Τρίτη 26 Απριλίου 2011

Το μπλε βάζο





-Μπαμπά, γιατί τρέχει το ελαφάκι;
-Για να γλιτώσει από τον κυνηγό...

Είπε αφηρημένα και ξαναβυθίστηκε στην εφημερίδα του. Κι εγώ άρχισα να γυρίζω το βάζο για να βρω τον κυνηγό που απειλούσε με το δίκαννό του το ελαφάκι για να το προειδοποιήσω: “Φυλάξου, μη σε πετύχει!”.

Κοίταζα, κοίταζα, πουθενά ο κυνηγός. Κάποια στιγμή θυμήθηκα: μου είχε πει πως οι κυνηγοί κρύβονται στο δάσος πίσω από θάμνους και δέντρα. Από κει, χωρίς να μιλάνε καθόλου, χωρίς να κάνουν τον παραμικρό θόρυβο, παραφυλάνε  για να αιφνιδιάσουν  τα θηράματά τους. Και μετά ...“μπαμ και πάρτο κάτω!”

Έτσι άρχισα να κοιτάζω προσεκτικά ένα- ένα τα τεράστια μπλε λουλούδια του βάζου, γιατί σκέφτηκα: “Δεν μπορεί, από κάπου θα ξεπροβάλλει η κάννη του όπλου. Εκεί θα είναι κι ο κυνηγός, οπότε θα πω στο ελαφάκι να φύγει προς την άλλη μεριά για να σωθεί”.

Όμως πουθενά τίποτα. Ούτε κάννη, ούτε κυνηγός. Το ελαφάκι ήταν καταδικασμένο. Έτσι όπως έτρεχε ανέμελο, ξαφνικά θα ακουγόταν το μπαμ, το μπλε βάζο θα γινόταν σιγά σιγά κόκκινο και το ελαφάκι θα σωριαζόταν νεκρό μπροστά στα μάτια μου.

Αυτός ο βέβαιος θάνατος κι όλη η αγωνία της προσπάθειας που είχα καταβάλει για να τον αποτρέψω με έκανε να ξεσπάσω σε κλάματα. Άφησε αμέσως την εφημερίδα του, πήρε από τα χέρια μου το βάζο και με αγκάλιασε. Στα “τι έχεις;” και “μα τι έπαθες στα καλά καθούμενα;” δεν πήρε καμία απάντηση. Ήταν κι εκείνος κυνηγός και ήμουν βέβαιος πως ό,τι και να του έλεγα, δε θα με καταλάβαινε. 



Αν ήξερε βέβαια, ότι μέχρι σήμερα θα κοίταζα αυτό το παλιό βάζο και θα ένοιωθα ένα απίστευτο σφίξιμο, σίγουρα θα μου είχε δώσει μιαν άλλη εξήγηση τότε. 


24 σχόλια:

latecomer είπε...

Δεν το φτάνεις πουθενά το παιδικό μυαλό τελικά....

Βέβαια η δικιά μου απορία είναι άλλη: Πώς και μακροημέρευσε το βάζο? Τα δικά μας δεν επιβιώνανε και πολύ!

Ανώνυμος είπε...

σαν ....εξύθυρος...λόγος ...μιαν ευχή...
να είστε....όλοι...μα όλοι καλά....μιαν ευχή....που εξαέρωσε.....η ψυχή....στον απόηχο....ενός.....
μα τοσο απλού...
ήχου... ...από ένα δίκαννο....
τα δίκαννα:?
αδυναμία...
μα είναι πάσχα...ε?
πάσχα....
γιορτή....έ?
να είστε όλοι καλά....
''και αν τα μπλέ βάζα...γενούν κόκκινα...
....''?
δεν είναι δα και κακό.....
?
να είστε όλοι καλά....
Σίρο Ρεδόνδο.

kovo voltes... είπε...

