Τετάρτη 27 Ιανουαρίου 2010

Tο δίκαννο



Τα λαγοπόδαρα φέρνουν τύχη. Το διαπίστωσα στην ώριμη ηλικία των επτά χρόνων κι έκτοτε ουδέποτε συνέβη κάτι που να κλονίσει αυτή τη πρώιμη πεποίθηση.

Η κυρία Ολυμπία, μια πολύ αυστηρή δασκάλα με εξαιρετικά βαρύ και ασυγκράτητο χέρι που μύριζε πάντα μοσχοσάπουνο, μαλάκωσε πολύ απέναντί μου και κυρίως έκανε τα στραβά μάτια στο κουσούρι να γράφω με το ζερβό, από την ημέρα που της πήγα δύο λαγοπόδαρα για να σβήνει το πίνακα. Λαγοπόδαρα που είχαν αφαιρεθεί προηγουμένως από το λαγό που μαγειρευόταν ήδη στο σπίτι. Ήταν- από ότι έλεγε και ξανάλεγε- πολύ καλύτερα από τα σφουγγάρια κι όλα τα παιδιά με πατεράδες κυνηγούς, στη πρώτη ευκαιρία της φέρνανε λαγοπόδαρα για να κερδίσουν τη συμπάθειά της.

Το μοναδικό ίσως βάσανο της παιδικής μου ηλικίας ήταν οι εβδομαδιαίες κυνηγητικές εξορμήσεις του πατέρα μου. Έφευγε αξημέρωτα Κυριακής πάνοπλος με τους φίλους του και η άφιξή του το μεσημέρι ήταν πάντα αιματοβαμμένη. Ήταν η ηλικία της υπέρμετρης ευαισθησίας: γινόμουν για ώρες προστάτης και άγρυπνος φρουρός στις μυρμηγκοφωλιές ώστε να μην πατήσει κανείς περαστικός τις ατέλειωτες σειρές των άοκνων αυτών εντόμων που κουβαλούσαν τις προμήθειες του χειμώνα οπότε μου ήταν αδύνατον να αντέξω τους νεκρούς λαγούς, τα κρεμασμένα στη ζώνη του πουλιά - κάποτε ανάμεσα τους ήταν κι ένας τσαλαπετεινός που βαλσαμώθηκε.

Δεν ξέρω αν τότε τα θηράματα ήταν άφθονα ή απλώς ήταν καλός κυνηγός, πάντως στο σπίτι υπήρχαν λαγοί συγχρόνως στην κατάψυξη, στη συντήρηση και στην κατσαρόλα με τα κρεμμυδάκια. Φυσικά ποτέ δε δοκίμασα στιφάδο στη διάρκεια της παιδικής μου ηλικίας. Κι όταν το έκανα πολύ αργότερα ξύπνησε μέσα μου ο ίδιος βαθύς και δυσβάστακτος πόνος που ένοιωθα κάθε φορά που επέστρεφε από το κυνήγι.

Θέλω να πιστεύω ότι το σταμάτησε εξ αιτίας μου, γιατί δεν άντεχε να βρίσκεται αντιμέτωπος με την σιωπηλή οδύνη και το επιτιμητικό μου βλέμμα κάθε Κυριακή μεσημέρι όταν έγδερνε τα θηράματα στην αυλή κι όχι γιατί «γέμισε ο τόπος κυνηγούς» ή γιατί τα αγρίμια λιγόστευαν με την πάροδο του χρόνου, όπως έλεγε κάθε φορά που προσπαθούσαν να τον ξεσηκώσουν και να τον παρασύρουν οι φίλοι του σε μια ακόμα εξόρμηση.

Ήμουνα δώδεκα όταν αποφάσισε να μου χαρίσει το δίκαννο, που του είχε χαρίσει ο δικός του πατέρας όταν ήταν εικοσιπέντε χρονών. Μου έμαθε να καθαρίζω σχολαστικά τις κάνες, να το λύνω και να το δένω. Του άρεσε να χρονομετρεί τις επιδόσεις μου. Για να τον ευχαριστήσω έμαθα όχι απλώς να κάνω αυτή τη διαδικασία γρήγορα και αποτελεσματικά αλλά και με κλειστά μάτια. Ουδέποτε όμως μου έδωσε φυσίγγια και όσο κι αν τον παρακάλεσα δεν με άφησε ποτέ να πυροβολήσω.

