Μόνιμο
ηχητικό χαλί λυρίζοντες τέττιγες· τα
πραγματικά στέκουν όρθια περιμένοντας
μάταια, καιρό τώρα να τα παραλάβουν για
να τα καθαρίσουν και να τα φυλάξουν.
Στέκουν όρθια αντί να απογειωθούν μόνα
τους, να πετάξουν μακριά χωρίς συμβατικά
καύσιμα και να με πάρουν μαζί τους μέχρι
τα πρώτα γερά κρύα. Ή και για ακόμα
περισσότερο. Καλύτερα όμως για πάντα.
One way trip ορέγομαι.
Τίποτα.
Τα χαλιά στέκουν ακίνητα, χωρίς καμιά
διάθεση για απογείωση. Τελικά ούτε ένα
παραμύθι δε βγαίνει αληθινό κι οι
τελευταίες μου ελπίδες στηρίζονται στη
φασολιά: φύτρωσε μόνη της στην πίσω
μεριά του κήπου και ψηλώνει ανησυχητικά
μέρα με τη μέρα. Αν συνεχίσει, θα σου πω
χωρίς κανένα δισταγμό “Λέγε
με Τζακ”
τη στιγμή που αρχίσω να σκαρφαλώνω
στον κορμό της, με
θερινή
στολή:
τα
παλιά all
stars,
τρύπια και ξεβαμμένα, ιδρωμένο φανελάκι
τύπου Κοβάλσκι, βερμούδα με τσέπες
γεμάτες πακέτα καπνό γιατί δεν λέει να
ξεμείνεις εσύ ο ξένος, ο Κοντορεβυθούλης
στη χώρα των Γιγάντων.
Έχω
ένα παλιό λυχνάρι. Το βρήκα πριν χρόνια
πεταμένο και το μάζεψα. Είχα σκεφτεί
να το δώσω για επαργύρωση. Δεν το έκανα.
Μ` αρέσει να το βλέπω έτσι φθαρμένο,
χωρίς γυαλάδα και να σκέφτομαι πως
κάποιος, κάποτε το έτριψε πολύ κι από
μέσα βγήκε όχι το τζίνι που οφείλει να
βγαίνει από κάθε λυχνάρι όταν το τρίβεις,
μα μια αληθινή γυναίκα. Όμως κι αυτό το
παραμύθι χαλάει, αφού υποψιάζομαι ότι
όταν τη φίλησε εκείνη αμέσως μεταμορφώθηκε
σε γοργόνα και ξανοίχτηκε για να βρει
τον άλλο Τζακ. Τον Σπάροου.
.jpg)
Μην
ανησυχείς που παραμιλώ με παραμύθια·
η ζέστη φταίει, τα τζιτζίκια που δε λένε
να σταματήσουν, ο βοριάς που φυσάει
μα δε
μας δροσίζει και
οι φωτιές που μαίνονται αυτές τις μέρες.
Αυτή την εποχή που κάποτε ονομάζαμε
καλοκαίρι. Αν μου πεις ότι πάντα έτσι
ήταν -κι οι φωτιές και τα τζιτζίκια κι
η ζέστη- θα αναγκαστώ να σταματήσω
να κρύβομαι αδέξια πίσω από παραμύθια. Με
σκυμμένο κεφάλι θα ομολογήσω: παραμιλάω
και φταίει
αυτή η εκκωφαντική σιωπή που διαρρηγνύουν
όλο και πιο συχνά άναρθρες κραυγές αγέλης.
Φταίει που πατάμε καιρό τώρα στο σημείο
μηδέν. Στον πάτο.
Οι εικόνες, έργα του Emil Nolde
31 σχόλια:
Συμπαθώ πολύ τους ανθρώπους που παραμιλάνε...
Theorema:Αυτή είναι η μόνη παρηγοριά. ;-)
(Κι ότι πήρε κάπως να δροσίζει)
δροσίζει ε; εδώ καθόλου... μην το τρίψεις το λυχνάρι, άστο με την προσδοκία καλύτερα.
Με παραμύθια και παραβολές θα μάθουμε την νέα πραγματικότητα που φτιάχνεται γύρω μας. Την σιωπή που ορθώνεται και τις αγέλες που σιμώνουν. Είναι τόσο ξένη σε μας που δεν γίνεται διαφορετικά.
redkangaroo: Απ` ότι βλέπω αύριο θα δροσίσει και εκεί.