Αν σου έδινε άλλη απάντηση θα μπορούσες να θαυμάσεις αυτό το ωραίο βάζο. Απο την άλλη όμως, έμαθες νωρίς για τους "κυνηγούς" και τα "ελαφάκια" που συναντάμε μεγαλώνοντας στην καθημερινότητα μας...Οι δύο οψεις του νομίσματος...
*ο κυνηγός αστοχεί πολλές φορές, σωστά?

Yannis Tsal είπε...

Ωραίο το οικογενειακό σας βάζο και η ιστορία. Αν και αρχικά νόμιζα πως ήταν λεπτομέρεια από πλακίδιο azulejo...

loulou είπε...

Αχ μάτια μου, δεν άντεχε απο τότε η ψυχούλα σου να βλέπεις τα ζωάκια... Το καλό ειναι πως δεν πήρες απο τον μπαμπά σου, να γυρίζεις αιματοβαμμένος κάθε Κυριακή!!! Η ψυχούλα σου παρέμεινε
παιδική. Χαίρομαι,χαίρομαι πολύ πολύ. Καλό σου βράδυ.

Σελιτσάνος είπε...

Τι τα θέλετε;Εμάς θα μας θυμούνται απ' το φθαρμένο πληκτρολόγιο.
(Αλλά κι εσείς!Είδαμε και πάθαμε να ξεπεράσουμε το θείο δράμα και να τον αναστήσουμε στραβά κουτσά.Τι μας φορτώνετε με καινούργιες θλίψεις πριν καν προλάβουμε να πάρουμε ανάσα;!)

Τσαλαπετεινός είπε...

Latecomer: Μα όταν είσαι τεσσάρων χρόνων δεν αμφισβητείς τα λεγόμενα του πατέρα σου. Οπότε ξεκινάς από εκεί κι όπου σε βγάλει το παιδικό μυαλό.

Το βάζο έφτασε σώο μέχρι τις μέρες μας γιατί του είχα αδυναμία και αυτό τουλάχιστον το πρόσεχα. Τα άλλα που δεν έκρυβαν ιστορίες έγιναν κομμάτια.


Σίρο Ρεδόνδο : Μα τι μου λέτε τώρα; Δεν είναι δα και κακό να γενούν τα μπλε βάζα κόκκινα; Θέλετε να βάλω πάλι τα κλάματα;

Τσαλαπετεινός είπε...

kovo voltes...: Νομίζω ότι όποια εξήγηση κι αν μου έδινε εγώ θα έστηνα ένα σενάριο. Με λίγα λόγια αυτό το βάζο θα γινόταν ανάρτηση οπωσδήποτε.
Αν αστοχεί λέει; Πρόσφατα έριξα σε λούνα παρκ και ήμουν αξιοθρήνητος. Αλλά παρηγορήθηκα λέγοντας ότι ήταν 'πειραγμένα” τα σκόπευτρα. ;-)


tsalapeteinos: Μα επίτηδες έβαλα και λεπτομέρεια για να σε μπερδέψω! Σε ποστ με ετικέτα “κυνήγι”, περίμενες ότι δεν θα έβαζα τουλάχιστον ένα δόλωμα;

Τσαλαπετεινός είπε...

loulou: Μα ποιο παιδί αντέχει τον θάνατο των ζώων; Ακουσα πρόσφατα τον Ντίνο Χριστιανόπουλο σε συνέντευξη στην ΕΤ να μιλάει για το αρνάκι που είχαν στο σπίτι και το έσφαξαν για το Πάσχα. Εβδομήντα και πλέον χρόνια μετά φαινόταν ότι αυτό το περιστατικό ακόμα τον τάραζε.

 Σελιτσάνος : Και να πάρει ευχή δεν κατασκευάζουν και πληκτρολόγια από πορσελάνη...
(Μα γιατί θλίψη; Το ελαφάκι είναι ολοζώντανο και κυνηγός – το ξανακοίταξα σήμερα καλού κακού- δεν υπάρχει πουθενά.)

Ανώνυμος είπε...