Από τότε που σταμάτησε το κυνήγι το δίκαννο ήταν στο κτήμα κρεμασμένο στην αποθήκη που παρέμενε πάντα αμπαροκλειδωμένη. Το χρησιμοποίησε μόνο μια φορά κι αυτή μπροστά μου αλλά δεν διαμαρτυρήθηκα. Κάθε χρόνο έβαζε κότες. Την άνοιξη δεν αγόραζε κοτοπουλάκια όπως όλοι οι άλλοι στα γειτονικά κτήματα, αλλά είχε κατασκευάσει μια κλωσσομηχανή δικής του επινόησης. Περίμενα ανυπόμονα από την πρώτη μέρα που αραδιαζόταν προσεκτικά τα αυγά να δω τα πρώτα ραγίσματα. Αυτή η περίοδος της αναμονής ήταν δυσβάστακτη για ένα παιδί αλλά το αποτέλεσμα- να βλέπεις ύστερα από μέρες τα μικρά να σπάνε με το ράμφος τους το κέλυφος και να ξεμυτίζουν ένα –ένα άλλα ζωηρά και παιχνιδιάρικα κι άλλα σα μεθυσμένα -με αποζημίωνε απόλυτα.

Ένα απόγευμα καμαρώναμε τις μικρές πουλάδες που είχαν ξεπεταχτεί και τσιμπολογούσαν ελεύθερες στο κτήμα όταν ξαφνικά ένας αετός έφερε δύο στροφές στον αέρα, εφόρμησε αρπαχτικά, γράπωσε με τα νύχια του μια πεταχτή άσπρη που τη φωνάζαμε Χιονάτη κι απογειώθηκε μαζί της ενώ οι άλλες κακάριζαν τρομαγμένες.

Γύρισα προς το μέρος του με βλέμμα γεμάτο απελπισία που ωστόσο είχε μια μικρή ελπίδα ότι κάτι θα μπορούσε να κάνει για να σώσει τη Χιονάτη μας. Τον είδα να σημαδεύει ψύχραιμα και να πυροβολεί. Δεν πρόλαβα να κλείσω τα αυτιά μου. Ο κρότος ήταν εκκωφαντικός και όταν ξανάνοιξα τα μάτια μου η Χιονάτη προσγειωνόταν άτσαλα φτεροκοπώντας ενώ δίπλα της έπεφτε νεκρός ο αετός. Εκτός από τη λαχτάρα της απρόσμενης πτήσης η πουλάδα είχε τραυματιστεί από δύο σκάγια που την βρήκαν στο πόδι. Έγινε επιτόπου μια γρήγορη επέμβαση και το πόδι της μπήκε σε αυτοσχέδιο νάρθηκα με δύο ξυλάκια. Σύντομα έγινε καλά αλλά έμεινε κουτσή. Ωστόσο αυτή η περιπέτεια αλλά και το μοναδικό άσπρο της χρώμα που την ξεχώριζε την γλύτωσαν από το τέλος με αυγολέμονο των άλλων πουλάδων της γενιάς της και αναλήφθηκε κούτσα κούτσα στον Παράδεισο των πτηνών, πλήρης ημερών.

Η σκοποβολή μου άρεσε πολύ και μου αρέσει ακόμα. Με φίλους στήναμε κονσερβοκούτια για στόχους στο κτήμα και κάναμε διαγωνισμούς με αεροβόλα όπλα. Αργότερα περιορίστηκα στη σκοποβολή σε λούνα παρκ με έπαθλα φτηνιάρικα λούτρινα ζωάκια και κρασιά που μύριζαν ξύδι. Δεν ήταν τα δώρα το κίνητρο της σκοποβολής αλλά αυτή η μαγική στιγμή που ο υποκόπανος στηρίζεται στον ώμο η κάνη στη μία παλάμη- στην περίπτωση μου τη δεξιά -και ο δείκτης του άλλου του αριστερού χεριού μόλις θωπεύει τη σκανδάλη. Είναι η στιγμή της απόλυτης συγκέντρωσης στο στόχο, η στιγμή που προσπαθείς να εναρμονίσεις όλες τις αισθήσεις σου σε μια και μόνο βολή. Μια βολή που πολύ συχνά- όταν ειδικά το σκόπευτρο είναι «πειραγμένο» όπως γίνεται συνήθως στα λούνα παρκ, είναι απρόβλεπτη σαν την ίδια τη ζωή.

