Παρασκευή 6 Μαΐου 2011

Κούγκι σαν



-Πού βρίσκεσαι;
- Στην Αθήνα.
-Απορώ πώς ζείτε εκεί!
-Μα κι εσύ μέχρι πρόσφατα εκεί ζούσες.
-Ναι αλλά τώρα είναι πολύ χειρότερα.
-Γιατί το λες;
-Με όλους αυτούς τους ξένους...ζέχνει.
-....
-Δε λέω βέβαια να τους σκοτώσουμε...
-.....
-...αλλά πρέπει να φύγουν. Όλοι. Να μας αδειάσουν τη γωνιά.
-...

Κάθε, μα κάθε φορά που με συναντάει -αυτός και πολλοί άλλοι- οι ίδιες ερωτήσεις με πρώτο και καλύτερο αυτό το χωρίς νόημα “πότε ήρθες;” Κάθε φορά δίνω τις ίδιες ακριβώς απαντήσεις -που προφανώς δεν καταγράφονται- κι αναρωτιέμαι αν ζω σκηνή από τη μέρα της μαρμότας. Συνήθως υπομένω καρτερικά και στην συνέχεια, στο “με τι ασχολείσαι;” απαντάω “με αυτά που ξέρεις” αλλά ποτέ δεν αντιλαμβάνεται μια μικρή, ελάχιστη δόση ειρωνείας στη φράση μου.

Η καλύτερη άμυνα -άργησα πολύ αλλά το κατάλαβα- είναι να αντεπιτεθείς αμέσως με το ίδιο όπλο: ανούσιες κατά ριπάς ερωτήσεις. “Τι τάξη πάνε τα παιδιά”, “Διορίστηκε η γυναίκα σου;” κι αν ήδη έχει πετάξει το αδιάκριτο “Πόσα βγάζεις;” μπορείς χωρίς τύψεις να ρίξεις κι εσύ το βαρύ πυροβολικό που ξέρεις ότι πονάει: “Με εκείνα τα κληρονομικά τι έγινε; Ξεμπερδέψατε;”. Αν ο ρυθμός σου είναι καταιγιστικός εξουδετερώνεις τον συνομιλητή και πριν προλάβει να απαντήσει στην τελευταία σου ερώτηση, φεύγεις λέγοντας “χάρηκα πολύ που σε είδα!”  με ένα καρδιακό χτύπημα στον ώμο.

Αυτή τη φορά όμως δεν πρόλαβα. Το “ζέχνει” με αιφνιδίασε, το “δεν λέω να τους σκοτώσουμε” μέσα στην εκκλησία λίγο μετά την Ανάσταση με μούδιασε, η δε συνέχεια με αποτέλειωσε. Δεν ήξερα πώς να ξεφύγω, ήθελα όμως επειγόντως να απομακρυνθώ από τον συνομιλητή μου – οικογενειάρχης γύρω στα 35, καλοβαλμένος, “δυο μέτρα λεβέντης”, με το ντύσιμο και το στήσιμο του πετυχημένου που η κρίση δεν έχει αγγίξει την μικρή του επιχείρηση. Ευτυχώς είδα τον Κίμωνα να πλησιάζει κι ήταν πρώτης τάξεως δικαιολογία για να εξαφανιστώ με ένα “θα τα πούμε” που μόλις ακούστηκε και δεν το εννοούσα καθόλου.

Είπα ένα “Χριστός Ανέστη” γεμάτο ανακούφιση στον πάντα γελαστό Γιώργο – Κιμωνα τον λέγαμε στο σχολείο μα δε θυμάμαι πια γιατί- αντί να του πω “Με έσωσες φίλε μου, με έσωσες...”. Μιλούσαμε ψιθυριστά και με την άκρη του ματιού μου είδα τον άλλον, τον ευθυτενή λεβέντη, να φτάνει με τη σειρά του στην ωραία πύλη, να κάνει τρεις βαθιές μετάνοιες, να ακουμπάει κάτω από το πιγούνι του το πορφυρό ύφασμα, να κλείνει τα μάτια ευλαβικά, να ανοίγει το στόμα και να μεταλαμβάνει με μοναδική κατάνυξη των αχράντων μυστηρίων. Σώμα και αίμα εκείνου που είχε πει διάφορα ανεφάρμοστα όπως “αγαπάτε αλλήλους” -χωρίς να καθορίζει ποιούς- και “ο έχω δύο χιτώνες...”.