α..!..να μη βάλετε τα κλάματα!...
ε!...μα και εσείς ...θα βάλετε τα κλάματα..
?
για ένα βάζο....που από μπλέ μπορεί να γενεί κόκκινο?
ααα!...και τώρα που το λογιάζω το θέμα.....κόκκινα βάζααα ...δίκανναα....αδυναμίες είναι.....
μικρές αδυναμίες.....
και τα δύο....να !
πως να σας το πώ?
πέρα από την ιστορία...''ελαφάκι, κυνηγός''
σε αυτό το ράδιο σίτι της ζωής....
χαζεύω που και που....
απόγνωση,
παραμορφωμένες ζωές,
πληγωμένες ψυχές,
ετοιμοθάνατα όνειρα,
ανυπεράσπιστα οράματα,
........κτλπ.....
και τότε ξεχνάω ...
το ελαφάκι.....άντε και την πέρδικα...που ανέντιμα θα σκοτώσει ...όποιος ''κυνηγός''....
και θα κοιτάζω...με διάθεση κόκκινου βάζουυυυ......τον κάθε άνθρωπο....που
θα μονοχρωματίσει...τις γραμμές της ζωής κάποιου άλλου ανθρώπου....
ααααααα!και μη μου θυμώσετε.
μη ...σας παρακαλώ......
ε?
ε?
να !πρώτα πέρασα από τον αδελφό σας....
1937
1937-2011......
δεν το βλέπετε..?...επακολουθούν τα γεγονότα....ακόμη...και σήμερα.....
καληνύχτα....να είστε καλά.....και να μη βάλετε τα κλάματα...ε?
Σίρο Ρεδόνδο

Ανώνυμος είπε...

σφίχτηκα..

ΚΚΜ

DonnaBella είπε...

tosa xronia omws k thn exei glytwsei to elafaki, take courage...

γρηγόρης στ. είπε...

Όποια εξήγηση και να μας δώσουν με κάτι τέτοια αντικείμενα και "ιστορίες για ελαφάκια", πάντα θα νοιώθουμε σφίξιμο, όταν τα κοιτάζουμε, όσα χρόνια και να περάσουν.
Την καλημέρα μου!

Γιώργος Κατσαμάκης είπε...

Ο κυνηγός πήγε σε άλλο βάζο. Έβλεπε για χρόνια δυο μεγάλα μάτια να τον ψάχνουν στο βάζο με το ελαφάκι και δεν τολμούσε να βγει. Πήρε των ομματιών του και έφυγε.

Σταυρούλα είπε...

Σε καταλαβαίνω.Εμείς -τα 3 παιδιά- δεν τρώγαμε χρόνια το αρνί που έσφαζε ο πατέρας το Πάσχα μέχρι που αναγκάστηκε να πάψει.

Χαίρομαι που γλίτωσε το ελαφάκι. :)

Τσαλαπετεινός είπε...

Σίρο Ρεδόνδο: Μα δε θύμωσα... ;-)


ΚΚΜ: Το ξαναλέω: η ιστορία έχει καλό τέλος!
(απλώς είναι πολύ πολύ παλιά)

Τσαλαπετεινός είπε...

 DonnaBella: Αθάνατο το ελαφάκι, γερή η πορσελάνη. Σήμερα δεν τα φτιάχνουν όπως παλιά... ;-)



γρηγόρης στ.: Το καλοσκέφτηκα και φοβάμαι ότι τελικά το σφίξιμο προέρχεται από τα χρόνια που περάσανε και μόνο. Που να μαζευτούν κι άλλα...
Καλό απόγευμα!

Τσαλαπετεινός είπε...

Γιώργος Κατσαμάκης : Μη μου βάζεις ιδέες τώρα και ξενυχτήσω κοιτάζοντας τα υπόλοιπα βάζα του σπιτιού που αντέξανε στο χρόνο να βρω τον κυνηγό! Γιατί δεν ξέρεις καμιά φορά τι γίνεται. Μπορεί να αρχίσει να ρίχνει μπαταριές στο απέναντι βάζο. Δεν έχουν μπέσα οι κυνηγοί. ;-)


renata : Ακόμα έχω στα αυτιά μου τα κακαρίσματα από τις κότες που σφάζανε στο σπίτι αλλά και στη γειτονιά και θυμάμαι το φόβο μήπως δω κάποια να τρέχει χωρίς κεφάλι – όπως είχα ακούσει ότι είχε συμβεί. Και φυσικά ποτέ δεν έφαγα δικιά μας κότα.
(Έχω ωραία ιστορία με κατσίκι κι έχει καλό τέλος)

Tali είπε...

