Τί ώρα είναι; Και κυρίως ποιά χρονιά; Για εποχή δεν ρωτάω· άνθισαν τα χρυσάνθεμα με χρώματα παράταιρα στη θλίψη. Τα έβλεπα χθες άφθονα στον εθνικό μας κήπο, ανέμελη ύβρις στο πνεύμα των καιρών. Ξεχάστηκα και ξέχασα για λίγο στη θέα τους.
Τελικά
μου ' μείνε αυτή η συνήθεια να κοιτάζω άλλου, έτσι σώθηκα από πολλές καταστροφές
όμως είναι πράγματα που δε θα τα μάθουμε ποτέ, όπως το μάκρος των οριζόντων
ή το βάθος της λύπης μας
κι υστέρα έρχονται εκείνες οι δύσκολες στιγμές που πρέπει ν' απαντήσεις — τι θα πεις; (1)
μου ' μείνε αυτή η συνήθεια να κοιτάζω άλλου, έτσι σώθηκα από πολλές καταστροφές
όμως είναι πράγματα που δε θα τα μάθουμε ποτέ, όπως το μάκρος των οριζόντων
ή το βάθος της λύπης μας
κι υστέρα έρχονται εκείνες οι δύσκολες στιγμές που πρέπει ν' απαντήσεις — τι θα πεις; (1)
Ύστερα περάσαμε τη μικρή γέφυρα πάνω από τη λίμνη. Κάποιος είπε: “Όχι όλοι με το ίδιο βήμα. Υπάρχει ο κίνδυνος συντονισμού. Μπορεί να καταρρεύσει”. Αλλάξαμε βήμα· άλλος μικρό, άλλος μεγάλο. Με βιαστικά, κανονικά, νωχελικά βήματα, αποφύγαμε τον συντονισμό. Η γέφυρα δεν έπεσε και μόνο τότε κατάλαβα ότι πρέπει να περιμένω πριν την επανάσταση, τον συντονισμό της θέλησης.
Kαι τότε κατάλαβες γιατί οι απελπισμένοι
γίνονται οι πιό καλοί επαναστάτες.
γίνονται οι πιό καλοί επαναστάτες.
Και μένουμε ανυπεράσπιστοι ξαφνικά, σαν ένα νικητή
μπροστά στο θάνατο
ή ένα νικημένον αντίκρυ στην αιωνιότητα…
μπροστά στο θάνατο
ή ένα νικημένον αντίκρυ στην αιωνιότητα…
Mεγάλες λέξεις δε λέγαν πια τίποτα και τις πετούσαν στους
οχετούς.
οχετούς.
Α, εσύ δεν είδες ποτέ το ίδιο το χέρι σου να σε σημαδεύει αλύπητα
απ’ το βάθος των περασμένων. (2)
απ’ το βάθος των περασμένων. (2)
Τρεις μετανάστες σε ένα παγκάκι, ακίνητοι με τα καλά τους κοιτάζουν προς την Αμαλίας ή μάλλον πιο ανατολικά ζυγίζοντας την απόσταση. Μια γυναίκα μόνη, βυθισμένη στις φυλλωσιές και σε ένα best seller που έγραψε κάποια Judeth· μόνος κι ο ευθυτενής εύζωνας στην είσοδο της Ηρώδου του Αττικού. Ένα ζευγάρι ξεφτίζει ηδονικά ένα παρελθόντα έρωτα, χωρίς να ξέρει πώς να τον τελειώσει.
Θυμάσαι τις νύχτες; Για να σε κάνω να γελάσεις περπατούσα πάνω στο γυαλί της λάμπας.
«Πώς γίνεται αυτό;» ρώταγες. Μα ήταν τόσο απλό
αφού μ’ αγαπούσες (3)
αφού μ’ αγαπούσες (3)
Παιδιά τρέχουν ξελογιασμένα. Άλλα, μόλις ανακαλύπτουν βήμα -βήμα διστακτικά, το περπάτημα. Φωνές, κινήσεις κι ύστερα παρατεταμένες, εκστατικές παύσεις, μπροστά στα λιγοστά ζώα, στα κρυφά κελαηδίσματα και στο περίσσευμα των χρωμάτων. Ξέχασα να στο πω από την αρχή· και τα άλικα κυκλάμινα ήταν ανθισμένα.