Αργότερα, πάνω στη μαγειρίτσα, θυμήθηκα ότι οι παππούδες του έφτασαν πρόσφυγες εδώ το `22 και ο αδελφός του πατέρα του -μια φωτογραφία κορνιζωμένη στο μπουφέ του σπιτιού τους- ήταν όλη του τη ζωή εργάτης στη Γερμανία. Και μαύρισα ακόμα περισσότερο.



Αυτό το περιστατικό το είχα θάψει για τα καλά,
μα το βυτίο  με το ποστ του, το έβγαλε στην επιφάνεια.

34 σχόλια:

δύτης των νιπτήρων είπε...

Αφού σας χαλάει γιατί πηγαίνετε στο χωριό; (λέμε τώρα) :)

Εδώ που τα λέμε, τα ίδια θα ακούσεις και στην εκκλησία της γειτονιάς σου στην Αθήνα όμως. Απλά εκεί δεν έχεις γνωστούς και συγγενείς, που ίσως είναι καλύτερο. Εγώ περνάω μια χαρά το Πάσχα ως σώγαμπρος. Είναι και που δεν έχω χωριό δικό μου, ας πούμε.

Theorema είπε...

Γιατί συνεχίζετε και του μιλάτε;
Μεγαλώνοντας καλό είναι κανείς να κόβει σιγά σιγά τις βλαβερές συνήθειες...
Με θάρρος και αποφασιστικότητα.
Όπως μας έλεγαν στο σχολείο ότι πολεμούσαν οι κατακτημένοι τους κατακτητές, γυρεύοντας την απελευθέρωσή τους.
Μια συμβολική απελευθέρωση υπάρχει και εδώ...

Ανώνυμος είπε...

Αν όλοι αυτοί που προσκυνούσαν και έτρεχαν στις εκκλησιές ήταν σε θέση αληθινά να αγαπούν αλλήλους και να να χαρίζουν τον δεύτερο χιτώνα τους, ο κόσμος θα ήταν πραγματικά όμορφος και αγγελικά πλασμένος. Αλλά δεν...
Είναι αληθινά πιο εξοργιστικές αυτές οι σκηνές και οι διάλογοι με κάτι τέτοιες αφορμές στις επαρχίες μας. Όχι ότι στις πόλεις που ζούμε υπάρχει διαφορά, απλά πηγαίνοντας εκεί έστω και ασυναίσθητα πιστεύει κανείς ακόμη ότι θα βρει περισσότερους αληθινούς και αγνούς ανθρώπους, αλλά δεν...
Ούτε φρούτα, τυρί κι αυγά δεν βρίσκεις πια το ίδιο αγνά όπως παλιά. Όλα μέχρι και οι πιστοί ...βιομηχανοποιήθηκαν.

(Μα τι λογοδιάρροια θεέ μου..)

Εντάξει εντάξει τσαλ, μη φωνάζεις. Είχα καιρό να σχολιάσω και μου έχει λείψει... Δεν θα επαναληφθεί...

καλό ήσυχο σκ :)

the elf at bay είπε...

Μ' έκανες κομμάτια παρασκευιάτικα.

μ είπε...

Προσυπογράφω το σχόλιο της Θεώρημα.

Καλησπέρα Τσαλ.

Margo είπε...

Επειδή ειπώθηκε το να μη του μιλάτε και το έχω σκεφτεί επανειλημμένως, θα έλεγα ότι είναι υπεκφυγή. Το μυστικό είναι να μπορείς να τον ακούς και να μη σε εκνευρίζει, να μην σε επηρεάζει, να μη σε χαλάει. Αντιθέτως να του στέλνεις και θετικά μηνύματα αγάπης μπας και γυρίσει το μυαλό του και τα δει κάπως αλλιώς τα πράγματα.
Βέβαια αν με ρωτήσεις, όσο κι αν προσπάθησα δεν το κατάφερα:)

Εκτός από τις κουραστικές ερωτήσεις εδώ στα χωριά είναι και το αδιάκριτο βλέμμα του συνομιλητή που όσο σε ρωτάει σε κόβει από την κορφή μέχρι τα νύχια, ειδικότερα αν δεν ακολουθείς τις ενδυματολογικές συνήθειες των πολλών.