Θα μπορουσε να ειναι λιμοζ..αλλα η γραμμη του ειναι αμιγως ελληνικη ειδικα στον λαιμο και οσο αυτος ανοιγει προς τον κυριο ογκο..

κι ο κυνηγος ..
θα μπορουσε ισως απλα να πυροβολησει στον αερα για να το τρομαξει ..η να κανει πως το σκοτωσε ..οπως ο κυνηγος στο παραμυθι της Χιονατης..:)

Margo είπε...

Τελικά το ελάφι σώθηκε. Ίσως τα λουλούδια μέθυσαν τον κυνηγό με την ομορφιά τους και άφησε κάτω το όπλο για να τα θαυμάσει.

Πήγα πίσω και στην άλλη σου ανάρτηση που δεν είχα διαβάσει. Κυνηγός και ο δικός μου πατέρας, τον θυμάμαι όμως με τους λαγούς στο ζωνάρι και τα ψυγεία γεμάτα για πολλά χρόνια μέχρι που έπεσε αρρώστια και εξαφανίστηκαν από το βουνό. Τώρα είναι ψαράς και το δίκαννο κρέμεται για τον φόβο του κλέφτη.

Καλό μας ξημέρωμα!

Spy είπε...

Αει στο καλό μεσημεριάτικα. Διάβασα το κείμενό σας, είδα και τον γάμο πριν λίγη ώρα (τι "ποιόν γάμο";) και δεν μπορώ να συγκρατήσω τα ρίγη συγκίνησης...

Τσαλαπετεινός είπε...

Talisker Stt. : Άντε να το πω: Ροδίτικη πορσελάνη. Γαμήλιο δώρο ήταν.

Ή θα μπορούσε ο κυνηγός να παρατήσει το δίκαννο στις φτέρες, να γίνει φίλος με το ελαφάκι και να πάνε μαζί στο σπίτι της γιαγιάς της Κοκκινοσκουφίτσας παρέα με το λύκο και τα τρία μικρά γουρουνάκια. Εκεί αργότερα θα ερχόταν η Σταχτοπούτα η μικρή γοργόνα κι η Χιονάτη. Μόνες τους. Οι πρίγκιπες θα είχαν πάει στο γάμο και θα είχαν ξεμείνει.

Τσαλαπετεινός είπε...

Margo: κι έτσι μεθυσμένος ο κυνηγός θα ανακάλυπτε κάποια στιγμή ότι το κεφάλι του είχε γίνει γαϊδουρινό και θα έψαχνε μέσα στο δάσος τους άλλους μαστόρους από το Ονειρο Καλοκαιριάτικης Νύχτας.

Σε σας αρρώστια, σε μας έπεσαν – σαν αρρώστια – πολλοί κυνηγοί, δεν έμειναν τελικά και πολλά ζωντανά. Καλό σου απόγευμα και χαιρετίσματα στο ψαρά. Πες του ότι όταν περάσω, εκτός από γεμιστά θέλω να φάω και ένα πιάτο αθερίνα ;-)

Τσαλαπετεινός είπε...

Spy : Μα κι εσείς μετά το γάμο ήρθατε αμέσως εδώ; Δεν πήγατε λίγο σπίτι, να βγάλετε την καλή στολή να φάτε και τα κουφέτα να καταλαγιάσει η συγκίνηση; Από το Μπάκιχαμ στον τσαλαπετεινό; Πού να αντέξετε;
Άντε με το καλό να συνοδεύετε τη μικρή σας πριγκίπισσα...η μέρα εκείνη δε θα αργήσει.