Τρίτη 14 Δεκεμβρίου 2010

Το λάθος






-Βρήκα δουλειά!
Ούτε ένα “τι κάνεις;” , μια “καλησπέρα”, ή έστω ένα “γεια”. Πρώτο, μοναδικό και καλύτερο αυτό το θριαμβευτικό “βρήκα δουλειά” στο ακουστικό να σε παρασύρει με την ένταση της εκφοράς του σε ένα κλίμα ευφορίας ανάλογο με το δικό του.
Τρεις βδομάδες πριν στο Ελ. Βενιζέλος με κατασταλαγμένη την πίκρα ενός χρόνου ανεργίας και δώδεκα σε άσχετες, κακοπληρωμένες δουλειές, μονολογούσε: “Ευτυχώς δεν είναι το παλιό αεροδρόμιο...αυτό δεν θα το άντεχα.”
Ήξερα- μου το είχε πει πολλές φορές- ότι όταν ήταν παιδί είχαν χαιρετίσει στο παλιό ανατολικό αεροδρόμιο τον πατέρα του που έφευγε μετανάστης. Σαν να τον στοίχειωνε αυτή η σκηνή, επανερχόταν διαρκώς με διάφορες αφορμές δίνοντας κάθε φορά κι ένα ακόμα στοιχείο. Το φουστάνι της μάνας του, το απορημένο βλέμμα του μικρού του αδελφού που άλλαζε αγκαλιές, τη θολή πίσω από τα δάκρυα εικόνα του πατέρα του να του λέει σοβαρά: “Από σήμερα εσύ είσαι ο άντρας του σπιτιού”.
Μερικά χρόνια αργότερα τον πατέρα ακολούθησε όλη η οικογένεια. Στριμώχτηκαν σε δύο δωμάτια- κουζίνα, στην Αστόρια των Ελλήνων, με το τραίνο που περνούσε δίπλα να τραντάζει τα τζάμια μέρα νύχτα. Εκεί- πάντα δουλεύοντας - έβγαλε το γυμνάσιο, το λύκειο, το πανεπιστήμιο. Μόλις τελείωσε και τα μεταπτυχιακά κι ενώ τον περίμεναν καλές δουλειές, επέστρεψε οριστικά στην Ελλάδα.
Κανονική θητεία και αμέσως μετά αναζήτηση δουλειάς. Πάντα έβρισκε. Ποτέ όμως στο αντικείμενό του. Δώδεκα χρόνια, δεν έχασε την ελπίδα και συνέχιζε να προσπαθεί. Με το πάθος του Έλληνα αλλά με την ευθύτητα του Αμερικάνου. Πέρυσι τον Οκτώβρη έχασε την τελευταία δουλειά. Ένας χρόνος αγωνίας με άπειρες αιτήσεις, βιογραφικά, συνεντεύξεις. Τίποτα.
Εδώ και δύο βδομάδες δουλεύει σερβιτόρος σε ένα καλό restaurant στο Manhattan. Είναι ευχαριστημένος από τις αποδοχές του. Είναι σαφώς πολύ καλύτερες από τότε που δούλευε στο ίδιο, όντας φοιτητής αρχαιολογίας, στη λάντζα τα Σαββατοκύριακα και τα καλοκαίρια.
Τις Τετάρτες που έχει ρεπό φαντάζομαι ότι θα πηγαίνει από το πρωί στο Metropolitan. Θα περνάει ώρες ατέλειωτες στις αίθουσες με την αρχαία ελληνική τέχνη και θα αναρωτιέται πού έκανε λάθος.

Μουσική: Fujiyama σύνθεση του Dave Brubeck, αν και είμαι σίγουρος ότι ο ξενιτεμένος φίλος θα προτιμούσε το soundtrack της ιστορίας του να είναι αυτό.
Η εικόνα, χάλκινο ειδώλιο του 6ου π.Χ αιώνα από εδώ.


33 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Είναι απο τις λίγες φορές που οι λέξεις αποτυπώμενες στην οθόνη ενός υπολογιστή μπορούν να δημιουργήσουν εικόνες πιο ζωντανές και απο τις καλύτερες φωτογραφίες. Τελικά είναι χάρισμα αυτό που έχεις Τσαλαπετεινέ.

Τσαλαπετεινός είπε...

Άνεργοι Δημοσιογράφοι: Σε αυτή την περίπτωση, το μόνο που μπορώ να πω είναι: ας μην υπήρχε η αφορμή...

Roadartist είπε...

......

Δε ξέρω τι να αφήσω..

καλησπέρα..

Τσαλαπετεινός είπε...

Roadartist: Είναι από τις λίγες φορές που μια απλή καλησπέρα λέει τόσα πολλά...

www.aksioprepeiakantoxh.com είπε...

Εξαίρετο...

Ανώνυμος είπε...

θα ήμουν εξαιρετικά ευτυχής αν όλα αυτά ήταν προιόν της φαντασίας σου αλλά φευ...

