Το Νόμπελ του `79

"Τι αντιπροσωπεύει η Ποίηση μέσα σε μια τέτοια κοινωνία;

Απαντώ: το μόνο χώρο όπου η δύναμη του αριθμού δεν έχει πέραση." *

Σαν σήμερα, στις 18 Οκτωβρίου του 1979, ανακοινώθηκε από τη Σουηδική Ακαδημία η απονομή του βραβείου Νόμπελ στον Οδυσσέα Ελύτη. Το σκεπτικό της απόφασης μεταξύ των άλλων ανέφερε: "...για την ποίησή του, που με φόντο την ελληνική παράδοση, με αισθηματοποιημένη δύναμη και πνευματική οξύνοια ζωντανεύει τον αγώνα του σύγχρονου ανθρώπου για ελευθερία και δημιουργία". 

Την ομιλία* που εκφώνησε ο ποιητής, δύο μήνες αργότερα, στην τελετή απονομής του βραβείου μπορείτε να διαβάσετε εδώ. 

Πέστε λοιπόν στον ήλιο νάβρει ένα καινούριο δρόμο,
τώρα πια που η πατρίδα του σκοτείνιασε στη γη,
αν θέλει να μη χάσει από την περιφάνια του!
ή, τότε, πάλι, με χώμα και νερό,
ας γαλαζοβολήσει αλλού μιαν αδελφούλα Ελλάδα!
Πέστε στον ήλιο νάβρει ένα καινούριο δρόμο
-μην καταπροσωπίσει πια ούτε μια μαργαρίτα!
Στη μαργαρίτα πέστε νάβγει μ' άλλη παρθενιά!

μη λερωθεί από δάκτυλα που δεν της πάνε!

Χωρίστε από τα δάχτυλα τ' αγριοπερίστερα
και μην αφήστε ήχο να πει το πάθος του νερού,
καθώς γλυκά φυσά ουρανός μες σ' αδειανό κοχύλι,
μη στείλτε πουθενά σημάδι απελπισιάς,
μον' φέρτε από τις περιβόλες της παλικαριάς
τις ροδωνιές όπου η ψυχή ανάδευε,
τις ροδωνιές όπου η ανάσα του έπαιζε.
Μικρή τη νύφη χρυσαλλίδα
που αλλάζει τόσες ντυμασιές όσες ριπές το ατλάζι
στον ήλιο, σαν μεθοκοπούν χρυσόσκον' οι χρυσόμυγες
και παν με βιάση τα πουλιά ν' ακούσουνε απ' τα δέντρα
ποιού σπόρου γέννα στύλωσε το φημισμένο κόσμο! 

Από το Άσμα Ηρωικό και Πένθιμο για τον Χαμένο Ανθυπολοχαγό της Αλβανίας

Ποίηση και ζωγραφική στον κόσμο του Οδυσσέα Ελύτη από το ιστολόγιο Νεάρχου παράπλους.