Ο Χιονάνθρωπος της Πλατείας

Άμα φτιάχνεις χιονάνθρωπο, Φλεβάρη του 2012, δεν τον κάνεις όπως τους κάναμε παλιά: χοντρούς, μονολιθικούς κι ανέμελους με σκουφάκι στο κεφάλι, κασκόλ στο λαιμό και ένα καρότο για μύτη. Έτσι τους κάναμε σε άλλες εποχές. Σήμερα, στην εποχή της κρίσης, ακόμα κι οι χιονάνθρωποι έχουν αλλάξει. Όχι γιατί άλλαξε το χιόνι, μα γιατί οι συνθήκες άλλαξαν εμάς.

Στην εποχή της κρίσης οι χιονάνθρωποι γίνονται λεπτοί, ξεφεύγουν από τη στατικότητα -θαρρείς κι ετοιμάζονται να κάνουν ένα βήμα μπρος, να ορμήσουν ακάθεκτοι. Στο κεφάλι τους, εκεί που έμπαινε το σκουφάκι παλιά, σήμερα βάζουν μερικά ξυλαράκια κι έτσι φαντάζουν μαλλιά που έχουν σηκωθεί. Τα μάτια -δυο κάρβουνα- ορθάνοιχτα και το στόμα, πάλι με κάρβουνο, ανοιχτό σαν να φωνάζει. Τα χέρια -όσο και να μην προσφέρεται η πρώτη ύλη για κάτι τέτοιο- ξεχωρίζουν από τον κορμό και σηκώνονται ψηλά σε μια στάση γεμάτη ένταση. Μια στάση ανάμεσα στην έκταση και την ανάταση.

Μην ξεγελαστείς κι εσύ όπως  εγώ στην αρχή και σταθείς στα σηκωμένα χέρια και στα μικρά στήθη με πέτρες ρώγες και πεις: “Μα για δες πόσο θυμίζει εκείνο το πήλινο ειδώλιο του 12ου π. Χ. αιώνα που βρέθηκε στην ακρόπολη της Τίρυνθας και πιθανώς εικονίζει γυναικεία μορφή με τα χέρια σε στάση επίκλησης!”  Και βέβαια, ούτε στιγμή να μη σου περάσει η σκέψη ότι η στάση του εκφράζει απελπισία ή απόγνωση.

Αυτός ο χιονάνθρωπος που έφτιαξαν παιδιά στην πλατεία της μικρής μας πόλης θα στέκει εκεί ακλόνητος μέχρι να λιώσει, μέχρι να ξημερώσει μια καλύτερη μέρα. Η στάση του δεν είναι παρά έκφραση οργής. Είναι η αγανάκτιση που απέκτησε υπόσταση με μοναδικό υλικό το χιόνι. 

Να σου πω και το τελευταίο που μόλις τώρα παρατήρησα; Είναι στραμμένος προς τον νότο. Κοιτάζει προς τα εκεί που σήμερα παίρνουν μεγάλες αποφάσεις. Για το μέλλον μας.