αγγίξω. Μετά πάμε και πάνω απ’ αυτά. Έχω κλειδί.

Μουσική: Tres Palabras, Bebo Valdes y Chucho Valdes