Τα θέλγητρα του θέρους

Ήρθε τελικά η εποχή που έβλεπε το φεγγάρι μόνο σε φωτογραφίες, αναγνωρίζοντας ότι οι περισσότερες απεικόνιζαν πανσελήνους που είχαν δύσει από καιρό· ελάχιστες την τρέχουσα. Τη μέγιστη του έτους. Ήρθε η εποχή που κι η μουσική έφτανε μόνο ως αντανάκλαση πάνω σε ρωμαϊκά θέατρα από γιουτουμπάκια μεθαδόνης. Περιττό. Είχε πλέον απεξαρτηθεί από τα θέλγητρα του θέρους.

Από τα μεγαλειώδη φεγγάρια. Από τις νύχτες με τις εκρηκτικές αστροροές. Από τις πυρές που έλκυαν γύρω τους μεθυσμένες φυλές κι έμοιαζαν να τον δένουν ακατάλυτα με τους επί το πλείστον άγνωστους ομόκεντρους. Από την αναρχική γεύση της ώριμης ντομάτας. Από των σταφυλιών τις ηδύτατες ρώγες κι από τις άλλες, εκείνες που τις αλμύριζε κολασμένα αλισάχνη ανάκατη με κόκκους άμμου. Κι από πολλά ακόμη. Όλα τα μικρά και τα μεγάλα συστατικά που συνέθεταν συμφωνικά την επίγεια Εδέμ του θέρους. Αν δεν τα ανέφερε όλα ένα προς ένα, δεν ήταν για λόγους οικονομίας, μα γιατί τα είχε παντελώς λησμονήσει.

Αν κατάφερνε τελικά να αδιαφορήσει και για τις σταγόνες του ιδρώτα που έκαναν την εμφάνισή τους στο σώμα του επίμονες, βασανιστικές και λυτρωτικές μαζί, τότε ναι, θα κατάφερνε να απεξαρτηθεί και από την μνήμη της θάλασσας. Για να νοιώσει επιτέλους καθαρός κι ελεύθερος για να κυλήσει και πάλι με πάθος νεοφώτιστου στα βαριά. Στα θέλγητρα του θέρους.

*η φωτογραφία χθεσινή, του Carlo Allegri. Λούνα Παρκ στο Coney Island της Νέας Υόρκης.