(Ούτε το αγγίζω το λυχνάρι!)
fvasileiou: Την ώρα που το σκηνικό της νέας πραγματικότητας έχει στηθεί κι οι αγέλες έχουν ακροβολιστεί εμείς θα επιμένουμε με τον λόγο του Άγιου Επιφάνιου Κύπρου.
;-)
:)
antinetrino: Να σαι καλά ;-)
Στρίψε ένα και για 'μένα και πες μου εκείνη την ιστορία με τον Χάνσελ και την Γκρέτελ που καίνε την μάγισσα στον φούρνο, μου αρέσει πιο πολύ απ'τα υπόλοιπα :)
silentcrossing:Δυο να στρίψω -θες και φίλτρο;- μα την ιστορία του Χάνσελ και της Γκρέτελ θα την κρατήσω στην άκρη και θα σου την πω το χειμώνα. Με τέτοια ζέστη κατακαλόκαιρο δεν είναι να ανάβεις φούρνο ούτε γι αστείο, ακόμα κι αν επείγει να κάψεις τους κακούς. Το "κάψεις" βέβαια σε εισαγωγικά.
;-)
ωραίο παραμιλητό...έχει απ'όλα μέσα και μαγική φασολιά και υπτάμενα χαλιά και τζίνι, μια γοργόνα απο τα παλιά κτλ και τζιτζίκια...τα τζιτζίκια έχουν πολύ πλάκα, είναι ωραίο να τα πιάνεις και να τα ταρακουνάς...θα πω οτι είναι η απόλυτη διασκέδαση μέσα στην ζέστη του καλοκαιριού!!! οι αγέλες με χαλάσανε, μισώ τις αγέλες...καλημέρα
ποτέ τα καλοκαίρια δεν ήταν έτσι...
(και δεν έχω πλέον ορθογραφικό έλεγχο)
Θα μπορούσες να τα συνδυάσεις σε ένα όλα αυτά : χαλιά, παραμύθια, φασολιά, τζιτζίκια.
Περιμένω και το ποστ αφιέρωση, μην ξεχαστείς ;)
Κι εγώ κάπως έτσι ένιωσα αλλά αποφάσισα ότι φταίει που κάνει Αύγουστο εκεί έξω.(Και λίγα λόγια για τα παραμύθια γιατί είναι η πραγματική μας ιστορία.)
χίλιες και μια μέρες . αμετανόητες.
Καλοκαίρι δεν μοιάζει είναι η αλήθεια, τόσοι βαριανεσταναγμοί δεν ταιριάζουν στον πιο ρέμπελο μήνα του χρόνου;-)
Αυτός ο μήνας πάντα μου φαινόταν μακρύς, καυτός, ατέλειωτος, βασανιστικός. Φέτος έχει και δυο φεγγάρια.... Πείτε μας κι άλλα παραμύθια να ξεχαστούμε να μη σκεφτόμαστε τους λυκανθρώπους που παραφυλάν.
(να έχουν όμως καλό τέλος, ναι;)
melissa lli: Άσε τα τζιτζίκια ήσυχα. Άκου η απόλυτη διασκέδαση του καλοκαιριού...
Σταυρούλα: Αν δεν έκανε τόση ζέστη να είσαι σίγουρη ότι θα έβαζα μέσα Κοκκινοσκουφίτσα, Σταχτοπούτα, τη Χιονάτη και τουλάχιστον τέσσερις νάνους. ;-)
(Δεν ξεχνώ. Μπορεί να αργώ αλλά δεν ξεχνώ. Καλού κακού πάντως θύμιζέ του μου)
Σελιτσάνος: Αν πραγματικά έκανε Αύγουστο εκεί έξω, θα γράφαμε για μαυρισμένα κι αλατισμένα κορμιά, για δυο φεγγάρια, για συναγρίδες και μπαρμπούνια και δε θα κρυβόμασταν πίσω από παραμύθια.
Odyssey : Πλάκα πλάκα, αν το καλοσκεφτείς είναι τώρα σίγουρα χίλιες μέρες. Ίσως και μια παραπάνω. Καλό σου βράδυ Οδυσσέα!