Καθώς έγραφα άκουγα έξω τον δυνατό αέρα και ταυτόχρονα πρόσεξα την φωτογραφία την "γυμνής Άνοιξης" και σαν ο αέρας να πέρασε στον υπολογιστή και να ανεμίζει τα ξανθά μαλλιά της:)

Λογοδιάρροια και εγώ:)
Την καλησπέρα μου!

Σταυρούλα είπε...

Εγώ θα του 'λεγα :"Φοβού τους <> σαν εσένα, αυτοί κάψαν την ανθρωπότητα!" ;)

Μόνο Κούγκι; Κάσος, Αρκάδι και..

(είμαι επηρεασμένη απ΄τη φετινή ιστορία )

Σημειώσεις Ανυπομονησίας είπε...

Να μας αδειάσουν τη γωνία...μια φράση που την ακούω συχνά.

(Είναι εκείνες οι φορές που μια φωνή σου λέει, κάνε ότι δεν άκουσες μα δεν μπορείς.)

Να γυρίσω στην Αλβανία...;
λέω σε όσους ξέρω και ακούω να το λένε...λαμβάνω τη γνωστή απάντηση, εσύ δεν είσαι Αλβανός, είσαι αλλιώς...

kovo voltes... είπε...

Πώς να γλυτώσεις άραγε απο αυτά τα μυαλά και τις συμπεριφορές, που το χειρότερο που θεωρώ ότι έχουν είναι ότι δεν συζητάνε, δεν ακούνε, μόνο μιλάνε? Κυκλοφορούν ανάμεσα μας σαν τα ζόμπι. Ευθύνονται κατα πολύ για όσα ζούμε και θα ζήσουμε. Και άντε να αλλάξεις αυτή τη ρημάδα νοοτροπία. Άντε να τους μιλήσεις για πολιτισμό που προϋποθέτει να βουτάς λίγο τη γλώσσα στο μυαλό πριν λαλήσεις...Απλά υπομονή, χαμόγελο και "θα τα πούμε", όπως είπες, που σημαίνει "αι σιχτίρ και μη χειρότερα...".

Το Φαουδι είπε...

Μου θυμίσατε τώρα εκείνο το αθώο (;) παιδικό τραγουδάκι:

Πώς σε λένε; - Κατερίνα (λόγου χάρη)
Πού δουλεύεις; - Στην Αθήνα
Πόσα παίρνεις; - Εκατό
Και τα ρέστα; - Παγωτό

Εμείς το λέγαμε και όταν ζέχναμε από το παιχνίδι....

Amici S.Demetrio Bologna είπε...

Πολύ ενδιαφέρον..Αυτές τις αδιάκριτες ερωτήσεις δεν τις μπορώ...Καλύτερα να μην απαντάς καθόλου και με την σιωπή να δώσεις, ίσως, ισως να καταλάβουν ότι κάτι δεν κάνουν καλά.. Χριστός Ανέστη.

Yannis Tsal είπε...

Αν και δεν είμαι αναρχικός, είχαν ένα ωραίο σύνθημα οι anarquistas στο Ισπανικό Εμφύλιο: Ni Dios, Ni Patria, Ni Amo!

Επί του θέματος της συνελεύσεως, συμφωνώ με τη συντρόφισσα που προτείνει... Vamos a colectivizar! (Από την ταινία Γη και Ελευθερία).

Σελιτσάνος είπε...

Θυμάστε τους κάτοικους του Σαρακήνικου στο "Ο Χριστός ξανασταυρώνεται";Για να μη σας πάω στον Βενέζη και στη σύγχρονή του λογοτεχνία.Πάντα το ίδιο:Να μας αδειάζουν τη γωνιά.

Σταυρούλα είπε...

Στα <> στο προηγούμενο σχόλιό μου χωράνε πολλές λέξεις. Εκείνη τη στιγμή σκεφτόμουν "καθαροί" σ΄αντίθεση με το "ζέχνει".

Τελικά το προτιμώ χωρίς ξεκάθαρο ορισμό.

ellinaki είπε...

Καλησπέρα τσαλαπετεινέ.

