An unprecedented racist scandal*

abc News

THE  INDEPEDENT

Mail Online

the guardian

BUSINESS INSIDER

DEMOTIX

INTERNATIONAL BUSINESS TIMES

bdnews24.com  Μπαγκλαντές

The Daily Star, Μπαγκλαντές

topix Ολλανδία 

Azınlıkça Τουρκία

rtbf.be info Βέλγιο

L` essentiel Λουξεμβούργο

Ο τίτλος του ποστ από εδώ

#bloodstrawberries (18.4.2013)

Από τα τραγούδια της χθεσινής μέρας...

...τίποτα δεν πάει χαμένο. 

Η χθεσινή, ήταν μια νύχτα γιορτής στην καρδιά της Αθήνας που ίδρωνε στους 31 βαθμούς. Ήταν μια νύχτα γιορτής, πρωτίστως για τις 595 απολυμένες καθαρίστριες που συνεχίζουν επί 10 μήνες να μας δείχνουν τον δρόμο διεκδικώντας  το αυτονόητο· για τις γυναίκες που επί 83 συνεχόμενες ημέρες κάτω από δύσκολες συνθήκες, βρίσκονται διαρκώς έξω από το υπουργείο Οικονομικών, διεκδικώντας σθεναρά την επαναπρόσληψή τους χωρίς να τις πτοούν ξυλοδαρμοί και δακρυγόνα

Ήταν όμως μια νύχτα γιορτής και ανάσας και για τους χιλιάδες που συνέρρευσαν και κατέλυσαν την πλατεία Συντάγματος -μέχρι και την αρχή της Ερμού- για να εκφράσουν την αλληλεγγύη τους και για να παρακολουθήσουν τη συναυλία που διοργάνωσε ο ραδιοφωνικός σταθμός “Στο κόκκινο” και η συλλογικότητα Αλληλεγγύη για Όλους με τη Χαρούλα Αλεξίου.

Λίγο μετά τις 9 το βράδυ, στην εξέδρα που είχε στηθεί ακριβώς κάτω από το συντριβάνι, ανέβηκαν οι πρωταγωνίστριες της βραδιάς φορώντας τα πλαστικά κόκκινα γάντια της δουλειάς που τους στερούν. Μίλησαν για τον αγώνα τους και ευχαρίστησαν όλους όσους στάθηκαν συμπαραστάτες τους.

Αμέσως μετά βρέθηκε μαζί τους επί σκηνής η Χάρις Αλεξίου φορώντας κι εκείνη ένα κόκκινο πλαστικό γάντι στο δεξί της χέρι που υψώθηκε μαζί με τα άλλα. Η γνωστή τραγουδίστρια άλλωστε είχε δηλώσει προχθές στην Αυγή:“Δεν υπάρχει ζωή χωρίς εργασία. Πόσο θα καταρακώνεται η αξιοπρέπεια των ανθρώπων που μάθανε να κερδίζουν τη ζωή τους με τον κόπο τους; Είναι γυναίκες, μάνες, σύζυγοι, γιαγιάδες. Άφησαν σπίτια και οικογένειες και βγαίνουν επί τόσους μήνες στους δρόμους ακριβώς για να μπορούν να έχουν σπίτια και οικογένειες. Είναι το "ισχυρό φύλο" της σημερινής κοινωνίας - αυτό που δεν το βάζει κάτω, που δεν χαρίζει το δίκιο του. Αυτές οι γυναίκες είναι η φωνή της συνείδησής μας - το τελευταίο μας καταφύγιο. "Καθαρίζουν" αυτή τη στιγμή για ολόκληρη την ελληνική κοινωνία. Ένα κράτος, που είναι ευρωπαϊκό, τηρεί πρώτα απ' όλα τις αποφάσεις των δικαστηρίων. Είναι ζήτημα κοινής λογικής η επαναπρόσληψή τους από τη στιγμή που τις δικαιώνουν και τα δικαστήρια.” 

Από την αρχή της συναυλίας: Τίποτα δεν πάει χαμένο 

"Φιλί" της ζωής στο Σύνταγμα, του Κώστα Παπαντωνίου

Το μουσικό-πολιτικό γεγονός του καλοκαιριού (οι αναφορές των ΜΜΕ στην συναυλία)

Το φαράσι

 Το καλό φαράσι

Το ίδιο μαζεύει το χαλάζι,

το ίδιο  και τα γιασεμιά. 