Margo : Ούτε ο μέγας θεράπων Αύγουστος -μήνας και θεός- φέτος τα κατάφερε. Αλλά που και που αρκεί μια πεταλούδα για να μας κάνει να χαμογελάσουμε. Χρόνια σου Πολλά Margo μου. Διπλά ;-)
Θεία Θ: Μα τα περισσότερα δικά μου ποστ έχουν καλό τέλος. Ή έστω ένα ξέφωτο. Καμιά φορά όμως -όπως σε αυτή την περίπτωση- δεν τα καταφέρνω. Δε βγαίνει το άτιμο όσο και να προσπαθήσω.
Να ευχηθώ το δεύτερο φεγγάρι του Αυγούστου να είναι καλύτερο από το πρώτο;
και τι να είναι το τζίνι, το genius, το anima/us του καθενός, αν όχι η καταπιεσμένη επιθυμία και δύναμη του ασυνείδητου..το παραμύθι με το λυχνάρι, δείχνει τι συμβαίνει όταν κάποιος δεν μπορεί να τιθασεύσει το τζίνι του, εκείνο βγαίνει ανεξέλεγκτο και καταστρέφει. όταν όμως του δώσει την ευκαιρία να εκφραστεί δημιουργικά, αναγνωρίζοντας την αξία του και τιμώντας το, τότε παύει να είναι τερατώδες, πραγματοποιούνται και οι επιθυμίες...
μην αφήσουμε το λυχνάρι μας να παρασκουριάσει,
κι ένα τρυφερό ξεσκόνισμα καλό είναι για αρχή...
ωραίες οι ακουαρέλλες σου
καλημέρα
και οι γοργόνες-γυναίκες είναι καταδικασμένες σε μια ημιτελή θηλυκή φύση..σπαρίλα ;-)
xtina: Το τζίνι πρέπει να έχει δικαίωμα αυτοδιάθεσης. Κι αυτά έχουν ψυχή.
Αυτό για τις γοργόνες το λές επειδή είσαι άνθρωπος. Ένας σαργός όμως θα έλεγε ότι οι γοργόνες-ψάρια είναι καταδικασμένες σε μια ημιτελή φύση ιχθύος.
;-)
xtina: Τα έργα είναι του Emil Nolde.
ναι του Nolde, απλά μοιάζουνε με κάποιες παλιές ασπρόμαυρες φωτογραφίες σου-αυτό το "σου" δεν ήταν κτητικό :-)
κάτι θα είπα που σε στεναχώρησε..
ο καθένας όπως ξέρεις κάνει και τις δικές του προβολές, αποδίδει τα δικά του νοήματα.πες πως εγώ είδα άλλα αντί άλλων, δεν συνέπεσα σε καμμιά απ'τις σκέψεις σου.συμβαίνει κι αυτό :-)
καληνύχτα
xtina:
Πρώτα πρώτα ένα μεγάλο χαμόγελο με κλείσιμο του ματιού! ;-)
Ύστερα, Καλησπέρα!
Στις προηγούμενες απαντήσεις μου ενώ πήρα το σοβαρό μου ύφος σε πείραζα και κατάλαβες ότι στεναχωρήθηκα. Καθόλου. Βρήκα μάλιστα πολύ ενδιαφέρον το σχόλιο σου.
O Νolde μου αρέσει πολύ!
σε φιλώ
;-)
χμ, ε να που πάλι παρανόησα :-)
καμμία σύμπτωση σου λέω!
εκτός από το ενδιαφέρον-αυτό είναι αμοιβαίο.
φιλί
xtina: Παρανοήσεις συμβαίνουν κι έξω από δω που ξέρεις τον άλλον ή νομίζεις ότι τον ξέρεις, τον έχεις μπροστά σου, βλέπεις το βλέμμα του, ακούς τον τόνο της φωνής του· εδώ που είμαστε μόνο με το γραπτό λόγο, είναι πιο εύκολο να συμβεί.
Καλό είναι να ξεκαθαρίζονται αμέσως και με τον πιο σαφή τρόπο και να μη μένουν σκιές. Και μέσα κι έξω από δω.
Καλή σου μέρα
;-)
ε να που επιτέλους συμπέσαμε-αυτό ακριβώς έλεγα σήμερα στον δύτη-των-νιπτήρων!
tee hee hee (δις)
;-*
Δημοσίευση σχολίου