Δευτέρα 12 Αυγούστου 2013

Summer`s tales- 4. “Καλημέρα Βρασίδα”



 Έτσι όπως ήμουν ολομόναχος, σίγουρα θα έβαζαν το Μανούσο να με συλλάβει για προσβολή της δημοσίας αιδούς. Μετά, θα με τύλιγαν σε ένα σεντόνι σα μοιχό, θα με έβαζαν σηκωτό στο καράβι των δέκα και τριάντα πέντε, που συνήθως περνούσε στις έντεκα και μετά από μερικές ώρες θα βρισκόμουν πίσω από τα σίδερα, στα κρατητήρια του Α.Τ. Σύρου. Άναυλα από τον Παράδεισο στην Κόλαση, χωρίς κανένας από τους φίλους μου να γνωρίζει το παραμικρό για την τύχη μου.

 Με δεδομένο δε το μένος του κοινοτάρχη για τους ξετσίπωτους τσίτσιδους σκέφτηκα ότι ήταν ικανός για την παραδειγματική τιμωρία μου,  να ζητήσει να με χώσουν στη σπηλιά του Φερεκύδη κλείνοντας μάλιστα το στόμιό της με μέγα βράχο. Και εκτός της επικράτειάς του, φοβόμουν ότι ούτε ο πολιούχος του Νησιού, ο Άη Γιώργης, ο τῶν αἰχμαλώτων ἐλευθερωτής” ταῖς πρεσβείαις τοῦ παπά Στάθη, θα μπορούσε να κάνει το θαύμα του και να με σώσει.

 Πλησίαζαν αλλά δεν με είχαν πάρει ακόμα είδηση. Θα μπορούσα να ντυθώ, να συνεχίσω σαν καλό παιδί να διαβάζω το βιβλιαράκι μου κι ούτε γάτα ούτε ζημιά. Δεν ήθελα όμως επ` ουδενί να δώσω στη Σαπφώ την ικανοποίηση ότι με ανάγκασε να ντυθώ. Αναρωτήθηκα πόσην ώρα θα έμεναν. Έτσι όπως ήταν άδεια η παραλία, σίγουρα ελάχιστη. Το πολύ-πολύ να ξυπνούσαν τους σκηνίτες, να τους έλεγαν πάλι τα γνωστά: να τα μαζέψουν και να φύγουν, ότι απαγορεύεται ο γυμνισμός και το ελεύθερο κάμπινγκ. Μετά θα επέστρεφαν στο χωριό. Θεώρησα λοιπόν ότι πιο έντιμο θα ήταν να βάλω μόνο τα γυαλάκια μου και να βουτήξω. Πράγμα που έπραξα αμέσως καθώς η κουστωδία ήταν πλέον πολύ κοντά. Αν ήταν αποφασισμένοι να με συλλάβουν, έπρεπε να με ακολουθήσουν στη θάλασσα.

 Η κίνησή μου ήταν ηρωική: το νερό ήταν τόσο κρύο που μού έκοψε την ανάσα. Ή έτσι μού φάνηκε μετά από τόσην ώρα που είχα μείνει στον ήλιο. Άρχισα να κολυμπάω αλλά μετά από πέντε -έξι απλωτές, σταμάτησα. Εντάξει, εκείνη η μέρα ήταν ειδική περίπτωση, κινδύνευα να συλληφθώ, αλλά αυτός δεν ήταν λόγος να μην πω μια καλημέρα στο Βρασίδα.

 Η πρώτη μας δουλειά κάθε φορά που βουτάγαμε από το μώλο, ήταν να χαιρετίσουμε τον φίλο μας. Γύρισα λοιπόν, πήρα βαθιά ανάσα και έκανα μακροβούτι. Στο κάτω μέρος των βράχων, πάνω στους οποίους πριν από χρόνια είχαν ρίξει όπως -όπως δέκα μπετονιέρες τσιμέντο, υπήρχε μια μικρή εσοχή. Την πρόσεχες αμέσως γιατί γύρω της υπήρχαν αρκετά όστρακα· άδεια όλα. Με την πρώτη βουτιά δεν είδα τίποτα. Με τη δεύτερη όμως, διέκρινα μέσα στο σκοτάδι δυο αγουροξυπνημένα μάτια να με κοιτάνε. Ύστερα είδα τρία από τα πλοκάμια του να σαλεύουν.