Το δίκαννο του πατέρα μου παραμένει κλειδωμένο. Πότε –πότε ξεκλειδώνω, το λύνω και το ξαναδένω αργά. Δεν υπάρχει λόγος να βιάζομαι. Αυτή η διαδικασία ξαναφέρνει στα αυτιά μου τον εκκωφαντικό του ήχο εκείνο το ανοιξιάτικο απόγευμα που έσωσε τη Χιονάτη μας από τα νύχια του αετού. Ήταν η τελευταία του βολή. Η άδεια κατοχής είναι πλέον στο όνομα μου και ξέρω ότι δεν πρόκειται να ξαναπυροβολήσει ποτέ, τουλάχιστον όσο μου ανήκει.



Μουσική: Ο Πέτρος και ο Λύκος του Sergei Prokofiev

21 σχόλια:

ELvA είπε...

Πολυ ομορφη και...οικολογικου περιεχομενου διηγηση! :)
Tελος καλο, ολα καλα, για τη..
Χιονατη σας ;)

Με βαζεις τωρα σε σκεψεις για τη περιοχη που εμενες, αφου λες οτι ειχατε και επισκεψεις...αετων! :)
Βρε Τσαλ, μηπως κατα τυχη εμενες εδω; :PP

Καλο σου βραδυ

vague είπε...

Ελπίζω οι επτά νάνοι να είχαν την ευγένεια να χειροκροτήσουν την επιτυχημένη βολή του πατέρα.

Ρίκη Ματαλλιωτάκη είπε...

Μου εβγαλε μια θλίψη η ανάρτηση σου
Δεν ξέρω γιατι
Η μάλλον ξερω
Ποτε δεν κατάφερα να καταλαβω το σκοπο και την ευχαριστηση του κυνηγιου

Σελιτσάνος είπε...

Αν εξαιρέσεις τον αητό,είναι σα να διηγείστε την παιδική μου ηλικία.Κληρονόμισα κι εγώ,με τον ίδιο τρόπο,ένα δίκαννο,αλλά-όντας χειρότερος από σας-θάφτηκε σε κάποια ντουλάπα,στο σπίτι της αδελφής μου...Κάναμε κι εμείς αγώνες σκοποβολής με αεροβόλα,μετά ακολούθησαν τα λούνα-παρκ και το διαζύγιο με οτιδήποτε μπορεί να εκτοξεύει βλήματα.
Νά'στε καλά.Θα πάω να ξεθάψω το δίκαννο,να το κρεμάσω πάνω από το τζάκι-στο κάτω κάτω δεν πρέπει και να λειτουργεί πια-και θα επινοήσω έναν μύθο να διηγηούμαι σ΄όποιον έχει όρεξη ν΄ακούσει...

Ανώνυμος είπε...

...να πω ψέμ{μ]ατα;;οι ''επαναστάτες'' δε λένε.....
...ψέ{μ}ματα...
...τα τόσα {.....}...μια μάχη..μια εσωτερική ...μάχη....είναι:
τεχνικά υφαμαίνες λέξεις...ή σπορά του ελεύθερου...νου...:;;;
...δε θα άγγιζα ..τούτη την ανάρτηση...
...γιατί;
..γιατί...απόηχος είναι...ο αέρας της....

