Επιβάτες του Οκτώβρη ΙΙ.

Ο παππούς από Αυστραλία -δεν είπε πόλη- η εγγονή Λονδρέζα. Συναντήθηκαν στο Αιγαίο, για τις ανοιξιάτικες διακοπές του ο πρώτος, για τις φθινοπωρινές της η δεύτερη. Τελευταίες αγκαλιές στο καράβι της επιστροφής,  μέχρι την επόμενη   συνάντησή τους, μια που από το λιμάνι θα πήγαιναν αμέσως στο αεροδρόμιο. 

Από νησί σε νησί, σύντομο το ταξίδι. Μετά, τρέξιμο στις υπηρεσίες, χαρτομάνι, υπογραφές, ανέβα -κατέβα στους ορόφους,  παράβολα, μια ακόμα υπογραφή από τον διευθυντή, αριθμός πρωτοκόλλου. Όλα στα γρήγορα, με την ψυχή στο στόμα για να προλάβει το  άλλο καράβι. Της επιστροφής. 

"Ο ταμπάκος καίγεται γρήγορα στον αέρα"* γι αυτό μετά το πρώτο  άναψε καπάκι το δεύτερο τσιγάρο. 

Ντρέπομαι που το λέω, μα νόμιζα για αρκετή ώρα πώς ήταν ήχος κινητού που χτυπούσε συνέχεια, μέχρι να καταλάβω  πως για  το κελάηδισμα ήταν υπεύθυνα τα δύο λαλίστατα καναρίνια που ταξίδευαν μαζί μας στα κλουβιά τους. Ο μικρός τα χάζευε κι η κυρία ήταν περήφανη για τις επιδόσεις τους.  

Από το πρωί καθόταν στην ίδια θέση αμίλητοι. Κάποια στιγμή, γύρισε, κάτι της είπε, μια φράση μόνο, ίσως ήταν ερώτηση κι εκείνη αντί απάντησης τον φίλησε κρατώντας το πρόσωπό του. 

"Να δεις που μπορεί να χάσω το λιμάνι, αν συνεχίσω να διαβάζω τόσο απορροφημένος" σκέφτηκε κι έκλεισε για λίγο το βιβλίο. 

Βγάζοντας αυτή την εικόνα σκέφτηκα ότι μπορεί εκείνη τη στιγμή κάποιος άλλος να φωτογράφιζε εμένα, ενώ φωτογράφιζα την κυρία που έπαιζε με το zoom της μηχανής της σαν να δυσκολευόταν να αποφασίσει αν ήθελε μια συνολική εικόνα του νησιού καθώς απομακρυνόταν το καράβι, ή  μόνο εκείνη την εκκλησία που ξεχώριζε στο βάθος με την μπουκαμβίλια να σκαρφαλώνει ανθισμένη μέχρι το καμπαναριό της.

Έχουν γοητεία τα λιμάνια -κι ας λένε τα τραγούδια ότι έχουν καημούς- σε κάνουν να ξεχνιέσαι βλέποντας των άλλων τις αποβιβάσεις και τις επιβιβάσεις, σε κάνουν να ονειρεύεσαι τη στιγμή που το καράβι θα δέσει στο δικό σου μουράγιο.  Ειδικά όταν ταξιδεύεις   μόνος...

Έχουν γοητεία και τα νησιά που δεν έχουμε επισκεφτεί ακόμα. Έτσι όπως τα βλέπεις να διαδέχονται το ένα το άλλο σε κάνουν  να σκέφτεσαι ότι του χρόνου, να είμαστε βέβαια πρώτα καλά, μπορεί...

Πρέπει όμως να τα κοιτάξεις προσεκτικά στα λίγα λεπτά που το καράβι είναι δεμένο στο λιμάνι, αυτή την εποχή της μειωμένης κίνησης, για να θυμάσαι μετά από χρόνια, μεγάλος πια, έστω και σαν σε όνειρο, την εικόνα τους.

Μια εικόνα που τις περισσότερες φορές θολώνει από τα λαμπυρίσματα της θάλασσας και μένει αχνή στη μνήμη, με μόνο έντονο, το άγγιγμα και τη θαλπωρή εκείνης της στιγμής. 

"...να ετοιμάζονται για αποβίβαση, το πλοίο σε λίγα λεπτά φτάνει στο λιμάνι του Πειραιά" ακούγεται από τα μεγάφωνα και μερικοί -ίσως οι περισσότεροι-  κάνουν τη σκέψη να μην αποβιβαστούν αλλά να συνεχίσουν με το ίδιο καράβι για πίσω. Για το νησί και  για το καλοκαίρι. Κι ας είναι μακριά πια και τα δύο. 

* Η φράση από το θεατρικό του Σ. Μρόζεκ, Εμιγκρέδες. 

Μουσική: Estate, Enrico Rava (τρομπέτα) και Stefano Bollani (πιάνο)