Συχνά, θυμάμαι, οι μεγάλοι, όταν ήμουν παιδί, μιλούσαν για
το μέλλον μου. Αυτό γινόταν συνήθως στο τραπέζι. Αλλά εγώ
ούτε τους πρόσεχα, ακούγοντας ένα πουλί έξω στο δέντρο.
Ίσως γι΄ αυτό το μέλλον μου άργησε τόσο πολύ: ήταν τόσο
αναρίθμητα τα πουλιά και τα δέντρα. (4)
το μέλλον μου. Αυτό γινόταν συνήθως στο τραπέζι. Αλλά εγώ
ούτε τους πρόσεχα, ακούγοντας ένα πουλί έξω στο δέντρο.
Ίσως γι΄ αυτό το μέλλον μου άργησε τόσο πολύ: ήταν τόσο
αναρίθμητα τα πουλιά και τα δέντρα. (4)
Σαν σήμερα, το 1988 πέθανε ο ποιητής Τάσος Λειβαδίτης.
30 σχόλια:
Με συγκινείτε με το μικρό σας αφιέρωμα στον αγαπημένο Τάσο Λειβαδίτη!
Χαίρομαι τόσο που τον θυμηθήκατε.
Τελικά, οι νεκροί ζουν στη μνήμη μας όσο ζούμε και τους θυμόμαστε...
κ.κ.
κ.κ. : Τώρα δεν τους θυμόμαστε για να συνεχίσουν να ζουν εκείνοι, μα για να επιζήσουμε εμείς.
"Εκείνο το πρωί ξύπνησα με την αίσθηση ότι μες στον ύπνο μου είχα ανακαλύψει τι σημαίνει ευτυχία-μόνο που δεν θυμόμουν τι ακριβώς". Καλησπέρα, Τσαλαπετεινέ μου!
ΜAΡΙΑ ΔΡΙΜΗ : "Τόσο φοβισμένος, που όταν μού έπαιρναν κάτι τους ευγνωμονούσα που μου άφηναν τουλάχιστον την ανάμνησή του."
Καλησπέρα ;-)
Ο συντονισμός της θέλησης...Το μαγικό βήμα για να αλλάξουν όλα προς το καλύτερο και να γεμίσουν χρώματα, σαν αυτά που ξεδιπλώνεις στη γραφή σου και τόσο αρμονικά την "πλέκεις" με άλλη αγαπημένη γραφή...
kovo voltes...: "Τότε χτύπησαν την πόρτα. Εγώ, αφελής όπως πάντα, πήγα κι άνοιξα. Κι έτσι μια καινούρια θλίψη, μπήκε στον κόσμο"
;-)
Το πόσο όμορφα η μελωδία υποστηρίζει συνήθως το κείμενο, ειναι θαυμασιο στο μπλοκ σου, Τσαλαπετεινε.
Όπως και η επιλογη των αποσπασματων σε συνδυασμο με τις δικες σου σκεψεις
scarlett : "Βέβαια, θα έρθει κάποτε ο καιρός που όλα θα μαθευτούν, όμως εγώ δε θα πω τίποτα
ας αναλάβουν οι Γραμματείς, εγώ προτιμώ να κοιτάω με νοσταλγία
το παλιό κουρείο, ίσως γιατί εκεί διαδραματίζονται γεγονότα που δε θα τα διαψεύσουν οι επερχόμενες γενιές..."
Καλό σου απόγευμα
ψυχική ανάταση... ίσως τελικά το χαμόγελο μπορεί να έρθει απο την τέχνη. :)
karagiozaki: Δε ξέρω για το χαμόγελο, για την ανακούφιση όμως είμαι σχεδόν βέβαιος. Έστω και την προσωρινή...
Καλώς ήρθατε. ;-)
Σ' ευχαριστούμε γ' αυτήν την ψυχική ανάταση που μας προσφέρεις με τα κείμενα του μεγάλου μας Λειβαδίτη και με τον εκπληκτικό δικό σου λόγο που τα συνδέει και που όλο μας θυμίζει το παρόν με έναν ιδιαίτερο όμως τρόπο μια διάσταση που ενώ είναι μελαγχολική όλο και υπαινίσεται μιαν ελπίδα χωρίς να την αναφέρει ρητά και είναι αυτό το μεγαλείο της τέχνης, για να μην πω γ' αυτή τη μουσική υπόκρουση που μας λιγοθυμάει!