...μιας θελτικής ανάμνησης του χθες..και όχι μόνο...
...Αντίδικα μια φίλη μου :θα έλεγε:
-[για να με ''προστατέψει''....θα έλεγα....]μην τολμήσεις ...μη....να σχολιάσεις....
μα....
....θα σχολιάσω!...και ας με φαυλότητα....χάσω την πασιφιστική..ψυχή μου...
...άλλωστε....άρρητα και ρητά....''στις γυναίκες δεν αρεσουν τα όπλα...ή .....μπορεί...θα πρόσθετα να αρέσουν!μπορεί λέω...λέω..να φταίει..ένας πατέρας..που βλέποντας ..ένα παιδί...να'' φοβάται'' τα όπλα..στα 13..του...του έδωσε ένα δίκανο...γιορτή ήταν...όχι δεν κάνω λάθος...μια μεγάλη γιορτή...σαν ''εξύθυρα'' η ψυχή ..εξαέρωσε...το φόβο...και ο φόβος ..έγινε....εξάγγελος.......
......μιας ''αδυναμίας''...
...........''Σίρο Ρεδόνδο''.........

Ανώνυμος είπε...

Στην αρχή της ιστορίας σου ήμουν επιφυλακτικός, κουμπωμένος για το που θα κατέληγες καθώς δεν μπόρεσα ούτε εγώ ποτέ να καταλάβω αυτό το δολοφονικο παιχνιδι που λεγεται κυνηγι.
Ελεγα δεν μπορεί να έχω πέσει τόσο έξω στην εκτίμηση μου για τον Τσαλαπετεινό...και συνέχιζα να διαβάζω με μια βιασύνη αυτή τη φορά. Βλέπεις απο το τέλος της ιστορίας θα κρινόταν η άποψη μου για σένα.
Να σαι πάντα καλά ...δεν με διέψευσες.

Τσαλαπετεινός είπε...

Elva : Το οικολογικό μήνυμα -πρέπει να παραδεχτείς- ότι περνάει υπόγεια κι αυτό μπας και ξεγελάσουμε και παρασύρουμε μερικούς κυνηγούς να καταθέσουν τα όπλα.

Το ‘εδώ’ που αναφέρεις μου φαίνεται ότι απέχει παρασάγγας από τον τόπο που μεγάλωσα. Κι ο αετός είναι πιο πλουμιστός από τους δικούς μας.

Riski : Οι επτά νάνοι χειροκρότησαν την θεαματική διάσωση και γιατροπορέψανε την ωραία πουλάδα, αλλά δυστυχώς ο πρίγκιπας κόκορας – που την ήθελε όπως αποδείχτηκε μόνο για την ομορφιά της και όχι για τα ψυχικά της χαρίσματα - δεν παντρεύτηκε τελικά την κουτσή Χιονάτη!

Τσαλαπετεινός είπε...

Ρίκη Ματαλλιωτάκη : Μα δε χάρηκες που σώθηκε τελικά η Χιονάτη; Είχε και αισιόδοξα στοιχεία η ιστορία. ;-)

Υ.Γ. Καταλαβαίνω μόνο την σκοπιμότητα που είχε το κυνήγι σε άλλες εποχές.


Σελιτσάνος : Αφού το πάρετε το καθαρίσετε και αποκτήσετε την άδεια κατοχής κυνηγετικού όπλου μπορούμε να διοργανώσουμε δια -μπλογκικούς αγώνες σκοποβολής. Αν δεν τα καταφέρετε- η άδεια είναι ολόκληρη ιστορία - μπορούμε να περιοριστούμε στην σκοποβολή σε λούνα παρκ.

Για το μύθο που λέτε, αν δε βρείτε θέλετε έχω μια καλή ιστορία με αρκούδα!

Τσαλαπετεινός είπε...

Σίρο Ρεδόνδο: Τελικά ένα όπλο κλειδωμένο χρόνια σε μια αποθήκη προκαλεί αλυσιδωτές αναμνήσεις, όχι μόνο στον ιδιοκτήτη του αλλά και στους φίλους του. Μεγάλη γιορτή; Με μπαλωθιές;



Άνεργοι Δημοσιογράφοι : Κι εγώ κουμπωμένος ξεκίνησα την ανάρτηση. Είναι δύσκολο να γράψεις για ένα όπλο, που πλέον έχει χάσει την υπόστασή του και τώρα πια απλώς ανασύρει και συνοψίζει αναμνήσεις από την παιδική ηλικία.

Το ήξερα πάντως ότι ρισκάρω πολύ με αυτή την ανάρτηση! ;-)

Γιαγιά Αντιγόνη είπε...

