Το λάθος

-Βρήκα δουλειά!

Ούτε ένα “τι κάνεις;” , μια “καλησπέρα”, ή έστω ένα “γεια”. Πρώτο, μοναδικό και καλύτερο αυτό το θριαμβευτικό “βρήκα δουλειά” στο ακουστικό να σε παρασύρει με την ένταση της εκφοράς του σε ένα κλίμα ευφορίας ανάλογο με το δικό του.

Τρεις βδομάδες πριν στο Ελ. Βενιζέλος με κατασταλαγμένη την πίκρα ενός χρόνου ανεργίας και δώδεκα σε άσχετες, κακοπληρωμένες δουλειές, μονολογούσε: “Ευτυχώς δεν είναι το παλιό αεροδρόμιο...αυτό δεν θα το άντεχα.”

Ήξερα- μου το είχε πει πολλές φορές- ότι όταν ήταν παιδί είχαν χαιρετίσει στο παλιό ανατολικό αεροδρόμιο τον πατέρα του που έφευγε μετανάστης. Σαν να τον στοίχειωνε αυτή η σκηνή, επανερχόταν διαρκώς με διάφορες αφορμές δίνοντας κάθε φορά κι ένα ακόμα στοιχείο. Το φουστάνι της μάνας του, το απορημένο βλέμμα του μικρού του αδελφού που άλλαζε αγκαλιές, τη θολή πίσω από τα δάκρυα εικόνα του πατέρα του να του λέει σοβαρά: “Από σήμερα εσύ είσαι ο άντρας του σπιτιού”.

Μερικά χρόνια αργότερα τον πατέρα ακολούθησε όλη η οικογένεια. Στριμώχτηκαν σε δύο δωμάτια- κουζίνα, στην Αστόρια των Ελλήνων, με το τραίνο που περνούσε δίπλα να τραντάζει τα τζάμια μέρα νύχτα. Εκεί- πάντα δουλεύοντας - έβγαλε το γυμνάσιο, το λύκειο, το πανεπιστήμιο. Μόλις τελείωσε και τα μεταπτυχιακά κι ενώ τον περίμεναν καλές δουλειές, επέστρεψε οριστικά στην Ελλάδα.

Κανονική θητεία και αμέσως μετά αναζήτηση δουλειάς. Πάντα έβρισκε. Ποτέ όμως στο αντικείμενό του. Δώδεκα χρόνια, δεν έχασε την ελπίδα και συνέχιζε να προσπαθεί. Με το πάθος του Έλληνα αλλά με την ευθύτητα του Αμερικάνου. Πέρυσι τον Οκτώβρη έχασε την τελευταία δουλειά. Ένας χρόνος αγωνίας με άπειρες αιτήσεις, βιογραφικά, συνεντεύξεις. Τίποτα.

Εδώ και δύο βδομάδες δουλεύει σερβιτόρος σε ένα καλό restaurant στο Manhattan. Είναι ευχαριστημένος από τις αποδοχές του. Είναι σαφώς πολύ καλύτερες από τότε που δούλευε στο ίδιο, όντας φοιτητής αρχαιολογίας, στη λάντζα τα Σαββατοκύριακα και τα καλοκαίρια.

Τις Τετάρτες που έχει ρεπό φαντάζομαι ότι θα πηγαίνει από το πρωί στο Metropolitan. Θα περνάει ώρες ατέλειωτες στις αίθουσες με την αρχαία ελληνική τέχνη και θα αναρωτιέται πού έκανε λάθος.

Μουσική: Fujiyama σύνθεση του Dave Brubeck, αν και είμαι σίγουρος ότι ο ξενιτεμένος φίλος θα προτιμούσε το soundtrack της ιστορίας του να είναι αυτό.

Η εικόνα, χάλκινο ειδώλιο του 6ου π.Χ αιώνα από εδώ.