Το μπλε βάζο

-Μπαμπά, γιατί τρέχει το ελαφάκι;

-Για να γλιτώσει από τον κυνηγό...

Είπε αφηρημένα και ξαναβυθίστηκε στην εφημερίδα του. Κι εγώ άρχισα να γυρίζω το βάζο για να βρω τον κυνηγό που απειλούσε με το δίκαννό του το ελαφάκι για να το προειδοποιήσω: “Φυλάξου, μη σε πετύχει!”.

Κοίταζα, κοίταζα, πουθενά ο κυνηγός. Κάποια στιγμή θυμήθηκα: μου είχε πει πως οι κυνηγοί κρύβονται στο δάσος πίσω από θάμνους και δέντρα. Από κει, χωρίς να μιλάνε καθόλου, χωρίς να κάνουν τον παραμικρό θόρυβο, παραφυλάνε  για να αιφνιδιάσουν  τα θηράματά τους. Και μετά ...“μπαμ και πάρτο κάτω!”

Έτσι άρχισα να κοιτάζω προσεκτικά ένα- ένα τα τεράστια μπλε λουλούδια του βάζου, γιατί σκέφτηκα: “Δεν μπορεί, από κάπου θα ξεπροβάλλει η κάννη του όπλου. Εκεί θα είναι κι ο κυνηγός, οπότε θα πω στο ελαφάκι να φύγει προς την άλλη μεριά για να σωθεί”.

Όμως πουθενά τίποτα. Ούτε κάννη, ούτε κυνηγός. Το ελαφάκι ήταν καταδικασμένο. Έτσι όπως έτρεχε ανέμελο, ξαφνικά θα ακουγόταν το μπαμ, το μπλε βάζο θα γινόταν σιγά σιγά κόκκινο και το ελαφάκι θα σωριαζόταν νεκρό μπροστά στα μάτια μου.

Αυτός ο βέβαιος θάνατος κι όλη η αγωνία της προσπάθειας που είχα καταβάλει για να τον αποτρέψω με έκανε να ξεσπάσω σε κλάματα. Άφησε αμέσως την εφημερίδα του, πήρε από τα χέρια μου το βάζο και με αγκάλιασε. Στα “τι έχεις;” και “μα τι έπαθες στα καλά καθούμενα;” δεν πήρε καμία απάντηση. Ήταν κι εκείνος κυνηγός και ήμουν βέβαιος πως ό,τι και να του έλεγα, δε θα με καταλάβαινε. 

Αν ήξερε βέβαια, ότι μέχρι σήμερα θα κοίταζα αυτό το παλιό βάζο και θα ένοιωθα ένα απίστευτο σφίξιμο, σίγουρα θα μου είχε δώσει μιαν άλλη εξήγηση τότε.