Μια Κυριακή του Οκτώβρη

Μόνο εμείς και μερικές ακόμα χιλιάδες Αθηναίοι είχαμε την καταπληκτική, τη μοναδική ιδέα να βρεθούμε Κυριακή μεσημέρι στο Μοναστηράκι. Για βόλτα, για δυο σουβλάκια και -επειδή μερικές φορές πρέπει να το ρίχνεις έξω- για έναν καφέ αργότερα. 

Φτάνω πρώτος, ξαφνιάζομαι από τον κόσμο και παρακαλάω ν` αργήσει ο φίλος, να προλάβω να βγάλω όσο γίνεται πιο πολλές εικόνες για το ποστ της Δευτέρας. Γιατί ο ευσυνείδητος μπλογκερ δε σταματάει ποτέ -ούτε καν τις Κυριακές- να σκέφτεται τις αναρτήσεις του. 

Δεν ήταν η επικαιρότητα που αυτές τις μέρες έφερε τους τσιγγάνους/αθίγγανους/ρομά στο προσκήνιο, μα αυτή η επιτηδευμένη στάση του σώματος και κυρίως η ντελικάτη κίνηση του χεριού της κοπέλας μέσα στα χρώματα των μπαλονιών που προκάλεσε το ένα από τα πρώτα κλικ. 

Την ίδια στιγμή που η νεαρή τσιγγάνα επιδιδόταν σε χορευτικές κινήσεις, μια άλλη, κάπως μεγαλύτερη φρόντιζε για το μεροκάματο, επιχειρώντας να πουλήσει “χειροποίητο” τραπεζομάντιλο σε τουρίστα που την κοίταζε δύσπιστος και δεν καταλάβαινε γρι από τα αγγλικά της: “βέρι τσιπ μίστερ, βερι γκουντ, βέρι τσιπ” 

Αμέσως μετά άκουσα έξαλλα γαβγίσματα, έστρεψα τη μηχανή και είδα ότι προερχόταν από ένα τσιουάουα. Ιδιοκτήτες του ένα ζευγάρι τσιγγάνων/αθίγγανων/ρομά με μόνο ένα παιδί δίπλα τους. Αν αυτή η εικόνα έφτανε στα ΜΜΕ αυτές τις μέρες, πολύ πιθανόν να ακούγαμε και για την “αρπαγή σκυλιού ράτσας από τους αδίστακτους...”

...τους αδίστακτους που αρπάζουν “ξανθά αγγελούδια”. Γιατί δεν βρέθηκε ένας να τους πει ότι “όλα τα παιδιά του Θεού έχουν φτερά”. Κι εφ` όσον έχουν φτερά, όπως έλεγε κι ο Ευγένιος Ο Νηλ, μπορούν...

...βλέποντας τα χρώματα και τα θαύματα γύρω τους, να αφήσουν τη σιγουριά της πατρικής αγκαλιάς και να πετάξουν.

Να πετάξουν και να βρεθούν πολύ ψηλά. Κι από εκεί πάνω, να έχουν την καλύτερη θέα της πλατείας που όσο όσο περνούσε η ώρα συγκέντρωνε ακόμα περισσότερο κόσμο. Συνέρρεαν όλοι πλην του φίλου που (ευτυχώς) καθυστερούσε. 

Όμως κι άλλοι φαίνεται ότι είχαν καθυστερήσει και αναζητούσαν την παρέα τους με ένα τηλεφώνημα. 

Άλλοι πάλι περίμεναν υπομονετικά απολαμβάνοντας το μικρό καλοκαιράκι που μας πρόσφερε ο φετινός Οκτώβρης, σαν αποζημίωση για τις πρώτες  κρύες μέρες του, που μας έκαναν βιαστικά και απερίσκεπτα να ευχηθούμε πρόωρα “καλό χειμώνα”

"Άσε τις φωτογραφίες και πάμε για φαγητό" είπε ο φίλος που έφτασε, χωρίς να τον πάρω είδηση. Περίμενα την κατάλληλη στιγμή για πιάσω το φοβερό συνδυασμό καστανής ξανθιάς και κοκκινομάλλας, δεν γύρισα, δεν τού απάντησα και μόλις που πρόλαβα γιατί με τράβηξε από το μανίκι, το κοντομάνικο λέγοντάς μου: “Πεινάω σα λύκος” 

Για άδειο τραπέζι σε Μπαϊρακτάρη, Θανάση και πέριξ αυτών ούτε κουβέντα. Ούτε κουβέντα επίσης για άλλες φωτο. Μόνο μετά το φαγητό, τη μικρή βόλτα και τον καφέ πίσω από την Αγία Ειρήνη όταν πια ο φίλος με άφησε αργά το απόγευμα, έβγαλα και πάλι τη μηχανή και για λίγο συνέχισα να κλέβω στιγμές...

Γνωστών... 

κι αγνώστων περαστικών. Με γοητευτικά... 

ή με απολύτως έκπληκτα βλέμματα. 

Για να ξαναβρεθώ  και πάλι στο Μοναστηράκι όπου οι red bandanas τραβούσαν την προσοχή...

...μικρών...

...και μεγάλων.

 Και πραγματικά δεν μπορούσα να αποφασίσω, αν έπρεπε να πιάσω τις εκπληκτικές τους φιγούρες ή...

να στρέψω το φακό, στα βλέμματα των ανθρώπων... 

που τους παρακολουθούσαν.

Τελικά όμως αποφάσισα ότι το καλύτερο θα ήταν να πιάσω και τα δύο -βλέμματα και φιγούρες- σε μια εικόνα. Πρώτα εστιάζοντας στο βλέμμα

κι έπειτα στη φιγούρα και στην ένταση των θωρακικών...

...αλλά και στο ρυθμό που οι red bandanas παρέσυραν τις πράσινες. 

Είτε στον καρπό, είτε στο κεφάλι ήταν τα μαντίλια, το βλέμμα έμενε σταθερά στο θέαμα στο κέντρο της πλατείας... 

...στο τέλος της πιο όμορφης Κυριακής τρέχοντος Οκτωβρίου.