Κ.Κ.Μ.

Τσαλαπετεινός είπε...

aksioprepeiakantoxh: Σας ευχαριστώ για τον καλό λόγο και την επίσκεψη.

Τσαλαπετεινός είπε...

Κ.Κ.Μ. : Μέχρι και το τρίξιμο στα τζάμια, αληθινό. Ξέρεις τώρα, ειδικά αυτό θα μπορούσε να ήταν η σάλτσα του τσαλαπετεινού.

Ανώνυμος είπε...

πουθενα!

(θα του το πείτε;)

Τσαλαπετεινός είπε...

holly: Ναι θα του το πω. Σας το υπόσχομαι.

apos είπε...

Aς μην υπήρχε η αφορμή. Αυτή η αφορμή. Να υπήρχε μια άλλη. Για όλες αυτές τις εικόνες. Τις οικείες σε εμάς, Τσαλαπετεινέ.

Έστω.

Vam33 είπε...

Δυνατό κείμενο .Μπράβο

vague είπε...

Υπάρχει λάθος. Και αφορά κι αυτόν κι εμένα και όλους μας:
Είχαμε προσδοκίες από έναν τέτοιο κόσμο.
Μόνο που αυτό το λάθος δεν το κάνεις, το ζεις.

tzonakos είπε...

Eξαιρετικό.
Σε κάνει αυτη η ιστορία να σκέφτεσαι τόσα ...

kovo voltes... είπε...

Ίσως το "λάθος" είναι ότι μπήκαμε στο τριπάκι ότι η ζωή είναι πιο σοβαρή απ'οτι φαίνεται...Θα βγούμε και απο αυτό το βυθό. θέλει γερό κολύμπι, αλλά θα βγούμε.

scarlett είπε...

θα συμφωνήσω με τη holly.
δεν υπάρχει λάθος.
λάθος είναι να μένεις εκεί όπου τίποτα δεν έχεις να πάρεις.
όλα τ'άλλα είναι μικρά ή μεγαλύτερα βήματα προς ένα καλύτερο αύριο.

την καλησπέρα μου!

Τσαλαπετεινός είπε...

Apos: Τέτοιες αφορμές υπάρχουν αρκετές. Έτσι όπως πάμε, σε λίγο σχεδόν ο καθένας από μας θα έχει μια ανάλογη ιστορία να διηγηθεί.

Αλλά θα υπάρξουν κι οι άλλες αφορμές.


Vam33: Σε ευχαριστώ. ;-)

Τσαλαπετεινός είπε...

Riski: Προσδοκίες ναι. Μεγάλες όμως όχι...
Απλές, μικρές, αυτονόητες, καθημερινές προσδοκίες.


tzonakos : Σε κάνει να σκέφτεσαι τόσα, που στο τέλος πονάει το μυαλό σου.

Τσαλαπετεινός είπε...

kovo voltes... : ίσως πάλι το τρυπάκι να ήταν ακριβώς το αντίθετο. Όπως και να έχει, το θέμα είναι ότι μπήκαμε σε τριπάκι. Και τώρα αρχίζουμε να ξυπνάμε...

scarlett: Να συμπληρώσω κάτι στο σχόλιο σου;

λάθος είναι να μένεις εκεί όπου τίποτα δεν έχεις να πάρεις, εκεί όπου τίποτα δεν έχεις να δώσεις...

Γιώργος Κατσαμάκης είπε...

ok.... καλημέρα, και για αργότερα καλησπέρα

ΑΠΟΛΛΩΝ είπε...

Εκεί που το κάναμε όλοι μας (ή σχεδόν) : αφήσαμε άλλους να μας καθορίσουν και δεν αυτοκαθοριστήκαμε.

Θλίψη που συνεχίζεται σε αυτομαστίγωμα.

Καλημέρα, σε μια δύσκολη ημέρα ...

Σελιτσάνος είπε...

(Ελπίζω να μου συγχωρήσετε τη σιωπή μου.)

Margo είπε...

Είναι όντως από τις φορές που δεν ξέρει τι να πει κανείς.. κι ας βιώνει κάτι παρόμοιο.
Τη Καλησπέρα μου

Ανώνυμος είπε...

.......... (κι εγώ)

Όντας -ακόμη- έξω από τον χορό, η μεγαλύτερη συνεισφορά μας σε κάτι τέτοια είναι τα ανοιχτά αυτιά και το βουλωμένο στόμα.
Και κυρίως να μην παραμυθιαζόμαστε, ότι "συμπάσχουμε" και "καταλαβαίνουμε".
Τίποτα δεν καταλαβαίνουμε. Ακόμη...

Yannis Tsal είπε...

Το λάθος δεν είναι να βρεις τελικά δουλειά σε διαφορετικό αντικείμενο από αυτό που έχεις σπουδάσει ή εξειδικευτεί. Άλλωστε η δουλειά είναι καταρχήν ανάγκη. Το λάθος είναι να αντιμετωπίζεται ο άνθρωπος με τόσο "φτηνό" τρόπο. Και δεν εννοώ φτηνό μόνο ως προς τις υλικές αποδοχές.