Πρώτη φορά στο ιστολόγιό σου, και ενθουσιασμένος από τον τρόπο γραφής σου. Μην μασάς με τους Ελληναράδες. Είναι σαν την τηλεόραση. Όταν τους αγνοείς, εξαφανίζονται ως δια μαγείας!

KIKO είπε...

oi papoudes sas prosfiges, oi paterades sas metanastes .... eseis ratsistes?

Τσαλαπετεινός είπε...

δύτης των νιπτήρων : Αμα δεν έχεις δικό σου χωριό δεν μπορείς να με καταλάβεις. ;-)
Τη λέξη σώγαμπρος είχα χρόνια να την ακούσω!

 Theorema: Αμφιταλαντεύομαι ανάμεσα στη δικιά σας πρόταση και της Margo. Η δεύερη είναι πολύ πιο δύσκολη στην εφαρμογή της αλλά μπορεί να φέρει – σπάνια βέβαια – ένα καλό αποτέλεσμα.

Τσαλαπετεινός είπε...

 χαζο παιδι: Ακόμα ξαφνιάζομαι όταν διαπιστώνω ότι ο κόσμος δεν είναι ούτε όμορφος ούτε αγγελικά πλασμένος.
Ο χώρος των σχολιών είναι απεριόριστος οπότε σηκώνει σχοινοτενή σχόλια. Κι εγώ σπάνια φωνάζω... ;-)


 the elf at bay: Κι εγώ έγινα πασχαλιάτικα.

Τσαλαπετεινός είπε...

 Μανος: Δες και την πρόταση της Margo...
Καλό Σαββατοκύριακο φίλε μου. Μήπως θα πας για μπάνιο;

 Margo : Αυτή είναι η πιο δύσκολη στάση. Ίσως πιο σωστή αλλά πολύ δύσκολη.
Τα αδιάκριτα βλέμματα είναι ολόκληρο θέμα για σειρά ποστ. ;-)


(ο αέρα του Αιγαίου ανεμίζει πιο όμορφα τα μαλλιά της γυμνής άνοιξης)

Τσαλαπετεινός είπε...

renata: Να βάλω τη λέξη “υποκριτές” στο κενό;

(...έγραφα τη στιγμή που ήρθε το δεύτερο σχόλιό σου)



Σημειώσεις Ανυπομονησίας: Αυτό το “εσύ είσαι αλλιώς” είναι μια σαφής ένδειξη ότι δεν είμαστε επιφυλακτικοί με όσους και όσα γνωρίζουμε.
Δεν μπορείς πάντως διαρκώς να κάνεις ότι δεν ακούς...

Τσαλαπετεινός είπε...

kovo voltes...: Ειλικρινά δεν ξέρω ποια είναι η σωστή στάση. Ποιά στάση μπορεί να φέρει το καλύτερο αποτέλσμα. Πώς αλλάζουν αυτές οι νοοτροπίες. Και πάντα αναλογίζομαι τις δικιές μου ευθύνες...


 Το Φαούδι : Πρώτη φορά ακούω αυτό το τραγουδάκι. Ενδιαφέρον...
Πότε το λέγατε; Πού;

Τσαλαπετεινός είπε...

sandemetriobo.blogspot : Φέτος, παίρνοντας την πικρή γεύση αυτού του περιστατικού οι αδιάκριτες ερωτήσεις και τα αδιάκριτα βλέμματα μου φάνηκαν σχετικά ανώδυνα.
Αυτή η γεύση συνοδεύει και το “Αληθώς ο Κύριος”.



 tsalapeteinos : Ni amo? Αυτό αδελφέ μου δεν το αντέχω!

Τσαλαπετεινός είπε...

Σελιτσάνος: Τα θυμάμαι, πώς δεν τα θυμάμαι...
(Στον Βενέζη λέω να κάνω μια επανάληψη με αυτή την αφορμή)



 renata: Τελικά έχεις δίκαιο, χωράνε πολλές λέξεις. Ειδικά αυτό το “καθαροί” που ούτε μου είχε περάσει από το μυαλό. Οπότε ας το αφήσουμε κενό ώστε να βάζει ο καθένας τη δική του.

Τσαλαπετεινός είπε...

Ellinaki: Καλώς ήρθες και σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια.
Δε μασάω. Θλίβομαι. “Περίλυπος η καρδία μου έως θανάτου”


KIKO: Τελικά δεν είναι μόνο σύνθημα. Δυστυχώς είναι πραγματικότητα.
Καλώς ήρθες!

kranioUtopia είπε...