 Στην αρχή εκείνου το καλοκαιριού κάποιος που κολυμπούσε με μάσκα κοντά στο μώλο, είχε προσέξει ότι ένα μικρό χταπόδι είχε φωλιάσει στα βράχια. Ήταν μια σταλιά και το ένα του πλοκάμι ήταν φαγωμένο στην άκρη. Το ονομάσαμε Βρασίδα κι έγινε η μασκότ της παραλίας. Είχε συνηθίσει τόσο πολύ την παρουσία μας που όταν πλησιάζαμε ξεμύτιζε από το θαλάμι του και δεν ήταν λίγες οι φορές μάλιστα που έβγαινε μέχρι έξω στην παραλία για να μας ανταποδώσει τις επισκέψεις και τότε τον γυρίζαμε εμείς στη φωλιά του.


 Λέγαμε ότι μετά από χρόνια, όταν θα γινόταν ένα τεράστιο χταπόδι, θα τον βγάζαμε από το θαλάμι του, θα τον γουλίζαμε καλά -καλά και έπειτα θα τον ψήναμε στα κάρβουνα, να φάει όλη η παραλία. Το λέγαμε βέβαια για αστείο· αυτό που πραγματικά περιμέναμε ήταν να φτάσει η ώρα να ζευγαρώσει και να είμαστε τυχεροί ώστε να πετύχουμε τον Βρασίδα με την καλή του. Γιατί αν είναι μαγικό το δικό μας ζευγάρωμα με τα οκτώ μόλις άκρα μας, σκέψου ομορφιά που έχει των χταποδιών όπου δεκαέξι πλοκάμια μπερδεύονται  με αργές, πλαστικές κινήσεις και τελικά σφιχταγκαλιάζονται σε μια απίστευτη ερωτική χορογραφία μεσ` το νερό.

Τον καλημέρισα κι ύστερα με παράπονο του είπα: “Με κυνηγάνε Βρασίδα μου!” Εκείνος προφανώς συμμεριζόμενος την αγωνία μου, άφησε ένα ακόμα πλοκάμι να ξεμυτίσει. Μετά από αυτή την συμβολική κίνηση συμπαράστασης εκ μέρους του, με αναπτερωμένο το ηθικό, ανέβηκα στην επιφάνεια.


Οι διώκτες μου βρισκόταν στη αρχή του μώλου· σε ευθεία ούτε...(συνεχίζεται) 


η φωτογραφία από εδώ 
ζευγάρωμα χταποδιών εδώ 

2 σχόλια:

marimar είπε...

Μ' αρέσουν οι καλοκαιρινές ιστορίες σου. Πολύ, τόσο πολύ που προτρέπω και όσους λίγους φίλους έχω να σε διαβάσουν. Έχεις κατακτήσειέναν δικό σου τρόπο.
Έχω αφήσει αδιάβαστα και προηγούμενα..... Μέχρι και το Μονότυπο (πολύ ιδιαίτερος τρόπος παρουσίασης λόγου/ποίησης να το πω - Μπράβο) έχω διαβάσει.... αλλά δεν προλαβαίνω πάντα να σχολιάζω.
Για όλες τις αναρτήσεις, ένα έχω να πω σε άπταιστα ελληνικά. Excellent work !!!!
Tσαλαπετεινός είσαι όλα τα καταλαβαίνεις..

Τσαλαπετεινός είπε...

marimar: Τις δύσκολες μέρες, όταν δε βγαίνει λέξη, θα περνάω από εδώ, θα διαβάζω αυτό το σχόλιο και θα συνεχίζω με αναπτερωμένο το ηθικό.

Να σαι καλά!
Σε ευχαριστώ!