Καλό σου βράδυ Τσαλαπετεινέ!
navarino-s: Φύλαγα για σας τα
Κέρδη της Νύχτας
Τις μέρες συνήθως ονειρεύομαι ή ματαιοπονώ, αμφιβάλω ή υποκύπτω, αλλά όταν κατέβει η νύχτα τρέχω από κήπο σε κήπο και ακουμπώντας το αυτί μου στις φλούδες των δέντρων
ακούω εκείνον τον αρχαίο λυγμό.
Καλό σας βράδυ
"Τώρα δεν τους θυμόμαστε για να συνεχίσουν να ζουν εκείνοι, μα για να επιζήσουμε εμείς..."
Αχ ρε συ τσαλαπετεινέ...
"... Και μόνον η ποίηση δεν
είναι το ταξίδι
αλλά ο πικρός γυρισμός"
Τον ανάκαλυψα μεγάλη, χάρη στα ποιήματά του που μελοποιήθηκαν εξαίσια. Νομίζω πως το πιο συγκλονιστικό που πρέπει να θυμόμαστε αυτές τις εποχές είναι το "Αν θες να λέγεσαι άνθρωπος".
Βλέπω στην απλότητα, ομορφιά και δύναμη!
(Φρ. Νίτσε, αν το θυμάμαι σωστά)
μερικές φορές η ποίηση (κυρίως τις νύχτες) είναι βάλσαμο στη ψυχή χωρίς να τη βαλσαμώνουν...
να' σαι καλά Τσαλαπετεινέ
Silentcrossing: Ένα 'αχ' επιτρέπεται για ξαλάφρωμα· μετά προχωράμε. Εντάξει;
“οι επαναστάτες είναι ανήσυχοι για το μέλλον, οι εραστές για το παρελθόν, οι ποιητές έχουν επωμιστεί και τα δύο” από τα Μοναχικά Βήματα.
renata: Να ομολογήσω ότι ξεκίνησα για ένα ποστ με τη μελοποιημένη ποίηση του Λειβαδίτη, άκουσα ξανά τα περισσότερα, αλλά κάποια στιγμή χωρίς να το καταλάβω άλλαξα δρόμο. Τι να πεις άλλωστε για το Σαββατόβραδο, και το Βρέχει στη φτωχογειτονιά...
Το "Αν θες να λέγεσαι άνθρωπος" το απέφυγα γιατί ... είναι προφανώς πολύ επίκαιρο. ;-)
Yannis Tsal: Μια που εστιάζεις στην απλότητα λέω να σου χαρίσω τη Μικρή Ελεγεία του Ναπολέοντα Λαπαθιώτη που γεννήθηκε σαν σήμερα το 1888
Μικρή ελεγεία
Όλα τ' αγνά , τ' αχνά, τ' απλά
τα παραπονεμένα
και τ' απαλά και τα καλά,
με μάραναν εμένα
Όσα λυγάς,κι όσα σκορπάς,
στο πέρασμά σου, Χρόνε,
τ' αναπολώ και τ' αγαπώ
και την καρδία μου τρώνε...
Τ' ανθάκια, τα λιγόχαρα
κι ωστόσο μυροβόλα,
κι όλα όσα σβήνουν μες το φως,
κι όλα όσα φθίνουν ,όλα
Γιώργος Κατσαμάκης: Έτσι όπως σκοτείνιασαν οι μέρες μας, η ποίηση είναι βάλσαμο σε εικοσιτετράωρη βάση. Ή Ευλογία...
Καλότυχοι εκείνοι που δε γνώρισαν τον εαυτό τους
ανδρείοι εκείνοι που αποσιώπησαν την αθωότητά τους
μα ευλογημένοι αυτοί που τα δώσανε όλα κι ύστερα κοίταξαν εν`
άστρο
σαν τη μόνη ανταπόδοση.
Και στις 29 Οκτωβρίου 1981 μας άφησε ο Ζ.Μπρασένς.Πολλές επέτειοι μαζεμένες.Με μνήμες θεραπευτικές.
"Για να επιζήσουμε εμείς", καλά το λες, Τσαλαπετεινέ... Γεμάτο εικόνες αυτό το αφιέρωμα, χωρίς μια φωτογραφία. Γεμάτο βλέμματα κι ανάσες για την ψυχή.
