Θητεία ΙΙ.

συνέχεια από το Θητεία Ι.

Κοίτα αυτή! Ωραία ε; Ανατολή από τη μονάδα! Από την τελευταία σκοπιά, έβλεπες μέχρι εκεί που έφτανε το μάτι σου θάλασσα. Ζορίστηκα όταν είδα τη μετάθεση στο νησί. Μέχρι να φτάσω με το καράβι της γραμμής, Γενάρη μήνα με φουρτούνα, με είχε πιάσει απελπισία. Ήμουν όμως τυχερός. Μικρή μονάδα κοντά στην πόλη, καλή παρέα και ένας διοικητής μάλαμα. Όταν άλλαξε, λέγαμε για αυτόν “ο Άγιος”. Ελάχιστες υπηρεσίες, καθόλου αγγαρείες. Χαλαρά και ήρεμα. Κολλέγιο. Εφάρμοσα τη σοφή ρήση “όσο περισσότερο κοιμάσαι τόσο λιγότερο υπηρετείς”, ξεκουράστηκα, διάβασα αρκετά, με τα παιδιά κάναμε μικρές εκδρομές στο νησί και το παίζαμε τουρίστες εκτός σαιζόν. Τότε ήταν που αρχίσαμε την παθιασμένη αλληλογραφία με την Ελένη. Χαρτί, μολύβι, σελίδες επί σελίδων και φάκελοι χωρίς γραμματόσημα.  Κανονίζαμε να έρθει με δει αρχές καλοκαιριού. Με τις πρώτες ζέστες αντί της Ελένης ήρθε νέος διοικητής. Οι ευτυχισμένες μέρες στη μονάδα έλαβαν οριστικά τέλος. Μέχρι τότε νόμιζα ότι είχα ζοριστεί, μα στην πραγματικότητα δεν είχα καταλάβει τι θα πει στρατός. Και οι πιο άγριες ιστορίες που είχα ακούσει από ανθρώπους που υπηρέτησαν άλλες εποχές, δύσκολες, δεν ήταν τίποτα μπροστά σε αυτά που ζήσαμε στη συνέχεια. Δεν σου μιλάω για στέρηση εξόδου με το παραμικρό, για εξαντλητικές αγγαρείες και για καμπάνες που έπεφταν για ψύλλου πήδημα. Σου μιλάω για... αλλά άστο καλύτερα. Ούτε τον Διάβολο θέλω να θυμάμαι ούτε εκείνες τις μέρες που το Κολλέγιο έγινε Κόλαση. Παρακάτω. Πάμε παρακάτω...

Εδώ, στέκομαι πάνω στη σκάλα δίπλα στη ανθισμένη σωβρακιά και κρατάω την άδεια λεκάνη. Δεν ξέρω τι δέντρο ήταν, καρπούς  πάντως τους μήνες που πέρασα στην μονάδα δεν έδωσε εκτός από αυτά τα μποξεράκια που βλέπεις απλωμένα. Στις καλές μέρες, επί Αγίου, κατεβαίναμε με τα άπλυτα στην πόλη -τουριστική βλέπεις, είχε laundry- παίζαμε τάβλι μέχρι να πλυθούν και να στεγνώσουν τα ρούχα, όποιος έχανε τα ανέβαζε όλα στη μονάδα και ερχόταν πίσω να μας βρει. Συνήθως χαμένος ήταν ο Λευτέρης. Επί Διαβόλου όμως οι έξοδοι ελαττώθηκαν τόσο, που οι λίγες που απέμειναν δεν ήταν να τις χαραμίζεις. Εκείνο το μεσημέρι Κυριακής είδα ότι στο λουκάνικο δεν είχε μείνει ρούχο καθαρό, πήρα λεκάνη από τα μαγειρεία κι έβαλα μπουγάδα. Στο χέρι. Όταν τέλειωσα μετά από ώρες, έψαχνα πού να τα απλώσω. Δε θυμάμαι πως κατέληξα  στο δέντρο πίσω από το θάλαμο, πάντως το έκανα με πολύ μεράκι. Σιγά- σιγά μαζεύτηκαν τα παιδιά και μερικοί κι άρχισαν το δούλεμα και τις φωτογραφίες, εγώ όμως απτόητος άπλωνα μεθοδικά: στα κάτω κλαδιά, φανέλες και φόρμες αγγαρείας, πιό ψηλά τα μποξεράκια και τέλος βλέποντας τον ενθουσιασμό του κοινού, πήρα σκάλα κι άπλωσα ψηλά τις κάλτσες. Τότε ήταν που ο Βασίλης άρχισε να τραγουδάει με την αγριοφωνάρα του: “Oh laundry tree, oh laundry tree, μ` αρέσεις πώς μ` αρέσεις”. Δεν ήθελαν πολύ κι οι άλλοι για να αρχίσουν να τον σιγοντάρουν κι έτσι με τα γέλια και τις κορώνες ούτε πήραμε είδηση ότι είχε ανέβει στη μονάδα -για πρώτη φορά στα χρονικά Κυριακή απόγευμα- ο Διάολος. Για να μας πάρει και να μας σηκώσει. Δέκα μέρες φυλακή εγώ, μια βδομάδα στέρηση εξόδου τα παιδιά της χορωδίας.

το τελευταίο μέρος, στο επόμενο ποστ

Ηθικός αυτουργός του ποστ και του πρώτου μέρους του είναι ο Βιβλιοθηκάριος που παρέσυρε επίσης τον κύριο Σελιτσάνο, τον Δύτη των Νιπτήρων , τον Γρηγόρη Στ, το Ερυθρό Καγκουρό, τον SilentCrossing,  τονOldboy και τον Μεταπαράλογο. 

Ακολούθησαν, με ποστ από τις δικιές τους παράλληλες θητείες, η Σταυρούλα η Silia , η RoubinakiM, η nefosis , η Ιφιμέδεια, το ξωτικό  η Πολυάννα και η Κ. που δεν έχει δικό της μπλογκ και κατέλαβε με έφοδο το μπλογκ του βιβλιοθηκάριου