Τους προτιμώ σε λούνα-πάρκ.
Ποτέ δεν κατάλαβα τι νοιώθουν ούτε και θέλω.
Από φανατικό κυνηγό, που ξέρει την απέχθεια μου, με ρώτησε, τα ψάρια γιατί τα τρως;
Οι γνωστες δικαιολογίες...

Οταν βρήκε το σκυλί του δηλητηριασμένο έκλαιγε μέρες...
Αν σκότωνε κάποια Χιονάτη θα καμάρωνε;

DonnaBella είπε...

αριστεροχειρας? (μα ολα σας πια αριστερα?) σε συμπαθησα ακομα περισσοτερο!
εχω στο δεξι μου μπρατσο ενα μικρο σημαδι απο αεροβολο, που μου εκανε καταλαθος πιτσιρικας ο αδερφος μιας φιλης μου.
ο κοκορας που αφησε τη χιονατη φανταζομαι θα κατεληξε κρασατος!
:-)

Ανώνυμος είπε...

Εξαιρετικό και ώριμο σε όλα του!!!!

Περιγραφή, θέμα, ένταση και κυρίως γιατί τελικά δεν ήταν τόσο μεγάλο το ....ρίσκο. Το μοναδικό ουσιαστικό ρίσκο, τέτοιου τύπου αναφορών, κατ΄εμέ.
Να μας κάνει το τότε βίωμα, αντί να διηγούμαστε, αντί να μεταφέρουμε σκέψεις και συναισθήματα του τώρα, να βγάζουμε άναρθρες περιτές, πιασάρικες κορώνες, ωθώντας κι όποιους διαβάζουν να ακολουθήσουν.

Σας φιλώ, λατρεμένο πτηνό

Ανώνυμος είπε...

..ένα "ξεθυμασμένο" δίκαννο, ικανό να σύρει μνήμες απ΄την κρυψώνα τους έξω στο φως...
(..μου άρεσε πολύ αυτή η ανάρτηση, Τσαλαπετεινέ!)

apos είπε...

Καιρό είχα να ακούσω μια ιστορία για κάποιον που λύνει και δένει όπλα...
από την εποχή που έλυνα και έδενα ένα G3A3.
Κλειδωμένο να μείνει, αλλά θα μείνει; Και αν εμφανιστεί ο Λύκος και εσείς αναζητάτε τον Πέτρο;

Τσαλαπετεινός είπε...

Γιαγιά Αντιγόνη: Τα επιχειρήματα των κυνηγών είναι λίγο πολύ γνωστά… Συμφωνώ απόλυτα ότι είναι προτιμότερο το λούνα παρκ! Αφήστε που τα έπαθλα τις περισσότερες φορές είναι ζωάκια οπότε επιστρέφεις στο σπίτι με ‘θηράματα’…




DonnaBella : Αριστερόχειρας που όμως έμαθε να γράφει και με το δεξί, μετά το σπάσιμο του αριστερού, όχι πολύ καλά -αλλά ευανάγνωστα- γράμματα.
Ο κόκορας που αθέτησε την υπόσχεση γάμου που είχε δώσει στην κουτσή Χιονάτη, έπεσε θύμα επίθεσης μιας πεινασμένης αλεπούς τον επόμενο χειμώνα. Ο σκύλος φύλακας του κοτετσιού, ξέροντας το άδοξο τέλος αυτού του έρωτα και παίρνοντας σαφή θέση υπέρ της Χιονάτης, δεν γάβγισε καθόλου εκείνο το βράδυ αφήνοντας την αλεπού να απολαύσει το γεύμα της.

Τσαλαπετεινός είπε...

ΦΟΡΑΔΑ ΣΤ΄ ΑΛΩΝΙ : Αγαπημένη Φοράδα, καλησπέρα!
Όταν είναι δύσκολοι καιροί- όπως τώρα -ένας τρόπος να πάρεις κουράγιο και να συνεχίσεις, είναι να κάνεις ένα μικρό διάλλειμα επιστρέφοντας στο παρελθόν. Επιστρέφοντας στο παρόν, έχεις μαζί με τις μνήμες, ανασύρει τη δύναμη και το κέφι του παιδιού που ήσουνα κάποτε που σου χαρίζουν συγκρατημένη αισιοδοξία που είναι ικανό εφόδιο για να αντιμετωπίσεις τα ζόρικα.



new-girl-on-the-blog : Παρ` όλο που έχει σιγήσει, έχει την ικανότητα να βρίσκει ακόμα το στόχο του, μόνο που σε αυτή την περίπτωση τα θηράματα είναι ‘απλώς’ εικόνες και ιστορίες του παρελθόντος…τελικά έχει αποκτήσει μια άλλη υπόσταση.