Το μωρό

  Πρώτα άκουσα το ποδοβολητό του και τις ροδιές στην άσφαλτο και μετά τον είδα, πέρα μακριά, στην τρελή του κούρσα. Παράτησα ό,τι έκανα εκείνη τη στιγμή  κι έτρεξα να τον προλάβω, να τον σταματήσω, να  βάλω τις φωνές στο παλιόπαιδο που πήρε το μωρό, το έβαλε στο καροτσάκι και πήγαινε σα δαιμονισμένος. Ήταν ζήτημα δευτερολέπτων και έπρεπε να προλάβω να σώσω το μωρό -δεν υπήρχε αμφιβολία: κάποια στιγμή έτσι όπως πήγαινε, θα τού έφευγε, θα έπεφτε και θα σκοτώνονταν. 

Μ` άκουσε και σταμάτησε πριν λαχανιάσω από το τρέξιμο. Γύρισε και μού είπε: "Τρία ευρώ η πλεξούδα. Πάρε! Καλά σκόρδα" Τότε μόνο είδα ότι το παιδικό καρότσι ήταν γεμάτο πλεξούδες σκόρδα, δεμένες με τη ζώνη ασφαλείας. Καλά για μαγείρεμα,  αλλά καλά και για το μάτι, όπως με διαβεβαίωσε. Ειδικά για το δικό μου που έβλεπε άλλα αντί άλλων. 

Η Ραφαέλα δεν μένει πια εδώ

Το σπίτι άδειο. Τρία παντζούρια κλειστά τα άλλα ανοιχτά. Μερικά τζάμια σπασμένα – τα παιδιά πετροβολούν ανελέητα τα παλιά σπίτια- κι εκεί στα κοφτερά τους χτυπάνε οι κουρτίνες που απέμειναν και σκίζονται. Τα ξέφτια τους ανεμίζουν τις νύχτες με φεγγάρι σχεδόν απόκοσμα.

Στη βεράντα η τέντα σκισμένη από τους αέρηδες- δεν θυμάμαι παλιά να φυσάει στα μέρη μας, όλα αλλάζουν τελικά- δυο ξεχαρβαλωμένες καρέκλες και ένα κουτσό τραπέζι. Στην αυλή οι γλάστρες με ξερά φυτά και το περιβόλι ζούγκλα. Τσουκνίδες αγριόχορτα και βατσινιές θεριεύουν και κάτω, στο χώμα, μπορεί να σέρνονται τα φίδια που ήρθε ο καιρός τους και ξύπνησαν.

 

Σε μια γωνιά της αυλής, μούσκεμα από την τελευταία μπόρα η κούκλα της. Μόλις που διακρίνεται ανάμεσα σε σκουριασμένους τενεκέδες. Τη βάζω να ξαπλώσει εκεί όπου όταν βγει ο ήλιος θα τη στεγνώσει.

Σκαλίζω, φυτεύω, κλαδεύω ποτίζω χωρίς τη σκιά μου. Η Ραφαέλα δεν είναι πια εδώ να με ακολουθεί σε κάθε βήμα. Να με βομβαρδίζει με απανωτές ερωτήσεις: “πώς το λένε αυτό το λουλουδάκι;”, “αν όλες είναι τριανταφυλλιές, πώς τις ξεχωρίζουμε;” “γιατί βρέχει;” “τί είναι μελίγκρα;” 

Η Ραφαέλα επαναπατρίστηκε. Για την ακρίβεια ξεριζώθηκε για δεύτερη φορά. Έφυγαν λίγο πριν αρχίσει η σχολική χρονιά που μόλις τέλειωσε, για την πατρίδα τους. Εκείνη που είχε πατρίδα  το δρόμο έξω από το σπίτι της. Τώρα σε ένα άλλο δρόμο, σε κάποιο χωριό της Αλβανίας, η Ραφαέλα ξένη, χωρίς την κούκλα της, θα είναι πάλι σιωπηλή όπως τότε που δεν ήξερε λέξη ελληνικά.

“Γαρίφαλο, δες πώς μυρίζει”, “Από τα χώματα τις ξεχωρίζουμε”, “Διψάει το χώμα, για αυτό βρέχει”, "Αυτά τα πράσινα ζουζούνια" . Μουρμουρίζω τραγουδιστά τις απαντήσεις στις παλιές ερωτήσεις της Ραφαέλας και νομίζω ότι εκεί που είναι να τις ακούει.

МореСокол Пие Вода на Вардаро, "το γεράκι πίνει νερό στον Βαρδάρη", λέει ένα σκοπιανό τραγούδι, που έπαιξαν στα μέρη μας πλανόδιοι μουσικοί σε κάποιο γλέντι πριν από καιρό. Τα τραγούδια και τα πουλιά βλέπεις, περνούν τα σύνορα χωρίς διατυπώσεις.

Ραφαέλα Μερέντα (2011) και Ραφαέλα, 6 (2012)

To ποστ στο gather8