Με τον Silent

Περπατούσα χθες 28, αργά το μεσημέρι στο κέντρο και σκεφτόμουν συνεχώς το ποστ που είχε ανεβάσει ο Silent την προηγούμενη, στις 27. Για την ακρίβεια, δεν το σκεφτόμουν, το κουβαλούσα σαν βάρος.

Ούτε το πλήθος που βρισκόταν στους δρόμους μετά την παρέλαση, ούτε η ούτως ή άλλως παρήγορη καλοκαιρία μπόρεσαν να παρασύρουν το μυαλό μου σε άλλες σκέψεις. Ούτε καν η συνάντηση με αγαπημένους ανθρώπους.

 

Κι αν για λίγο ξέφευγε η σκέψη από την ιστορία του ποστ, στη θέα των ανέστιων που συναπάντησα στην περιπλάνησή μου επανερχόταν με σφοδρότητα· το ίδιο και στη θέα των αδέσποτων σκύλων που όλοι για ένα περίεργο λόγο νόμιζα ότι λεγόταν Σταν.

Υποψιαζόμουν ότι για την προσκόλληση του νου μου στον Πολωνό του Silent ευθύνονταν και μια ανάλογη προσωπική ιστορία που δεν ξέρω το τέλος της -αν και το αναζητώ πολύ καιρό τώρα- κι έτσι συνεχίζω να ελπίζω ότι δεν είναι τραγικό.

 

Ελπίζω -απελπισμένα μερικές φορές- ότι κάπου βρίσκεται ο δικός μου εξαφανισμένος από καιρό φίλος κι είναι και καλά. Και κυρίως ασφαλής. 

Όλη μέρα χθες στο κέντρο είχα διαρκώς μαζί μου παρέα τον Silent, τον ανώνυμο Πολωνό των Χανίων που τελείωσε τις μέρες του σε ένα παγκάκι, τον πραγματικό ή φανταστικό σκύλο του τον Σταν και βέβαια τον φίλο μου που λες κι έχει ανοίξει η γη και τον κατάπιε. 

Επέστρεψα στο σπίτι αργά με μια στυφή γεύση  στο στόμα. Και για αυτό σίγουρα δεν ευθύνονταν ούτε τα στριφτά τσιγάρα της μέρας ούτε οι σκέτοι καφέδες. 

Πέρασα τις εικόνες της περιπλάνησης από την κάρτα μνήμης της φωτογραφικής μηχανή στον υπολογιστή. Τις είδα δυο- τρεις φορές. Μόνο την τελευταία πρόσεξα κάτι που σε άλλη περίπτωση θα είχα δει από την αρχή.

Ούτε ένα πρόσωπο. Ούτε μια σκηνή δρόμου. Ούτε μια γενική εικόνα. Τα συνηθισμένα μου θέματα είχαν εξαφανιστεί.

Το αρχείο περιείχε μόνο εφήμερες ζωγραφιές από τους τοίχους του κέντρου. Μεγάλες, φωτεινές, αξιοπρόσεκτες πλην όμως εφήμερες ζωγραφιές. 

Τότε σιγουρεύτηκα ότι ο Silent, χθες το απόγευμα ήταν μαζί μου στο κέντρο.