Έχω την αίσθηση ότι τα σχόλια ξεπέρασαν την αρχική ιδέα.
Εκπληκτική η επικοινωνία μέσω των στίχων -κυρίως του λατρεμένου ποιητή.
Όαση ελπίδας στην έρημο που ζούμε...
Μια μικρή συνεισφορά κι από μένα:
"Κι εγώ χρειάζομαι τη βοήθεια του Θεού
- Κύριε, βοήθησέ με, του λέω, χάνομαι.
- Μα αυτή είναι η βοήθειά μου - να χαθείς...
Για να σε ψάχνουν στους αιώνες!"
κ.κ.
Πόσο θαυμάσια είναι η ποίηση του Λειβαδίτη..!
Μπράβο σου για την ανάρτηση!
Αγαπώ πολύ το "Χρονοδιάγραμμα"..
Καλό βράδυ, Τσαλαπετεινέ!
:-)
Σελιτσάνος: Μα για τον Μπρασένς θα έπρεπε να κάνατε εσείς αφιέρωμα... ;-)
scalidi: Εσείς χθες καταφύγατε στο Σεφέρη, εγώ έψαχνα όλη μέρα τον Καβάφη για να καταλήξω στον Antonio Porchia:"Όλα είχαν μείνει χωρίς πλάνη, εκείνη τη φορά. Κι εκείνη τη φορά είχα φόβο για όλα."
Να το μόνο καλό της κρίσης.
κ.κ. : Αν σας άρεσε η επικοινωνία μέσω των στίχων πρέπει να δείτε ένα παλιότερο ποστ με αφορμή το ποίημα του Τίτου Πατρίκιου "Μη Πολιτική Πράξη".
θα το βρείτε εδώ: http://tsalapetinos.blogspot.com/2009/08/blog-post_26.html
new-girl-on-the-blog:Να σου αφήσω εδώ λοιπόν με μια καληνύχτα το...
Άνεμος του Νοεμβρίου
Τώρα όμως βράδιασε. Ας κλείσουμε την πόρτα κι ας κατεβάσουμε
τις κουρτίνες
γιατί ήρθε ο καιρός των απολογισμών. Τι κάναμε στη ζωή μας;
Ποιοι είμαστε; Γιατί εσύ κι όχι εγώ;
Καιρό τώρα δεν χτύπησε κανείς την πόρτα μας κι ο ταχυδρόμος έχει
αιώνες να φανεί. Α, πόσα γράμματα, πόσα ποιήματα
που τα πήρε ο άνεμος του Νοεμβρίου. Κι αν έχασα τη ζωή μου
την έχασα για πράγματα ασήμαντα: μια λέξη ή ένα κλειδί, ένα
χτες ή ένα αύριο
όμως οι νύχτες μου έχουν πάντα ένα άρωμα βιολέτας
γιατί θυμάμαι. Πόσοι φίλοι που έφυγαν χωρίς ν’ αφήσουν διεύθυν-
ση, πόσα λόγια χωρίς ανταπόκριση
κι η μουσική σκέφτομαι είναι η θλίψη εκείνων που δεν πρόφτασαν ν’
αγαπήσουν.
Ώσπου στο τέλος δεν μένει παρά μια θολή ανάμνηση από το παρελ-
θον (πότε ζήσαμε;)
και κάθε που έρχεται η άνοιξη κλαίω γιατί σε λίγο θα φύγουμε και
κανείς δεν θα μας θυμηθεί.
Αναδημοσίευση στο bibliotheque
Έφυγε Οκτώβριο, 'με τα μαραμένα φύλλα και τις εξεγέρσεις'. Σε ευχαριστώ για το μη επετειακό αφιέρωμα. Από τον ερωτικό Λειβαδίτη στο 'Αυτό το αστέρι...' ως τα τελευταία, παλλόμενο φως.'Κι η ποίηση είναι σα ν' ανεβαίνεις μια φανταστική σκάλα/ για να κόψεις ένα ρόδο αληθινό'.
Όπως και να έχει.....
Συντονισμός ή παραίτηση
...... όπως και να είναι....να γίνουν
Λόγος και αφορμή.....
Τα άνθη των καρπών της γης μας....
......να χουν μυρωδιά από ζωη.
Δημοσίευση σχολίου