Λουλούδια υπάρχουν...

...μα όχι εδώ. Πιο νότια. Εδώ, βρέχει μέρες τώρα. Πόσες δεν μπορώ πια να θυμηθώ. Και κάνει  ψύχρα. Εδώ αργεί να έρθει η άνοιξη. Ψηλά στα βουνά θα έχει ακόμα χιόνια κι ας μην ήταν φέτος βαρύς ο χειμώνας. Γυριζω τα βράδια και ακόμα ο αέρας μυρίζει ξυλόσομπα να πυρώνει. Στα λέω απ` την αρχή για να μην νομίζεις ότι σήμερα βαρέθηκα και δεν έφτιαξα στεφάνι.

Το χορτάρι είναι παντού θεριεμένο και μόνο έξω από τη μικρή μας πόλη, προς το ποτάμι σε δυο σημεία βρήκα πριν από μέρες λίγα, ελάχιστα κίτρινα. Τα είδα μέσα από το θολό τζάμι του αυτοκινήτου, γιατί στο είπα ήδη, βρέχει μέρες τώρα. Σκέτο κίτρινο όμως δε λέει. Στεφάνι σαν τη γιαγιά του πρίγκιπα στο γάμο, εγώ δεν κάνω. Το μαγιάτικο στεφάνι θέλει χρώματα, θέλει ποικιλία σε άνθη. Μα πάνω από όλα, θέλει ανοιξιάτικη διάθεση από όλους. Ούτε χαμόγελα άνθισαν φέτος. Μαγκωμένα, πάνε να ξεμυτίσουν και ξανακλείνουν αμέσως στα μαζεμένα ζόρια.

Ξέρεις βέβαια ότι αν είχα βρει λουλούδια και με βροχή θα πήγαινα να μαζέψω απoβραδίς να τα έχω έτοιμα για να το σκαρώσω πρωί- πρωί στα γρήγορα ακριβώς όπως κάναμε στο δημοτικό στις εθνικές γιορτές με δάφνη. Πέντε- έξι παιδιά, τα ίδια πάντα με τη δασκάλα να μας καθοδηγεί, το ετοιμάζαμε στο διάδρομο δίπλα στη σκάλα. Ο Γιώργος, η Μάχη, ο Αντώνης, η Μαρίνα, ο Μιχάλης κι εγώ. Δεν τους ξέρεις, μα αναφέρω τα ονόματα από φόβο μήπως - με τα χρόνια να μαζεύονται το ένα πάνω στο άλλο- μου μείνει μόνο η εικόνα και την κοιτάξω μια μέρα αμήχανα κι αναρωτιέμαι: “Μα ποια είναι αυτά τα παιδιά;”

Σήμερα λοιπόν θα σου ευχηθώ Καλό μήνα, αλλά μη μου ζητάς στεφάνι. Βολέψου με το περυσινό ή καλύτερα το προπέρσινο που ήταν πιο πλούσιο. Και μην επιμένεις λέγοντας “λουλούδια υπάρχουν” γιατί να ξέρεις ότι θα σου απαντήσω αμέσως:"Αργεί η Άνοιξη, αργεί..."