'Να μας αδειάσουν τη γωνιά.'
Μα ποιος ανόητος τους είπε πως βρίσκονται σε γωνιές οι μετανάστες;
Στο μυαλό τους εγκαταστάθηκαν και ενοχλούνται τόσο
επειδή καταλαμβάνουν μέρος του ζωτικού χώρου
των συμπλεγματικών εγκεφαλικών τους κυττάρων.

Είχα φόρτιση, ε;
Συγνώμη, τσαλαπετεινέ.

μ είπε...

Έχει βοριάδες Τσαλ. Από το επόμενο σ/κ με το καλό. Πάρε μπανιερό και κατέβα.

Τσαλαπετεινός είπε...

kranioUtopia: Η γωνιά μου, η γωνιά σου, η γωνιά του, οι γωνιές μας...και πάει λέγοντας.

Καλά έκανες και τα είπες.


Μάνος: Οταν λες μπανιερό, εννοείς τα παλιά, τα ριγέ τα ολόσωμα;

(Εδώ πάνω λένε πάντως ότι από αύριο θα χρειαζόμαστε αντιολισθητικές αλυσίδες)

Ανώνυμος είπε...

Αν έμενες στν πόλη μου μπορεί κάποτε και να συναντούσες εκείνο το γραφικό πολιτικάντη με τον οποίο είχα την ατυχία να συνφάγω πρόσφατα. Θα συμπλήρωνε με στόμφο "τι κρίμα που έκλεισε η ΑΒΕΑ" (που ήταν το τοπικό εργοστάσιο παραγωγής σαπουνιών) και θα ακολουθούσαν πολλά πολλά ακόμα αποσιωποιητικά...

Είμαστε περισσότεροι, μην ανησυχείς!

Αν όμως κατέβεις με το μπανιερό σου να περάσεις κι από 'δω!

Τσαλαπετεινός είπε...

silentcrossing: Αν κατέβω με το μπανιερό μου και πάμε για φαγητό ελπίζω να μην τον καλέσεις γιατί μπουκιά δε θα βάλω στο στόμα μου.


Χθες σε μια μεγάλη βόλτα, σκεφτόμουν πόσο ωραία θα ήταν αν έκανα ένα μεγάλο ταξίδι σε όλη την Ελλάδα με προορισμούς τις πόλεις και τα χωριά των φίλων βλογερς. Ύστερα βέβαια πιάνουμε και το εξωτερικό. Με πρώτο σταθμό Βρυξέλλες.

(ωραίο και για σενάριο ταινίας δεν είναι;)

roadartist είπε...

Ξεχνάμε από που ξεκινήσαμε. Ίσως για αυτό πάμε τουγρού προς το γκρεμό.
Το χειρότερο ξέρεις ποιο είναι τσαλαπετεινέ; Πως χάνουμε την ανθρωπιά μας.. και αυτή δεν εξαργυρώνεται με κανένα ποσό.. αυτή εκπαιδεύεται, πλέον φαίνεται τόσο δυσεύρετη..

the elf at bay είπε...

'΄Οταν λες μπανιερό, εννοείς τα παλιά, τα ριγέ τα ολόσωμα;', χαχχα, έγραψες!

Ανώνυμος είπε...

Ωραιότατο είναι!
Μόνο που στην περιοδεία σου θα χρειαστείς και κάποιον εικονολήπτη, πιστεύω.
(pick me, pick me!!)

Τσαλαπετεινός είπε...

roadartist: Ανθρωπιά, φιλότιμο, αλληλεγγύη σιγά σιγά γίνονται άγνωστες λέξεις.


the elf at bay: Μα με το μπανιερό εκεί πήγε το μυαλό μου αμέσως! Δεκαετία τριάντα...

silentcrossing: Ηχολήπτη να βρούμε και "πάμε γύρισμα"!

Theodota είπε...

Πού και να του μίλαγες τώρα Τσαλ. Μετά το χθεσινό φονικό για την κάμερα, σίγουρα θα σου έλεγε πως καλύτερα να μην αγαπάμε αυτούς τους αλλήλους, αλλά να τους εκτελέσουμε όλους στην Πλατεία Βάθης...