DonnaBella είπε...

sorry. eimai praktikos anthrwpos, k to prwto pou skefthka einai poia lysh mporei na yparxei. mou kanei entypwsh auth h istoria me xwro oxi thn ellada, alla thn amerikh, pou einai mia poly megalh agora ergasias. exei milhsei me ekei synadelfous tou na parei kapoies symvoules? 12 xronia douleia, alla pote sto antikeimeno tou (h estw paremferes) enw to agapaei to antikeimeno, sorry, but my guess is tou leipei kapoio stoixeiwdes endexomena alla typiko proson. an einai filos sou k thes na voithiseis, isws kapoioi arxaiologoi na yparxoun stous anagnwstes sou (?Ifi) pou na mporoun na dwsoune mia gnwmh?

Τσαλαπετεινός είπε...

Γιώργος Κατσαμάκης: περίμενα, περίμενα δεν πέρασες για καλησπέρα...



ΑΠΟΛΛΩΝ : πάλι θα επιστρατεύσω τον Πατρίκιο “... να καταλάβεις σε ποιο σημείο βρέθηκες/ πού σε έφεραν οι επιταγές των άλλων/ κι οι αρχικές δικές σου συναινέσεις”

Σελιτσάνος : Μόνο και μόνο γιατί είναι εύγλωττη.

Τσαλαπετεινός είπε...

Margo: Νομίζω ότι αυτό που λέει η Φοράδα πιο πάνω είναι το καλύτερο:
“η μεγαλύτερη συνεισφορά μας σε κάτι τέτοια είναι τα ανοιχτά αυτιά και το βουλωμένο στόμα”
Καλό σου βράδυ...

ΦΟΡΑΔΑ ΣΤ΄ ΑΛΩΝΙ: Πάντα καταλαβαίνουμε τον άλλο μόνο ως ένα βαθμό κι αυτό ανάλογα με την ευαισθησία που διαθέτει ο καθένας, τις εμπειρίες μας και βέβαια από το είδος της σχέση που έχουμε μαζί του.
Καληνύχτα Φοράδα...

Τσαλαπετεινός είπε...

tsalapeteinos: Θα συμφωνήσω μαζί σου. Το λάθος είναι να αντιμετωπίζονται οι άνθρωποι με τόσο φτηνό τρόπο.

DonnaBella : Σε χαίρομαι που είσαι πρακτική!
Μετά από ένα χρόνο άνεργος ήταν λογικό να ξεκινήσει αμέσως σε οποιαδήποτε δουλειά.
Και για οικονομικούς αλλά και για ψυχολογικούς λόγους. Είμαι βέβαιος ότι σύντομα θα αρχίσει να ψάχνει για δουλειά στο αντικείμενό του και βέβαια έχει ήδη επαφή με συναδέλφους εκεί. Πάντως ενώ οι ΗΠΑ όπως λες είναι μεγάλη αγορά κι εκεί είναι δύσκολα τα πράγματα.
Σε ευχαριστώ.

Thalassenia είπε...

Κουνάω το κεφάλι και σκέφτομαι... την κατάντια μας.
Πονάει αυτή η ιστορία, πολλαπλά.

Καλό βράδυ.

ολα θα πανε καλα... είπε...

και πώς να ζήσεις χωρίς όνειρο;Γίνεται;Ειδικά όταν ξεκινάς κάτι;Τώρα ξέρω πως γίνεται.Δυστυχώς ξέρω πως όλα είναι δυνατά και όλα γίνονται.Αλίμονο...και όλα συνηθίζονται.

Τσαλαπετεινός είπε...

Thalassenia : Το κακό είναι ότι αυτή η ιστορία δεν είναι μοναδική. Οι περισσότεροι από μας έχουμε ακούσει ή έχουμε ζήσει στο στενό φιλικό -οικογενειακό μας περιβάλλον μια αντίστοιχη.
Πάντως αυτό το φαινόμενο, Έλληνες του εξωτερικού που επαναπαρτίζονται με όνειρα και μετά από λίγα χρόνια εξαναγκάζονται λόγω συνθηκών να πάρουν το δρόμο της ξενιτιάς και πάλι, δεν είναι σημερινό.

Τσαλαπετεινός είπε...

ολα θα πανε καλα...: Διαβάζω και ξαναδιαβάζω το σχόλιό σου. Κολλάω στα αλλεπάλληλα
ερωτηματικά. Στο “δυστυχώς”. Στο “αλίμονο”. Είναι πολύ ζόρικα τα πράγματα αλλά ...ευτυχώς ξέρω ότι όλα είναι δυνατά. Για τον καθένα μας αλλά και για όλους συνολικά.

Μόνο έτσι “όλα θα πάνε καλά (τελικά)”.