Τσαλαπετεινός είπε...

apos: όταν έξω κάνει κρύο και φυσά ο βοριάς που τα αρνάκια παγώνει, μέσα στη ζέστη και στη θαλπωρή του σπιτιού είναι πολύ εύκολο να αναδυθούν αναμνήσεις ακόμα και με τη βοήθεια δίκαννου…Πάντως το λύσε –δέσε του δίκαννου είναι πολύ πιο εύκολο από το G3A3.

Αν πάντως εμφανιστεί ο Λύκος στα καλά καθούμενα, θα πετάξω τον κόκκινο σκούφο μου και θα αρχίσω να του λέω τις δύο ιστορίες που έχω για λύκους και νομίζω ότι θα με συμπαθήσει. Όσο για τον Πέτρο, αυτός δε πάει παντού;

DonnaBella είπε...

αμφιχειρας? wow! (for pseudo-neuroscientific reasons). τα δικα μου γραμματα ειναι δυσαναγνωστα ακομα κ με το δεξι.
κριμα τον κοκορικο, σιγουρα θα στεναχωρεθηκε κ η χιονατη.
καλο σ/κ!

Yannis Tsal είπε...

Εγώ αντιθέτως, δεν είχα καμιά κλίση και ενδιαφέρον για τις βολές. Μετά από μερικές στο γάμο του καραγκιόζη κατά τη στρατιωτική μου θητεία απόθεσα τα όπλα και αφοσιώθηκα στην ιδεολογική και πολιτική υποστήριξη του αγώνα, όπου νομίζω πως τα καταφέρνω καλύτερα. Δε θα μάθουμε ποτέ αν η ιστορία είχε διαφορετική εξέλιξη αν με είχαν εξοπλίσει με ΑΚ-47 αντί G3, ή αν η μονάδα μου διέθετε στον όρχο της Τ-34 αντί Μ109. Στα "ανδραγαθήματα" μου συγκαταλέγεται ότι τιμωρήθηκα επειδή χαιρέτησα, αν και δεξιόχειρ, με το αριστερό χέρι α λα... Σαπατίστας κάποιον αρχαιότερο. Εννοείται πως το εμβατήριο το μονότονο και φασιστικό ποτέ δεν το έμαθα.

Ανώνυμος είπε...

Ώστε σε φάρμα μεγάλωσες, Τσαλαπετεινέ!Από τότε δέθηκες με τα πουλιά τα άλλα!Γι αυτό και οι τόσες αποχρώσεις των συναισθημάτων σου. Αναρύρεις τις αναμνήσεις με πολύ γλυκύτητα αλλά και διαύγεια.
meli

Τσαλαπετεινός είπε...

tsalapeteinos : Μπορεί να είμαστε δίδυμα αλλά μάλλον δεν είμαστε ομοζυγωτικά. Αλλά έτσι συμπληρώνουμε ο ένας τον άλλο. Εσύ ανέλαβες την θεωρία κι εγώ την πράξη. Είναι μάλιστα η ώρα να ομολογήσω – με την ελπίδα ότι θα τύχω συγχώρεσης - ότι έχω μείνει πολύ πίσω στη λίστα των προς μελέτη κειμένων και βιβλίων που μου έχεις προτείνει. Τελικά καθείς εφ' ω ετάχθη…

meli: Με παιδικούς ήρωες το Μόγλη και το Ροβινσώνα, και σε μπαλκόνι να μεγάλωνα θα το έβλεπα σαν ζούγκλα. Πάντως ο βαλσαμωμένος τσαλαπετεινός, δούλευε υπόγεια τόσα χρόνια κι όταν ήρθε η ώρα βγήκε στην επιφάνεια.